Ντέμπι Χάνεϊγουντ: Από κοινωνική λειτουργός πρωταγωνίστρια του Κεν Λόουτς

H Ντέμπι Χάνεϊγουντ ήθελε πάντα να γίνει ηθοποιός. Στα 47 της λάμπει στην κυριολεξία μέσα στο υπέροχο σμαραγδί φόρεμα που φορά για τις πρωινές συναντήσεις της με τους δημοσιογράφους, λίγο πριν από την επίσημη ελληνική πρεμιέρα του «Δυστυχώς απουσιάζατε» στα πλαίσια του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας (το ίδιο βράδυ την ταινία παρακολούθησε και ο Αλέξης Τσίπρας στον κινηματογράφο Δαναό). Στο νέο κοινωνικό δράμα του Κεν Λόουτς, στο οποίο ο Βρετανός πρωτεργάτης του πολιτικοκοινωνικού σινεμά δεν παρεκκλίνει λεπτό από το ανθρωπιστικό του «κατηγορώ» σε ένα οικονομικό σύστημα συχνά αρτηριοσκληρωτικό και απάνθρωπο, κρατάει τον ρόλο της πρωταγωνίστριας – τον πρώτο της ως ηθοποιός.

Μια ανέλπιστη επιτυχία για την 47χρονη κοινωνική λειτουργό και μητέρα δύο ενήλικων παιδιών από το εργατικό Νιουκάστλ που μοιάζει με όνειρο: όταν έμαθε ότι το ζητούμενο για την νέα ταινία του Λόουτς ήταν μία 40χρονη με δύο παιδιά στην εφηβεία, αποφάσισε ότι έπρεπε να προσπαθήσει. «Μου δόθηκε ένα δώρο και θα ήταν χαζό αν δεν το κυνηγούσα. Ακόμα και αν δεν συνεχίσω στον κινηματογράφο, θέλω να συνεχίσω να δουλεύω με εφήβους στα σχολεία και να τους υποστηρίζω στην προσπάθειά τους για ένα καλύτερο μέλλον. Εκεί είναι η καρδιά μου…», μας λέει.

Το «Δυστυχώς απουσιάζατε», εστιασμένο στις αντιξοότητες που περνούν ο Ρίκι, πρωτάρης αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας που ξεπουλάει τα πάντα για το νέο του φορτηγάκι και η εργαζόμενη στον τομέα της κατ’οικόν υγειονομικής φροντίδας σύζυγός του Άμπι, ενώ ο έφηβος γιος τους κάνει τη δική του επανάσταση ενάντια σε σχολείο και οικογένεια, συνιστά ένα κινηματογραφικό γράμμα αγάπης για τον συνάνθρωπο.

Πώς καταφέρατε να πάρετε τον πρώτο ρόλο σε μία ταινία του Κεν Λόουτς χωρίς καμία απολύτως εμπειρία στον χώρο της ηθοποιίας;

Πριν από λίγα χρόνια γράφτηκα σε ένα πρακτορείο για κομπάρσους γιατί με ενδιέφερε η κινηματογραφική παραγωγή σε όλα της τα στάδια. Έκανα ένα γρήγορο πέρασμα από μια σειρά που λέγεται «Vera» και γυρίζεται στο Νιουκάστλ ενώ δούλευα στο γυμνάσιο. Η κύρια επαγγελματική μου απασχόληση εδώ και είκοσι χρόνια είναι στην Εκπαίδευση, όπου δουλεύω με παιδιά που έχουν προβλήματα συμπεριφοράς -  συναισθηματικές δυσκολίες και ψυχολογικά προβλήματα. Ένα βράδυ είδα ένα email από το πρακτορείο που αναφερόταν στο κάστινγκ μιας ταινίας για την οποία αναζητούσαν μια 40χρονη γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών που εργάζεται στον τομέα της κοινωνικής φροντίδας.

«Πρέπει να απαντήσεις στο διαφημιστικό», μου είπε ο σύζυγός μου. Θεώρησα μοιραίο το γεγονός ότι ταυτόχρονα έπαιρνα ένα  email από την κολλητή μου φίλη που με προέτρεπε να κάνω το ίδιο. Το έκανα, λοιπόν, και μια μέρα που γύριζα σπίτι από τη δουλειά, τρέχοντας και αναμαλλιασμένη, ενημερώθηκα από το πρακτορείο για μία άμεση βιντεοκλήση με τον Κεν Λόουτς κατά τη διάρκεια της οποίας το μόνο που είχα να κάνω ήταν μόνο να συστηθώ. Την επόμενη βδομάδα βρεθήκαμε οι δυο μας για να γνωριστούμε και ακολούθησαν αρκετές βδομάδες κατά τις οποίες οι υποψήφιοι περνούσαμε συνεχείς οντισιόν – ούτε για μία στιγμή δεν μου περνούσε από το μυαλό ότι θα έπαιρνα τον πρώτο γυναικείο ρόλο.

Πρόκειται για ένα ρόλο με τον οποίο εύκολα ταυτίζεται κάθε εργαζόμενη γυναίκα που καλείται να διαχειριστεί μια οικογενειακή κρίση. Έχει έναν ιδιαίτερο κοινωνικό συμβολισμό…

Είναι μια μητέρα που προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη. Είναι μια υπερ-μητέρα και ταυτόχρονα μια υπερ-γυναίκα. Η ιστορία έχει πολλά σημεία που προσφέρονται για συζήτηση: αγγίζει ακανθώδη ζητήματα όπως είναι οι εις βάρος των εργαζομένων συμβάσεις στην αγορά της εργασίας μερικής απασχόλησης, η πάλη της σκληρά εργαζόμενης μητέρας που προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά της ενωμένη – ένα θέμα που αφορά όλες τις γυναίκες.

Σήμερα τα παιδιά μου είναι 26 και 18 χρονών και για να τα μεγαλώσω πέρασα από δύο στάδια: από το στάδιο που ήμουν κοντά τους όταν εργαζόμουν υπό καθεστώς μερικής απασχόλησης και από το στάδιο που είχα φοβερό άγχος όταν δούλευα με κανονικό ωράριο. Το μόνο που θέλεις σαν γονιός είναι να είσαι κοντά στα παιδιά σου – έτσι δεν είναι; Ο γιος της Αμπι στο φιλμ είναι ένας έφηβος που έχει χάσει το δρόμο του αλλά έχει γερά θεμελιωμένες αξίες στο σπίτι. Μέσα μας ως θεατές ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ότι είναι σε λάθος διαδρομή. Τα παιδιά με τα οποία έχω δουλέψει στα σχολεία δεν το είχαν ποτέ αυτό κι αυτό είναι το πιο λυπηρό κοινωνικό γεγονός για το οποίο πρέπει να μεριμνήσουμε.

Χρειάστηκε να ακολουθήσετε συγκεκριμένη διαδικασία για την προετοιμασία του ρόλου;

Σαν κοινωνική λειτουργός στην εκπαίδευση ήξερα περίπου πως να διαχειριστώ τον χαρακτήρα της Ντέμπι. Παρακολούθησα τη δουλειά επισκεπτριών υγειονομικής φροντίδας σε σπίτια - κάτι που είχα κάνει εθελοντικά στο παρελθόν – μίλησα μαζί τους και έμαθα για τον απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο τους μεταχειρίζονται οι εργοδοτικές εταιρίες αλλά και την αγάπη που τρέφουν για τη δουλειά τους, το απόλυτο δόσιμο τους στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ταυτίστηκα μαζί τους έχοντας παρόμοια αγάπη για τα παιδιά ακόμα κι αν οι δικές μου συνθήκες εργασίες είναι διαφορετικές. Μετά άρχισαν τα γυρίσματα, πήραμε το σενάριο στα χέρια μας με τις σκηνές σε χρονολογική σειρά. Σαν αρχάρια που ήμουν, την πρώτη ημέρα των γυρισμάτων κρατούσα σφιχτά το σενάριο μου κάτω από το τραπέζι. Ήμουν τρομοκρατημένη σε σημείο που έβαλα τα κλάματα. Ο συμπρωταγωνιστής μου μού ανύψωσε το ηθικό…Ευτυχώς που άρχισα να καταλαβαίνω τη διαδικασία του γυρίσματος.

Πώς είναι ο Λόουτς ως σκηνοθέτης;

Λειτουργεί με πολλή μεγάλη ακρίβεια, φροντίζει τους ηθοποιούς του – ένιωσα πολύ τυχερή που τον είχα δίπλα μου στην πρώτη μου δοκιμή μπροστά από την κάμερα. Είναι σκηνοθέτης που του αρέσει να συζητάει πολύ και είναι αλήθεια ότι βγάζει τον καλύτερο σου εαυτό. Είναι υπέροχος άνθρωπος, ακούει και ενδιαφέρεται για τους άλλους: σε μια γεμάτη αίθουσα όχι μόνο θα σταθεί και θα μιλήσει σε καθέναν ξεχωριστά, αλλά και θα μάθει τα ονόματα όλων.

Ο Κεν Λόουτς αναδεικνύει με συνέπεια τους ανθρώπους της εργατικής τάξης μέσα από την κοινωνική, ανθρωπιστική του ματιά. Τι αντιπροσωπεύει στα μάτια σας;

Προέρχομαι από μία εργατική οικογένεια του Wallsend, μιας μικρής πόλης ανθρακωρύχων στη βορειανατολική Αγγλία που καταστράφηκε από την οικονομική πολιτική της Μάργκαρετ Θάτσερ. Για τον μεγαλύτερο αδερφό μου αλλά και για την εργατική τάξη της Αγγλίας, ο Κεν Λόουτς αντιπροσωπεύει έναν ήρωα-πρότυπο γιατί στις ταινίες του δείχνει ακριβώς πως είναι το εργασιακό περιβάλλον για όσους βρίσκονται στη βιοπάλη. Μιλάει εκ μέρους των ανώνυμων εργατών με τους οποίους δεν ασχολείται κανείς. Ο αδελφός μου έκλαψε όταν έμαθε ότι θα παίξω σε ταινία του κι ένιωσε περήφανος. Το ίδιο κι εγώ.

Το Brexit θα ελαφρύνει τα οικονομικά βάρη της εργατικής τάξης; Είστε υπέρ ή κατά της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Δεν είμαι υπέρ του Brexit. Άνθρωποι με οικονομικά βάρη όπως ο Μικ και η Άμπι θα μπουν σε δυσμενέστερη θέση. Νομίζω ότι η ταινία δίνει μια ξεκάθαρη εικόνα του πως είναι να ζεις μόνο με τα απαραίτητα και να αγωνιάς κάθε μέρα για την πληρωμή του ενοικίου σου. Δεν υπάρχει σταθερότητα. Πρόσφατα μέλος της Κτηματομεσιτικής Ένωσης της Βρετανίας μούεξηγούσε ότι άτομα των ευπαθών ομάδων που τους έχουν δοθεί διαμερίσματα σε κτίρια ιδιωτών, δεν έχουν καθόλου δικαιώματα – μία από τις κοινωνικές αδικίες που υφίστανται στην Αγγλία. Η ζωή μου θα μπορούσε να εξελιχθεί όπως αυτών των ανθρώπων, αλλά για καλή μου τύχη δεν έγινε έτσι. Πρέπει να υπάρξει, όμως, ένα είδος δικαιοσύνης, κάποια βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης.

Προς πια κατεύθυνση θεωρείτε ότι θα βοηθήσει το ζήτημα που θίγει η ταινία;

Υπάρχουν αυτοί που ενδιαφέρονται για τα χρήματα και αυτοί που ενδιαφέρονται για τους συνανθρώπους τους. Αυτοί που θέτουν σε προτεραιότητα το χρήμα δεν ενδιαφέρονται για ανθρώπους όπως ο Ρίκι και η Άμπι. Η ταινία μιλάει για τα φριχτά οικονομικά αδιέξοδα που μπορούν να παγιδεύσουν εκατοντάδες οικογένειες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο η παιδική φτώχεια σημειώνει ξανά άνοδο – τρία στα τέσσερα παιδιά των οποίων οι γονείς δεν εργάζονται, ζουν στην ανέχεια. Κι αυτό λέει πολλά… Μια ταινία όπως το «Δυστυχώς απουσιάζατε» στοχεύει να δώσει στους θεατές να αντιληφθούν τις δεινές οικονομικές συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι μη προνομιούχοι.

• Το Δυστυχώς απουσιάζατε προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Feelgood.