«Εμείς οι δύο» της Βαλερί Ντονζελί: Ενα συμπαγές και συχνά άβολα τεταμένο δράμα

Στις 17 Αυγούστου κυκλοφορεί στους κινηματογράφους η ταινία «Εμείς οι δύο», με τη Βιρζινί Εφιρά και τον Μελβίλ Πουπό. Όταν η Μπλανς συναντά τον Γκρεγκουάρ, νομίζει ότι βρήκε τον ιδανικό σύντροφο. Οι δεσμοί που τους δένουν μεγαλώνουν γρήγορα και ακολουθεί μια παθιασμένη σχέση, που οδηγεί στην συγκατοίκηση. Για την Μπλανς, μακριά από την οικογένειά της και τη δίδυμη αδερφή της, Ρόουζ, ξεκινά μια νέα ζωή. Όμως σιγά σιγά βρίσκεται εγκλωβισμένη στα χέρια ενός βαθιά κτητικού και επικίνδυνου άντρα.

Η ταινία «Εμείς οι δύο», προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα Cannes Premiere και είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Eric Reinhardt, L’amour et les forets, με τον ίδιο να δηλώνει: «Η κύρια πρόκληση στην προσαρμογή του μυθιστορήματος ήταν ότι η ταινία θα έπρεπε να έχει τον ίδιο αντίκτυπο στο γυναικείο κοινό. Χρειαζόταν μια σκληρή ταινία όπου, μόλις άναβαν ξανά τα φώτα, οι γυναίκες θα επέλεγαν να ξεφύγουν από τους κακοποιητικούς συζύγους τους και ν' αναλάβουν δράση. Η Valerie και η Audrey έχουν σκιαγραφήσει ένα λαμπερό μονοπάτι που πιστεύω ότι πολλές γυναίκες θα περπατήσουν».

Η σκηνοθέτιδα Βαλερί Ντονζελί μιλάει για το πώς εμπνεύστηκε από το βιβλίο: «Αυτό που πραγματικά με ενέπνευσε να προσαρμόσω το βιβλίο ήταν η σκηνή όπου ο Gregoire παραδέχτηκε την ενοχή του αφού άκουσε για έναν καταχρηστικό σύζυγο στο ραδιόφωνο – πώς μετατρέπει την κατάσταση για να εμφανιστεί ως θύμα και πώς αυτή η στρατηγική του πετυχαίνει, καθώς το πραγματικό θύμα των μηχανορραφιών του πέφτει στην παγίδα. Ένιωσα ότι η προσαρμογή αυτού του βιβλίου θα ήταν πρόκληση».

Η Βιρζινί Εφιρά μιλώντας για τον ρόλο της, λέει: «Ήθελα να συνεργαστώ με τη Valerie Donzelli ή θα έπρεπε να πω ότι είχα μια προαίσθηση ότι θα το κάναμε από τότε που γνωριστήκαμε στα γυρίσματα της Madeleine Collins. Ήρθε σε μένα με το βιβλίο σαν να ήθελε να με ερευνήσει, χωρίς να ξέρει σίγουρα αν θα προσάρμοζε το βιβλίο εκείνη τη στιγμή. Βρήκα το μυθιστόρημα σαγηνευτικό, αλλά μπορούσες να το προσαρμόσεις σε πολλές ταινίες και έπρεπε να διαλέξεις μία κατεύθυνση. Αρχικά, έπρεπε να απαλλαγώ από κάθε προκατειλημμένη, κλισέ ιδέα ενός "θύματος" και να προσπαθήσω να δώσω μια συγκεκριμένη, μοναδική ταυτότητα στον χαρακτήρα. Έτσι, εμπνέεσαι από τη δική σου ζωή, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιείς, χωρίς να το εκφράζεις και χωρίς να προσπαθείς απεγνωσμένα να ενσωματώσεις την προσωπική σου εμπειρία στην υποκριτική σου».

Ο Μελβίλ Πουπό μιλώντας για τον ρόλο του, λέει: «Γνωρίζω τη Virginie εδώ και πολύ καιρό και είχαμε παίξει μαζί στο Victoria της Justine Triet, οπότε ήμασταν πολύ χαρούμενοι που συνεργαστήκαμε ξανά. Η Valerie μάλλον μας έφερε κοντά λόγω της σύνδεσής μας, και για τη Virginie ήταν παρήγορο. Δεν υπήρχαν γκρίζες ζώνες ανάμεσά μας, οπότε μπορούσαμε να πάμε πολύ μακριά στις σκηνές μας που μερικές φορές ήταν πολύ βίαιες. Μια διαφωνία 6 λεπτών είναι σαν μια καταιγίδα - πρέπει να την ξεπεράσεις! Αυτό ήταν δυνατό επειδή είμαστε φίλοι και νιώθαμε ότι ήμασταν σ' ένα είδος αποστολής, λέγοντας αυτήν την ιστορία».