Πέθανε ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης

Με το ακόλουθο μήνυμα έγινε γνωστή η δυσάρεστη είδηση του θανάτου του Σταύρου Τσιώλη σε ηλικία 82 ετών:

Σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου, στις 6.10 το πρωί ο αγαπημένος μας πατέρας φίλος και αδελφός Σταύρος Τσιώλης ταξίδεψε στους ουρανούς, πέταξε προς έναν άλλο πολύχρωμο γαλαξία, ένα καλύτερο κόσμο όπου οι ψυχές χαίρονται το λίκνισμα των αστεριών και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσεύχονται για όλους και όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα που αγάπησαν σ΄αυτή τη ζωή...

μόνο λύπη γι όλα αυτά που μας χώρισαν και άγια τύχη γι όλα αυτά που ένωσαν...

Ο Σταύρος Τσιώλης σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα και από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ. Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν «Ο μικρός δραπέτης» για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία «Κατάχρησις Εξουσίας». Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια δεκαπενταετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία. Η ταινία του «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία» απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985, ενώ οι «Ακατανίκητοι Εραστές» το 1988 παίχτηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης. 

Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή, με πιο εμβληματική από αυτές το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» που παίζεται στα θερινά σινεμά ακόμη και σήμερα, ενώ μέσω YouTube έχει φτάσει και στις νεότερες γενιές. 

Tον Δεκέμβριο του 2018, ο Σταύρος Τσιώλης είχε μιλήσει στο «Έθνος της Κυριακής» και στην Άντα Δαλιάκα με αφορµή τη δραµατική κοµεντί «Γυναίκες που περάσατε από δω», η οποία προβλήθηκε στις αίθουσες σε παραγωγή της Faliro House και διανομή της Toulip. 

Πρόκειται για ένα διαφορετικό φιλµ περιπλάνησης που ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία «γυναικών», την οποία ξεκίνησε µε το «Παρακαλώ γυναίκες µην κλαίτε» (1992) και συνεχίστηκε θριαµβευτικά µε το «Ας περιµένουν οι γυναίκες» (1998). Έπειτα από 13 ταινίες και µία 14η η στα σκαριά, αλλά και µία κινηµατογραφική πορεία άνω των 40 χρόνων, ο σκηνοθέτης και στιχουργός Σταύρος Τσιώλης είχε μιλήσει για το παρόν και το µέλλον.

Σταύρος Τσιώλης: «Οι γυναίκες πρέπει να πάρουν τη διακυβέρνηση του κόσμου»

Διαβάστε απόσπασμα από τη συνέντευξη του σκηνοθέτη στο «Έθνος της Κυριακής»:

Οι σηµερινοί ηγέτες είναι ικανοί για το χειρότερο;

O Ποροσένκο κάλεσε την Αµερική να επέµβει εναντίον του Πούτιν. Ο Πούτιν πήρε την Κριµαία µε δηµοψήφισµα και έρχεται ο Ποροσένκο και καλεί το ΝΑΤΟ και κάνει τον µάγκα. Από την άλλη, έχουµε τον Τούρκο που κάνει και αυτός τον µάγκα χωρίς συµµάχους, µόνο µε τον Πούτιν. Λέω, λοιπόν, πού είναι οι άντρες; Πού είναι ένα κίνηµα για να διεκδικήσουµε να αλλάξουµε τον κόσµο, αντί να στεκόµαστε και να έχουµε αυτό που λέµε «παράπλευρες απώλειες», που είναι τα παιδιά και οι γυναίκες; ∆εν υπάρχει τίποτα ιερότερο από τις γυναίκες. Αυτές φέρνουν τη ζωή, αυτές είναι η δύναµη.

Η ανθρώπινη επαφή σάς απασχολεί, και ας µη δηλώνεται στην ταινία...

Την επιζητούσα πάντα στις «αντρικές» ταινίες µου. Οι γυναίκες, βέβαια, δεν έλειπαν, ήταν παρούσες και κινούσαν τα νήµατα. Είπα να τις βάλω σε πρώτο πλάνο στην αποχαιρετιστήρια ταινία µου – έτσι νόµιζα τότε. Μου βγήκαν λίγο θλιµµένες, αλλά είµαι τίµιος, δεν µου έβγαινε κάτι άλλο. Αν ζούσε ο Χρήστος Βακαλόπουλος, θα φτιάχναµε ένα κορίτσι που θα πίστευε µε έναν παράξενο τρόπο στον Θεό, σε ένα θαύµα. Θα γέµιζε η ταινία µε µια αισιοδοξία, µια οµορφιά, έστω και κάλπικη. Ενα κορίτσι µέσα από τη βαθιά πίστη του οποίου θα αναγεννιόταν η ζωή και ο έρωτας.

Με τον Χρήστο Βακαλόπουλο γράψατε µαζί σενάρια, συνσκηνοθετήσατε το «Παρακαλώ γυναίκες µην κλαίτε » (1992), εµπνευστήκατε το «Ας περιµένουν οι γυναίκες» (1998), που έχει φανατικό κοινό σήµερα. Τι θυµάστε από τότε;

Το σενάριο της ταινίας γράφτηκε µέσα σε 20 µέρες. Γιατί; Γιατί µέσα µου ήταν στοιβαγµένο όλο το ΠΑΣΟΚ, για το οποίο δεν είχα ποτέ µίσος – δεν κρατάω µίσος στην καρδιά µου. Οι ατάκες έρχονταν από µόνες τους. Ύστερα, γράφτηκε µε έναν θεϊκό τρόπο: Μετά τον «Έρωτα στη χουρµαδιά», ξεκινήσαµε µε τον Χρήστο Βακαλόπουλο να πάµε προσκεκληµένοι στην Καβάλα, όπου θα µας φιλοξενούσε ο Αργύρης Μπακιρτζής. Η περιπλάνησή µας στα πέριξ της λίµνης Βόλβης, όπου αντί για το πολυτελές ξενοδοχείο στο οποίο έγινε κάποτε το Συνέδριο της Βόλβης βρήκαµε ένα κτίριο για ΚΑΠΗ, γέννησε την ταινία. Ρώτησα τον Χρήστο: Αν δύο έφευγαν και πήγαιναν στην Καβάλα και αντί για το πολυτελές ξενοδοχείο της Βόλβης έβρισκαν ένα ΚΑΠΗ, δεν θα είχε παιχτεί ένα παιχνίδι εις βάρος του κοσµάκη; Του Χρήστου του άρεσε η πολιτική διάσταση του πράγµατος και µου πρότεινε να βάζαµε και δύο Σουηδέζες που κάνουν µια µέρα διακοπές. Έτσι προέκυψε η ιστορία µε τους δύο ήρωες που κάνουν καταγγελία και ζητούν από το ΠΑΣΟΚ να ξεκαθαρίσει την κατάσταση. Πέθανε ο Χρήστος, πέρασαν πέντε χρόνια και µου ήρθε κι έγραψα το σενάριο µέσα σε 20 µέρες. Ήταν τυχερό. Υπήρχε µέσα στην ψυχή µου. Λυπάµαι βέβαια που δεν την είδε ο Χρήστος. Ήταν µια εποχή ολόκληρη. Είχαµε ζήσει όλη την σκληρότητα του ελληνικού κινηµατογράφου κι εµείς δεν σταµατήσαµε ποτέ µε χίλιες θυσίες και χρέη. Μας κυνήγαγε ακόµα και ο θεός ο ίδιος. Αλλά αυτό ήταν µια νίκη.

Και σήµερα είστε ακόµη στις επάλξεις. Συνεχίζετε τη δουλειά…

Την είχα για αποχαιρετιστήρια αυτή την ταινία, αλλά δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Έχω µια ταινία που ήθελα να την κάνω επί 40 χρόνια, αλλά δεν την έκανα ποτέ. Όταν ξαναγύρισα στον κινηµατογράφο το 1985, το έκανα λόγω του Γιώργου Αρβανίτη, διευθυντή φωτογραφίας µου σε όλες τις ταινίες της Φίνος Φιλµ. Τον είχα βρει µια µέρα στη λαϊκή αγορά. «Τι κάνεις», µου λέει, «γιατί 15 χρόνια µακριά από τον κινηµατογράφο;». Εγώ έλεγα ότι τον είχα αφήσει τον κινηµατογράφο τότε. Μου λέει: «Σε έναν µήνα θα έρθεις στο σπίτι να µου διαβάσεις το σενάριό σου». Άλλαξε τότε όλη µου η ζωή γυρίζοντας εκείνη την ταινία. Ο Γιώργος έβαλε τα τεχνικά µέσα και εγώ, επειδή τότε δούλευα πλασιέ σε είδη λαϊκής τέχνης, είχα βγάλει λίγα λεφτά που µας έφτασαν και κάναµε το «Μια τόσο µακρινή απουσία». Το άλλο σενάριο που είχα στα σκαριά ήταν το «Χιόνι», αλλά δεν µε άφησε ποτέ. Έφτασα 81 χρόνων και το «Χιόνι»… τίποτα.

Άρα πρόκειται για ταινία ζωής...

Έκλεψα από τη «Ροκ µπαλάντα» του Βαρδή το τρίστιχο «Είσαι µια ροκ µπαλάντα / Σ’ αγαπώ για πάντα χωρίς να ξέρω το γιατί / Ένα τραγούδι είσαι που πάντα µε εκδικείσαι γιατί δεν έχει ξεχαστεί». Οπότε, αφού δεν έχει ξεχαστεί, το έγραψα. Mια ταινία αποχωρισµού που θα γυριστεί στην Καλαµάτα. 

Φιλμογραφία: Ο μικρός δραπέτης (1969) Πανικός (1969) Ζούγκλα των πόλεων (1970) Κατάχρησις εξουσίας (1971) Μια τόσο μακρινή απουσία (1985) Σχετικά με το Βασίλη (1986) Ακατανίκητοι εραστές (1988) Έρωτας στη Χουρμαδιά (1990) Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε (1992) Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1996) Ας περιμένουν οι γυναίκες (1998) Φτάσαμεε! (2004).