Οι ταινίες της εβδομάδας: Οι Monos απέναντι στη Χάρλεϊ Κουίν και τις Μικρές Κυρίες

Οι πολεμοχαρείς «Monos» του Αλεχάντρο Λάντες έρχονται σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση με τις οσκαρικές «Μικρές Κυρίες» της Γκρέτα Γκέργουιγκ, τη φαντασμαγορική Χάρλεϊ Κουίν, τη βραζιλιάνα Ευρίδικη Γκουσμάο, την ποπ «Winona» του The Boy (Αλέξανδρου Βούλγαρη) και την πρώτη σκηνοθετική δουλειά του Κέισι Άφλεκ που υπογράφει το Φως στο σκοτάδι. 

Οι Monos / Monos / *** ½ 
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Λάντες / Παίζουν: Σοφία Μπουεναβεντούρα, Χουλιάν Χιράλντο, Κάρεν Κιντέρο Λόρα Κατριγιόν, Τζουλιάν Νίκολσον, Ντέιμπι Ρουέντα, Σνάιντερ Κάστρο

Σε ένα απόκοσμο ομιχλώδες οροπέδιο στα βουνά της Κολομβίας, μια ομάδα εφήβων αγοριών και κοριτσιών με την κωδική ονομασία MONOS ζουν σαν στρατιώτες, ενώ εκπαιδεύονται από άγνωστο στρατό στην πρακτική του ανταρτοπόλεμου. Οι αποστολές τους είναι δύο: από τη μία, να προσέχουν την Αμερικανίδα όμηρό τους και, από την άλλη, την αγελάδα που ως ζώο τους παρέχει ένα βασικό διατροφικό αγαθό για την επιβίωσή τους. Όμως τα θέλω, οι επιθυμίες και τα πάθη αλλοιώνουν τη δυναμική μεταξύ των μελών της ομάδας και θολώνουν την κρίση τους. Σύντομα η αγελάδα πεθαίνει, γεγονός που πυροδοτεί μια σειρά απρόβλεπτων γεγονότων, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή της ομήρου, αλλά και των νεαρών στρατιωτών…

Μία από τις αποκαλυπτικότερες ταινίες της σεζόν ως προς τη δυναμική της κινηματογραφικής αισθητικής, η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Κολομβιανού Αλεχάντρο Λάντες (μετά το ντοκιμαντέρ Cocalero για τον Εβο Μοράλες και το Porfirio) με τον παρμένο τόσο από την ελληνική όσο και από την ισπανική γλώσσα τίτλο, απορροφά την καρδιά λογοτεχνικών και κινηματογραφικών έργων παρόμοιας θεματικής («Ο άρχοντας των μυγών», «Η καρδιά του σκότους», «Αγκίρε, η μάστιγα του θεού») που βουτούν στη δυσλειτουργική παράνοια της ομαδικής επιβίωσης και πολέμου, για να αναδειχθεί σε μια ξεχωριστή μελέτη του «εμείς» και του «μόνος».

Αφαιρώντας το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο από την ταινία, τον προσδιορισμό του τόπου, του χρόνου αλλά και των φύλων, των ταυτοτήτων όπως και των κινήτρων των ηρώων του, παρουσιάζοντας τους μόνο ως ανθρώπινα όντα που άγονται και φέρονται σύμφωνα με το ένστικτο της επιβίωσης, ο Λάντες κατορθώνει να συνθέσει μια μυθικών διαστάσεων αλληγορία στην αφιλόξενη, οργιώδη φύση της Κολομβίας. Μια εφιαλτική αλληγορία για την πολυπλοκότητα των σημερινών πολέμων και τον αυτοπροσδιορισμό του ατόμου μέσα σ’ αυτούς που πατάει γερά στο πολυεπίπεδο, σφιχτοδεμένο σενάριο (του ίδιου του σκηνοθέτη και του Αλέξις Ντος Σάντος), το θυελλώδες μουσικό θέμα της Μίκα Λέβι («Κάτω από το δέρμα»), την αγωνιώδη δράση, τον εύρωστο κινηματογραφικό καμβά, τη ζωηρή φωτογραφία του Τζάσπερ Γουλφ που γραπώνει τις αισθήσεις και το φιλοσοφημένο μοντάζ του Γιώργου Μαυροψαρίδη. Ένα σουρεαλιστικό ταξίδι στα μύχια της εφηβικής παρόρμησης που δένει την αγριότητα της ενηλικίωσης με την αγριότητα του πολέμου βουτηγμένο στην ένταση της σύγκρουσης ανάμεσα στην ατομικότητα και τη συλλογικότητα. (2019)

Μικρές κυρίες / Little Women / ** ½ 
Σκηνοθεσία: Γκρέτα Γκέργουιγκ / Παίζουν: Σίρσα Ρόναν, Φλόρενς Πιου, Εμα Γουάτσον, Τίμοθι Σαλαμέ, Μέριλ Στριπ, Λόρα Ντερν

H ανερχόμενη συγγραφέας Τζο Μαρτς αναπολεί περιστατικά από τη ζωή της με τις αδελφές της Μεγκ, Έϊμι και Μπεθ καθώς οι τέσσερις τους ενηλικιώνονται στην Μασαχουσέτη του 19ου αιώνα, στον απόηχο του αμερικανικού εμφυλίου, και αποκτούν μια ξεχωριστή σχέση με τις τέχνες αλλά και τον νεαρό πλούσιο γείτονα τους…

Το πολυδιαβασμένο κλασικό μυθιστόρημα της Λουίζα Μέι Άλκοτ μεταφέρεται για έβδομη φορά στην μεγάλη οθόνη: οι πρώτες μεταφορές του στο σελιλόιντ έγιναν την εποχή του βωβού κινηματογράφου το 1917 και το 1918, έπειτα στην εποχή του ομιλούντος το 1933, δια χειρός Τζορτζ Κιούκορ, με πρωταγωνίστρια την Κάθριν Χέπμπορν και στο φάσμα του έγχρωμου σινεμά το 1949 με τις Ελίζαμπεθ Τέιλορ και Τζάνετ Λι στο καστ, ενώ η Αυστραλή Τζίλιαν Άρμστρονγκ σκηνοθέτησε την βερσιόν του 1994 με τις ανερχόμενες σταρ της περιόδου εκ των οποίων η Γουινόνα Ράιντερ κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθέτης, σεναριογράφος και ηθοποιός του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά Γκρέτα Γκέργουιγκ (υποψήφια για Όσκαρ σκηνοθεσίας με τη δραμεντί ενηλικίωσης «Lady Bird») περνάει με την έβδομη κινηματογραφική εκδοχή των «Μικρών Κυρίων» στο φάσμα του mainstream Χόλιγουντ ακολουθώντας την παράδοση των μεγάλων ονομάτων που έχουν οι μεταφορές του βιβλίου στο σινεμά. Η Γκέργουιγκ προσεγγίζει την ιστορία με διάθεση ανανέωσης, αντλεί έμπνευση από την αλληλογραφία της συγγραφέως και επεμβαίνει στη γραμμική αφήγηση του διάσημου μυθιστορήματος, παρουσιάζοντας την εκσυγχρονισμένη εκδοχή του, προσανατολισμένη κυρίως στις συναισθηματικές αγωνίες, τον αυτοπροσδιορισμό των γυναικών που ενηλικιώνονται αλλά και την σύγκρουση ανάμεσα στις αδελφές Τζο και Έϊμι. Για την ηθοποιό και σεναριογράφο που έχει φτιάξει ένα ολόδικό της θηλυκό alter ego του Γούντι Άλεν, οι Μικρές Κυρίες γίνονται το όχημα προς μια λιγότερο ρομαντική και περισσότερο ρεαλιστικά περίπλοκη προσέγγιση του έρωτα.

Αποφεύγοντας την εικαστική επιτήδευση των κλασικών δραμάτων εποχής, ωστόσο κινούμενη εντός των στερεότυπων του κλασικού αφηγηματικού σινεμά, η Γκέργουιγκ επιχειρεί να προσδώσει βάθος στην ιστορία μέσα από δύο παράλληλες αφηγήσεις καθώς οι ενήλικοι χαρακτήρες συμπορεύονται με τους παιδικούς εαυτούς τους. Τούτη η επιλογή άλλοτε αυξάνει το ενδιαφέρον του θεατή για τα γεγονότα και άλλοτε τον αποπροσανατολίζει στην συναισθηματική του ταύτιση με τις ηρωίδες, καθώς η αφήγηση βιάζεται να περάσει από το ένα χρονικό πλαίσιο στο άλλο προτιμώντας τον εύκολο συναισθηματισμό, την περιγραφικότητα και σχηματοποίηση των χαρακτήρων έναντι της χαρακτηρολογίας.

Παρ’ όλα αυτά, η πρωταγωνίστρια Σίρσα Ρόναν στον ρόλο της Τζο Μαρτς είναι η συγκολλητική δύναμη της αφήγησης (με τις «Μικρές Κυρίες» κερδίζει την τέταρτη οσκαρική υποψηφιότητα της μετά από αυτές για τις ταινίες «Εξιλέωση», «Brooklyn» και «Lady Bird») και του εντυπωσιακού καστ (συμπεριλαμβάνονται η δεσποτική εδώ Μέριλ Στριπ και ο βετεράνος δευτεραγωνιστής Κρις Κούπερ), το ίδιο και η ανερχόμενη Φλόρενς Πιου («Μεσοκαλόκαιρο», «The Little Drummer Girl») που κατέχει πλέον την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Η ταινία είναι υποψήφια για 6 βραβεία Όσκαρ - Καλύτερης Ταινίας, Α΄ Γυναικείου Ρόλου για τη Σίρσα Ρόναν, Β΄ Γυναικείου Ρόλου για τη Φλόρενς Πιου, Διασκευασμένου Σεναρίου για την Γκρέτα Γκέργουιγκ, Κουστουμιών και Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής για τον Αλεξάντρ Ντεσπλά. (2019)

Αρπακτικά Πτηνά και η Φαντασμαγορική Χειραφέτηση της Χάρλεϊ Κουίν / Birds Of Prey & The Fantabulous Emancipation Of One Harley Quinn / ** 
Σκηνοθεσία: Κάθι Γιαν / Παίζουν: Μάργκοτ Ρόμπι, Mαίρη Ελίζαμπεθ Γουίστεντ, Τζούρνι Σμόλετ-Μπελ, Ρόζι Περέζ, Κρις Μεσίνα, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Έλα Τζέι Μπάσκο

Η έξαλλη ζωή της Χάρλεϊ Κουίν εκτροχιάζεται ακόμα περισσότερο μετά τον χωρισμό της από τον Τζόκερ. Κι ενώ κάθε κακοποιός της Γκόθαμ είναι στο κατόπι της, ο αρχιμαφιόζος Ρόμαν Σαϊόνις και το δεξί του χέρι, ο γκάνγκστερ Βίκτορ Ζαζ, αναζητούν μια 12χρονη πορτοφολού που έκλεψε ένα πολύτιμο διαμάντι – εισιτήριο για τον έλεγχο όλης της πόλης. Το κυνήγι του διαμαντιού φέρνει στον δρόμο της Χάρλεϊ, μια κυνηγό-εκδικήτρια, μια αστυνομικός-ντετέκτιβ καθώς και μια τραγουδίστρια με σπαρταριστή φωνή που είναι στη δούλεψη του Σαϊόνις…

Μετά την παγκόσμια επιτυχία του «Joker», οι αναρχικοί «κακοί» ήρωες της DC Comics έχουν το δικό τους βήμα στο σύμπαν του στούντιο της Warner και η Χάρλεϊ Κουίν με ενσαρκώτρια την οσκαρική Μάργκο Ρόμπι (Εγώ, η Τόνια) αποκτά τη δική της ταινία έχοντας πρωτοσυστηθεί κινηματογραφικά στην «Ομάδα Αυτοκτονίας» (2016, Suicide Squad).

Το σύνθημα εδώ είναι η θεματική της γυναικείας ενδυνάμωσης εντός των χολιγουντιανών υπερπαραγωγών στην μετά το #MeToo περίοδο, γι’ αυτό και η «Φαντασμαγορική χειραφέτηση της Χάρλεϊ Κουίν» υπογράφεται από δύο γυναίκες, την Κάθι Γιαν στην σκηνοθεσία, που βγήκε στο προσκήνιο με το φεστιβαλικό «Dead Pigs» (2018), καθώς και την Κριστίνα Χόντσον («Bumblebee») στο σενάριο.

Μιλάμε, δηλαδή, για περιπέτεια με γυναικεία σφραγίδα - χωρίς τον Joker του Τζάρετ Λέτο - μπροστά και πίσω από την κάμερα, που δίνει βάση και έκταση στην απάντηση των γυναικών στον σεξισμό, τον ρατσισμό και την κακοποίηση σε ένα ανδροκρατούμενο πλαίσιο, πάντα υπό τις επιταγές του κομιξικού μύθου της ηρωίδας η οποία εδώ αποστασιοποιείται από την φύση της ως κακοποιός, μετά την συμμετοχή της στην σκιώδη κυβερνητική οργάνωση της Ομάδας Αυτοκτονίας, και γίνεται μια αντι-ηρωίδα με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Η ίδια η Χάρλεϊ Κουίν αφηγείται τη νέα της περιπέτεια σε μία εκτός κάδρου αφήγηση που κάποια στιγμή καταλήγει στην διαμόρφωση της δυναμικής πολυεθνικής ομάδας των «Αρπακτικών πτηνών».

Σατιρικό χιούμορ (περίπου σαν αυτό του «Deadpool» της Marvel), μπαρόκ αισθητική, πολύ ξυλίκι (ένα μείγμα τζούντο, κικ μπόξινγκ, καράτε, ζίου ζίτσου και τζούντο), η Μάργκο Ρόμπι σε ακροβατικά με το ρόπαλό της ή χωρίς αλλά και σε μια αλά Μέριλιν Μονρόε βέβηλη εκδοχή του «Diamonds are a girl's best friend», παρέα με την ύαινα που έχει για κατοικίδιο, ένας Γιούαν ΜακΓκρέγκορ σε ρόλο-καρικατούρα μοχθηρού αρχινονού της νύχτας (με χαμόγελο… Τζόκερ), το ίδιο και ο φοβερός καρατερίστας Κρις Μεσίνα και πολλά slow motion στη δράση (αυγά, μπέικον και....εναέριες ρόδες) συνθέτουν την πρώτη solo, εκατό τις εκατό φεμινιστική περιπέτεια της Χάρλεϊ Κουίν.

Τίποτα, όμως, απ’ όλα αυτά δεν συνιστά πρωτοτυπία ή ψυχαγωγική ένταση για τον θεατή καθώς τα υλικά αναμειγνύονται στη βάση μιας περισσότερο μηχανικής στην ανάπτυξη (ουκ ολίγα τα δάνεια από το σύμπαν των υπερηρώων) και μονοδιάστατης στην προσέγγιση των χαρακτήρων, συνταγής. Μια χαμένη ευκαιρία. (2020)

Η αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο / A Vida Invisível / ***
Σκηνοθεσία: Καρίμ Αϊνούζ Παίζουν: Κάρολ Ντουάρτε, Τζούλια Στόκλερ, Γκρεγκόριο Ντουβιβέρ, Μπάρμπαρα Σάντος, Φλάβια Γκουσμάο, Μαρία Μανοέλα 

Στο Ρίο Ντε Ζανέιρο του ’50, δυο αδερφές, η 18χρονη Ερίντιτσε και η 20χρονη Γκίντα, κόρες ενός αυστηρού Έλληνα φούρναρη μεσοαστού και μιας Βραζιλιάνας υπάκουης μητέρας, ονειρεύονται να σπάσουν τα δεσμά της πατριαρχικής, συντηρητικής κοινωνίας που τις περιβάλλει. Οι δυο τους έχουν έναν σπάνιο δεσμό. Έτοιμη να παντρευτεί έναν ταχυδρόμο που θα της προσφέρει μια άνετη ζωή, η στοχαστική Ερίντιτσε, καλλιτεχνική φλέβα, ονειρεύεται να γίνει σολίστ του πιάνου στην ευρωπαϊκή Αυστρία. Χειμαρρώδης και παρορμητική, η Γκίντα το σκάει από την Βραζιλία με τον Γιώργο, Έλληνα ναύτη που της πουλάει έρωτα και μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα. Μόνο που ο έρωτας θα αποδειχθεί ψεύτικος και η Γκίντα θα επιστρέψει έγκυος στο πατρικό της για να διωχθεί από τον πατέρα της, νομίζοντας ότι η αδερφή της ζει πια στην Αυστρία. Ανίδεη και η Ερίντιτσε θα ζήσει για πάντα μακριά από την Γκίντα, πιστεύοντας ότι η Γκίντα ζει στην Ελλάδα…

Βασισμένος στο βιβλίο της Μάρτα Μπαρτάλα ο Καρίμ Αϊνούζ καταθέτει ένα παθιασμένο μελόδραμα φεμινιστικής οπτικής που υμνεί τη δύναμη των γυναικών που εγκλωβίζονται στο αδιέξοδο ενός συντηρητικού περιβάλλοντος. Η έντονη σωματικότητα της ταινίας που προσπερνά τα συνηθισμένα στερεότυπα του μελό, το ποιητικό της φόρτε και η τραγική της αιχμή, οι ειλικρινείς συναισθηματικά ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστριών – αλλά και όλων των ηθοποιών – χαρίζουν στο μελοδραματικό του έπος ζωηρό ρεαλισμό και φόρτιση που είναι αδύνατον να προσπεράσεις, πόσο μάλλον καθώς το λατινοαμερικάνικο ταμπεραμέντο δεν είναι μακριά από το μεσογειακό βίωμα και το κοινωνικό πλαίσιο της Βραζιλίας του ’50 δεν απέχει πολύ από εκείνο της φτωχής Ελλάδας της ίδιας περιόδου. Τα γράμματα της Γκίντα στην αδερφή της είναι εδώ το όχημα της αφήγησης που μπορεί ανά στιγμές να μακρηγορεί (η διάρκεια της ταινίας αγγίζει τα 139 λεπτά), μα έχει κάτι ουσιαστικό να πει όχι μόνο για τις «αόρατες» και «ορατές» γυναίκες, αλλά και για την εμπειρία της οικογένειας – εξ αίματος ή από επιλογή. Βραβευμένη με το βραβείο του τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. (2019)

Winona / ** ½ 
Σκηνοθεσία: The Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης) / Παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Σοφία Κόκκαλη, Ηρώ Μπέζου, Δάφνη Πατακιά, Κλειώ Κτενά

Μοιάζει με μία απλή εκδρομή σε μία έρημη, όμορφη παραλία. Τέσσερις νεαρές γυναίκες γελούν, παίζουν στην άμμο, κολυμπούν, μοιράζονται μικρές στιγμές της ζωής τους, κουβεντιάζουν για σινεμά, ανιχνεύουν το μυστήριο του σπιτιού που δεσπόζει πάνω από την παραλία και του τζιπ που παραμένει παρκαρισμένο σε μια γωνιά του παραλιακού δρόμου. Μέχρι που αντιλαμβανόμαστε ότι μια σκιά απλώνεται πάνω από την κοριτσίστικη ευθυμία και ότι η καλοκαιρινή τους απόδραση δεν συνιστά μια συνηθισμένη συνθήκη… Ποιες είναι αυτές οι γυναίκες και ποιο το μυστήριο που βαραίνει την ύπαρξή τους δεν θα το μάθουμε παρά μόνο στο φινάλε της πέμπτης μεγάλου μήκους ταινίας του Αλέξανδρου Βούλγαρη που κινείται εδώ σε διαφορετικά μονοπάτια από την προηγούμενη κινηματογραφική δουλειά του, το φουτουριστικό «Νήμα» (2016), υπογράφοντας ένα φιλμ, με ελάχιστα μέσα, που αποτίνει φόρο τιμής στο ίδιο το σινεμά καθώς συγχέει διαρκώς, μέσα από το παιχνίδι των διαλόγων, την πραγματικότητα με την φαντασία.

Οι τέσσερις ηρωίδες (φίλες ή αδερφές;) βρίσκονται αντιμέτωπες με μια μεγάλη αλλαγή που σηματοδοτεί ένα φινάλε στη ζωή τους όπως υπαινίσσεται η αφήγηση, τσιγκλώντας το ένστικτο του θεατή-ντετέκτιβ να βρει προς τα που πηγαίνει η ιστορία. Κι ενώ τα όρια ανάμεσα στο δράμα ενηλικίωσης, το θρίλερ ή το μιούζικαλ δεν είναι ακριβώς ορατά καθώς ο αφηγηματικός άξονας προσπερνά διάφορα πιθανά κινηματογραφικά είδη μέσα από τα παιχνίδια-σκετς των γυναικών, είναι αυτή η παιχνιδιάρικη συνεχής γυροβολιά  - από τα εκφρασμένα κινηματογραφικά trivia για τη φιλμογραφία του Γούντι Άλεν μέχρι την αισθησιακή εστίαση της κάμερας στο γυναικείο σώμα - που δεν αφήνει τους χαρακτήρες να αναδυθούν ικανοποιητικά. Στοιχείο θεμιτό για κάθε ολοκληρωμένη δομικά κινηματογραφική κατάθεση, όμως θυσιασμένο εδώ για χάρη των ποπ αναφορών του σκηνοθέτη. Αν και χωρίς επί της ουσίας χαρακτήρες για να πλάσουν τις ηρωίδες τους, οι τέσσερις πρωταγωνίστριες κουβαλούν την ταινία πειστικά μέχρι το αποκαλυπτικό τέλος. (2019)

Φως στο Σκοτάδι / Light Of My Life / ** ½  
Σκηνοθεσία: Κέισι Άφλεκ / Παίζουν: Κέισι Αφλεκ, Ανα Πνιόβσκι, Τομ Μπάουερ, Ελίζαμπεθ Μος

Δέκα χρόνια μετά από μια πανδημία που επέφερε τον τραγικό αποδεκατισμό του γυναικείου πληθυσμού σε όλο τον πλανήτη, ένας πατέρας ταξιδεύει με την έφηβη κόρη του ντυμένη σαν αγόρι στις παρυφές των πόλεων. Καθώς εκείνος φέρεται υπερπροστατευτικά και επιχειρεί να την προετοιμάσει για τις αλλαγές της ενηλικίωσης, ο δεσμός τους δοκιμάζεται…

Δράμα επιβίωσης από τον Κέισι Άφλεκ, στιβαρό ηθοποιό με ευρεία γκάμα ρόλων στη φιλμογραφία του και Όσκαρ α΄ ανδρικού ρόλου για το δράμα «Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα» που τον έχρισε τραγικό πατέρα στον απόηχο μιας οικογενειακής καταστροφής την ίδια ώρα που η δημόσια εικόνα του αμαυρωνόταν από εναντίον του καταγγελίες για ανάρμοστη συμπεριφορά στις συναδέλφους του.

Επενδύοντας στο προσωπικό κινηματογραφικό του προφίλ, ο Άφλεκ δοκιμάζεται για πρώτη φορά στην σκηνοθεσία με αυτό το βραδύκαυστο στην ανάπτυξη και μινιμαλιστικό στα εκφραστικά του μέσα όσο και εντυπωσιακά επίκαιρο (λόγω της επιδημίας του κοροναϊού στην Κίνα), δυστοπικό χρονικό σε μια ερημική επαρχιακή Αμερική το οποίο λειτουργεί πρωτίστως ως φόρος τιμής στην γυναίκα. Οι συγκρίσεις με το «Handmaid’s Tale» της Μάργκαρετ Άτγουντ είναι αναπόφευκτες όχι μόνο λόγω των αποκαλύψεων της πλοκής που διαμορφώνουν ένα εχθρικό προς την γυναίκα περιβάλλον, αλλά και λόγω της παρουσίας της πρωταγωνίστριας στην τηλεοπτική εκδοχή του λογοτεχνικού έργου, Ελίζαμπεθ Μος, που κρατά τον ολιγόλεπτο ρόλο της μητέρας που έχει πεθάνει. Όσο κι αν κουράζει με τη φλυαρία και την επαναληπτικότητα του καθώς ο πατέρας επιχειρεί να δημιουργήσει έναν παράδεισο ασφάλειας για την κόρη του, αξίζει προσοχής, διατηρώντας την αίσθηση απειλής και μελαγχολίας μέχρι την βίαιη κορύφωση του φινάλε. (2019)