Οι ταινίες της εβδομάδας: Από τις «Χήρες» στο «Tuftland»

«Dogman» Του Ματέο Γκαρόνε

Ο Μαρτσέλο, ένας µικρόσωµος και φιλήσυχος καλλωπιστής σκύλων, χωρισµένος, µε µεγάλη αδυναµία στη µικρή του κόρη, µε την οποία ονειρεύεται µακρινές αποδράσεις από την παρηκµασµένη παραλιακή πόλη στα περίχωρα της Καµπανίας όπου διατηρεί ξενοδοχείο για τετράποδα ζώα, εξαναγκάζεται συχνά σε «µικροδουλειές» από τον Σιµόν, πρώην µποξέρ και επικίνδυνο νταή της γειτονιάς που εκφοβίζει τους µαγαζάτορες. Και ενώ αποζητά την αποδοχή της µικρής γειτονιάς, η παράδοξη σχέση εξάρτησής του από τον Σιµόν, τον οποίο συχνά προµηθεύει µε κοκαΐνη, ανατρέπεται όταν συµφωνεί να τον βοηθήσει να ληστέψει τον διπλανό καταστηµατάρχη. Εµπνεόµενος από ένα φρικιαστικό περιστατικό που σόκαρε την ιταλική κοινωνία, ο Ματέο Γκαρόνε επιστρέφει στα ληµέρια του οργανωµένου εγκλήµατος µια 10ετία µετά το «Γόµορρα».

Ο Dogman, ο «άνθρωπος-σκύλος» Μαρτσέλο, θεωρεί ότι µπορεί να εξηµερώσει τον αγροίκο Σιµόν, όπως κάνει µε τα πιο άγρια σκυλιά του, µέσα από την περιποίηση και την ειδική µεταχείριση. Μάταια, όµως. Πιστός, όπως ενστικτωδώς το σκυλί στο αφεντικό του, θα δείξει τα δόντια του µετά την πιο ασυγχώρητη προδοσία. Παρατηρητές και εµείς, όπως τα σκυλιά που κρατά σε κλουβιά ο Μαρτσέλο, στη σταδιακή ανάφλεξη και αποκτήνωσή του γινόµαστε, ως θεατές, µέρος του ευρήµατος του Γκαρόνε, που γύρω από την ιδέα του θύτη και του θύµατος στήνει ένα σύγχρονο γουέστερν. Με την εξέλιξη του χαρακτήρα του καταπιεσµένου Dogman στο επίκεντρο, η σκηνοθεσία αποτρέπει την ηθικολογία, ανεβάζει την ένταση και παραθέτει µε αιχµηρή εικονογραφία τα αποµεινάρια µιας Ιταλίας που χάνεται στην αδιαφορία, σε µια ιστορία εκδίκησης και εξιλέωσης βγαλµένης µέσα από το πιο σκληρό, κλειστοφοβικό όνειρο.

Η αντίφαση ανάµεσα στην παρακµιακή πραγµατικότητα και την εν δυνάµει αίγλη µιας παραλιακής λουτρόπολης ανάγει το προσωπικό δράµα σε στοχασµό πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Βραβείο Ανδρικής Ερµηνείας για τον Μαρτσέλο Φόντε και υποψηφιότητα για Χρυσό Φοίνικα στο 71ο Φεστιβάλ των Καννών.

Παίζουν: Μαρτσέλο Φόντε, Αντάµο Ντιονίζι, Εντοάρντο Πέσε

«Οι χήρες» («Widows») Του Στιβ ΜακΚουίν

Στο σύγχρονο Σικάγο, εν µέσω µιας διεφθαρµένης προεκλογικής καµπάνιας για την εκλογή νέου δηµάρχου, τρεις χήρες διαφορετικής εθνικότητας, µε µοναδικό κοινό στοιχείο την αγωνία για το αύριο λόγω των χρεών που τους κληροδότησαν µετά από µια µοιραία ληστεία οι παράνοµες δραστηριότητες των µαφιόζων συζύγων τους, αποφασίζουν να φέρουν πέρας το φιλόδοξο σχέδιο µιας νέας διάρρηξης µε πλούσια κέρδη... Είναι αξιοθαύµαστο πώς ο οσκαρικός Βρετανός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Στιβ ΜακΚουίν («12 χρόνια σκλάβος», «Shame», «Hunger») και η Αµερικανίδα συγγραφέας των αστυνοµικών µπεστ σέλερ Τζίλιαν Φλιν («Το κορίτσι που εξαφανίστηκε», «Αιχµηρά αντικείµενα») καταφέρνουν να µιξάρουν µέσα σε 129 λεπτά ο µεν πρώτος κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες και πάγιες αισθητικές του αναφορές, η δε δεύτερη το αγωνιώδες πλέγµα των θρίλερ της και τη σκοτεινή πολυπλοκότητα των γυναικείων ηρωίδων της στο είδος της ταινίας απάτης και ταυτόχρονα περιπέτειας εκδίκησης!

Σηµείο εκκίνησης η οµώνυµη βρετανική σειρά των 80s της Λίντα Λα και όλα χωρούν: οι κοινωνικές ανισότητες, οι σχέσεις της πολιτικής εξουσίας και του υποκόσµου, η διαφθορά που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, η αστυνοµική βία που θα ορίσει το πεπρωµένο ενός διαφυλετικού γάµου, η ενδοοικογενειακή κακοποίηση, το πένθος και η απώλεια και κυρίως οι έννοιες της προδοσίας και της λεγόµενης «γυναικείας χειραφέτησης» µε νέο βαρυσήµαντο πρόσηµο στην εποχή του #MeToo. Αυτά στο αµπαλάρισµα µιας καλοκουρδισµένης αφήγησης που εξαρχής παντρεύει εντυπωσιακά τη δράση µε την ανάπτυξη των γυναικείων χαρακτήρων µε όρους 100% εµπορικούς, εξ ου και οι πιο ποµπώδεις, κρίσιµες ανατροπές, αλλά και η ποικίλως αρνητική προσέγγιση των ανδρικών προτύπων.

Παίζουν: Βαϊόλα Ντέιβις, Ελίζαµπεθ Ντεµπίκι, Μισέλ Ροντρίγκεζ, Σίνθια Ερίβο

«Ραλφ εναντίον Ιντερνετ» («Ralph Breaks the Internet») Των Φιλ Τζόνστον και Πάµελα Ρίµπον

Ο καταστροφέας Ραλφ και η ανήσυχη Βανέλοπη αφήνουν τον κόσµο των βιντεοπαιχνιδιών γι’ αυτόν του ∆ιαδικτύου, όπου αναζητούν ένα ανταλλακτικό για να επαναφέρουν το βιντεοπαιχνίδι «Sugar Rush» της δεύτερης... Αν το τρισδιάστατο «Ραλφ: Η επόµενη πίστα» (2012) ήταν ένας ευρηµατικός, πολυµορφικός φόρος τιµής στα ηλεκτρονικά παιχνίδια των 80s, άλλο τόσο το σίκουελ είναι ένας καταιγιστικός χαβαλές που χαρτογραφεί µε τόλµη, φαντασία και χιούµορ το χαοτικό σύµπαν του Ιντερνετ στην εποχή των παιχνιδιών της κονσόλας, των social media και των πολλαπλών εφαρµογών.

Η Disney πρωτοτυπεί -εκµοντερνίζει µέχρι και τις πριγκίπισσες των πιο γνωστών της παραµυθιών-, χρησιµοποιώντας για πρώτη φορά σε δικό της σίκουελ την ίδια οµάδα συντελεστών και παρουσιάζει ένα φραντσάιζ που διαθέτει τη διαχρονικότητα ενός «Toy Story» µε την αξία της φιλίας σταθερά στο επίκεντρο.

«Ανάσα ελευθερίας» («And Breathe Normally») Της Ισόλντ Ιγκατότιρ 

Η δύσκολη ζωή µιας ανύπαντρης άνεργης Ισλανδής η οποία αγωνίζεται να µεγαλώσει τον γιο της µε µοναδική χαραµάδα ελπίδας τη θέση που αναλαµβάνει ως εκπαιδευόµενη στον έλεγχο των διαβατηρίων του αεροδροµίου και µιας επίσης ανύπαντρης µητέρας από τη Γουινέα-Μπισάου που ζητά άσυλο διασταυρώνονται στο σκηνοθετικό ντεµπούτο της Ισόλντ Ιγκατότιρ, η οποία κέρδισε βραβείο σκηνοθεσίας στο Σάντανς και Βραβείο Κοινού στις Νύχτες Πρεµιέρας. Με χαµηλότονο καταγγελτικό ύφος, η Ισλανδή δηµιουργός καταδεικνύει τα πρόσωπα του σύγχρονου κοινωνικού ρατσισµού, αλλά χάνει στα σηµεία του υπερβολικά πασχίζοντος σεναρίου της.

Παίζουν: Κρίστον Μπόρα Χαραλντσντότιρ, Μπαµπετίντα Σάντζο, Πάτρικ Νόκβι Πέτουρσον

«Tuftland» Του Ρόοπ Ολένιους

Βρισκόμενη εν μέσω μιας αποτυχημένης σχέσης, αδιάφορων σπουδών και οικονομικών προβλημάτων, η ισχυρογνώμων φοιτήτρια κλωστοϋφαντουργίας Ιρίνα, αποφασίζει να δεχτεί μια πρόταση για καλοκαιρινή εργασία στο απομονωμένο αλλά αυτάρκες χωριό Κυρσύα. Ενώ η Ιρίνα καταφέρνει να βρει τα πατήματά της και αρχίζει να συνηθίζει τη ζωή στη μέση του απέραντου δάσους, οι εκ πρώτης όψεως άκακοι αλλά ιδιόρρυθμοι κάτοικοι του χωριού, αποκαλύπτουν το αληθινό τους πρόσωπο.

Παίζουν: Βέρα Βίλο, Σαάρα Ελίνα