Βαλέρια Γκολίνο: «Δεν υπάρχει ιδεολογία» 

Συναντήσαµε τη Βαλέρια Γκολίνο τον περασµένο Νοέµβριο, όταν ήρθε στην Αθήνα για την έναρξη του 31ου Πανοράµατος Ευρωπαϊκού Κινηµατογράφου που πραγµατοποιήθηκε µε τη νέα ταινία της «Ευφορία», µια δραµατική κοµεντί γύρω από την εξέλιξη της σχέσης δύο αδελφών καθώς ο ένας µαθαίνει ότι άλλος βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο της ασθένειάς του.

Η πανέµορφη Ελληνοϊταλίδα ηθοποιός και τώρα πια σκηνοθέτις µάς µίλησε για όσα την προτρέπουν να κάνει επιτακτικά σινεµά. Θα ήθελε να κάνει µια ταινία στην Ελλάδα, είχε πει τότε. Συµπτωµατικά σήµερα η νέα ταινία του Κώστα Γαβρά «Ενήλικοι στο δωµάτιο», που εξακολουθεί να γυρίζεται στην Αθήνα, της δίνει τον πρώτο σχετικό µε την Ελλάδα κινηµατογραφικό ρόλο της. Αυτόν της Δανάης Στράτου, συζύγου του Γιάνη Βαρουφάκη, στο οµότιτιλο βιβλίο του οποίου για την κρίση του 2015 βασίζεται το φιλµ.

Η «Ευφορία» έκανε παγκόσµια πρεµιέρα στο Φεστιβάλ Καννών το 2018. Προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 9 Μαΐου σε διανοµή της Strada Films.

Και στις δύο ταινίες σας, στο «Μέλι» και στην «Ευφορία», ασχολείστε µε ένα δραµατικό θέµα όπως ο θάνατος. Αντίθετα µε το θέµα τους, οι ταινίες έχουν κάθε άλλο παρά ζοφερούς τίτλους. Εχουν γλυκιά «γεύση».

Οι λόγοι είναι απλοί: Στο «Μέλι» σκέφτηκα να βάλω ως τίτλο το όνοµα που έδιναν οι ασθενείς στην πρωταγωνίστρια όταν πήγαινε να τους κάνει ευθανασία, της έδιναν ένα γλυκό όνοµα. Έδωσα τον τίτλο «Ευφορία» στη δεύτερη ταινία γιατί ήθελα σε πρώτο επίπεδο να κάνω µια ταινία που να µιλάει για θέµατα που έχουν ένα βάρος για εµάς. Στην επιφάνεια ήθελα να προσδώσω τη χαρά, την ευφορία, ακόµα και την κωµικότητα που µπορεί να προκύψει στις πιο κρίσιµες στιγµές. Την ανάγκη των ανθρώπων να ζήσουν το τώρα, τη ζωή. Νοµίζω ότι και οι δύο ταινίες είναι γλυκές. Υπάρχουν εκπληκτικές ταινίες που µέσα τους φωλιάζει η µιζέρια. Εµένα δεν µε ενδιέφερε αυτό. Ήθελα να βρω κάτι γλυκό, όπως το λέτε.

Κινηµατογραφικά µιλώντας, ποιες είναι οι επιρροές σας;

Για µένα αποτέλεσε έµπνευση το ιταλικό σινεµά του ’60 από τους µεγάλους σκηνοθέτες µε τους ωραίους πρωταγωνιστές που γύριζαν τις γλυκόπικρες κοµεντί. Ήθελα να προσπαθήσω να κάνω κάτι τέτοιο.

Το ελληνικό σινεµά το παρακολουθείτε;

Εκτός από τους παλιούς, τον Παντελή Βούλγαρη, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που τους ήξερα, γνωρίζω λίγα για τους νεότερους. Ξέρω τον Γιώργο Λάνθιµο – χθες µόλις τον είδα στο Λος Αντζελες. Η Αθηνά Τσαγγάρη, ο Αλέξανδρος Αβρανάς έχουν ενδιαφέρον. Ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλοι ταλαντούχοι, αλλά δεν τους ξέρω προσωπικά. Όπως είπα και στο masterclass, θα έκανα µια ταινία στην Ελλάδα. Έχω άποψη και θα ήθελα να την αποτυπώσω κινηµατογραφικά.

Βλέπετε τη σκηνοθεσία ως το απόγειο της καριέρας σας;

Συνεχίζω να είµαι ηθοποιός και να κάνω πολλές ταινίες. Νοµίζω ότι θα µου άρεσε γερνώντας να είµαι περισσότερο σκηνοθέτις παρά ηθοποιός.

Τη µετάβαση στη σκηνοθεσία την έχουν τολµήσει λίγες γυναίκες. Ενισχύει όλη αυτή η συζήτηση γύρω από τη θέση των γυναικών στην κινηµατογραφική βιοµηχανία, ιδιαίτερα οι θέσεις του κινήµατος #MeToo, τη µετάβαση σε µια νέα εποχή;

Θα έλεγα πως ναι. Η αµερικανική βιοµηχανία προσπαθεί να έχει περισσότερες γυναίκες στον χώρο, αλλά έχω την αίσθηση ότι έχουµε περάσει στο άλλο άκρο. Τώρα αν δεν έχεις µια ιστορία που να απευθύνεται σε γυναίκες, δεν πας πουθενά. Καταλαβαίνω ωστόσο ότι αυτή είναι µία από τις συνέπειες της δυναµικής που έχει αναπτυχθεί. Ελπίζω ότι κάποια στιγµή θα µπορέσουµε να έχουµε και την επιθυµητή ισορροπία στον ανταγωνισµό µεταξύ ανδρών και γυναικών. Εγώ περιµένω αυτό που θα έρθει µετά. Ζούµε σίγουρα σε µια µεταβατική εποχή, σε µια µετάβαση που έπρεπε να γίνει. ∆εν γίνεται µε τον τρόπο που θα ήθελα, αλλά ήταν αναπόφευκτη.

Σήµερα οι καλλιτέχνες παίρνουν ανοιχτά θέση απέναντι στα προβλήµατα της Ευρώπης. Τι µπορεί να δώσει το σινεµά σε αυτή την κατεύθυνση;

Το σινεµά πάντα µπορεί να αλλάξει κάτι µέσα µας. Αλλά για να αλλάξουµε εµείς χρειάζεται «revolution» (επανάσταση). Για να επέλθει η αλλαγή χρειάζεται κάτι επαναστατικό. Αλλά έχουµε µπει όλοι σε ένα λούκι, µας βλέπω µακριά από την επανάσταση. ∆εν αισθάνοµαι ότι υπάρχει πια ιδεολογία. Εχουµε χάσει τον πολιτικό χαρακτήρα µας. Ανησυχώ για την Ιταλία και για την Ελλάδα και για όλους µας. Προσπαθώ όσο µπορώ, χωρίς να καταδικάζω, να παρακολουθώ τι γίνεται. Αλλά δεν βλέπω να γίνονται θετικά πράγµατα. Η γλώσσα των νέων πολιτικών µε απωθεί. Είναι άσχηµη. ∆εν υπάρχει το χάρισµα του ρήτορα. Αναρωτιέµαι ποιοι είναι όλοι αυτοί και γιατί µιλούν έτσι σαν να βρίσκονται σε µπαρ... Είµαστε εµείς αυτοί που πρέπει να πούµε «αρκετά!»