Βαλέρια Γκολίνο: «Θα µου άρεσε πολύ να κάνω µια ταινία για την Ελλάδα µου» 

Η Βαλέρια Γκολίνο, καλεσµένη του 31ου Πανοράµατος Ευρωπαϊκού Κινηµατογράφου, µίλησε για την ταινία «Ευφορία» που σκηνοθετεί αλλά και για την καριέρα της ως «ηθοποιού µιας κάποιας ηλικίας».

Mικρή πήγαινε πολύ συχνά στο σινεµά µε τον αδερφό της. Όλη η οικογένειά της αγαπούσε τον κινηµατογράφο. Γαλουχηµένη, λοιπόν, ως σινεφίλ από παιδί, η Βαλέρια Γκολίνο στράφηκε τυχαία στην ηθοποιία στα 16 της χάρη στη Λίνα Βερτµίλερ, που της έδωσε τον πρώτο της ρόλο ως κόρη του Ούγκο Τονιάτσι στο «Scherzo» (1983).

Από εκεί και έπειτα τα υπόλοιπα ανήκουν στην προσωπική, άκρως κινηµατογραφική ιστορία της «δικής µας Βαλέριας», που χθες (21/11) βρέθηκε στην Αθήνα, άρτι αφιχθείσα από το Λος Αντζελες, για να τα θυµηθεί όλα σε ένα πρωινό masterclass στο πλαίσιο του 31ου Πανοράµατος Ευρωπαϊκού Κινηµατογράφου. Το Πανόραµα άνοιξε την αυλαία του µε την «Ευφορία», τη δεύτερη κατά σειρά µετά το «Μέλι» σκηνοθετική δουλειά της Γκολίνο, που για πολλοστή φορά τίµησε µε την παρουσία της το Πανόραµα ως παλιά φίλη της διοργάνωσης.

Πάντα γλυκιά και όµορφη, συνεπής στο ραντεβού της µε το αθηναϊκό κοινό, η ίδια δήλωσε «πολύ ευχαριστηµένη που είµαι στην Αθήνα» και µας διηγήθηκε πως η καλή πορεία της νέας της ταινίας στα ιταλικά ταµεία ήταν µια αναπάντεχη έκπληξη γιατί «οι ιταλικές ταινίες δεν πηγαίνουν πια καλά». Η Βαλέρια Γκολίνο, γεννηµένη στη Νάπολη και µεγαλωµένη στην Αθήνα από την Ελληνίδα µητέρα της, µίλησε στα ελληνικά, ακόµη και αν τα µπέρδευε. «Προσπαθώ να βάλω όλες τις γλώσσες µαζί» διευκρίνισε πριν από την αναδροµή στο παρελθόν.

Η ίδια βρίσκεται στην εκλεκτή παρέα δύο σπουδαίων ηθοποιών -της Σίρλεϊ ΜακΛέιν και της Ιζαµπέλ Ιπέρ- που έχουν κερδίσει από δύο φορές το περίοπτο Κύπελο Volpi γυναικείας ερµηνείας στο Φεστιβάλ της Βενετίας. «Είχα τύχη, δεν δούλεψα σκληρά για να φτάσω εκεί που έφτασα ούτε είχα τον φόβο ότι δεν θα τα κατάφερνα. Το πιο δύσκολο σε 30 χρόνια πορείας είναι να κρατήσεις αυτόν τον ρυθµό και να γίνεις συνειδητοποιηµένη ηθοποιός» είπε έχοντας πρωτοπάρει το Volpi στην εφηβεία της για το «Ένας κάποιος έρωτας» και πρόσφατα, το 2015, για το «For your love».

Στις ΗΠΑ η Βαλέρια Γκολίνο καθιερώθηκε διεθνώς µε τον «Άνθρωπο της βροχής» (1988). «Έκανα τα πιο πολλά δοκιµαστικά που έχω κάνει ποτέ» µας είπε, αλλά ο ρόλος ήταν τεράστια επιτυχία. Ήταν ένας ρόλος γραµµένος για Αµερικανίδα ηθοποιό του µεγέθους της Μεγκ Ράιαν, που τότε ήταν µεγάλη σταρ, ωστόσο ο Μπάρι Λέβινσον την πήρε γιατί ως Ευρωπαία σκέφτηκε ότι θα έδινε στον ρόλο κάτι πιο σύνθετο. Ακολούθησαν κοντά 16 ταινίες στις ΗΠΑ, αλλά η Ελλάδα και η Ιταλία δεν έφευγαν ποτέ από τη σκέψη της (στα µέρη µας την ξέρουµε και ως πρωταγωνίστρια στη «Σφαγή του κόκορα», αλλά και στο «Τάµα» του Ανδρέα Πάντζη).

Όπως λέει, τις αγαπηµένες της ταινίες τις έχει κάνει στην Ευρώπη. Το µικρόβιο της σκηνοθεσίας την τριγύριζε χρόνια. Και όταν το αποφάσισε ξεκίνησε από τη γενέτειρά της, Νάπολη. Όσο για τις δύο ταινίες που σκηνοθέτησε, το «Μέλι» (2012) και την «Ευφορία», που πραγµατεύονται τον θάνατο, εξηγεί: «Όταν έκανα το “Μέλι” άλλαξε η ζωή µου, όπως άλλαξε κι ο τρόπος που µε βλέπουν οι άλλοι. Το “Μέλι” αφορούσε στη συνειδητοποίηση του θανάτου, η “Ευφορία” την άρνηση και απώθησή του, θέµατα που χρησιµοποιώ για να µιλήσω για τη ζωή, για την ελπίδα».

Η Γκολίνο δουλεύει µε τους ηθοποιούς της κοιτώντας τους όπως θα ήθελε να κοιτούν οι σκηνοθέτες εκείνη. Στο φινάλε της συζήτησης, η ίδια παραδέχεται: «Αν και είµαι ηθοποιός µιας κάποιας ηλικίας, είµαι εντούτοις πολύ νέα σκηνοθέτρια. Θα µου άρεσε πολύ να κάνω µια ταινία στην Ελλάδα, υπάρχει η “Ελλάδα µου”, έχω την άποψή µου και θα ήθελα να την αποτυπώσω. Πρέπει όµως πρώτα να βρω κάτι».

Και τι έχει να πει για τη σηµερινή Ιταλία; «Τα πράγµατα είναι πολύ παράξενα. Η γλώσσα που ακούµε από τους πολιτικούς µας είναι άσχηµη. Έχουµε µια λαϊκιστική κυβέρνηση από δύο κόµµατα που διχάζουν και παραπλανούν. Έτσι όµως η πολιτική παύει να σε ενδιαφέρει και εσύ ο ίδιος χάνεις σαν άνθρωπος, παύεις να είσαι πληροφορηµένος και αποµακρύνεσαι. Πιστεύω πλέον ότι το πρόβληµα είναι συνολικό και η σηµερινή κυβέρνηση παράγωγο µιας χρόνιας κατάστασης. Όσο αυτοί λαϊκίζουν, τόσο οι διανοούµενοι αδιαφορούν… Αισθάνοµαι πάντως -µπορεί να κάνω λάθος γιατί δεν µένω εδώ- ότι οι Ελληνες είναι πιο πολιτικοποιηµένοι από τους Ιταλούς»