Ο Δρόμος της Επιστροφής: Μπεν Αφλεκ εναντίον αλκοόλ σε ένα μελό - κατάθεση ζωής

Έχει περάσει κοντά μια τριετία από τότε που ο βραβευμένος με δύο Όσκαρ σκηνοθέτης και ηθοποιός φόρεσε για τελευταία φορά το κοστούμι του Ανθρώπου Νυχτερίδα για να δώσει στο ενδιάμεσο την προσωπική του μάχη με τον αλκοολισμό, να παρατήσει το πρότζεκτ Μπάτμαν εντελώς και να επιστρέψει με σταθερά βήματα στο προσκήνιο με δύο ταινίες στο Netflix (Τριπλό σύνορο, Το τελευταίο πράγμα που ήθελε) και ένα δράμα που έχει δικά του αυτοβιογραφικά στοιχεία. Τι έχει όμως να μας πει κινηματογραφικά η νέα του προσπάθεια για επάνοδο στο προσκήνιο, που βγαίνει στις αίθουσες στις 5 Μαρτίου;

Ο δρόμος της επιστροφής / The Way Back / **
Σκηνοθεσία: Γκάβιν Ο’ Κόνορ / Παίζουν: Μπεν Αφλεκ, Αλ Μάντριγκαλ, Μικαέλ Γουάτκινς, Τζανίνα Γκάβανκαρ, Λούκας Κέιτζ

Ο Τζακ Κάνινγχαμ, πρώην άσσος του σχολικού πρωταθλήματος μπάσκετ και νυν αλκοολικός εργάτης οικοδομής που έχει χωρίσει από τη γυναίκα του ενώ βιώνει μια ανυπολόγιστη απώλεια, καλείται στην ενεργό δράση για να προπονήσει την ξεπεσμένη ομάδα μπάσκετ του λυκείου του. Ο Τζακ αποδέχεται την πρόταση με στόχο να φτιάξει μια ανταγωνιστική ομάδα η οποία θα αρχίσει σταδιακά να «δένει», ενώ ο ίδιος πρέπει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες του… Δεύτερη από κοινού συνεργασία του σκηνοθέτη Γκάβιν Ο’ Κόνορ και του χολιγουντιανού σταρ Μπεν Αφλεκ μετά την επιτυχημένη δραματική περιπέτεια «Ο λογιστής» (2016), με τον πρώτο να επιστρέφει στα λημέρια του «Warrior» (2011) και τον δεύτερο να επιδιώκει άφεση αμαρτιών έπειτα από την πρόσφατη μάχη του με το αλκοόλ σε έναν ρόλο που απηχεί την προσωπική του διαδρομή, τους δαίμονες του και τη χρόνια μάχη του με τον αλκοολισμό.

Υβριδική ταινία – συνδυασμός οικογενειακού και αθλητικού δράματος – στα πρότυπα του «δύο στη συσκευασία του ενός», ταινιών, που συνηθίζει να σκηνοθετεί ο Ο’ Κόνορ: στο Warrior, για το οποίο ο Νικ Νόλτε κέρδισε μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Β΄ Ανδρικού Ρόλου, ο νεότερος γιος ενός πρώην αλκοολικού μποξέρ και λιποτάκτης από τους πεζοναύτες επιστρέφει στο σπίτι του μετά από χρόνια και ζητάει από τον πατέρα του να τον προπονήσει για τους τοπικούς αγώνες πολεμικών τεχνών, ενώ στον Λογιστή, ο Άφλεκ ήταν ένας αυτιστικός -διάνοια με σχεδόν υπερηρωική επιδεξιότητα στις πολεμικές τέχνες ως εφόδιο για την πάθησή του, πλεονέκτημα καλλιεργημένο από τον πατέρα του.

Οι κοινές προβληματικές και αναζητήσεις, λοιπόν, σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή έρχονται και δένουν εδώ για άλλη μία φορά: το προβληματικό πατρικό μοντέλο (ο Άφλεκ έχει μιλήσει εκτεταμένα για τον αλκοολισμό ως κληροδότημα από τον δικό του πατέρα) διατρέχει το οικογενειακό δράμα που διασπάται σε διαφορετικές ιστορίες με βασική εκείνη του Τζακ Κάνινγχαμ που ως προπονητής θα δεθεί μέσα από το κυνήγι της νίκης με τους παίκτες του, αουτσάιντερ κι εκείνοι όπως κι αυτός, οδηγώντας τους σε σπουδαίους αγώνες στο παρκέ (το παράλληλο αθλητικό δράμα).

Το αφήγημα όμως της δεύτερης ευκαιρίας και της συγχώρεσης – εδραιωμένο στην παράδοση της καθολικής πίστης όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τον μέσο Αμερικανό αστό – βασίζεται, τεκμηριώνεται και αναπτύσσεται μέσα από το κλισέ του οικογενειακού μελό με τον πλέον γνώριμο και αδιάφορο τρόπο. Εδώ «σκοτώνοντας» και την αγωνία της αθλητικής δράσης της ομάδας των αουτσάιντερ στο γήπεδο του μπάσκετ. Ο αλκοολισμός δικαιολογείται από την τραγωδία, χωρίς ποτέ η πλευρά αυτή του βασικού χαρακτήρα της ταινίας να αναπτύσσεται πέρα από τα μονοδιάστατα στεγανά ενός τυπικού τηλεοπτικού μελό. Μια χαμένη ευκαιρία. (2020)