Οι ταινίες της εβδομάδας: Οι ποιητικές και σουρεάλ όψεις µιας µποέµ ζωής

«Ο παραλίας» («The Beach Bum») / Σκηνοθεσία: Χάρμονι Κορίν /***
Παίζουν: Μάθιου ΜακΚόναχι, Σνουπ Ντογκ, Άϊλα Φίσερ, Ζακ Έφρον 

Ο Μούντογκ, ξεπεσμένος ποιητής στην ηλιόλουστη Φλόριντα που ζει την «εκκεντρική», μποέμ ζωή του στο δρόμο και τη θάλασσα βουτηγμένος στο αλκοόλ και τον καπνό του χασίς, ανασκουμπώνεται για να  γράψει ένα νέο βιβλίο ως άστεγος, μέσα από μια σειρά χαοτικών περιπετειών,  όταν ξαφνικά πεθαίνει η πλούσια γυναίκα του, βασική χρηματοδότρια της άστατης ζωής του που του έχει αφήσει την περιουσία της υπό συγκεκριμένους όρους… Ο Χάρμονι Κορίν του «Sping Breakers» (2012),  σκηνοθέτης πολλών μουσικών βιντεοκλίπ που κινείται στην neon πλευρά των απελευθερωμένων απολαύσεων,  επενδύει εδώ σωστά στο χαμαιλεοντικό ταλέντο του οσκαρικού Μάθιου ΜακΚόναχι.  Οι σουρεαλιστικές συναντήσεις του Μούντογκ με περσόνες της παρακμιακής πλευράς του Μαϊάμι αλλά και με την ίδια την γυναίκα του πριν πεθάνει και τη «συμβιβασμένη» κόρη του, λουσμένες στα φωτεινά χρώματα, ποτισμένες από την αλμύρα του ωκεανού και τη βρώμα του δρόμου, είναι πότε ηδονιστικές, πότε αγαπησιάρικες, αστείες και διασκεδαστικές.

Όλες τους ποιητικές όψεις μίας ζωής που μπορεί να είναι άδικη, σκληρή, μοναχική και όλα εκείνα από τα οποία ο αλλοπρόσαλλος ποιητής επιλέγει να ζήσει μακριά, εστιάζοντας στις απολαύσεις με οποιοδήποτε κόστος. Αν και η ψευδο-ιλουστρασιόν αισθητική φλερτάρει με την κενότητα σε μια σειρά από βινιέτες τραγελαφικών καταστάσεων ανάμεσα στην φαντασίωση, την παραίσθηση και την ποιητική αδεία, εντούτοις η συναισθηματική, ισορροπημένη μέσα στις ακρότητες του χαρακτήρα ερμηνεία του ηλιοκαμένου ΜακΚόναχι αβαντάρει την αληθοφάνεια ενός κινηματογραφικού αντι-ήρωα που αγκαλιάζει οτιδήποτε του αποφέρει την απόλαυση. Ένας χαρακτήρας-μεταφορά για τη δίψα που έχει η θνητή σάρκα για την ευχαρίστηση και την κατάκτηση της ευτυχίας. (2019) 

«Το σουτιέν» («The Bra») / Σκηνοθεσία: Βάιτ Χέλμερ /*** 
Παίζουν: Μίκι Μανόλοβιτς, Ντενί Λαβάν, Παθ Βέγκα 

Στους πρόποδες του Καυκάσου, ο μηχανοδηγός Νουρλάν οδηγεί καθημερινά το παλιό εμπορικό τρένο μέσα από το προάστιο του Μπακού περνώντας ξυστά από τα σπίτια και τις αυλές. Τόσο κοντά είναι χτισμένα όλα που το ορφανό αγόρι του χωριού προειδοποιεί με τη σφυρίχτρα τους ντόπιους να σηκώσουν τραπέζια και καρέκλες, απλωμένα ρούχα και ότι άλλο βρίσκεται στις γραμμές. Μέχρι που μια μέρα, ο Νουρλάν βρίσκει ένα σκαλωμένο στην άκρη του τρένου δαντελωτό σουτιέν και συνταξιοδοτημένος πια, ξεκινάει να βρει την κάτοχό του…

Τούτο εδώ το άνευ διαλόγων φιλμ του Γερμανού Βάιτ Χέλμερ, του εμπνευσμένου από τη Λυσιστράτη «Absurdistan» (2013), αξιοποιεί το άγριο αχανές των ορεινών τοπίων του Αζερμπαϊτζάν για να μιλήσει με εικόνες μαγικού ρεαλισμού και τον φυσικό ήχο του τρένου για την αναζήτηση της αγάπης και της συντροφικότητας. Μέσα από τον τρόπο του Ζακ Τατί και την παραμυθένια παραβολή. Ο λεπτεπίλεπτος σουρεαλισμός του Γάλλου κωμικού συναντά ευρηματικά το παραμύθι της Σταχτοπούτας καθώς ο ερωτοχτυπημένος με το περιεχόμενο του σουτιέν συνταξιούχος μηχανοδηγός πηγαίνει πόρτα-πόρτα αναζητώντας να βρει την κάτοχό του. (2018) 

«Αλαντίν» («Aladdin») / Σκηνοθεσία: Γκάι Ρίτσι
Παίζουν: Γουίλ Σμιθ, Μένα Μασούντ, Ναόμι Σκοτ

Ο αλητάκος Αλαντίν προσπαθεί να κερδίσει την καρδιά της πριγκίπισσας Γιασμίν, κόρης του Σουλτάνου του βασιλείου της Άκραμπα, με τη βοήθεια του Τζίνι ενώ ο σατανικός βεζίρης Τζαφάρ καταστρώνει τα δικά του σχέδια κυριαρχίας. Άλλο ένα κορυφαίο καρτούν της Disney από το αρχείο των σπουδαίων της, σχεδιασμένων στο χέρι, μιούζικαλ, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη ως ταινία ζωντανής δράσης μετά τα «Σταχτοπούτα», «Η πεντάμορφη και το τέρας» και «Ντάμπο». Ο «Αλαντίν» (1992) αγαπήθηκε από τα παιδιά που μεγάλωσαν στα ’90s με τον εκπληκτικό Ρόμπιν Γουίλιαμς ως φωνή του τζίνι του λυχναριού και κατέθεσε εμβληματικά τραγούδια σαν το οσκαρικό «A Whole New World».

Ο Γκάρι Ρίτσι συγκρατεί εδώ την τάση του να ηλεκτρίζει τη δράση σε οτιδήποτε αγγίζει («Σέρλοκ Χολμς») καταθέτοντας διασκεδαστικές, πολύχρωμες σεκάνς μουσικών ιντερλούδιων στη βάση παλιών και νέων συνθέσεων, που μιξάρουν το μεσανατολίτικο φοκλόρ με το ραπ κάνοντας τον «Πρίγκιπα του Μπελ Έαρ», Γουίλ Σμιθ, να θυμηθεί τα νιάτα του. Το σύνολο μοιάζει να «δένει» και δεν ενοχλεί ούτε που ο Σμιθ ως μπλε τζίνι είναι καρικατούρα ούτε που η βραβευμένη με Emmy Τζέμα Τζάκσον μοιάζει να πήρε τα σκηνικά του Κινγκς Λάντινγκ από το «Game Of Thrones» και να τα προσάρμοσε στην Άκραμπα του Αλαντίν (τα σκηνικά της είναι εντυπωσιακά). Ενοχλεί το ότι δεν υπάρχει καμία άλλη έμπνευση που να προσδίδει στο φιλμ διαχρονικό χαρακτήρα εκτός της τυποποιημένης ντισνεϊκής συνταγής για τα ριμέικ (κομπλέ με όλο το πακέτο του ευρήματος περί γυναικείας ενδυνάμωσης). (2019) 

«Σκότωσα το αφεντικό μου» («Rebels»)/Σκηνοθεσία: Αλάν Μοντί /**
Παίζουν: Σεσίλ ντε Φρανς, Γιολάντ Μορό, Όντρεϊ Λαμί

Η Σάντρα, πρώην βασίλισσα της ομορφιάς, επιστρέφει από τη γαλλική Ριβιέρα στο τροχόσπιτο της μητέρας της έξω από τη Βουλώνη, όπου πιάνει δουλειά στην τοπική κονσερβοποιία ψαριών. Μόνο που μπλέκεται σε μία απάτη εκατομμυρίων ευρώ όταν μαζί με δύο εργάτριες βουτά τσάντα με μαφιόζικα χρήματα από το αφεντικό της που πήγε να τη βιάσει αλλά…σκοτώθηκε. Η οικονομική κρίση συναντά τον αμοραλισμό της μαύρης κωμωδίας και τη βίαιη δράση του ταραντινικού νεο-γουέστερν σε ένα υβρίδιο με θηλυκό πρόσημο που ενώ ξεκινά με υποσχέσεις, παγιδεύεται στις ευκολίες του εντυπωσιασμού. (2019) 

«Everything Is Wonderful»/ Σκηνοθεσία: Πία Μέχλερ /*1/2
Παίζουν: Τόνια Σωτηροπούλου, Πία Μέχλερ, Αλέξης Γεωργούλης

Η Λένα, ευκατάστατη Γερμανίδα που ζει με τον άντρα της στη Νέα Υόρκη και η Μαρία, άνεργη Ελληνίδα ηθοποιός, αναζητούν την προσωπική ευτυχία κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιρού στην αμερικανική μητρόπολη. Η «χαμένη γενιά» των σύγχρονων 30άρηδων σε μια εποχή γενικευμένης κοινωνικής κρίσης, η μετανάστευση στη Δύση των ονείρων, η γυναικεία χειραφέτηση και ατομική ευτυχία, η ισότητα των φύλλων – όλα φύρδην μίγδην σε μία ελληνοαμερικανική συμπαραγωγή, ντεμπούτο της ηθοποιού Πία Μέχλερ, που προσπαθεί αλλά λανθάνει σε κάθε σεναριακό και σκηνοθετικό της στόχο. (2018)

Στις αίθουσες προβάλλονται, ακόμη, η γαλλική αστυνομική κωμωδία «Το πρόβλημά μου είσαι εσύ» («En Liberte») του Πιερ Σαλβαντορί, το αισθηματικό δράμα «Καλοκαίρι με τη Μόνικα» (1953) του Ινγκμαρ Μπέργκμαν σε επανέκδοση με καινούριες κόπιες, η γαλλική ρομαντική κομεντί «Ένας πιστός άντρας» («L’ Homme Fidele») του Λουί Γκαρέλ, το «Χοιροστάσιο» (1969) του Πιερ Πάολο Παζολίνι και το θρίλερ τρόμου «Brightburn: Ζωντανή κόλαση» του Ντέιβιντ Γιαροβέσκι.