Οι ταινίες της εβδομάδας: Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στο οσκαρικό έπος «1917»

Με τρομερή κινηματογραφική φόρα συνεχίζεται ο Ιανουάριος ενόψει βραβείων και οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Tο βραβευμένο με τις Χρυσές Σφαίρες καλύτερης ταινίας-δράμα και σκηνοθεσίας «1917» κυριαρχεί στις πρεμιέρες που τα χωρούν όλα: από εξαιρετικές ταινίες καλλιτεχνικού κυκλώματος (ανάμεσά τους η «Ομορφιά της ύπαρξης» του αγαπητού Σουηδού δημιουργού Ρόι Άντερσον) έως θρίλερ, παιδικές ταινίες και ελληνικές δημιουργίες.

1917 / ****
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες / Παίζουν: Ντιν Τσαρλς Τσάπμαν, Τζορτζ ΜακΚέι, Ντάνιελ Μέις, Κόλιν Φερθ, Άντριου Σκοτ, Μαρκ Στρονγκ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Ρίτσαρντ Μάντεν

Στις 6 Απριλίου 1917, ο γερμανικός στρατός υποχωρεί από τη θέση που κρατούσε ως εκείνη την ημέρα στα νότια της Γαλλίας οδηγώντας σε υπεραισιόδοξα και λανθασμένα συμπεράσματα ως προς την πραγματική του κατάσταση τα βρετανικά τάγματα που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Την πρόθεση των Γερμανών οι οποίοι έχουν υπολογίσει να παρασύρουν σε παγίδα θανάτου τις συμμαχικές δυνάμεις, γνωστοποιεί o γενικός διοικητής του βρετανικού στρατού σε δύο υποδεκανείς αναθέτοντας τους την αποστολή να διασχίσουν μερικά δεκάδες χιλιόμετρα της γαλλικής υπαίθρου μέχρι το σημείο που βρίσκεται ένα βρετανικό τάγμα, αποτελούμενο από 1600 στρατιώτες, προκειμένου να παραδοθεί η διαταγή ματαίωσης της προσχεδιασμένης πρωινής του επίθεσης στους Γερμανούς. Ο ένας μάλιστα από τους δύο υποδεκανείς κινητοποιείται άμεσα για την αποστολή καθώς ο μεγαλύτερος αδερφός του είναι υπολοχαγός στο τάγμα…

Το «1917» είναι μια κινηματογραφικά συναρπαστική αντιπολεμική ταινία. Ένας φόρος τιμής στον απογυμνωμένο από δόξα και τιμές, ανθρωπιστικό ηρωισμό. Αυτό που κάθε άλλη προγενέστερη πολεμική ταινία έχει επεξεργαστεί με διαφορετική κάθε φορά εικονογράφηση και θεματολογία, ο Σαμ Μέντες στην μετά τον Τζέιμς Μποντ περίοδο («Skyfall», «Spectre») το εκμοντερνίζει μέσα από την διαθέσιμη τεχνική χρήση του μονοπλάνου και το σμίλευμα του με την υποκειμενική ματιά των χαρακτήρων. Η σχέση του με συναφή για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο φιλμ, όπως τα «Το άλογο του πολέμου» και «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» γύρω από τη θεματική της καταστροφικής επίδρασης του πολέμου στην ανθρώπινη ψυχή, είναι προφανής όμως αποτελεί μια πρωτότυπη προσέγγιση της ίδιας θεματολογίας.

Κινηματογραφημένη σαν ένα συνεχές μονοπλάνο στη διάρκεια μιας ημέρας με την συνεισφορά του οσκαρικού διευθυντή φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς και του συνθέτη Τόμας Νιούμαν (υποψήφιος μέχρι σήμερα 14 φορές για Όσκαρ) στο νευρώδες σάουντρακ, η ταινία μας βάζει εξ αρχής στην υποκειμενική οπτική των δύο ηρώων (η ταινία δεν γυρίστηκε σε μία μόνο λήψη, αλλά γυρίστηκε σε μια σειρά από μεγάλες λήψεις χωρίς cut που δίνουν την εντύπωση της συνεχόμενης λήψης). Μας ρίχνει στα χαντάκια μαζί τους, στα συρματοπλέγματα, στο αχανές πολεμικό πεδίο της ανοιχτής υπαίθρου. Στις συζητήσεις τους για τα όσα άφησαν πίσω χωρίς να νιώθουν ήρωες κανενός πολέμου. Στον φαταλισμό της μάχης και τη ματαιότητα του πολέμου.

Ο Μέντες αναπτύσσει την οπτική του ρευστού του μονοπλάνου ταυτόχρονα με την εξέλιξη των δύο κεντρικών χαρακτήρων τούτης της φαινομενικά ακατόρθωτης αποστολής, την ιστορία της οποίας εμπνεύστηκε από τις διηγήσεις του παππού του υποδεκανέα, αγγελιοφόρου στο Δυτικό Μέτωπο στον Α΄ Παγκόσμιο. Οι δύο υποδεκανείς αγωνιούν και φοβούνται για την τύχη τους σε κάθε βήμα. Μαζί τους κι εμείς. Χτυπάνε, πληγώνονται -ποιος από τους δύο θα μείνει ζωντανός και ποιος θα τα καταφέρει; Αναπαριστώντας το τερέν της πολεμικής διαμάχης σε μεγαλεπήβολο εύρος – τόσο στο επίπεδο του καμβά του θεάματος όσο και στο επίπεδο των ψυχολογικών εντάσεων που βιώνουν οι χαρακτήρες – φανερώνει μία-μία τις επιλογές σαν να είμαστε όλοι συμμέτοχοι σε έναν καμβά εικονικής πραγματικότητας. Συνάμα πετυχαίνει ένα γερό μιξάρισμα σινεφιλικής ψυχαγωγίας και αντιπολεμικών μηνυμάτων στο οποίο ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μετατρέπεται σε δύο ώρες φιλμικού χρόνου από φρικαλέο θέαμα, σε τοπίο ομορφιάς και από εγγύς εφιάλτης σε μακρινή απειλή. Ο λυρικός τόνος που αποκτά η πάλη των ηρώων με τον χρόνο μέχρι την επίτευξη του τελικού στόχου καθιστά την κατά Σαμ Μέντες αντιπολεμική περιπέτεια, οδύσσεια, ενώ η υπερβολική διάσταση του θεάματος από τη μέση της ταινίας και έπειτα περνά στη σφαίρα της αλληγορίας ξεχωρίζοντας την από ρεαλιστικότερες πολεμικές ταινίες, όπως είναι η «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» του Στίβεν Σπίλμπεργκ και η «Δουνκέρκη» του Κρίστοφερ Νόλαν.

Δείτε το «1917» γιατί προσεγγίζει νεωτεριστικά την εμπειρία του πολέμου και την εκθέτει ως πλήρες κινηματογραφικό βίωμα ακόμα και όταν – διότι ανά σκηνές συμβαίνει κι αυτό – η τεχνική της κινηματογράφησης προδίδει μια αίσθηση υπερβάλλουσας σκηνοθεσίας. Μετά την κατάκτηση των δύο Χρυσών Σφαιρών καλύτερης ταινίας-δράμα και σκηνοθεσίας –το αντιπολεμικό φιλμ του Μέντες φαντάζει σαν το αουτσάιντερ που τρέχει προς την κορυφή των Όσκαρ εκτοπίζοντας τα φαβορί της σεζόν. Καθόλου απίθανο - αφουγκραζόμενη τα τύμπανα ενός νέου πολέμου στη Μέση Ανατολή - η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου να θελήσει να δώσει την ψήφο της το 2020 σε μια ταινία που και τη στόφα του entertainment έχει και το απαιτούμενο βάρος επικαιρότητας. (2019)

Ένα ψηλό κορίτσι / (Beanpole) / ****
Σκηνοθεσία: Καντεμπίρ Μπαλάγκοφ / Παίζουν: Βικτόρια Μιροσνιτσένκο, Βασιλίσα Περελίγκινα

Το 1945 στο Λένινγκραντ, πόλη που υπέστη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μία από τις χειρότερες πολιορκίες στην ανθρώπινη ιστορία, η ψηλόλιγνη Ίγια με τα ξανθά μαλλιά, εργάζεται σε ένα νοσοκομείο ως νοσοκόμα, επάγγελμα που της εξασφαλίζει την ανατροφή του μικρούλι Πάσκα. Η ίδια πάσχει από μια μετα-τραυματική διαταραχή που την κάνει να «παγώνει» ανά διαστήματα χάνοντας την αίσθηση του χρόνου, με μία μόνο παράξενη κακόηχη ανάσα να στοιχειώνει την αναπηρία της. Και είναι αυτή η διαταραχή που θα την φέρει αντιμέτωπη με τις καταστροφικές συνέπειες ενός τραγικού γεγονότος, υπόλογη απέναντι στην συμπολεμίστρια και φίλη της Μάσα που επιστρέφει από το μέτωπο για να δει τον γιο της Πάσκα…

Αφού εξερεύνησε τους οικογενειακούς δεσμούς και την έννοια της θυσίας στην οικονομικά περιθωριοποιημένη κοινότητα των Εβραίων σε μια μικρή ρωσική πόλη της δεκαετίας του ’90 στους πρόποδες του Καυκάσου με το «Οι δικοί μου άνθρωποι» (1998, Tesnota), ο 28χρονος Καντεμίρ Μπαλάγκοφ επιστρέφει με τη δεύτερη ταινία του, ένα σκληρό δράμα για τη μεταπολεμική Ρωσία που εστιάζει στην ψυχολογικά και σωματικά τραυματισμένη γυναικεία φύση. Ο τίτλος της ταινίας «Beanpole» («dylda» στα ρωσικά) σημαίνει «καλαμιά» και αποδίδεται στην Ίγια από τους γύρω της εξαιτίας του παρουσιαστικού της. Το ασταθές φυτό που ευδοκιμεί σε έλη, ποτάμια, ταραγμένα και ήρεμα νερά, αποκτά εδώ μεταφορική έννοια και γίνεται σημείο αναφοράς της αδεξιότητας της ηρωίδας καθώς αυτή εκφράζει τα συναισθήματα της, μαθαίνοντας να ζει μετά τον πόλεμο. Την ίδια αδεξιότητα – κάπως διαφορετική, πιο εξωστρεφή και αναιδή, όμως με παντοτινά εσωτερικά τραύματα – φέρει και η Μάσα ενώ συνειδητοποιεί την απώλεια της νιότης, των χρόνων και της ζωής που δεν έζησε καθώς πολεμούσε.

Χρησιμοποιώντας εύστοχα τα σύμβολα και τους κώδικες επικοινωνίας με τον θεατή, ο Μπαλάγκοφ στήνει ένα ψυχολογικό- ιστορικό δράμα εμπνεόμενος από το βιβλίο «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας» (εκδόσεις Πατάκη) της βραβευμένης με Νόμπελ Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, πάνω στο επώδυνο αποτύπωμα του πολέμου στη γυναικεία φύση. Με μια συγκεκριμένη φωτογραφική παλέτα που περιγράφει σε έντονα κόκκινα, πράσινα και σκουρόχρωμα χρώματα την ειρηνική, «ζωντανή» εξωτερική υφή των σφιχτοκαδραρισμένων χώρων σε αντίθεση με τον εκφρασμένο έντονα πόνο των ηρώων, πετυχαίνει από το πρώτο κιόλας 15λεπτο της ταινίας να γραπώσει τις αισθήσεις και να μεταδώσει την αγωνία της επιβίωσης και επώδυνης συμμετοχής σε μια πολλαπλώς πληγωμένη κοινωνία.

Γιατί η αφήγηση δεν αφορά μόνο την Ίγια και τη Μάσα αλλά και τον άλλο φόρο αίματος που κλήθηκε να πληρώσει η Ρωσία μετά τον πόλεμο - των ανάπηρων στρατιωτών, τον εκατοντάδων νεκρών παιδιών, της κοινωνικής και ταξικής σύγκρουσης κατά την σταλινική περίοδο. Όλα εκφρασμένα λιτά, υπαινικτικά μέσα στο πεδίο της υπερρεαλιστικής απεικόνισης της εποχής σε μια θαυμαστή σύζευξη της εικονογραφίας, της οικονομίας στον λόγο και των συντονισμένων ερμηνειών των πρωταγωνιστριών από τον Μπαλάγκοφ, μαθητή του Αλεξάντερ Σοκούροφ. Η ταινία βρίσκεται ανάμεσα στις δέκα φιναλίστ που διεκδικούν μια θέση στην κατηγορία της καλύτερης διεθνούς ταινίας στα Όσκαρ, ενώ βραβεύτηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας και το βραβείο της FIPRESCI στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. (2019)

Corpus Christi / Boze Cialo / *** ½
Σκηνοθεσία: Γιαν Κομάσα / Παίζουν: Μπαρτόζ Μπιελένια, Αλεξάντρα Κονιέζνα, Ελίζα Ρίσεμπελ

Ο 20χρονος Ντάνιελ βιώνει μια πνευματική μεταμόρφωση και αναγέννηση στις σκληρές συνθήκες του αναμορφωτηρίου χάρη στο κήρυγμα του ιερέα της φυλακής. Ο ίδιος επιθυμεί να γίνει ιερέας αλλά του είναι αδύνατο εξαιτίας του ποινικού του μητρώου. Όταν αποφυλακίζεται με αναστολή, πηγαίνει για να εργαστεί στο ξυλουργείο μιας κωμόπολης, όμως κατά την εκεί άφιξή του, θα θεωρηθεί λανθασμένα ως εκπαιδευόμενος ιερωμένος και θα καταλήξει μέχρι και να αντικαταστήσει τον ηλικιωμένο ιερέα της τοπικής ενορίας λόγω ασθένειας. Οι πρωτότυποι μέθοδοι του νεαρού ιεροκήρυκα αρχίζουν να προσελκύουν όλο και περισσότερους ντόπιους στο ποίμνιο του την ώρα που η μικρή κοινωνία της πόλης αγωνιά να ξεπεράσει ένα τραγικό συμβάν…

Έγκλημα και τιμωρία, συγχώρεση, κάθαρση και λύτρωση σε ένα ευφυώς δομημένο και επιβλητικά αναπτυγμένο δράμα γύρω από την έννοια του σύγχρονου «ξένου» και κοινωνικά απόκληρου, που φλέγεται από την παθιασμένη ερμηνεία του νεαρού πρωταγωνιστή Μπαρτόζ Μπιελένια. Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιαν Κομάσα διακατέχεται από έναν υπόγειο ηλεκτρισμό όπως αυτός δηλώνεται στην αρχική βίαιη σεκάνς στην φυλακή ανηλίκων και μετά διαχέεται σε κάθε συνδιαλλαγή του Ντάνιελ με τους γύρω του κατά την προσωρινή επανένταξη του στο σύνολο σαν αντικαταστάτης, «ψεύτικος» ιερέας. Η σχέση του με την συνομήλικη του Μάρτα στο πρόσωπο της οποίας θα βρει μια αδελφή-ψυχή και σύμμαχο χαρίζει έρμα στην ηθική ασάφεια της αφήγησης που ενσωματώνει αποτελεσματικά - οδηγώντας με ακρίβεια σε ένα βίαιο κρεσέντο - πολλαπλές ερμηνείες γύρω από το θέμα της πίστης και την ισότιμη μεταχείριση θύτη και θύματος στα πλαίσια των χριστιανικών αξιών.

Η ταινία βρίσκεται ανάμεσα στις δέκα φιναλίστ που διεκδικούν μια θέση στην τελική πεντάδα της καλύτερης διεθνούς ταινίας στα Όσκαρ.

*H επίσημη πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιείται σήμερα στο 2ο ΣΔΕ (Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας) Κορυδαλλού «Γεώργιος Ζουγανέλλης» το οποίο στεγάζεται εντός του σωφρονιστικού καταστήματος Κορυδαλλού. Είναι η πρώτη φορά που μια ταινία που κυκλοφορεί στις αίθουσες, πραγματοποιεί την επίσημη πρεμιέρα της εντός φυλακών, σύμφωνα με την ανακοίνωση της εταιρείας διανομής της ταινίας στην Ελλάδα Filmcenter Τριανόν.

Η ομορφιά της ύπαρξης / About Endlessness / ***
Σκηνοθεσία: Ρόι Άντερσον / Παίζουν: Μπενκτ Μπέργιους, Ανγια Μπρομς, Μαρί Μπούρμαν, Αμάντα Ντέιβις

Μέσα σε μια ονειρική ατμόσφαιρα, με οδηγό μια αφηγήτρια που παραπέμπει στην Σεχραζάτ του «Χίλιες και Μία Νύχτες» ορισμένες σουρεαλιστικές στιγμές παίρνουν τη σημασία που κανονικά αρμόζει σε ιστορικά γεγονότα: ένα ζευγάρι ίπταται πάνω από την Κολωνία εν καιρώ πολέμου, στον δρόμο προς ένα πάρτι γενεθλίων, ένας πατέρας σταματά μέσα στη βροχή για να δέσει τα κορδόνια της κόρης του, έφηβες χορεύουν έξω από ένα καφέ, ένας ηττημένος στρατός κατευθύνεται προς ένα στρατόπεδο αιχμαλώτων πολέμου, ενώ ένας ιερέας αντιμετωπίζει μια πρωτοφανή κρίση σχετικά με την πίστη του.

Μια πενταετία περίπου αφού ολοκλήρωσε την ανθρώπινη τριλογία του που περιλαμβάνει τα «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο» (2000), που τον έκαναν γνωστό, το «Εσείς οι ζωντανοί» (2007) και το μεγαλοπρεπώς δοσμένο «Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί συλλογιζόμενο την ύπαρξή του» (2014), ο αγαπημένος πικρόχολος σουρεαλιστής Ρόι Άντερσον επιστρέφει με μία ακόμη υπαρξιακή σάτιρα, διάρκειας μόλις 73 λεπτών.

Διαφορετικές μεταξύ τους βινιέτες, που δεν συνδέονται απαραίτητα, αποτελούν τη συμπαγή μέσα στην υπαρξιακή της αγωνία μαύρη κωμωδία του Σουηδού δημιουργού, ο οποίος προσεγγίζει ποιητικά την θεματολογία της ανθρώπινης κατάστασης η οποία εδώ σχετίζεται με την αδυναμία του ανθρώπου να αντιληφθεί την ουσία της αιωνιότητας. Στραμμένος στην αποξένωση του δυτικού αστού μέσα από την χαρακτηριστικά ψυχρή άχρωμη φωτογραφία του και την ακίνητη κάμερα που απαθανατίζει μια σειρά από ιδιόρρυθμα, αποκαλυπτικά της ανθρώπινης αδυναμίας, μικρογεγονότα, ο Άντερσον «ζωγραφίζει» άψογα στον δικό του καμβά, με το χιούμορ που χαρακτήριζε τις προηγούμενες ταινίες του σε λιγότερο αιχμηρές γωνίες και καμπύλες. Η ταινία βραβεύτηκε με τον Αργυρό Λέοντα καλύτερης σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βενετίας. (2019)

Η κατάρα / The Grudge / * ½
Σκηνοθεσία: Νίκολας Πέσε / Παίζουν: Τάρα Γουέστγουντ, Τζάνκο Μπέιλι, Ντέιβιντ Λόρενς Μπράουν

Μια εκδικητική, πεθαμένη ψυχή, ένα φάντασμα που βρίσκει καταφύγιο σε ένα καταραμένο σπίτι δημιουργεί μια τρομακτική αλυσίδα θανάτου που παγιδεύει όποιον προσπαθήσει να κατοικήσει εκεί ή να αναζητήσει την προέλευση του Κακού…

Στις αρχές του 21^ου αιώνα τα ιαπωνικά θρίλερ μεταφυσικού τρόμου (με το χαρακτηριστικό γράμμα «J» στην αμερικανική κινηματογραφική αγορά ως αναγνωριστικό ενός νέου υπο-είδους) έκαναν θραύση. Ήταν η εποχή που τα ιαπωνικά «Ju-on» (2000), «Ju-on: Η Κατάρα» (2002) και «Ju-on 2» (2003) του Τακάσι Σιμίζου διαμόρφωσαν μια τάση-αναφορά στο είδος του θρίλερ μπλέκοντας το γιαπωνέζικο φολκλόρ με τη νέα τεχνολογία, τη γυναικεία οργή με τον απειλητικό τριγμό μιας απόκοσμης φωνής, ενώ τα απειλητικά φαντάσματα έπαιρναν κατά περίπτωση την γυναικεία ή παιδική όψη ενός σάπιου δαίμονα από τον άλλο κόσμο. Το σενάριο των ταινιών ήταν προσχηματικό λειτουργώντας κυρίως προς όφελος της εφετζίδικης τρομάρας του θεατή στο κάθισμα της σκοτεινής αίθουσας, ωστόσο η φόρα και η φήμη των ταινιών ήταν τέτοια που το Χόλιγουντ προχώρησε στα (κάτω του μετρίου) αμερικανικά ριμέικ «Η Κατάρα» (2004) και «Η κατάρα 2» (2006) με τον ίδιο τον Τακάσι Σιμίζου στη σκηνοθεσία να κατευθύνει τις πρωταγωνίστριες Σάρα Μισέλ Γκέλαρ και Άμπερ Τάμπλιν αντίστοιχα.

Δεκαέξι χρόνια μετά, έχουμε μια επανάληψη του ίδιου μοτίβου, με τον μετρ Σαμ Ράιμι («The Evil Dead») να αναλαμβάνει ξανά χρέη παραγωγού για το νέο ριμέικ, το οποίο συνδέει τις σχετικές με την κατάρα, διαφορετικές τέσσερις-πέντε ιστορίες οικογενειακών φόνων, πιο αδύναμα από κάθε προηγούμενη ταινία. Η παραγωγή είναι, βεβαίως, φιλόδοξη με τις συμμετοχές γνωστών και καλών ηθοποιών όπως είναι η Άντρια Ράιζμπορο και ο Ντέμιαν Μπισίρ στους ρόλους των αστυνομικών που ερευνούν τους φόνους αλλά και η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Τζάκι Γουίβερ στον ρόλο  μιας γυναίκας που ειδικεύεται στην υποβοήθηση αυτοκτονιών για βαριές περιπτώσεις ασθενών. Και δεν είναι μόνο το ισχνό ενδιαφέρον και η σχηματική ανάπτυξη των ιστοριών εδώ αλλά και η γεμάτη φτηνά τρικ σκηνοθεσία του Νίκολας Πέσε που στηρίζεται αποκλειστικά στον απλόχερα δοσμένο εντυπωσιασμό του gore (αίμα-αίμα-αίμα και τίποτα άλλο) ευτελίζοντας τη σημασία του ατμοσφαιρικού σασπένς στο είδος του θρίλερ τρόμου. (2020)

@9: Στα εννιά
Σκηνοθεσία: Άγγελος Σπάρταλης / Παίζουν: Δήμητρα Σπάρταλη, Βασίλης Αγουάντ, Σοφία Παπαδοπούλου, Βασίλης Φακανάς, Άγγελος Παπαδημητρίου

Σύμφωνα με έναν ακόμα αστικό μύθο, ένα κορίτσι φάντασμα, ηλικίας εννέα ετών, καταλαμβάνει τα κατασχεθέντα από τις τράπεζες διαμερίσματα του κέντρου των Αθηνών και επιτίθεται με βία στους μεσίτες και στους νέους αγοραστές. Ένα νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, στο ξεκίνημα της κοινής του ζωής, θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το μικρό φάντασμα για δικό του όφελος…Τα Εξάρχεια σήμερα μέσα από το βλέμμα του Άγγελου Σπάρταλη (Από τη Γη στη Σελήνη) και της 9χρονης κόρης του σε φόντο ασπρόμαυρο. (2018)

• Η ταινία προβάλλεται αποκλειστικά στον Κινηματογράφο Μικρόκοσμος κάθε βράδυ στις 20.00

Η νύχτα τ’ Αγ’ Αντώνη [Μακρόνησος Β11]
Σκηνοθεσία: Θανάσης Σκρουμπέλος / Παίζουν: Μαρία Παπαγαβριήλ, Θοδωρής Προκοπίου, Θανάσης Κοντός

Eνα βράδυ ο Αντώνης, απόστρατος αξιωματικός, ξεμένει στη Μακρόνησο. Συναντά τον Περικλή και τη Σάρα, κι ο χορός του θανάτου αρχίζει. Η νύχτα θα αποκαλύψει τα κρυμμένα μυστικά που τους συνδέουν και θα λύσει τον γόρδιο δεσμό που τους κρατάει δεμένους από παλιά. Τραγικά λυτρωτικό το ξόδι και για τους τρεις τους. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την ιστορία του αντιστασιακού Δημήτρη Τατάκη που βασανίστηκε και πέθανε μαρτυρικά. (2018)

Ουπς!Ο Νώε έφυγε…/ Oops…Noah Is Gone!
Σκηνοθεσία: Τόμπι Γκένκελ, Σαμ ΜακΚόρμακ / Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Θάνου Λέκκα, Νίκης Γρανά, Κατερίνας Γκίργκις, Κώστα Αποστολίδη, Ελισάβετ Μουτάφη

Ο Ντέιβ και ο γιος του, Φίνι, ανήκουν στο περίεργο είδος των φρουφρούληδων, ένα αδέξιο και ιδιαίτερης όψης ζώο που φαινομενικά δεν κάνει για τίποτα - σε τέτοιο βαθμό που δεν τους επιτρέπεται η επιβίβαση στην Κιβωτό του Νώε. Με τη βοήθεια από δύο γραπίνες, της Χέιζελ και της κόρης της, Λία, ο Φίνι και ο Ντέιβ καταφέρνουν να περάσουν ως λαθρεπιβάτες. Όταν, όμως, η Κιβωτός αναχωρήσει, η Λία και ο Φίνι μένουν κατά λάθος πίσω και πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Το παράδοξο αυτό δίδυμο, παρέα με διάφορα ζωάκια που συναντούν στον δρόμο, πρέπει να αντιμετωπίσει διαφόρων ειδών μπελάδες, από τα νερά που ολοένα φουσκώνουν γύρω τους ως και άλλα ζώα που τους έχουν βάλει στο μάτι. Στο μεταξύ, οι γονείς τους, που ξέμειναν πίσω στην Κιβωτό, κάνουν ό,τι μπορούν για να γυρίσουν πίσω και να σώσουν τα παιδιά τους… Η κλασική, διαχρονική ιστορία της Κιβωτού του Νώε -αυτή τη φορά, όμως, από την οπτική ματιά των χαμένων της υπόθεσης- μετατρέπεται σε μια, γεμάτη ανατροπές και εκκεντρικά πλασματάκια, ευρωπαϊκή περιπέτεια κινουμένων σχεδίων. (2015)

Η βασίλισσα του χιονιού / Snow Queen
Σκηνοθεσία: Βλάντεν Μπάρμπε, Μαξίμ Σβενσικόφ / Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Εβελίνας Αραπίδη, Χριστέλλας Γκιζέλη, Τερέζας Καζιτόρη, Κωνσταντίνου Κακανά

Ρώσικο animation, διασκευή του κλασικού παραμυθιού του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, τοποθετημένo σε ένα νέο ψυχρό κόσμο όπου ένας πολικός άνεμος έχει παγώσει τις ανθρώπινες ψυχές. Η «Βασίλισσα του Χιονιού» προσπαθεί να βρει και να καταστρέψει κάθε καλλιτέχνη με μαγικές ικανότητες που μπορεί να την εξολοθρεύσει. Σε αυτό τον μαγεμένο κόσμο η μικρή Τζέρντα αναζητά τον χαμένο αδελφό της Κέι. (2012)