Οι ταινίες της εβδομάδας: Η «Αλήθεια» της Κατρίν Ντενέβ και του Κλιντ Ιστγουντ

Το οικογενειακό δράμα «Η Αλήθεια», πρώτη ξενόγλωσση ταινία του Ιάπωνα δημιουργού Χιροκάζου Κόρε-Εντα («Κλέφτες Καταστημάτων») με πρωταγωνίστριες την Κατρίν Ντενέβ και την Ζιλιέτ Μπινός, και η βασισμένη σε αληθινά γεγονότα ηρωική «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ» με την υπογραφή του Κλιντ Ιστγουντ είναι οι πιο σημαντικές πρεμιέρας της βδομάδας που κρύβει, ακόμη, υπερπαραγωγές («Ντούλιτλ», «Bad Boys For Life») όπως και ευρωπαϊκά διαμαντάκια («Μια Λευκή, Λευκή Μέρα», «Το Λουλούδι της Ευτυχίας», «Aga») που αξίζει να ανακαλύψετε. 

Η Αλήθεια / Truth / *** 
Σκηνοθεσία: Χιροκάζου Κόρε-Έντα / Παίζουν: Κατρίν Ντενέβ, Ζιλιέτ Μπινός, Ιθαν Χοκ, Κλεμεντίν Γκρενιέ

Η Φαμπιάν, μεγάλη σταρ του κινηματογράφου που βρίσκεται στη δύση της ζωής της, περιβάλλεται από ανθρώπους που την φροντίζουν και την θαυμάζουν, ενώ αντιμετωπίζει τους γύρω της, αποστασιοποιημένα, ψυχρά.

Μετά από καιρό, θα υποδεχτεί στην προσωπική της κατοικία στο Παρίσι, την κόρη της Λουμίρ, σεναριογράφο που ζει στη Νέα Υόρκη με τον Αμερικανό ηθοποιό σύζυγό της και την κόρη τους. Η Λουμίρ μοιάζει να είναι το αντίθετο της μητέρας της. Τα απομνημονεύματα της Φαμπιάν, των οποίων την αυθεντικότητα αμφισβητεί η Λουμίρ, καθώς και η συμμετοχή της πρώτης σε μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με θέμα τη σχέση ανάμεσα σε μια μητέρα που δεν γερνά ποτέ και τη μοναχοκόρη της, φέρνει στην επιφάνεια ανοιχτά τραύματα και λογαριασμούς του παρελθόντος …

Βραβευμένος με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών για τους «Κλέφτες καταστημάτων» (2018), ο Χιροκάζου Κόρε-Εντα καταθέτει με την «Αλήθεια» την πρώτη εκτός Ιαπωνίας ταινία του, έχοντας ένα διάσημο πρωταγωνιστικό καστ για να διαχειριστεί πάνω κάτω την παγιωμένη θεματική της φιλμογραφίας του: τον θεσμό της οικογένειας και την πολυπλοκότητα των δεσμών της, τα καταπιεσμένα μυστικά στους κόλπους της που ανασύρονται για να φανερώσουν τις κρυμμένες αλήθειες.

Αυτή τη φορά όμως είναι η γυναίκα που βρίσκεται στο επίκεντρο της προβληματικής του με ψυχαναλυτικά δίπολα που προσδίδουν αύρα Μπέργκμαν στην ταινία, ωστόσο γρήγορα και αβίαστα απομακρύνονται από αυτήν, λόγω της νατουραλιστικής απόδοσης των διαλόγων που σε ορισμένες σκηνές αποδραματοποιεί τη δράση μειώνοντας τον αντίκτυπο της, ενώ σε άλλες δημιουργεί μια εύστοχη αμφισημία.

Ο Κόρε-Εντα ασχολείται εδώ με την πολυπολιτισμική, εξωστρεφή δυτική οικογένεια, ένα μοντέλο δεσμών διαφορετικό από το εσωστρεφές ιαπωνικό. Και το κάνει ξανά πάνω σε ένα δικό του -χτισμένο πάνω στο εύρημα της υποκειμενικής μνήμης και της ταινίας μέσα σε μια άλλη ταινία-, σενάριο που συνδέει πολυπρισματικά τη ζωή του ηθοποιού και τον προβληματικό του διχασμό μεταξύ αληθινής ζωής και υποκριτικής τέχνης.

Βεβαίως, το επίκεντρο εδώ είναι οι ρόλοι μητέρας και κόρης που συνέχεια αντιστρέφονται κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, μα και των υπολοίπων ανθρώπων του στενού οικογενειακού κύκλου -συγγενών και μη-, πάντα υπό το πρίσμα της προσφιλούς του, ψυχαναλυτικής προσέγγισης της έννοιας της οικογένειας.

Η ψυχανάλυση διαπερνά εδώ τα γυναικεία πορτρέτα-δίπολα, τη διάφανη ανταγωνιστικότητα της γυναικείας φύσης την οποία ο Ιάπωνας δημιουργός διερευνά, με μια βαθιά υπόκλιση στην αιώνια ντίβα του γαλλικού κινηματογράφου Κατρίν Ντενέβ -εδώ σε μια λεπτεπίλεπτα σατιρική όσο και σαγηνευτική παραλλαγή -αναφορά στην δημόσια εικόνα της ως σταρ και γυναίκα (η παροιμιώδης ψυχρότητα της Ντενέβ, η σχέση της με την αδικοχαμένη αδελφή της Φρανσουάζ Ντορλεάκ και την κόρη της Κιάρα Μαστρογιάννι, έρχονται αναπόφευκτα στον νου). Απέναντί της η εύθραυστη, βαθιά συναισθηματική Ζιλιέτ Μπινός, είναι μια άξια σύμμαχος, αλλά και αντίπαλος σε ένα άκρως σινεφίλ έργο που παίζει διαρκώς με την αντίληψη της αλήθειας και της πραγματικότητας. (2019)

Η Μπαλάντα Του Ρίτσαρντ Τζούελ / Richard Jewel / ***
Σκηνοθεσία: Κλιντ Ιστγουντ / Παίζουν: Πολ Γουόλτερ Χάουζερ, Σαμ Ρόκγουελ, Κάθι Μπέιτς, Τζον Χαμ, Ολίβια Γουάιλντ

Ο Ρίτσαρντ Τζούελ, φύλακας στο Ολυμπιακό Πάρκο κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα το 1996, ανακαλύπτει από υπερβολική προσήλωση στο καθήκον έναν εγκαταλειμμένο σάκο εν μέσω μιας συναυλίας. Αμέσως κινητοποιεί τις αρχές και οι αστυνομικοί διαπιστώνουν την ύπαρξη του βομβιστικού μηχανισμού που θα ανατιναχθεί μεν στη συνέχεια, ωστόσο με περιορισμένο αντίκτυπο χάρη στην παρέμβαση του Τζούελ. Ηρωας μέσα σε μια νύχτα, ο υπέρ το δέν αφοσιωμένος στην υπηρεσία του νόμου και της τάξης φύλακας, συχνά παρεξηγήσιμος εξαιτίας του ιδιόμορφου χαρακτήρα του και του ασουλούπωτου παρουσιαστικού του, θα ζήσει το όνειρο της καταξίωσης και αμέσως μετά τον εφιάλτη της δημόσιας διαπόμπευσης με το FBI να τον ερευνά ως ύποπτο βομβιστή χωρίς βάσιμες αποδείξεις. Ο Τζούελ τότε θα στραφεί στον μοναδικό δικηγόρο που γνωρίζει, τον ανεξάρτητο δικηγόρο Γουότσον Μπράιαντ…

Για ακόμη μία φορά, ο Κλιντ Ιστγουντ προσεγγίζει μια αληθινή ιστορία ηρωισμού μέσα από το βασισμένο στο σχετικό άρθρο του Vanity Fair, σενάριο του Μπίλι Ρέι, έμπειρου σεναριογράφου και σκηνοθέτη με τριβή στα δράματα ηρωικών ή αντιηρωικών χαρακτήρων («Ραγισμένο γυαλί», «Captain Phillips», «The Hunger Games», «Η κατάσταση των πραγμάτων»). Αφού, λοιπόν, υποδύθηκε τον υπερήλικα που προσπαθεί να κάνει το σωστό αλλά με λάθος τρόπο στο ξεκάθαρα αντιηρωικό «Βαποράκι» (2018), επανέρχεται με την «Μπαλάντα του Ρίτσαρντ Τζούελ» στο μοτίβο του «Sully» (2016) όπου ο ήρωας, αφοσιωμένος επαγγελματίας, σώζει ζωές με αυταπάρνηση, και τελικά βρίσκεται παγιδευμένος να μάχεται ενάντια στο σύστημα. Το μοτίβο είναι κι εδώ το ίδιο όπως και στις τελευταίες ταινίες του «Ελεύθερος σκοπευτής» (2014), «Sully» (2016), «Αναχώρηση για Παρίσι» (2017) και «Το βαποράκι» (2018) με πρωταγωνιστή τον ίδιο: ο μέσος άνθρωπος προχωρά σε πράξεις που φαντάζουν πέρα από τις δυνάμεις του, σχεδόν εξωπραγματικές, μόνο και μόνο για να κριθεί αυστηρά μετά γι’ αυτές δημοσίως.

Ο Ρίτσαρντ Τζούελ είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους χαρακτήρες της ηρωικής πινακοθήκης του Ιστγουντ, γιατί είναι θύμα των «εντυπώσεων» που δημιουργεί το υπέρβαρο χαρακτηριστικό του και η «μη κανονική» ιδιοσυγκρασία του. Καταδικάζεται βιαστικά από τα μέσα ενημέρωσης, τα fake news και γίνεται θύμα bullying.

Ο Ιστγουντ τον προσεγγίζει με τρυφερότητα, αναδεικνύοντας τον παρεξηγημένο ιδεαλισμό του (ο Πολ Γουόλτερ Χάουζερ φέρει και φυσική ομοιότητα με τον πραγματικό Ρίτσαρντ Τζούελ στον ομότιτλο ρόλο σε μια σπουδαία ερμηνεία που αδίκως δεν συμπεριλήφθηκε στις υποψηφιότητες των φετινών Οσκαρ) μέσα από την σχέση του με την μητέρα του (η υποψήφια εδώ για Όσκαρ β΄ γυναικείου ρόλου, Κάθι Μπέιτς, κουβαλά όλο την συναισθηματική τρικυμία μιας τραγικής μητέρας που αγαπά άνευ όρων τον περιθωριοποιημένο γιο της), τον ανεξάρτητο δικηγόρο του (ο Σαμ Ρόκγουελ με την πληθωρική αντισυμβατική περσόνα του) και την «δύσκολη» αλληλεπίδρασή του με τους άλλους. Πρόκειται για τον ιδεαλισμό που εκπορεύεται από τα αμερικανικά ιδανικά τα οποία πλέον εκλείπουν εξαιτίας των στρεβλώσεων της πραγματικότητας, σημειώνουν οι Ιστγουντ και Ρέι.

Το ρευστό κλασικό χολιγουντιανό στόρι που κλείνει το μάτι στο σινεμά του Πρέστον Στέρτζες (ένας τυπικός loser ξαφνικά επιτυγχάνει έχοντας διανύσει μια ζωή μετριότητας και κακοτυχίας) συναντά και την ειρωνική –όπως και καθοριστικά για την εξέλιξη της ιστορίας απλουστευμένη– ματιά των δύο συνεργατών στους αντιπάλους του Τζούελ, φτιάχνοντας έναν συγκινητικό φόρο τιμής στο πρόσωπό του. Συνάμα κι ένα χορταστικό χρονικό εξιλέωσης με όλα τα συστατικά του entertainment – από την αναπαράσταση της βομβιστικής επίθεσης έως την τελική αναμέτρηση του «Δαυίδ με τον Γολιάθ». (2019)

Ντούλιτλ / Dolittle / ** 
Σκηνοθεσία: Στίβεν Γκέιγκαν / Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζιούνορ, Αντόνιο Μπαντέρας, Μάικλ Σιν, Τσέσι Μπάκλεϊ, Τζιμ Μπρόουντμεντ / Η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά

Επτά χρόνια μετά τον χαμό της συζύγου του, ο εκκεντρικός Δόκτορ Ντούλιτλ, ξακουστός γιατρός και κτηνίατρος της Βασίλισσας Βικτώρια, έχει απομονωθεί στην κατοικία του, με μοναδική συντροφιά τα εξωτικά του ζώα. Όταν όμως η νεαρή βασίλισσα αρρωσταίνει σοβαρά, ο αυτοεξόριστος Ντούλιτλ αναγκάζεται να αναχωρήσει για μια επικών διαστάσεων περιπέτεια ώστε να αναζητήσει το αντίδοτο σε ένα μυθικό νησί με την βοήθεια ενός νεαρού αυτόκλητου μαθητευόμενου και την τρελή κομπανία των ζώων του. Όμως στο κατόπι τους έχουν ορκισμένους εχθρούς που επιβουλεύονται τον βασιλικό θρόνο…

Ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ αφήνει στην ντουλάπα την υπερεξελιγμένη στολή του Iron Man για το φαντεζί κοστούμι του Δόκτωρ Ντούλιτλ και γίνεται ο τρίτος ηθοποιός που υποδύεται τον τελευταίο στην μεγάλη οθόνη, μετά τους Ρεξ Χάρισον (1967, Δόκτωρ Ντούλιτλ) και Εντι Μέρφι (Ο γιατρός τρελάθηκε, Ο γιατρός ξανατρελάθηκε), σε κινηματογραφικές εκδοχές, αμφότερες προβληματικές. Ο βραβευμένος με Όσκαρ σεναριογράφος των πολιτικοκοινωνικών ταινιών «Traffic» και «Syriana», Στίβεν Γκέιγκαν, ήθελε σε τούτη τη βερσιόν, που αποτελεί και την τέταρτη κινηματογραφική του ταινία ως σκηνοθέτης (μετά τα Σκοτεινή απουσία, Syriana και Gold), να έχει ως σημείο αναφοράς την ταινία του Φλάισερ κι έτσι ο Ντάουνι Τζούνιορ μιλάει με τα ζώα πρόσωπο με πρόσωπο.

Ή στο περίπου. Η ουαλική προφορά και η ψιθυριστή φωνή που υιοθέτησε εδώ ο ηθοποιός αποδείχτηκε προβληματική, ηχογραφήθηκε ξανά, όμως το τελικό αποτέλεσμα συνιστά μια πρωτοφανή κακοφωνία δίνοντας την εντύπωση της αφύσικης ερμηνείας η οποία όσο επιχειρείται να καλυφθεί με σκηνοθετικά τρικ (π.χ. αντικείμενα που κρύβουν το στόμα του πρωταγωνιστή) άλλο τόσο αποπροσανατολιστική είναι στο πλαίσιο της δράσης.

Η πλούσια καλλιτεχνική διεύθυνση, τα εξελιγμένα ειδικά εφέ και η παρέλαση των σταρ μπροστά από την κάμερα αλλά και στο παρασκήνιο με πολλούς διεθνείς ηθοποιούς όπως η Μαριόν Κοτιγιάρ και η Εμα Τόμσον να δανείζουν τις φωνές τους στα ζώα, δεν αρκούν για να διασώσουν την ταινία από τα πολλά της προβλήματα όταν η ηθελημένη παιδικότητα του παραγεμισμένου με σχηματικούς χαρακτήρες σεναρίου κοντράρεται συνεχώς με το εξελιγμένο θέαμα. (2020)

Bad Boys For Life / * ½ 
Σκηνοθεσία: Αντίλ Ελ Αρμπί, Μπιλάλ Φαλάχ / Παίζουν: Γουίλ Σμιθ, Μάρτιν Λόρενς, Βανέσα Χάτζενς, Αλεξάντερ Λούντβιγκ

Οι δύο φίλοι και συνεργάτες, Μάικ Λόουρι και Μάρκους Μπερνέτ, παλιές καραβάνες της Δίωξης Ναρκωτικών του Μαϊάμι, έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση της μέσης ηλικίας και την συνταξιοδότηση την ενώ αναλαμβάνουν να εξοντώσουν έναν αρχιμαφιόζο των ναρκωτικών. Εχουν, όμως, μπροστά τους και μία ακόμη πρόκληση την ώρα που ο Μάρκους ετοιμάζεται να αποσυρθεί από την ενεργό δράση: ένας θανάσιμος εχθρός από το παρελθόν έχει βάλει στο στόχαστρο τον Μάικ και έτσι οι δύο παλιόφιλοι αναλαμβάνουν να λογαριαστούν μαζί του έχοντας τη βοήθεια μιας νεοσύστατης ελίτ αστυνομικής μονάδας…

Εικοσιπέντε χρόνια μετά την πρώτη ταινία των Κακών Παιδιών που έγινε μεγάλη επιτυχία των 90s εκτοξεύοντας την καριέρα του Γουίλ Σμιθ και δεκαεπτά μετά τη δεύτερη, η σειρά πατάει το κουμπί της επανεκκίνησης χωρίς τον σκηνοθέτη Μάικλ Μπέι, έχοντας δύο νέους συνσκηνοθέτες, τους Βέλγους Αντίλ Ελ Αρμπί και Μπιλάλ Φαλάχ. Η συνταγή του φρεσκαρίσματος εδώ είναι λίγο έως πολύ η ίδια που ακολουθούν κι άλλα μακρόβια χολιγουντιανά franchise όπως το «Ρόκι» ή το «Πολύ σκληρός για να πεθάνει», που άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο πετυχημένα πασάρουν τη σκυτάλη των πρωταγωνιστών στην επόμενη γενιά ηρώων δράσης.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα αναμάσημα των παλιομοδίτικων συστατικών των buddy movies με μόνο ανανεωτικό στοιχείο την κόντρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, ανάμεσα στις παλιές βάρβαρες μεθόδους των δύο φίλων αστυνομικών και τις λιγότερο φασαριόζικες και βίαιες των νέων.

Και πάλι, όμως, τίποτα δεν σταματά – ούτε καν η αγέραστη γοητεία του Γουίλ Σμιθ που εδώ μπαίνει στο στόχαστρο συγγενή του δολοφόνου για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια σεζόν μετά το αποτυχημένο «Gemini Man» (2019) του Ανγκ Λι - το φθηνό καλαμπούρι από το να… τρυπήσει το ταβάνι της αμηχανίας και της ανοησίας, κομπλέ με τις αλλεπάλληλες εκρήξεις, τα κυνηγητά, τις καταστροφές αυτοκινήτων και το βγαλμένο από τα τελευταία συρτάρια της τηλεοπτικής σαπουνόπερας, σενάριο. (2020)

Μια Λευκή, Λευκή μέρα / A White, White Day / *** 
Σκηνοθεσία: Χλίνουρ Πάλμασον / Παίζουν: Iνγκβαρ Σίγκουρντσον, Ιντα Μέκιν Χλινσντότιρ, Χίλμιρ Σνερ Γκούντνασον

Σε μια απομονωμένη πόλη της Ισλανδίας, ένας εν αποστρατεία αστυνομικός προσπαθεί να διαχειριστεί την απώλεια της γυναίκας του, την οποία έχει χάσει πρόσφατα σε ένα τραγικό δυστύχημα. Ανακαινίζοντας  ένα παλιό σπίτι για την κόρη του και την αγαπημένη του εγγονή, ανακαλύπτει ανάμεσα στα πράγματα της συζύγου του στοιχεία που τον κάνουν να υποψιαστεί ότι η εκλιπούσα τον απατούσε. Οι υποψίες του γρήγορα κορυφώνονται σε ψύχωση…

Εμπνεόμενος από ένα ισλανδικό γνωμικό, που περιγράφει πως όταν ο λευκός ουρανός χάνεται στο λευκό των χιονισμένων τοπίων, το όριο ανάμεσα στους ουρανούς και τη γη εξαφανίζεται και οι νεκροί μπορούν να επικοινωνήσουν με τους ζωντανούς, ο Ισλανδός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και εικαστικός Χλίνουρ Πάλμασον εντάσσει το μυστηριώδες, άγριο και αχανές ισλανδικό τοπίο ως χαρακτήρα-κλειδί, καθώς διερευνά μέσα από μια καλοδουλεμένη αφήγηση, μια ιστορία αγάπης, απώλειας και εκδίκησης.

Το πένθος και η μοναξιά, τα διαφορετικά είδη αγάπης (το άνευ όρων δόσιμο των γονιών στα παιδιά σε αντίθεση με την ιδιοτέλεια που εμπεριέχει ο έρωτας) προσφέρονται για ένα υπαρξιακό δράμα που ο Πάλμασον κορυφώνει σε αγωνιώδες θρίλερ με πρωτότυπο αφηγηματικό τρόπο και με τη ματιά του εικαστικού που συνθέτει μοναδικές εικόνες σε ένα άγριο, απειλητικό, μυστηριώδες και ταυτόχρονα ατάραχο και ήρεμο τοπίο. Βραβείο καλύτερης ερμηνείας στην Εβδομάδα Κριτικής του 72^ου Φεστιβάλ Καννών για το υπόγεια ηλεκτρισμένο πορτρέτο του πληγωμένου συζύγου που συνθέτει ο Ινγκβαρ Σίγκουρντσον. Η επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για το Οσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας. (2019)

Το Λουλούδι Της Ευτυχίας / Little Joe / *** 
Σκηνοθεσία: Τζέσικα Χάουσνερ / Παίζουν: Έμιλι Μπίτσαμ, Μπεν Γουίσον, Κέρι Φοξ

Η Aλις, χωρισμένη μητέρα του έφηβου Τζο, είναι μια αφοσιωμένη επιστήμονας που εξειδικεύεται στην ανάπτυξη νέων ειδών φυτών για λογαριασμό μιας εταιρείας. Το νέο της επίτευγμα είναι ένα ειδικό είδος βαθυκόκκινου λουλουδιού, ξεχωριστό όχι μόνο για την ομορφιά του, αλλά και για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Αν διατηρηθεί σε ιδανική θερμοκρασία, του δίνονται ως τροφή τα κατάλληλα συστατικά και οι άνθρωποι του μιλούν συχνά, το φυτό θα κάνει τον ιδιοκτήτη του ευτυχισμένο. Σε αντίθεση με την πολιτική της εταιρείας όμως, η Αλις παίρνει ένα λουλούδι στο σπίτι της σαν δώρο για τον γιο της. Οι δυο τους βαφτίζουν το λουλούδι «Μικρός Τζο», αλλά οι ενδείξεις ότι αυτό επηρεάζει αρνητικά τις νοητικές λειτουργίες όλων όσοι το μυρίσουν πληθαίνουν…

Προσεγγίζοντας παθογένειες της σύγχρονης τεχνολογικά αναπτυγμένης εποχής όπως η αποξένωση, η κατάθλιψη και η απουσία έκφρασης αληθινών συναισθημάτων, με βασικό συστατικό τα κρυμμένα μυστικά και το ενοχικό σύνδρομο της εργασιομανούς, απούσας από το σπίτι μητέρας, η Αυστριακή σκηνοθέτης Τζέσικα Χάουσνερ (Προσκύνημα στη Λούρδη, Τρελή αγάπη) συνθέτει με μπόλικη φαντασία την πρώτη αγγλόφωνη ταινία της.

Μια παραβολή-πρόσμειξη των ειδών της επιστημονικής φαντασίας και του ψυχολογικού θρίλερ, για τον ηθικά αποπροσανατολισμένο, ανασφαλή άνθρωπο του σήμερα. Παραμυθένια χρώματα σε μια παλέτα ψυχρή όσο και θερμή, ταιριαχτά αποστειρωμένες, «ψυχρές» ερμηνείες, ανησυχητικός μουσικός ήχος από τον Ιάπωνα Κέιτζι Ιτο, απόλυτα γεωμετρική και μελετημένη σκηνογραφία, στην υπηρεσία του ανοιχτού σε ερμηνείες, πολυεπίπεδου σεναρίου των Χάουσνερ και Ζεραλντίν Μπαζάρ, καθώς και της υποβλητικής αφήγησης. Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας για την Εμιλι Μπίτσαμ στο Φεστιβάλ Καννών. (2019)

Aga 
Σκηνοθεσία: Μίλκο Λαζάροφ / Παίζουν: Μικαίλ Απροσίμοφ, Φεοντόσια Ιβάνοβα

Η επίσημη υποβολή της Βουλγαρίας για το Όσκαρ καλύτερης διεθνούς ταινίας είναι ένας φόρος τιμής στο ντοκιμαντέρ του Ρόμπερτ Φλάχερτι «Ο Νανούκ του Βορρά» (1922). Ο Νανούκ και η Σέντνα ζουν σε μια σκηνή καταμεσής των χιονισμένων εκτάσεων του Βορρά, ακολουθώντας τις παραδόσεις των προγόνων τους. Μόνοι μέσα στην ερημιά, μοιάζουν να είναι οι τελευταίοι εναπονείναντες στον πλανήτη. Ο παραδοσιακός τους τρόπος ζωής αρχίζει ν’ αλλάζει – αργά, αλλά αναπότρεπτα. Το κυνήγι γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο, τα ζώα γύρω τους πεθαίνουν ανεξήγητα, ενώ οι πάγοι λιώνουν κάθε χρονιά και πιο νωρίς. Οταν η υγεία της Σέντνα επιδεινώνεται, ο Νανούκ αποφασίζει να εκπληρώσει τη μόνη της επιθυμία: αναχωρεί για ένα μεγάλο ταξίδι, για να βρει την Aγα, τη μοναχοκόρη τους, που έφυγε από την τούνδρα πριν από πολλά χρόνια.