Ιορδάνης Ανανιάδης: «Μείναμε στάσιµοι στην παραγωγή animation»

Ο Θεσσαλονικιός Ιορδάνης Ανανιάδης είναι ένας πρωτοπόρος και βετεράνος δηµιουργός του κλασικού κινουµένου σχεδίου στην Ελλάδα. Επαγγελµατίας στον χώρο του σινεµά, της τηλεόρασης και της διαφήµισης, δίνει σήµερα ένα µάστερκλας πάνω στην τέχνη του animation για το κοινό (στην αίθουσα Παύλος Ζάννας στις 11.00), στο πλαίσιο του 59ου Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης, που τιµά το έργο του παρουσιάζοντας 10 φιλµ µικρού µήκους, όλα καυστικά και σατιρικά στη σύλληψή τους, µε σουρεαλιστικές αναφορές, και ποικίλα σχόλια για την επικαιρότητα.

Στο φεστιβάλ θα προβληθούν τα φιλµ «Πανδαισία» (1971), «Ζάχος ο Μαζόχας» (1979), «Ο Κύκλος» (1981), «Η Τρύπα» (1983), «Αδάµ» (1986), «Εµείς οι Ελληνες» (1996), «Overground (Η Τρύπα 2)» (2002), «Μην Πετάξεις Τίποτα (Η Τρύπα 3)» (2005), «12.410 και ένα τριαντάφυλλα» (2010) και σε πρεµιέρα η νέα του ταινία «Καρέκλες» (2018), µία «πικρόχολη σάτιρα» µε αριστοφανικό χρώµα για τη βιοµηχανική παραγωγή.

Ο ίδιος µιλάει στο «Έθνος» για την τέχνη της εµψύχωσης σήµερα.

Τι είναι αυτό που θυµάστε χαρακτηριστικά από την εποχή που ξεκινούσατε στον χώρο του κινουµένου σχεδίου; 

Τα διαφηµιστικά που έκανα τον χειµώνα του ‘66 στη Θεσσαλονίκη ήταν και τα βήµατα που µε ώθησαν να κάνω το πρώτο µου φιλµ το ‘68 το οποίο ολοκληρώθηκε το 1971. Με την ταινία αυτή άρχισε και η πορεία µου. Η εποχή ήταν δύσκολη, φτιάξαµε την ταινία µε τον αδελφό µου που είχε κατασκευάσει την κάµερα που χρειαζόταν για να τραβάµε τα κινούµενα σχέδια καρέ καρέ. Λόγω των τεχνικών δυσκολιών που είχαµε τότε η ταινία έχει τεχνικές ατέλειες. 

Tι σηµαίνει να είσαι animator στην Ελλάδα;

Πάντοτε η παραγωγή animation στην Ελλάδα σχετιζόταν µε το πείσµα ορισµένων ανθρώπων που επέµεναν να κάνουν ταινίες. Από το κράτος δεν είχαµε ποτέ αµέριστη συµπαράσταση. Σε σχέση µε άλλες χώρες που είχαν παραγωγή animation και µάλιστα ταινιών µεγάλου µήκους, εµείς µείναµε στάσιµοι. Μέσα σε 50 χρόνια δηµιουργίας, µε λυπεί να λέω ότι έχω κάνει µόνο 10 ταινίες, ενώ ένας σκηνοθέτης στο εξωτερικό µπορεί να κάνει µέχρι και 100 ταινίες µικρού µήκους. Καταλαβαίνετε τι διαφορές υπάρχουν. Σήµερα, δεν υπάρχουν animators στην Ελλάδα, όλοι ασχολούνται µε το κοµπιούτερ animation. Οπως διαπιστώνει κανείς από τις ταινίες, µε το σχέδιο στο χέρι ασχολούνται ελάχιστοι. Σε γενικές γραµµές έχουν γίνει επίµονες προσπάθειες από δηµιουργούς, που έχουν αποφέρει βραβεία στο εξωτερικό, αλλά είναι πολύ λίγες. 

Εσείς γιατί µπήκατε στον χώρο του animation;

Νοµίζω ότι γεννιέσαι µε αυτό το µικρόβιο. Ο πατέρας µου ήταν σπουδαίος τεχνίτης µε µεγάλη αγάπη για τον κινηµατογράφο. Κατασκεύαζε µηχανές λήψεως από τα χρόνια της προκατοχής και πρόβαλλε για εµάς «Μίκυ Μάους», «Χοντρό και Λιγνό», οπότε µεγαλώσαµε µε αυτό το µικρόβιο και εγώ και τα αδέρφια µου. Θυµάµαι ότι από µικρός γρατζουνούσα το µολύβι και ζωγράφιζα όπου έβλεπα χώρο άδειο. ∆εν ήµουν ποτέ καλός στο σκίτσο, αλλά µε τον χρόνο βελτιώθηκα και µε επιµονή έφτασα σε ένα σηµείο που να λέω «καλά πάµε µέχρι εδώ αλλά, µέχρι που να µάθω να κάνω τέλεια ταινία, ακόµα δεν ξέρω τίποτα». Το µότο του καλλιτέχνη, που λέει «δεν θα φτάσω ποτέ στην τελειότητα».

Ποια συµβουλή δίνετε στα νέα παιδιά που µπαίνουν στον χώρο;

Χρειάζονται υποµονή και επιµονή. Αν το αγαπάς θα προχωρήσεις και επαγγελµατικά θα εξελιχθείς. Η παραγωγή animation ταινιών στην Ελλάδα παραµένει αµφίβολη. Ξεκίνησαν σειρές που κόπηκαν, ταινίες για τις οποίες οι δηµιουργοί τους έχασαν λεφτά. Το να βγεις στην αγορά προϋποθέτει πολύ υψηλό ανταγωνισµό σε σχέση µε τους άλλους