Οι ταινίες της εβδομάδας: Όταν ο Νουρέγιεφ ξεκινούσε να χορεύει

«Νουρέγιεφ: Το λευκό κοράκι» («The White Crow») / Σκηνοθεσία: Ρέιφ Φάινς / **1/2
Παίζουν: Όλεγκ Ιβένκο, Αντέλ Εξαρχόπουλος, Ρέιφ Φάινς

Τα πρώιμα χρόνια του Ρώσου χορευτή Ρούντολφ Νουρέγιεφ από τη γέννησή του σε ένα τρένο για τη Σιβηρία το 1938 έως τη μετάβασή του στο Παρίσι τη δεκαετία του ’60 και τη δραματική αυτομόλησή του στη Δύση μόλις στα 23 του από τη Σοβιετική Ένωση.

Πολλά υποσχόμενη η συνεργασία του υποψήφιου για Όσκαρ, έμπειρου στις κινηματογραφικές προσεγγίσεις διασήμων, σεναριογράφου Ντέιβιντ Χέαρ («Οι ώρες», «Σφραγισμένα χείλη») και του Άγγλου ηθοποιού και σκηνοθέτη Ρέιφ Φάινς – εδώ στην τρίτη σκηνοθετική δουλειά του μετά τον «Κοριολανό» (2011) και το «Μια αόρατη γυναίκα» (2013) – στοχεύει να αναδείξει τον τρικυμιώδη χαρακτήρα ενός εκ των σπουδαιότερων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Και σε ένα βαθμό το καταφέρνει προσεγγίζοντας μετωπικά τον Νουρέγιεφ ως εγωιστή, φιλόδοξο καλλιτέχνη, μα και πολιτικό ον με απέχθεια προς κάθε μορφή εξουσίας σε μόνιμη σχεδόν, σιωπηρή αλλά και επαναστατική αντιπαράθεση, με όσους άσκησαν επιρροή πάνω του, από τον καλλιτεχνικό του περίγυρο (στο ρόλο του Αλεξάντερ Πούσκιν, μέντορα του Νουρέγιεφ, ο ίδιος ο Φάινς) και τη διεθνή κοσμοπολίτικη ελίτ της εποχής έως την οικογένειά του και τους Σοβιετικούς πράκτορες στο κατόπι του. Μόνο που ενώ η αφήγηση πετυχαίνει διάνα την αίσθηση του τότε καλλιτεχνικού κόσμου παρατηρώντας οποιαδήποτε διάδραση αφυπνίζει τις διαπροσωπικές, καλλιτεχνικές και σεξουαλικές αναζητήσεις του Νουρέγιεφ άλλο τόσο αποπροσανατολίζεται νοηματικά με αχρείαστα άλματα μπρος-πίσω στον χρόνο.

Ταυτόχρονα, λιγοστές και περίεργα διάσπαρτες χρονολογικά είναι οι σκηνές εκείνες, που αναδεικνύουν την εξέλιξη του ταλέντου μεγάλου χορευτή, κι ας συνιστούν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Πειστικός στον ομώνυμο ρόλο είναι ο Ρώσος χορευτής Όλεγκ Ιβένκο ενώ ο διάσημος Ουκρανός χορευτής Σεργκέι Πολούνιν εμφανίζεται σε έναν δεύτερο ρόλο. (2018)

«Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου» («Le Grand Bain») / Σκηνοθεσία: Ζιλ Λελούς / **1/2
Παίζουν: Ματιέ Αμαλρίκ, Γκιγιόμ Κανέ, Μπενουά Πελβούρ

Η προετοιμασία για ένα πανευρωπαϊκό έπαθλο στην ερασιτεχνική συγχρονισμένη κολύμβηση υπό την καθοδήγηση μιας πρώην πρωταθλήτριας στη δημόσια πισίνα της τοπικής κοινότητας προσφέρει διέξοδο και χώρο για ψυχανάλυση εντός κι εκτός του υγρού στοιχείου σε μια ετερόκλητη παρέα μεσήλικων ανδρών που περνούν κρίση. Το μοτίβο των «losers», των «χαμένων» της εργατικής και μεσαίας τάξης και ταυτόχρονα απροσάρμοστων στις κοινωνικές συμβάσεις, που το βρετανικό σινεμά έχει προσεγγίσει πολλάκις με feelgood ταινίες, προσαρμόζεται στο σημερινό γαλλικό περιβάλλον της οικονομικής παρακμής μέσα από μια αφήγηση που διαθέτει ίσες δόσεις μαύρου χιούμορ και περιττής φλυαρίας αντί της φροντισμένης ανάπτυξης των χαρακτήρων. Οι Γάλλοι σταρ που απαρτίζουν το καστ διαθέτουν το χάρισμα να εξυψώσουν το φιλμ στο επίπεδο εκείνο της κομεντί της οποίας τα κλισέ και τις αδυναμίες παραβλέπεις χάριν του αβίαστου κωμικού τάιμινγκ που διαθέτει. (2018)

«Οι Άνδρες με τα Μαύρα: Παγκόσμια απειλή» («Men In Black: International») / Σκηνοθεσία: Φ. Γκάρι Γκρέι / **
Παίζουν: Τέσα Τόμσον, Κρις Χέμσγουορθ, Λίαμ Νίσον

Η μαυροντυμένη μυστική κυβερνητική οργάνωση που διαφυλάσσει την τάξη σε σχέση με τη δραστηριότητα των εξωγήινων προσφύγων στη γη θωρακισμένη με όπλα υψηλής τεχνολογίας, έχει εξαπλώσει τη δράση της από τη Νέα Υόρκη σε όλο τον πλανήτη, το ίδιο όμως έχουν πράξει και τα εξωγήινα «αποβράσματα». Μια αποφασισμένη νεαρή καταφέρνει να γίνει δεκτή ως νεοσύλλεκτη Μ και μαζί με τον παρασημοφορημένο Πράκτορα H θα αντιμετωπίσουν μια εξωγήινη απειλή που έχει στη διάθεση της υπερόπλο διαγαλαξιακής εμβέλειας αλλά και έναν κατάσκοπο εντός της οργάνωσης.

Έπειτα από 22 χρόνια πορείας με τρεις ταινίες που πρόσφεραν αρχικά μια υβριδική -εκτός των χολιγουντιανών κλισέ- πρόταση στο είδος της sci-fi κωμωδίας για να περάσουν σε πιο τυποποιημένα μοτίβα παίζοντας με τις έννοιες της μνήμης και του χρόνου, η σειρά των κουστουμαρισμένων πρακτόρων επιστρέφει χωρίς τους Γ. Σμιθ και Τόμι Λι Τζόουνς. Το «image» είναι δυστυχώς το παν σε αυτή την εφετζίδικη συνέχεια που με μπόλικη σάχλα στην εξέλιξη της αλά Τζέιμς Μποντ κοσμοπολίτικης πλοκής σερβίρει «γυναικεία ενδυνάμωση» στο ανδροκρατούμενο φραντσάιζ, αλλά και ξενοφοβία κυνηγώντας εξωγήινους εχθρούς κυρίως στη Μέση Ανατολή. (2019)

«Το άλογο που είμαι» / Σκηνοθεσία: Μένιος Καραγιάννης / ***

Το νέο ντοκιμαντέρ του Μένιου Καραγιάννη μετά το «Πατρίδα από μάρμαρο» (2018) στο οποίο εξερεύνησε τη δύναμη της τέχνης και τη σχέση της με την ύπαρξη, περιεργάζεται την τρέλα και την ιδιοσυγκρασιακή σχέση μας με την πραγματικότητα. Το μυστηριώδες άφατο και το εκτός λογικής κομμάτι του εαυτού μας φιλτράρονται στις διηγήσεις οκτώ διαφορετικών προσωπικοτήτων αλλά και δια του πρίσματος των τεχνών (φωτογραφία, ποίηση, μουσική, εικαστικά). Ο λόγιος λόγος της τεκμηρίωσης, η γοητεία του λυρισμού και οι προσωπικές εξομολογήσεις συνθέτουν και ανασυνθέτουν ένα δοκιμιακό ντοκιμαντέρ, φωτίζουν τα σημεία τομής ή διαχωρισμού της λογικής και του άλογου, αναδεικνύοντας έναν δημιουργό συνεπή ως προς τις αναζητήσεις του απέναντι στο μυστήριο της ανθρώπινης συμπεριφοράς και κατ’ επέκταση της σχέσης της με τις τέχνες. (2019)

«Πόκεμον Ντετέκτιβ Πίκατσου» («Pokémon Detective Pikachu») / Σκηνοθεσία: Ρομπ Λέτερμαν / **
Παίζουν: Ράιαν Ρέινολντς, Τζάστις Σμιθ

Μαθαίνοντας ότι ο αστυνομικός ντετέκτιβ πατέρας του, σκοτώθηκε σε δυστύχημα, ο νεαρός Τιμ ξεκινά απρόθυμα έρευνα για το τι πραγματικά συνέβη με τη βοήθεια ενός Πόκεμον, δαιμόνιου αστυνομικού λαγωνικού, και μιας εκπαιδευόμενης ρεπόρτερ. Πρώτη live-action εκδοχή της διάσημης γιαπωνέζικης σειράς που διαθέτει καρτούν, βιντεογκέιμ έως και δημοφιλή hi-tech εφαρμογή (Pokémon Go), με την εταιρεία να τοποθετεί το διάσημο προϊόν της σε ένα σχετικά ρεαλιστικό κινηματογραφικό περιβάλλον δανειζόμενη την πατέντα επιτυχίας των «Transformers» της Mattel και των υπερηρώων των κόμικς της Marvel. Βασισμένο στο ομώνυμο βιντεογκέιμ, το φιλμ και παραγεμισμένο με ψηφιακά Πόκεμον είναι και παραφουσκωμένο σε σινέ-αναφορές. (2019)

Λοιπές κυκλοφορίες και επανεκδόσεις

Στις αίθουσες ακόμη: η δραματική κομεντί της Ζάρα Χέις «Κορίτσια κάποιας ηλικίας» (Poms **, 2018) στην οποία μια παρέα βετεράνων ηθοποιών με επικεφαλής τη Νταϊάν Κίτον «ξεδίνει» βάσει μιας αμήχανης δραματουργικά…γηριατρικής εκδοχής του #MeToo δημιουργώντας ομάδα μαζορετών, καθώς και την εφηβική κωμωδία «Booksmart» (** 2019), άγουστη φεμινιστική

παραλλαγή του επιτυχημένου «Superbad» (2007) και των αγορίστικων μοτίβων ενηλικίωσης από την Ολίβια Γουάιλντ. Σε αποκαταστημένες κόπιες επανακυκλοφορούν το λυρικό δράμα του Ζαν Κοκτό «Ορφέας και Ευρυδίκη» (Orpheus****, 1950) και το δικαστικό δράμα «Μάρτυρας κατηγορίας» («Witness For The Prosecution» ****, 1957), μεταφορά του μυθιστορήματος της Αγκάθα Κρίστι από τον Μπίλι Γουάιλντερ. Προβάλλεται, επίσης, η κλασική βωβή ταινία «Diary Of A Lost Girl» (1929) του Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ.