Σινεμά|01.08.2022 13:20

Brad Pitt: Η καλύτερη ταινία της καριέρας του είναι 15 ετών και... δεν είναι το Fight Club

Μαίρη Τσίνου

Έχετε αναρωτηθεί ποια είναι άραγε η καλύτερη ταινία στην μέχρι τώρα καριέρα του Μπραντ Πιτ; Ίσως σας έρχεται στο μυαλό το Fight Club ή το Inglourious Basterds. Όμως, αν και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σίγουρα οι παραπάνω είναι από τις καλύτερες ταινίες του Πιτ, δεν μπορούν όμως να συγκριθούν με τo The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, το γουέστερν του 2007.

Φωτισμένες με λάμπες φιγούρες ξεπροβάλλουν από το δάσος. Ένα τρένο στρίβει στη γωνία. Ανάμεσα στη χαμηλή βλάστηση φωτίζονται άνδρες με σακιά που καλύπτουν τα πρόσωπά τους, με κυνηγετικά όπλα στα χέρια τους. Ακούγεται ένα σφύριγμα και σπινθήρες καθώς το τρένο επιβραδύνει. Οι ληστές ξεπροβάλλουν, με σκοπό τη ληστεία. Ο Τζέσε Τζέιμς του Πιτ περπατάει ανάμεσά τους, ψύχραιμος και επιβλητικός. Αυτή είναι μια από τις καλύτερες, μια από τις πιο απόκοσμες και απειλητικές και όμορφες σκηνές στην καλύτερη ταινία της καριέρας του Μπραντ Πιτ, σύμφωνα με το άρθρο του Tom Ward στο Esquire.


Ο Πιτ ήταν 42 ετών κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford και ίσως ο μεγαλύτερος κινηματογραφικός αστέρας στον κόσμο. Το 1999 το Fight Club είχε κάνει τον ηθοποιό εξαιρετικά δημοφιλή. Το reboot του Ocean's Eleven εδραίωσε την πρωταγωνιστική του θέση. Ήταν λοιπον η τέλεια στιγμή για να κάνει μια στροφή σε ένα χαμηλού προϋπολογισμού, βαρύγδουπο ιστορικό έπος που διαμεσολαβεί στην celebrity κουλτούρα που ενσάρκωνε ο Pitt, μέσα από τον φακό της ζωής και του θανάτου ενός ληστή τρένων στα τέλη του 19ου αιώνα.

Η Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς... προοριζόταν να είναι «μια σκοτεινή, στοχαστική εξέταση της φήμης και της ατιμίας», όπως αναφέρει σε άρθρο των LA Times, ο σκηνοθέτης της ταινίας, Andrew Dominik. Ο Dominik το πέτυχε αυτό, ενώ μας έδειξε μια πλευρά του Pitt που αναμφισβήτητα δεν έχουμε δει αρκετά. Ως Τζέιμς, ο Πιτ είναι εσωστρεφής, θλιμμένος, εξαντλημένος, οξύθυμος, συμπονετικός, αδίστακτος αλλά και ευγενικός. Παρατηρήστε πώς στην τελευταία σκηνή, με την αποδοχή χαραγμένη στο πρόσωπό του, παρακολουθεί τα παιδιά του να παίζουν, αφήνει κάτω τη ζώνη του όπλου του και μετά γυρίζει την πλάτη του για να δεχτεί τη σφαίρα από τον δολοφόνο του Casey Affleck.

Είναι η καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του στην καλύτερη ταινία της καριέρας του. Δυστυχώς, αυτού του είδους οι ερμηνείες δεν είναι πάντα εξασφαλισμένες. Υπάρχουν δύο πλευρές του ηθοποιού Πιτ. Για κάθε χαζοχαρούμενο stoner/bro χαρακτήρα (True Romance, Burn After Reading, War Machine) υπάρχει και ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός, ο Pitt του οποίου τους χαρακτήρες φανταζόμαστε να ασχολούνται με τη γλυπτική και να μελετούν τη γερμανική αρχιτεκτονική στον ελεύθερο χρόνο τους, όπως ακριβώς και ο ίδιος ο Pitt. Πράγμα που δεν σημαίνει ότι οι πιο κωμικές ερμηνείες δεν είναι καλές, απλώς όταν ο Pitt σκάβει βαθύτερα, είναι σε θέση να μεταφέρει περισσότερα από την ανθρώπινη εμπειρία, για ένα πιο βαθύ, πιο ολοκληρωμένο έργο. Όταν το ενστερνίζεται αυτό, σε ταινίες όπως το Moneyball, το The Tree of Life, το Ad Astra και, κυρίως, το Jesse James, ο Pitt είναι μοναδικός.

Η απόφαση να απομακρυνθεί από ανάλαφρα έργα

Το να απομακρυνθεί από τα ανάλαφρα έργα σε πιο βαριά πράγματα ήταν μια συνειδητή απόφαση. «Στη δεκαετία του '90 συνειδητοποίησα ότι υπήρχε αυτό το είδος του πρωταγωνιστικού ρόλου στον οποίο μπορούσες να βάλεις οποιονδήποτε από εμάς και δεν είχε καν σημασία», δήλωσε ο Πιτ στους New York Times το 2019. «Όλοι θα είχαμε το ίδιο αποτέλεσμα». Έχει δίκιο. Μήπως οι ταινίες popcorn όπως το Mr & Mrs Smith, το Snatch ή το The Mexican αναβαθμίζονται με την παρουσία του Pitt σε αυτές; Ναι, σίγουρα. Αλλά θα έκανε τεράστια διαφορά αν ο Tom Cruise ή ο Matthew McConaughey ή ο Val Kilmer ή οποιοσδήποτε άλλος είχε πάρει αυτούς τους ρόλους αντί για αυτόν; Μάλλον όχι.

Ο Pitt επισημαίνει την αποτυχία του 2004 Troy ως τη στιγμή που αποφάσισε να επενδύσει σε σταθερές, ουσιαστικές ιστορίες. Ως παραγωγός αυτή η αλλαγή τον είδε να υποστηρίζει έργα που κέρδισαν Όσκαρ, όπως τα The Departed, 12 Years A Slave και Moonlight. Ως ηθοποιός, έχει προταθεί για τέσσερα Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά ένα το 2020. «Ήμουν αρκετά καλός ηθοποιός πριν, αλλά σίγουρα προσπαθούσα και αποτύγχανα. Νομίζω ότι έγινα ένας πολύ καλός ηθοποιός», δήλωσε ο Πιτ στην Telegraph το 2015.

Φυσικά, για να γίνει κάποιος καλός ηθοποιός χρειάζεται κάτι περισσότερο από σοβαρές ερμηνείες σε σοβαρές ταινίες. Το By The Sea που σκηνοθέτησε η Αντζελίνα Τζολί βυθίζεται «μέχρι τον πάτο του ωκεανού» από την ίδια του την αυτοπεποίθηση. Και το The Counsellor που έγραψε ο Cormac McCarthy δεν μπόρεσε να σωθεί ούτε από το ταλέντο του Ridley Scott και ενός από τα καλύτερα κινηματογραφικά καστ που έχουν συγκεντρωθεί ποτέ.

Υπάρχει ένα γλυκό σημείο μεταξύ βαρύγδουπου και κωμικού στις δύο ταινίες του Πιτ που σκηνοθέτησε ο Ταραντίνο, το Inglourious Basterds και το Once Upon A Time In Hollywood. Αλλά ακόμα και τότε, στην οσκαρική ερμηνεία του Πιτ στο Once Upon A Time... παίζει σε μεγάλο βαθμό τον απλό άντρα απέναντι στον υπερβολικά σπουδαίο κινηματογραφικό σταρ του Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Αναμφισβήτητα, παρά τις πολλές επιτυχίες του, ο Πιτ δεν κατάφερε ποτέ να ξαναπετύχει την τέλεια «καταιγίδα κινηματογραφικής δημιουργίας» που πέτυχε στο Jesse James. Η ερμηνεία του, η κινηματογράφηση του Roger Deakins, ο σχεδιασμός των σκηνικών, το soundtrack των Nick Cave και Warren Ellis, το μοντάζ, η σκηνοθεσία του Dominik και οι υποστηρικτικές ερμηνείες των Sam Shepard, Sam Rockwell και Mary-Louise Parker, όλα μαζί κάνουν αυτή την ταινία την καλύτερη ταινία της καριέρας του Pitt - και μια ταινία που δεν έχει καταφέρει να επαναλάβει, 15 χρόνια αργότερα.

Αν και το επερχόμενο Bullet Train φαίνεται να βρίσκει τον Pitt να επιστρέφει σε κατάσταση blockbuster-bro, ας ελπίσουμε ότι θα έχουμε τουλάχιστον ένα ακόμη φιλόδοξο έπος στην κλίμακα του Jesse James πριν ο 58χρονος ηθοποιός κρεμάσει για τα καλά τη ζώνη με τα όπλα.

Με πληροφορίες από Εsquire.com 

ΌΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Μπραντ Πιτειδήσεις τώραταινία