Οι ταινίες της εβδομάδας: Σκάνδαλο - βόμβα με Σαρλίζ Θέρον, Νικόλ Κίντμαν και Μάργκο Ρόμπι

Τέσσερις νέες ταινίες - αριθμός ασυνήθιστα χαμηλός για την ελληνική διανομή - βγαίνουν στις 26 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους ενώ η «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή κοντράρει με επιτυχία στις αίθουσες την χολιγουντιανή υπερπαραγωγή «Star Wars: Skywalker Η Άνοδος» του Τζέι Τζέι Έϊμπραμς. Στις τελευταίες κινηματογραφικές αφίξεις για το 2019 συγκαταλέγονται η «Βόμβα» του Τζέι Ρόουτς, ο «Παβαρότι» του Ρον Χάουαρντ, η ταινία κινουμένων σχεδίων «Μετα-Μορφωμένοι πράκτορες» και το ευρωπαϊκό δράμα «Και μετά χορέψαμε».

Βόμβα / Bombshell / ***
Σκηνοθεσία: Τζέι Ρόουτς / Παίζουν: Σαρλίζ Θερόν, Νικόλ Κίντμαν, Μάργκο Ρόμπι, Τζον Λίθγκοου, Άλισον Τζάνεϊ

Το σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης στο κραταιό αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox γνωστών γυναικών δημοσιογράφων από τον διευθύνοντα σύμβουλο Ρότζερ Έϊλς που επέφερε και την απομάκρυνση και πτώση του ισχυρού στελέχους του καναλιού, μέσα από την παιχνιδιάρικη πένα του βραβευμένου με Όσκαρ Τσαρλς Ράντολφ (σεναριογράφου της χρηματιστηριακής σάτιρας «Το μεγάλο σορτάρισμα» του Άνταμ ΜακΚέι όπως και των κοινωνικοπολιτικών δραμάτων «Η διερμηνέας» του Σίντνεϊ Πόλακ και «Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ» του Άλαν Πάρκερ).

Προσαρμόζοντας στο σενάριο έναν χαλαρό σατιρικό ρυθμό και ένα φωτεινό, ιλουστρασιόν ύφος που κάνει τις Σαρλίζ Θέρον και Μάργκο Ρόμπι να φαίνονται ελκυστικότερες από ποτέ, ο Τζέι Ρόουτς των  κωμωδιών «Austin Powers» και «Γονείς της συμφοράς» φλερτάρει με τον κίνδυνο να ευτελίσει ένα σημαντικό κεφάλαιο του - κατά της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης- κινήματος #MeToo. Κάπου ακροβατεί στην κόψη του καλογυαλισμένου χολιγουντιανού σινεμά, κάπου ενστερνίζεται μια υφολογική αμφισημία που επιτρέπει στην ταινία να αναδείξει το μέγα εύρος του power game στον κόσμο του θεάματος και το αλισβερίσι της εξουσίας που περνάει μέσα από το σεξ. Στο τέλος ως θεατής δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είδες μια καλή, μια μέτρια ή μια κακή ταινία. Επιλέγουμε τον πρώτο χαρακτηρισμό κρίνοντας ότι έχουμε παρακολουθήσει το πρώτο δείγμα μιας προσπάθειας να αποτυπωθεί μια πλευρά ενός πολύκροτου σκανδάλου στον χώρο του θεάματος.

Το επίκεντρο είναι εδώ η Μέγκαν Κέλι, μεγάλη σταρ του Fox και ένα από τα θύματα των δημοσίων επιθέσεων του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ με τον οποίο η ίδια ήρθε σε ανοιχτή ρήξη δυσαρεστώντας τον σκληρό πυρήνα των συντηρητικών τηλεθεατών του δημοφιλούς ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους, καναλιού. Σχεδόν ολόιδια η διάσημη δημοσιογράφος χάρη σε διάφορες επεμβατικές μεθόδους (μακιγιάζ, εφέ, κτλ), η Σαρλίζ Θέρον την υποδύεται πειστικά εντός των ορίων του καθωσπρεπισμού που θέτουν τα χολιγουντιανά στεγανά όταν πρόκειται για το πορτρέτο ενός προβεβλημένου δημοσίου προσώπου, ενώ η Νικόλ Κίντμαν με αλλαγμένο πηγούνι ενσαρκώνει την Γκρέτσεν Κάρλσον, την τηλεοπτική παρουσιάστρια που μήνυσε πρώτη και με επιτυχία τον Έϊλς για σεξουαλική παρενόχληση.

Η Κίντμαν έχει τον μίνιμουμ χρόνο για να εκφράσει τον χαρακτήρα της σκληροπυρηνικής Ρεπουμπλικανής δημοσιογράφου που μήνυσε τον Έϊλς και το κάνει σε μία-δύο σκηνές στις οποίες πετυχαίνει διάνα στην γρήγορη και έντονη εναλλαγή των συναισθημάτων της ηρωίδας της. Η δε Μάργκο Ρόμπι ως η καθόλα αμερικανική εκδοχή μιας φιλόδοξης ρεπόρτερ-καλλονής με συντηρητικό μπαγκράουντ και εκρηκτική σεξουαλικότητα που λούζεται τις σεξουαλικές ορέξεις του ισχυρού αφεντικού της στην πιο δύσκολη και άβολη σκηνή της ταινίας, εκπροσωπεί κάθε γυναίκα επαγγελματία της αμερικανικής τηλεοπτικής πιάτσας που πέρασε ποτέ από το γραφείο του ισχυρού στελέχους της Fox και παρενοχλήθηκε σεξουαλικά.

Οι τρεις γυναίκες δεν έχουν μεταξύ τους παρά τη μίνιμουμ διάδραση κινούμενες σε έναν πλήρως ανταγωνιστικό και συντηρητικό χώρο κι αυτό η ταινία το παρουσιάζει φόρα-βιτρίνα μέσα και από το στάτους της λεσβίας δημοσιογράφου που υποδύεται η εκρηκτική κωμικός και υποστηρίκτρια της Χίλαρι Κλίντον, Κέιτ ΜακΚίνον, σε μια παραλλαγή του δικού της χαρακτήρα όντας ανοιχτά γκέι και η ίδια.

Ως ελαφρά σάτιρα ενός νευραλγικού χώρου των Μέσων, η ταινία του Ρόουτς είναι αστραφτερή παρ’ ότι χειρίζεται ένα σκληρό και πολυδιάστατο θέμα όπως η σεξουαλική παρενόχληση ενώ δεν αποφεύγει την επεξηγηματικότητα ή τις αποδόσεις χαρακτήρων ως καρικατούρες – ο Ρούντι Τζουλιάνι, πρώην δήμαρχος της Νέας Υόρκης και δικηγόρος του Ντόναλντ Τραμπ, μόνο ως κινηματογραφική γραφικότητα εκλαμβάνεται έτσι…χαριτωμένα που τον υποδύεται ο Ρίτσαρντ Κάιντ. Ταυτόχρονα, η γραφική απόδοση του μεγιστάνα των Μέσων Ρούπερτ Μέρντοχ μάλλον είναι προς όφελος της αμφισημίας της ταινίας απέναντι στο στάτους κβο του power game, επιλογή που υιοθετείται αρχικά και για τον χαρακτήρα της Μέγκιν Κέλι αλλά ανατρέπεται στον βωμό ενός στρογγυλεμένου, συντηρητικού φινάλε.

Τελικώς, τα ερωτήματα που ανακύπτουν στις δυνατότερες αφηγηματικές στιγμές του φιλμ γύρω από τα κοινωνικά στεγανά και την αντίδραση του κοινωνικού συνόλου στα σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης, είναι και τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της ταινίας η οποία, παρά τις διάφορες αντιφάσεις της, δίνει στον θεατή – έστω και σε αμφιλεγόμενο επίπεδο – μια εικόνα των δυσλειτουργιών ενός πανίσχυρου εξουσιαστικού Μέσου όπως είναι η τηλεόραση. Η ταινία διεκδικεί δύο υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες για τις ερμηνείες των Θέρον και Ρόμπι. (2019)

Και μετά χορέψαμε / And Then We Danced / ** ½
Σκηνοθεσία: Λεβάν Ακίν / Παίζουν: Λεβάν Γκελμπαγκιάνι, Μπάμπι Βαλισβίλι, Ανα Τζαβακισβίλι

Ο Μεράμπ χορεύει από μικρή ηλικία στην Εθνική Ακαδημία Χορού της Γεωργίας, μαζί με την επιστήθια φίλη και παρτενέρ του Μαίρη. Ζει με τη μητέρα του και τη γιαγιά του και με τη δουλειά του ως γκαρσόνι αποτελεί την κύρια πηγή εισοδήματος της οικογένειας, ενώ ο μεγαλύτερος αδελφός του, ρέμπελος χαρακτήρας, τη βγάζει δεξιά κι αριστερά από απατεωνιές. Με το όνειρο μιας καριέρας στην συντηρητική Ακαδημία Χορού και με τις πρώτες κρίσιμες οντισιόν ενόψει, ο Μεράμπ θα ανακαλύψει πρώτη φορά την σεξουαλικότητά του, γοητευμένος από τον αινιγματικό νεοφερμένο Ηρακλί…

Ο Σουηδός Λεβάν Ακίν, γεννημένος στην Στοκχόλμη από Γεωργιανούς γονείς με καταγωγή από την Τουρκία, τοποθετεί τον συντηρητισμό της παράδοσης κόντρα στον σύγχρονο προοδευτισμό έχοντας ως πρωταγωνιστή του τον χορευτή Λεβάν Γκελμπαγκιάνι. Ο τελευταίος αποτελεί το ιδανικό λεπτεπίλεπτο πρόσωπο και ντελικάτο «σώμα» για να δείξει το βάρος ενός «αρρενωπού» εθνικού χορού που υμνεί το συλλογικό εθνικό πνεύμα και για να εκφράσει την προσωπική διαδρομή ενηλικίωσης και επανάστασης του ονειροπόλου Μεράμπ, κόντρα στο καταπιεστικό περιβάλλον της Γεωργίας και τις επιτακτικές κοινωνικές της νόρμες.

Η ορμή και το πάθος της νιότης εκφράζονται μέσα από αυτόν τον απαιτητικό εθνικό χορό γύρω από τον οποίο βιώνει το σπουδαιότερο κομμάτι της ζωής του ο Μεράμπ, κινηματογραφημένος όπως και ο Ηρακλί άμεσα, ζεστά και ρομαντικά, με τρόπο που η δυναμική της σχέσης τους παραπέμπει σε παρόμοιες - και πολύ εντονότερες μάλιστα – κοινωνικά υπονομευμένες, σχέσεις ομόφυλων ζευγαριών της μεγάλης οθόνης (θυμίζουμε τα πρόσφατα «Να με φωνάζεις με το όνομά σου», «Moonlight», «Του θεού η χώρα»). Στην ανάδειξη αυτής της εσωτερικής φλόγας που ψάχνει την έκφραση της ο Λεβάν Ακίν πετυχαίνει να είναι παραστατικός όσο χρειάζεται, ενώ μας χαρίζει μια ματιά στην κουλτούρα μιας χώρας που σπάνια βλέπουμε στο σινεμά. Αν κάτι εμποδίζει την απογείωση της ταινίας του, είναι η σχεδόν προαναγγελμένη, τετριμμένη έκβαση του δράματος χωρίς κανένα στοιχείο έκπληξης -ειδικά προς το απλωμένο σε διάρκεια φινάλε.

Ως σουηδική και γεωργιανή συμπαραγωγή η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το Όσκαρ καλύτερη διεθνούς ταινίας το 2020 έχοντας ξεκινήσει την πορεία της από το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 72^ο Φεστιβάλ των Καννών.

Μετα-Μορφωμένοι Πράκτορες / Spies In Disguise / ** 
Σκηνοθεσία: Νικ Μπρούνο, Τρόι Κουέιν / Με τις φωνές των: Γουίλ Σμιθ, Τομ Χόλαντ, Ρέιτσελ Μπροσνάχαν

Ο υπερκατάσκοπος Λανς Στέρλινγκ και ο νεαρός επιστήμονας Γουόλτερ Μπέκετ που τον προμηθεύει με υπερσύγχρονα γκάτζετ για τις μυστικές του αποστολές είναι σχεδόν αντίθετοι χαρακτήρες. Ο Γουόλτερ είναι ήπιων τόνων, γλυκός και ευγενής. Ο Λανς δεν είναι. Οταν όμως, τα γεγονότα παίρνουν μια αναπάντεχη τροπή και ο Λανς μεταμορφώνεται σε περιστέρι, οι δύο συνεργάτες πρέπει να στηριχτούν για πρώτη φορά ο ένας στον άλλον…

Εμπνευσμένο από ένα 6λεπτο μικρού μήκους φιλμάκι του Λούκας Μαρτέλ με τον τίτλο «Pigeon: Impossible», τούτο το animation της Fox που πέρασε στην Disney μετά την πώληση της πρώτης στη δεύτερη, βρίσκεται σε μια φρενήρη τρεχάλα από την Ουάσιγκτον και το Μεξικό ως την όμορφη Βενετία (πρωταγωνίστρια τελευταία σε πολλές ταινίες) και τη Βόρεια Θάλασσα. Αντιγράφοντας τις πρόσφατες περιπέτειες του Τζέιμς Μποντ – είτε αυτές λέγονται «Skyfall» είτε «Spectre» είτε οτιδήποτε άλλο – οι Μετα-Μορφωμένοι πράκτορες βουτούν με αυτοπεποίθηση στο υπερθέαμα, όχι όμως και σε μια ιστορία μεστή, πρωτότυπη και ζωηρή στο πνεύμα (τα αστεία είναι στην πλειοψηφία τους σαν ξαναζεσταμένο φαγητό).

Όλα εδώ μοιάζουν σαν να αποτελούν την φαντεζί - καρτούν- κόπια μιας κατασκοπευτικής live action περιπέτειας σε ένα μοτίβο που πολύ πιο δημιουργικά και ζωηρά ενστερνίστηκαν προ 15ετίας οι «Απίθανοι» του Μπραντ Μπερντ, αναδεικνύοντας με διαφορετική προσωπικότητα και χάρη τα υπερηρωικά «τζεϊμσμποντικά» τερτίπια της οικογένειάς τους.

Ο Γουίλ Σμιθ δανείζει την κουλ φωνή του και το αυτοσαρκαστικό μπρίο του στον Λανς Στέρλινγκ όμως η προσπάθειά του δεν αρκεί για να ξεπεράσει τις τρικλοποδιές των χλιαρών φαρσικών γκαγκς και των γνώριμων ανατροπών που υιοθέτησαν στο σενάριο οι Λόιντ Τέιλορ και Μπράιαν Κόουπλαντ. (2019)

Παβαρότι / Pavarotti 
Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ 

Eχοντας το ψευδώνυμο «ο τενόρος του λαού», ο Παβαρότι ήταν σπάνιος συνδυασμός προσωπικότητας, ιδιοφυίας και διασημότητας και χρησιμοποιούσε τις θαυμάσιες αυτές αρετές του για να διαδώσει το Ευαγγέλιο της όπερας σαν τρόπο διασκέδασης – και κάτι που μπορεί να απολαύσει όλος ο κόσμος που αγαπάει τη μουσική. Μέσα από την απόλυτη δύναμη του ταλέντου του, ο Παβαρότι κυριάρχησε στις μεγάλες σκηνές του κόσμου και έκλεψε τις καρδιές του κοινού όπου και να πήγαινε. Περιλαμβάνοντας σπάνιες συνεντεύξεις με την οικογένειά του και τους συναδέλφους του, ακυκλοφόρητο υλικό και τελευταίας τεχνολογίας ηχητική επεξεργασία, ο Ρον Χάουαρντ («Απόλλων 13», «Ένας υπέροχος άνθρωπος», «Κώδικας Da Vinci») σκηνοθετεί ένα ντοκιμαντέρ- φόρο τιμής σε έναν θρύλο της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Η ταινία προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες χωρίς να έχει προηγηθεί δημοσιογραφική προβολή.