Ταινίες της εβδομάδας: Μια «μάγισσα», ένας «ήρωας» και ένα ερωτικό τρίγωνο με ρακέτες

Στο άνοιγμα των θερινών σινεμά εναποθέτουν πλέον τις ελπίδες τους, για μία καλύτερη προοπτική, οι επαγγελματίες του χώρου, που επιμένουν να ρίχνουν σωρηδόν νέες ταινίες στην εξουθενωμένη αγορά. Ετσι και αυτή την εβδομάδα έρχονται ακόμη οκτώ πρεμιέρες, απ’ τις οποίες ξεχωρίζουν «Οι Αντίπαλοι» του Λούκα Γκουαντανίνο, με τη Ζεντάγια και «Ζωντανό Πνεύμα» από την Πορτογαλία, ενώ υπάρχει και η σλοβενική μαύρη κωμωδία «Ο Τελευταίος Ηρωας» με την Αγγελική Παπούλια.

«Οι Αντίπαλοι» (Challengers)

Αισθηματικό δράμα, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Λούκα Γκουαντανίνο, με τους Ζεντάγια, Τζος Ο' Κόνορ, Μάικ Φάιστ, Φέιθ Φέι, Τιέρ Ντίαζ, Ίαν Ντίλαν Χαντ κα.

Το τένις παίζεται με δύο, άντε και με τέσσερις, αλλά πάντως όχι με τρεις. Το προβεβλημένο, τα τελευταία χρόνια, σπορ ξεκινά με αγάπη, φιλοφρονήσεις, ευγένεια και τις περισσότερες φορές εξελίσσεται σε άγρια αντιπαράθεση, φτάνοντας στα όρια του ψυχολογικού και όχι μόνο πολέμου. Εδώ, στην τελευταία ταινία του Ιταλού μάστορα της πρόκλησης, Λούκα Γκουαντανίνο, που πρόπερσι ξάφνιασε με τη ρομαντική περιπέτεια τρόμου «Bones and All», κερδίζοντας και τον Αργυρό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας, το παιχνίδι παίζεται με τρεις και το ερωτικό του δράμα παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Ο συνδυασμός αθλητικού δράματος και ερωτικής κομεντί, λειτουργεί ικανοποιητικά, καθώς η Ζεντάγια, κάθεται στη μέση ακριβώς του ερωτικού ανταγωνιστικού τερέν, που παίζουν τα δυο αγόρια, στενοί φίλοι από την εφηβική τους ηλικία, που έτυχε να ερωτευτούν την ίδια γυναίκα. Τα χρόνια πέρασαν, όχι όμως και ο ανταγωνισμός μεταξύ τους.

Η Τάσι, μία δυναμική κοπέλα, πρώην κορυφαία τενίστρια, που χτύπησε σοβαρά και έγινε προπονήτρια, είναι παντρεμένη με έναν κορυφαίο τενίστα, που έχει αρχίσει να ξεπέφτει, γνωρίζοντας απανωτές ήττες. Η επιλογή της να τον ρίξει σε αγώνες με σαφώς κατώτερους τενίστες, θα τον κουράσει, ενώ όταν συναντά τον παλιό του φίλο και πρώτο έρωτα της Τάσι, έναν ξοφλημένο πλέον τενίστα, όλα αλλάζουν.

Ο Γκουαντανίνο, σκηνοθετεί με στιλ, ξεφεύγοντας αρκετά από ένα συμβατικό αθλητικό δράμα, καθώς το βασικό του θέμα είναι η διεκδίκηση μιας γυναίκας, αλλά και ο ανταγωνισμός που υπάρχει στην ανθρώπινη φύση και τονώνεται υπέρμετρα, δυστυχώς και μέσα στους αθλητικούς χώρους.

Το ερωτικό τρίγωνο, απ’ την άλλη, αποκρούει κάθε ρομαντικό στοιχείο, ενώ οι εντάσεις, οι απιστίες και οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται με μια σειρά συναρπαστικών φλας μπακ. Ο μάλλον υπερεκτιμημένος Ιταλός σκηνοθέτης, ωστόσο, τα πάει καλά και στα γυρίσματα των αγώνων στο τερέν, καθώς οι ήρωες φαίνονται να χτυπούν πραγματικά το μπαλάκι.

Το φιλμ, διαθέτοντας μία φροντισμένη αμερικάνικη παραγωγή, κυλάει με ενδιαφέρον, προσδίδοντας ταυτόχρονα ερωτισμό και χιούμορ αλλά και ίντριγκα, ενώ ο Γκουαντανίνο, κρατά το τελευταίο νικητήριο σερβίς για τον εαυτό του, καθώς καταφέρνει να μας βάλει στο κλίμα και στο στόρι, να μας πείσει για την αυθεντικότητα των χαρακτήρων και τα όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από τα τερέν.

Η Ζεντάγια, είναι πειστική ως ερωτικός πειρασμός, ενώ οι δύο συμπρωταγωνιστές της είναι εξαιρετικοί σαν αρσενικά κριάρια που είναι έτοιμοι να σπάσουν τα εύθραυστα κεφάλια τους για τη χάρη της.

«Ζωντανό Πνεύμα» (Alma Viva)

Δραματική ταινία, πορτογαλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Κριστέλ Άλβες Μέιρα, με τους Λούα Μισέλ, Άννα Παντράο, Ζικελίν Κοράντο, Πέδρο Λασέρντα, Ντουάρτε Πίνα κα.

Τόσο οικείο αλλά πλέον και τόσο διαφορετικό, αυτό το μικρό κινηματογραφικό διαμαντάκι από την Πορτογαλία, που σκηνοθέτησε η πρωτοεμφανιζόμενη και πολλά υποσχόμενη Κριστέλ Άλβες Μέιρα. Οικείο, γιατί θυμίζει Ελλάδα των περασμένων χρόνων – ίσως και των τωρινών – για την ανθρωπιά του, τα πάθη του, τις γνωστές μικροπρέπειες που χαλάνε τη μεγάλη εικόνα, ενός κόσμου που επιμένει να ζει φυσιολογικά και τόσο διαφορετικό, γιατί μια ηθογραφία, ένα δράμα με καθαρά στοιχεία ενός κινηματογράφου που δεν μιμείται τις κυρίαρχες κινηματογραφικές βιομηχανίες, αλλά έχει τον δικό του λόγο, τη δική του μεσογειακή κινηματογραφική άποψη, έχει πλέον εκλείψει.

Και ταυτόχρονα προσφέρει μια φεμινιστική ματιά, για τα όσα τραβούν οι αδέσμευτες γυναίκες, παρά τις αφ’ υψηλού οδηγίες και νόρμες. Δεν είναι άλλωστε τυχαία η φράση ενός χαρακτήρα της ταινίας «αργά ή γρήγορα, όλες οι ανεξάρτητες γυναίκες θα χαρακτηρίζονται ως μάγισσες».

Όπως κάθε χρόνο, η μικρή Σαλομέ επιστρέφει στο χωριό της, στα βουνά της Πορτογαλίας, για το καλοκαίρι. Αν και οι διακοπές ξεκινούν σε μία ανέμελη ατμόσφαιρα, γρήγορα όλα αλλάζουν όταν η αγαπημένη γιαγιά της ξαφνικά πεθαίνει. Ενώ οι ενήλικες κατασπαράζονται και η πορεία της γιαγιάς προς την τελευταία της κατοικία εξελίσσεται σε πεδίο μάχης, η Σαλομέ «στοιχειώνεται» από το αδέσμευτο πνεύμα της εκλιπούσας, που θεωρούνταν μάγισσα και το χωριό είναι έτοιμο να πάρει φωτιά.

Η Άλβες Μέιρα, καταγράφει πληθωρικά τη ζωή της πορτογαλικής υπαίθρου, εντάσσοντας αρμονικά το χάος που επικρατεί σε μία πολυμελή και αν μη τι άλλο δυσλειτουργική οικογένεια. Έθνικ σινεμά, γεμάτο από τα ζωηρά χρώματα του πορτογαλικού πάθους και του ταμπεραμέντου, όπου κυριαρχεί το ελεύθερο πνεύμα της γιαγιάς, που έκανε πάντα ότι ήθελε, χωρίς να υποκύπτει στις συμβάσεις της επαρχίας και η ζωτική ενέργεια της εγγόνας της που τη λάτρευε και με την άγνοια κινδύνου θέλει να τα βάλει με όλους για τη δυσφήμηση του ονόματός της και την ταλαιπωρία που υφίσταται πλέον η σορός της.

Μια ταινία που συγκινεί και πολλές φορές καθηλώνει επιστρατεύοντας η σκηνοθέτιδα τον μαγικό ρεαλισμό για να φτιάξει μία ιστορία απότομης ενηλικίωσης και να αρθρώσει έναν διεισδυτικό λόγο φεμινιστικής αφύπνισης. Απολαυστικές εικόνες από το χωριό, υπέροχες λαϊκές μελωδίες και ένα καστ, στο οποίο συμμετέχουν και αρκετοί ντόπιοι, δίνοντας επιπλέον αξιοπιστία στη ρεαλιστική απεικόνιση της ιστορίας.

Εξαιρετικές αυθεντικές και κεφάτες ερμηνείες, αλλά και μία αξιαγάπητη μικρούλα, η Λούα Μισέλ, στον πρωταγωνιστικό ρόλο, που είναι και η κόρη της δημιουργού.

«Ο Τελευταίος Ηρωας» (Shooting Blanks)

Κωμωδία, σλοβένικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Ζίγκα Βιρτς, με τους Πρίμοζ Πίρνατ, Σπέλα Ρόζιν, Αγγελική Παπούλια, Γιάνεζ Σκοφ, Γιούρι Ντρέβενσεκ κα.

Όχι, δεν είναι ριμέικ της ταινίας του Τσακ Νόρις, αλλά μία σλοβένικη μαύρη κωμωδία την οποία κοσμεί, με μία ακόμη συναρπαστική ερμηνεία, η Αγγελική Παπούλια. Μία αλληγορία του Ζίγκα Βιρτς («Houston, We Have a Problem»), στην οποία, έχοντας στο επίκεντρό της μία προβληματική οικογένεια, αναμετράται το ένδοξο παρελθόν με το αβέβαιο μέλλον, ενώ αναδεικνύεται το χάσμα των γενεών και οι απαισιόδοξες προοπτικές ενός κόσμου που είναι έτοιμος να παραδοθεί προς χάριν μίας επένδυσης.

Ένας αθεράπευτος νοσταλγός του ένδοξου παρελθόντος, μαζεύοντας κάθε λογής αναμνηστικά, φορώντας περήφανα στολή και οδηγώντας ένα τζιπ αντίκα, ένας μεσήλικας που παραμένει παιδί και που ονειρεύεται τη δόξα των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων και την ηρωική του αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς ναζί. Έναν ηρωισμό που ποτέ δεν είχε την ευκαιρία να αποδείξει στο πεδίο των μαχών, αλλά βρίσκει την ευκαιρία να επιδείξει τη γενναιότητά του βάζοντας στόχο να διώξει μια γερμανική αλυσίδα σούπερ μάρκετ, που θέλει να χτίσει ένα κατάστημα σε ένα μέρος που βρίσκεται το άγαλμα του ήρωα πατέρα του.

Όμως, τα πράγματα γι’ αυτόν δεν είναι καλά ούτε στην ίδια του την οικογένεια, καθώς είναι κολλημένος με τον φαύλο πατέρα του, ο οποίος είναι ο τελευταίος ήρωας των παρτιζάνων στην πόλη και την κόρη του και τον σύντροφό της που βλέπουν διαφορετικά τα πράγματα και προσπαθούν δίχως επιτυχία να κάνουν ένα παιδί. Η ξαφνική άφιξη μίας Ελληνίδας, εκπροσώπου της πολυεθνικής, θα ταράξει ακόμη περισσότερο την ήδη τεταμένη κατάσταση.

Τα κωμικοτραγικά γεγονότα έχουν την πλάκα τους, οι ατάκες με τα αστεία έρχονται αβίαστα και σε σωστό χρόνο στο πρώτο μέρος, ενώ η ταινία διαθέτει και μια ενέργεια ξεφαντώματος, που βοηθά και ο ζωηρός ρυθμός. Η συνέχεια, αναπόφευκτα, δεν είναι της ίδιας έντασης, καθώς ο ρυθμός πέφτει, τα αστεία γίνονται ελαφρώς διδακτικά, ενώ στη συνέχεια τα σεξουαλικά υπονοούμενα κυριαρχούν. Για να έρθει το τελευταίο κομμάτι της ταινίας, όπου το δράμα παίρνει κεφάλι, τροφοδοτούμενο από ορισμένα οικογενειακά μυστικά και αλλοιώνοντας την αρχική τρέλα, το σατιρικό πνεύμα, για χαρακτήρες που κοιτούν πίσω με ψηλά το κεφάλι και μπροστά κατεβάζοντάς το προς τη γη.

Ωστόσο, το κύριο πρόβλημα της ταινίας, εκτός από την ανομοιογένειά της, είναι η προσέγγιση των χαρακτήρων από τον Βιρτς, καθώς έχουν μία δόση υπερβολής και ορισμένες φορές δεν λειτουργούν πειστικά και δεν αποκτούν την απαραίτητη χημεία. Μοναδική εξαίρεση, ο χαρακτήρας της Αγγελικής Παπούλιας, η οποία με την ερμηνευτική της προσέγγιση, μπορεί να εμφυσήσει τον απαραίτητο ρεαλισμό και να δώσει ειλικρινή συγκίνηση.

Επαγγελματίας Υπνοβάτης

Ελληνική κωμωδία, παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ραΐση, με τους Μιχάλη Καλιότσο, Ελένη Γερασιμίδου, Μπέτυ Νικολέση, Μαρία Κεχαγιόγλου, Άριελ Κωνσταντινίδη, Γιάννη Στεφόπουλο, Κώστας Φλωκατούλα κα.

Κωμωδία που φλερτάρει με το πνεύμα των ιταλικών κωμωδιών της δεκαετίας του ‘80, όταν το λατρεμένο είδος είχε αρχίζει να παρακμάζει, αλλά και με ανεπαίσθητες δόσεις σουρεαλισμού. Ο Βασίλης Ραΐσης («Η Τελευταία Φάρσα», «Ιστορίες Χωρίς Χρόνο»), που έχει αποκτήσει και αυτός το δικό του νεανικό κοινό, στην τελευταία τούτη ταινία του πέφτει και πάλι θύμα μιας προχειρότητας και του ιδιαιτέρως χαμηλού προϋπολογισμού, που είχε στη διάθεσή του.

Βασικός πρωταγωνιστής, είναι ο Άγγελος, που ανήκει σε μία παρέα αποτυχημένων μεσήλικων ποιητών και χαραμοφάηδων, που κάθε τόσο τραπεζώνονται για να λένε τις εξυπνάδες τους. Έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα που είχε ο Άγγελος, η φαρμακευτική αγωγή θα δράσει καταλυτικά στο υποσυνείδητό του, κάνοντάς τον να παραμιλά στον ύπνο του, λέγοντας εύστοχους χρησμούς για το μέλλον των ανθρώπων που βλέπει στα όνειρά του, μέσω στίχων και ποιημάτων, πολύ μακριά από τα δικά του, τα αποτυχημένα. Έτσι, η μητέρα του, βρίσκει την ευκαιρία να στήσει μια επικερδή επιχείρηση, παρουσιάζοντάς τον ως την Πυθία της γειτονιάς, ενώ οι εκδότες συνωθούνται για τα ποιήματά του. Μετά τον αρχικό θυμό του, ο Άγγελος αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την επιχείρηση, μια απόφαση που τον οδηγεί στον πλήρη εκτροχιασμό.

Ο Ραΐσης, παρότι έχει ορισμένες έξυπνες ιδέες και αρκετά καλαμπούρια, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν θετικά για τον σχολιασμό της παράλογης εποχής που ζούμε, να αναδείξει τα κοινωνικά θέματα, μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων που θέλουν να ακούσουν από την «Πυθία» τα μελλούμενα, επιμένει σε μία άτσαλα δομημένη μπουφονική κωμωδία, με έντονα στοιχεία φάρσας.

Η ταινία, ωστόσο, θα έστεκε ακόμη και με τα όσα σεναριακά προβλήματα και την εμφανή προχειρότητά της, αν όλα δεν έμοιαζαν ερασιτεχνικά, κάτι σαν τη σπουδαστική πρωτόλεια εργασία ενός τελειόφοιτου κινηματογραφιστή. Έτσι, ακόμη και οι πιο ωραίες ιδέες καίγονται κατά την εκτέλεση, όπως και το φιλμ που δεν αντέχει τη θερμοκρασία της αμφίβολης παρωδίας και του υπερβολικού γκροτέσκο.

Από το πολυπρόσωπο καστ, διασώζεται η πολύπειρη Ελένη Γερασιμίδου, η οποία είναι ίσως και η μόνη που πήρε στα σοβαρά τη δουλειά της.

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες

Μην Ανοίγεις την Πόρτα: Ταινία τρόμου, ελληνικής παραγωγής του 2024, με την υπογραφή των Unboxholics, οι οποίοι μετά από 12 χρόνια πετυχημένης παρουσίας στο διαδίκτυο, κάνουν το ντεμπούτο τους με μεγάλου μήκους ταινία. Οι αδελφοί Σάκης και Αλέξανδρος Κάρπας, έπειτα από τέσσερις μικρού μήκους ταινίες στο ιντερνέτ, μπαίνουν με όρεξη στο δύσκολο γήπεδο της αίθουσας, όπου έχουν εξασφαλισμένη την κινητοποίηση του νεανικού κοινού τους.

Μακριά από τον πολιτισμό, σε ένα παγωμένο δάσος στην αφιλόξενη πλαγιά ενός βουνού, μια ομάδα ερευνητών δέχεται επίθεση από μία απροσδιόριστη φιγούρα. Μοναδική διασωθείσα, μια νεαρή βιολόγος, η οποία βρίσκει καταφύγιο στην απομονωμένη καλύβα ενός μυστήριου άνδρα. Μαζί, θα ξεκινήσουν ένα αποκαλυπτικό ταξίδι στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, για να ανακαλύψουν τι βρίσκεται στη σκοτεινή καρδιά του δάσους.

Γυρισμένο στην Μακεδονία, κοντά στην Αριδαία, το φιλμ διαθέτει την ένταση και ορισμένα καλά στοιχεία, αλλά η απόσταση μεταξύ ενός ολοκληρωμένου κινηματογραφικού έργου και των πειραματικών φιλμ στο ιντερνέτ είναι τεράστια. Πρωταγωνιστούν οι Σάκης Κάρπας και Φωτεινή Λεβογιάννη, η μουσική είναι των Unboxholics και Κώστα Αγέρη, ενώ το κεντρικό θέμα συνέθεσε και ερμήνευσε η Kid Moxie.

«Σούπερ Μάγκι» (Combat Wombat: Double Trouble): Υπερηρωική περιπέτεια κινουμένων σχεδίων από την Αυστραλία, σε σκηνοθεσία Ρικάρντ Κουσό και Τάνια Βίνσεντ. Έχει το ενδιαφέρον του αυτό το animation, που θέλει να μιλήσει για σοβαρά θέματα, αλλά με μία εικονογράφηση που απευθύνεται στο νηπιακό κοινό. Μια υπερηρωίδα που έχει βολευτεί με δουλειές ρουτίνας καθώς η εγκληματικότητα στην πόλη της έχει σχεδόν εξαλειφθεί, καλείται να αναλάβει ξανά ζωηρά δράση όταν μια μοχθηρή ιδιοφυΐα απειλεί να παγιδεύσει τους πάντες σε έναν εικονικό κόσμο.

«Χωρίς Οξυγόνο» (Breathe): Θριλεράκι επιστημονικής φαντασίας, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, που θα μπορούσε να έχει κάποιο ενδιαφέρον, αφού διαθέτει και κάποια ονόματα στο καστ – Μίλα Γιόβοβιτς, Τζένιφερ Χάντσον, Σαμ Γουόρθινγκτον – και ένα ενδιαφέρον θέμα, για την πορεία καταστροφής του πλανήτη, με κυριότερο, όπως λέει και ο τίτλος, την έλλειψη οξυγόνου. Όμως, το πρόβλημα της ταινίας δεν είναι μόνο η έλλειψη οξυγόνου, αλλά και αυτό της έμπνευσης, ενώ το σενάριο ξεχειλίζει από υπερβολές και χρήσιμες επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις.

Η Γη είναι σχεδόν ακατοίκητη λόγω έλλειψης οξυγόνου και μια μητέρα με την κόρη της αναγκάζονται να ζουν υπόγεια, με σύντομα ταξίδια στην επιφάνεια, με μία στολή τελευταίας τεχνολογίας. Όταν ένα μυστηριώδες ζευγάρι φτάνει στο καταφύγιο θα πρέπει να δώσουν μία καταιγιστική μάχη επιβίωσης. Ο άγνωστος σκηνοθέτης Στεφόν Μπρίστολ, θα στήσει μία προκάτ περιπέτεια, όπου κυριαρχεί ένα ενοχλητικό κίτρινο φίλτρο, για τη μολυσμένη ατμόσφαιρα, ενώ και οι ερμηνείες δεν διασώζονται ούτε πίσω από τις κάσκες.

«Ο Μύλος και ο Σταυρός» (The Mill and the Cross): Το να γίνεται ένας πίνακας κινηματογραφικό έργο, δεν είναι και από τα πιο συνηθισμένα πράγματα και μάλλον θα αντιμετωπιζόταν από το κοινό με δυσπιστία. Εδώ, σε αυτή τη διεθνούς συμπαραγωγής ταινία (2011) του Πολωνού Λεχ Μαγιέφσκι, όμως, όχι μόνο σε απορροφά ο αριστουργηματικός πίνακας του Φλαμανδού ζωγράφου Πίτερ Μπρίγκελ «Πορεία προς τον Γολγοθά» (1564) , αλλά κατορθώνει να προκαλέσει και το τεράστιο ενδιαφέρον για τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας και συγχρόνως για την εποχή και την αποτρόπαια ιστορία της.

Το 1564, ο Φλαμανδός ζωγράφος ετοιμάζεται να δημιουργήσει το νέο του πίνακα, που έχει οραματιστεί με 500 ανθρώπινες φιγούρες, να πλαισιώνουν τη διαδρομή του Χριστού προς τον Γολγοθά. Όμως, ο Μπρίγκελ δεν θέλει να κάνει έναν απλό θρησκευτικό πίνακα. Σκοπός του είναι να βάλει το κεντρικό του θέμα, το μαρτύριο του Χριστού, χαμένο κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Ο δημιουργός φτιάχνει ένα πίνακα μέσα σε μια ταραχώδη εποχή, καθώς ο πόλεμος των θρησκειών βράζει στη Δυτική Ευρώπη, σκορπίζει το θάνατο, πολλές φορές μαρτυρικό, πυροδοτεί τη μισαλλοδοξία. Η Φλάνδρα βρίσκεται υπό ισπανική κατοχή. Ο αυστηρός βασιλιάς της Ισπανίας, Φίλιππος ο Β’, ένθερμος καθολικός, επιβάλλει τη θρησκεία. Ο Μπρίγκελ βλέπει γύρω του απλούς ανθρώπους να φυλακίζονται, να βασανίζονται και να θανατώνονται με φριχτό τρόπο, ως αιρετικοί και τους ενσωματώνει στα σκίτσα του.

Για μια ακόμη φορά η Δύση βυθίζεται στα βαθύτερα και εφιαλτικότερα σκοτάδια, προκαλώντας οδύνες που θα διασκορπιστούν τελικά σε όλο τον κόσμο. Με μία ξεχωριστή τεχνική όπου τα ζωγραφικά ντεκόρ αναμειγνύονται με τρισδιάστατα ψηφιακά εφέ, ο Μαγιέφσκι σκιαγραφεί μια επική ιστορία κουράγιου, αντίστασης και θυσίας, ενώνοντας τα Πάθη του Χριστού με τα πάθη του ανθρώπου. Και συνάμα καταφέρνει μέσα από ένα εντυπωσιακό ταμπλό και ηθοποιούς, που βγαίνουν από τις πινελιές του Μπρίγκελ, να γοητεύει και να προσφέρει μια πρωτότυπη κινηματογραφική εμπειρία. Στην ταινία, που προβάλλεται σε επανέκδοση και ανανεωμένη κόπια, εμφανίζονται και οι Ρούντγκερ Χάουερ, Μάικλ Γιορκ και Σάρλοτ Ράμπλινγκ.

*Με πληροφορίες του Χάρη Αναγνωστάκη, ΑΠΕ-ΜΠΕ