Aννα Καρίνα: Η μούσα-θρύλος του Ζαν-Λικ Γκοντάρ και της Νουβέλ Βαγκ

Η Aννα Καρίνα, η έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου σε ηλικία 79 ετών, ήταν ένας θρύλος της nouvelle vague, συνδεδεμένη με το κινηματογραφικό έργο του Ζαν Λικ-Γκοντάρ, τον οποίο γνώρισε σε νεαρή ηλικία και επηρέασε βαθιά ώστε να γίνει η πρώτη μούσα του στο φάσμα επτά ταινιών. Γεννημένη στις 22 Σεπτεμβρίου 1940, δανογαλλίδα στην καταγωγή, με έργο όχι μόνο μπροστά από την κάμερα ως ηθοποιός, αλλά και ως σεναριογράφος, σκηνοθέτις και τραγουδίστρια στο πλευρό του Σερζ Γκενσμπούρ, η Καρίνα ήταν μια φωτεινή, επιδραστική παρουσία των 60s και των 70s για την Ευρώπη, την οποία το Φεστιβάλ Καννών αναγνώρισε και αποτύπωσε στην περίφημη αφίσα της 71^ης διοργάνωση το 2018 με την ίδια και τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό σε μια εβληματική σκηνή του «Τρελό Πιερό» (1965) του Γκοντάρ. Στην κινηματογραφική μνήμη η λεπτεπίλεπτη ηθοποιός θα είναι πάντα το ελεύθερο κορίτσι, η επαναστατημένη ingénue της Νουβέλ Βαγκ.

Η Άννα Καρίνα, με τα υπέροχα μάτια της στο χρώμα του γαλάζιου και του γκρι, μεγάλωσε στη Δανία και έκανε τα πρώτα της βήματα στο Παρίσι με στόχο να γίνει ηθοποιός, αποκτώντας το «μικρόβιο» από την μητέρα της, σχεδιάστρια κοστουμιών του θεάτρου. Γρήγορα μπλέχτηκε με τον χώρο της μόδας, έγινε μοντέλο και το πραγματικό της όνομα Hanne Karin Bayer άλλαξε εν μια νυκτί κατά τις επιταγές του οίκου της Coco Chanel.

Από τον χώρο της διαφήμισης την βρήκε και ο Γκοντάρ προτείνοντάς της έναν μικρό ρόλο στο «Με κομμένη την ανάσα» (1960), την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του με τους Τζιν Σίμπεργκ και Ζαν-Πολ Μπελμοντό, που έμελλε να γίνει η σπουδαιότερη και γνωστότερη της καριέρας του. Εκείνη αρνήθηκε τότε. Πεισμωμένος ο Γκοντάρ θα την ξανακαλέσει λίγους μήνες αργότερα, για να κάνουν τελικά μαζί τον «Μικρό στρατιώτη» (1960), ένα στιλιστικά προκλητικό πολιτικό σχόλιο για τον πόλεμο της Αλγερίας που απαγορεύτηκε για ένα διάστημα από την κυβέρνηση Ντε Γκολ. Αυτή ήταν και η παρθενική τους συνεργασία.

Ακολούθησε το «Η γυναίκα είναι γυναίκα» (1961), μια ιστορία ιδιότυπου ερωτικού τριγώνου μεταξύ της ίδιας του Ζαν-Κλοντ Μπριαλί και του Ζαν-Πολ Μπελμοντό με αναφορές στον Μπρεχτ, τον Ζακ Ντεμί και το Χόλιγουντ, που της χάρισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βερολίνου. Με τον Γκοντάρ τον οποίο παντρεύτηκε το 1961 η Άννα Καρίνα είχε ένα δέσιμο-φετίχ. Μαζί του έκανε και το «Ζούσε τη ζωή της» αλλά και τον «Τρελό Πιερό» στα μέσα της δεκαετίας του ’60 αποτελώντας μαζί με τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό το ιδανικό ζευγάρι του γαλλικού νέου κύματος, το σύμβολο μιας ρομαντικής ουτοπικής εποχής.

«Hμουν η σύζυγος του Ζαν-Λικ. Αυτό και μόνο τους έκανε να φοβούνται», είχε δηλώσει η ίδια για τις συνεργασίες της με μεγάλους σκηνοθέτες της εποχής – από τον Ζακ Ριβέτ με τον οποίο έκανε την Καλόγρια και τον Λουκίνο Βισκόντι με τον οποίο γύρισε τον «Ξένο» ως τον Τζορτζ Κιούκορ («Justine»), τον Τόνι Ρίτσαρντσον («Ένα γέλιο στο σκοτάδι») και τον Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ («Κινεζική Ρουλέτα»).

Το 1973 η Άννα Καρίνα σκηνοθέτησε το «Vivre Ensemble», αναλαμβάνοντας ρόλο πρωταγωνίστριας και παραγωγού ενώ είχε ήδη κατακτήσει και το τραγούδια με τον Σερζ Γκενσμπούρ να γράφει γι’ αυτήν το τηλεοπτικό μιούζικαλ «Anna» (1967) σε σκηνοθεσία του Πιερ Κοραλνίκ. Στη δισκογραφία συνεργάστηκε με τον Φιλίπ Κατρίν (Une Histoire D’ Amour) και έκανε και περιοδεία.

Με τον Γκοντάρ η εμβληματική ηθοποιός είχε μια τρικυμιώδη σχέση. Μετά τον χωρισμό τους το 1965 οι δυο τους δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Μόλις πέρυσι, τον Φεβρουάριο του 2018, η ίδια μας αποχαιρέτησε με το τελευταίο της άλμπουμ «Je suis une aventuriere».