Οι ταινίες της εβδομάδας: Το κύκνειο άσμα των Avengers (Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη)

«Εκδικητές: Η τελευταία πράξη» («Avengers: Endgame») / Σκηνοθεσία: Άντονι και Τζο Ρούσο / ***
Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Κρις Έβανς, Μαρκ Ράφαλο, Κρις Χέμσγουορθ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Τζέρεμι Ρένερ, Μπρι Λάρσον, Πολ Ραντ

Έχοντας ηττηθεί από τον υπερ-κακό Θάνος, που έθεσε σε εφαρμογή το πολυμήχανο σχέδιό του και με το που απέκτησε τους έξι Λίθους της Αιωνιότητας εξαφάνισε τον μισό ανθρώπινο πληθυσμό όπως και κάτι εκατομμύρια ακόμη κατοίκων σε άλλους πλανήτες συμπεριλαμβανομένων πολλών Εκδικητών, οι εναπομείναντες Εκδικητές αποφασίζουν να βρουν τον τρόπο να τον εξοντώσουν μια για πάντα. Πώς; Θέτοντας σε εφαρμογή τις εκπληκτικές δυνατότητες της κβαντικής φυσικής που μπορεί να τους μεταφέρει σε ορισμένες ημερομηνίες πίσω στον χρόνο ώστε να ανακτήσουν τους Εξι Λίθους πριν πέσουν στα χέρια του τρομερού «σφαγέα των λαών» εξαλείφοντας έτσι την πιθανότητα να συμβούν οι μελλοντικές γενοκτονίες. Για να υλοποιηθούν, βέβαια, όλα αυτά χρειάζονται τρεις επικολυρικές ώρες ογκώδους χολιγουντιανού μελοδράματος, ψυχανάλυσης και υπερθεάματος που κομπλέ με το αυτοσαρκαστικό ύφος – χαρακτηριστικό του franchise – ανάγουν το τελευταίο κεφάλαιο των Avengers σε ένα μπλοκμπάστερ μεγατόνων το οποίο μπορεί να κινείται αέναα στον αιώνα των υπερπαραγωγών… αμήν!

Κι όμως, η «Τελευταία πράξη» είναι όντως το φινάλε (δεν πρόκειται να αποκαλύψουμε τα σημεία-κλειδιά της πλοκής όπως εύλογα ζητάει η παραγωγή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με το #DontSpoilTheEndGame) ενός φραντσάιζ - φαινόμενο που από το 2012 έως σήμερα λατρεύτηκε από το κοινό, απέφερε δισεκατομμύρια δολάρια για τις εταιρείες Marvel και Disney και τώρα αποχωρεί υποσχόμενο το μάξιμουμ εμπορικό υπερ-θαύμα.

Η αποχώρηση αυτή όσο κι αν κόστισε στα στούντιο συγκεντρώνοντας πάνω από 20 πρωτοκλασάτα ονόματα της βιομηχανίας (από τον ηγέτη των Marvel-ικών ταινιών Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ – Iron Man έως παλιές «καραβάνες» σαν τους Μάικλ Ντάγκλας και Γουίλιαμ Χαρτ) μέσα στην αίγλη του εντυπωσιακότερου δυνατού ψηφιακού υπερθεάματος, έρχεται να συμπληρώσει τα γεγονότα της περσινής ταινίας «Εκδικητές: Ο πόλεμος της αιωνιότητας». Παράλληλα να διατρέξει και τα προηγούμενα κεφάλαια («Οι εκδικητές», «Εκδικητές: Η εποχή του Ultron») και να συνδεθεί με τις παράλληλες ταινίες των υπερηρώων (κυρίως με τη σειρά του «Captain America») καθώς οι εν ζωή Εκδικητές (με προβληματικότερο όλων τον Θορ που έχει αποκτήσει μπυροκοιλιά από την πεσμένη ψυχολογία), επιχειρούν να αντιστρέψουν τα γεγονότα του παρελθόντος.

Το τίμημα είναι μεγάλο για τους υπερήρωες του σύμπαντος και απλώνεται σε διαφορετικές χωροχρονικές περιόδους. Σε αυτές η λογική καταπατείται, ο φιλμικός χρόνος σπαταλιέται επικεντρωμένος στο…μετατραυματικό σύνδρομο κάθε υπερήρωα πέντε χρόνια μετά τα γεγονότα της προηγούμενης ταινίας ωστόσο το ποπ κορν κατεβαίνει χαλαρά…με την προϋπόθεση ότι σκαμπάζεις κάτι από όσα έχουν συμβεί σε κάποια προηγούμενα επεισόδια γιατί οι ήρωες αλλάζουν το ρου των γεγονότων παρεμβαίνοντας σε παλαιότερες σκηνές δράσης!

Ωστόσο κάτι τα εντυπωσιακά set pieces, κάτι το δράμα made in Hollywood που πακετάρεται διασκεδαστικά με τις εμβόλιμες σκηνές δράσης και τις κωμικές ατάκες-αναφορές στην ποπ κουλτούρα, βάλτε και τον Θάνος που ο Τζος Μπρόλιν υποδύεται μεγαλοπρεπώς με την τεχνική του motion capture σε (περίπου) επίπεδο αρχαίας τραγωδίας, και έχουμε μία χορταστική υπερηρωική περιπέτεια που υπερθεματίζει στο φινάλε. Η μάχη – ε, ναι για να πραγματοποιηθεί «ανοίγουν» οι ουρανοί- είναι μια μετωπική σύγκρουση γιγάντων στην οποία οι όποιες αναγωγές στην εικαστική και

θεματική επιρροή του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών» είναι αυτόματες για τους σινεφίλ. Το φινάλε συνοψίζει πολλά φινάλε δεμένα σε ένα συναισθηματικό…τρενάκι του τρόμου- αποχαιρετισμό στους Avengers, μαζί και μια νέα αρχή. (2019)

«Στα Αρβανίτικα» / Σκηνοθεσία: Κατερίνα Μάρθα-Κλαρκ/  **

Προσπάθεια να καταγραφεί σε μια ταινία τεκμηρίωσης μια θνησιγενής γλώσσα, τα αρβανίτικα, όπως και το πολιτισμικό της βάθος στη νεοελληνική ιστορία από την Ελληνοκαναδή Κατερίνα Μάρθα-Κλαρ, σκηνοθέτη του «Πόλκα στην Αθήνα» όπου εξερευνούσε τη σχέση Πολωνών και Ελλήνων μεταναστών και πολιτικών προσφύγων σε Ελλάδα και Πολωνία αντίστοιχα. Ορμώμενη από παιδικές μνήμες και την περιέργειά της για τη γλώσσα που ως παιδί άκουγε από τους παππούδες της, η σκηνοθέτης στρέφει την κάμερα στους Αρβανίτες και τις Αρβανίτισσες στα Βίλλια, παραδοσιακό αρβανιτοχώρι. Ξεναγός σε αυτή την περιήγηση στον κόσμο των Αρβανιτών που όχι μόνο μας υπενθυμίζει ότι ο Καραϊσκάκης, ο Κουντουριώτης και η Μπουμπουλίνα ήταν Αρβανίτες αλλά αποσαφηνίζει και τον χαρακτηρισμό «αρβανίτικο κεφάλι» είναι η κοινωνιογλωσσολόγος Έλενα Μπότση. Το αποτέλεσμα έχει ιστορική και κατ’ επέκταση πολιτισμική αξία ως καταγραφή και επισήμανση της θνησιμότητας μιας γλωσσικής διαλέκτου που υποχρεώθηκε να εκλείψει στο σύγχρονο ελληνικό πλαίσιο λόγω της συγγένειάς της με την αλβανική γλώσσα αλλά ελάχιστη κινηματογραφική καθώς αποφεύγει να συστήσει χαρακτήρες και δεν πηγαίνει βαθύτερα στο ξενοφοβικό-μεταναστευτικό πρόβλημα, καταγράφοντας απλά στην κάμερα μια σειρά συνεντεύξεων ή ανεκδότων και τραγουδιών στα αρβανίτικα με τους βασικούς γνώστες της γλώσσας. (2019) Από Μ. Πέμπτη 25/4

«Ο γάτος ο Φευγάτος» («Cats») / Σκηνοθεσία: Γκάρι Γουάνγκ / **

Ο Φευγάτος, ένας μικρούλης γάτος που θέλει να ξεφύγει από τους περιορισμούς του κλεισμένου όλη του τη ζωή σε ένα διαμέρισμα πολυώροφης πολυκατοικίας πατέρα του Παντόφλα, δραπετεύει σκαρώνοντας μια κατασκευή που ελπίζει ότι θα τον στείλει στην περίφημη Γατοπία, κοντά στη μαμά που κάποτε έχασε, καθώς και στην περιπέτεια στον έξω κόσμο. Φυσικά όλα θα αποδειχτούν δυσκολότερα του αναμενόμενου σε μια γατο-οδύσσεια γεμάτη κακοτοπιές που φέρει πολλά δάνεια από ιστορίες ενηλικίωσης όπως αυτή του εμβληματικού «Ψάχνοντας τον Νέμο» της Pixar καθώς και από ζωο-περιπέτειες κομπλέ στη δράση όπως το επιτυχημένο «Μπάτε σκύλοι αλέστε» (2016) της Illumination Entertainment. Το ανάγλυφο ψηφιακό σχέδιο και η εκτυφλωτικά όμορφη Γατοπία – μια μίξη του αμερικανικού με το επηρεασμένο από την κινέζικη κουλτούρα animation – δεν αρκούν για να κρατήσουν και τους μεγαλύτερους σε ηλικία θεατές (όπως σίγουρα επιτυγχάνει η σφιχτοδεμένη δράση του κινέζου σκηνοθέτη για το παιδικό κοινό) μακριά από την αίσθηση του déjà vu. Στις αίθουσες θα προβληθεί με ελληνική μεταγλώττιση σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θάνου. (2018) Από Κυριακή του Πάσχα 28/4