Οι ταινίες της εβδομάδας: Από τον Άγιο Βασίλη και τον Λευκό θόρυβο ως τον… Καραγκιόζη

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 16 λεπτά ┋

«Λευκή πετσέτα» φαίνεται ότι έχουν πετάξει τα γραφεία διανομής, μετά και την οδυνηρή ήττα που έχουν υποστεί από το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου, αλλά και την αποτυχημένη τους επιλογή να φορτώσουν με δεκάδες καινούργιες ταινίες τις μαρκίζες των κινηματογράφων το τελευταίο διάστημα. Έτσι, λίγο πριν μπούμε στην καρδιά της εορταστικής περιόδου, επιλέγουν να «ξεφορτωθούν» ακόμη δέκα νέες ταινίες, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι φεστιβαλικές και παρά το ενδιαφέρον που παρουσιάζουν, θα περάσουν σχεδόν απαρατήρητες. Η μόνη ταινία που αναμένεται να σηκώσει λίγο τα πεσμένα στο πάτωμα εισιτήρια είναι η κωμική χριστουγεννιάτικη περιπέτεια «Άγρια Νύχτα», ενώ υπάρχει σε επανέκδοση και μια ενδέκατη ταινία, το φημισμένο δράμα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν «Η Πηγή των Παρθένων».

Πιο πολύ από ποτέ (Plus que jamais)

Αισθηματικό δράμα / Σκηνοθεσία: Εμιλί Ατέφ / Παίζουν: Βίκι Κριπς, Γκασπάρ Ουλιέλ, Μπιορν Φλόμπεργκ κα.

Μια βαθιά ανθρώπινη συγκινητική ιστορία, έμπλεη συναισθημάτων, χωρίς να ξεπέφτει στο δακρύβρεχτο μελό, από την Γαλοΐρανή Εμιλί Ατέφ, που διαθέτει αρκετή τηλεοπτική εμπειρία και γνωστή από το «συγγενικού θέματος» δράμα του 2018 «Τρεις Μέρες στο Κιμπερόν». Η ταινία, η οποία έκανε πρεμιέρα στο «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του Φεστιβάλ Καννών, αποτελεί μια διεισδυτική μελέτη πάνω στις υπαρξιακές αγωνίες ενός ανθρώπου που γνωρίζει ότι πεθαίνει, στη σχέση και την επαφή του σώματος με τη φύση και την ωριμότητα της αποδοχής της απώλειας. Μια διατριβή, με τα καλά της και τα κακά της, όταν μιλάμε για κινηματογράφο, για την ανθρώπινη δύναμη, το θάρρος, την ύστατη αυτογνωσία, που έρχεται κόντρα στην αποδοχή του μοιραίου.

Ένα ζευγάρι που ζει αγαπημένο στο Μπορντό, παντρεμένο για πολλά χρόνια, αλλά χωρίς παιδί, λίγο πριν τη μέση ηλικία, θα ανακαλύψει ότι η γυναίκα πάσχει από μία σπάνια ασθένεια που είναι θανατηφόρος αν δεν γίνει μεταμόσχευση πνευμόνων. Η άτυχη γυναίκα θα γνωριστεί με έναν μπλόγκερ που ανάρρωσε από καρκίνο και ζει στη Νορβηγία και θα αποφασίσει να τον επισκεφθεί, σε μια προσπάθεια να βρει το νόημα της ζωής και του θανάτου.

Αργόσυρτο δράμα, που παρά το βαρύ του στόρι και τη μεγάλη του - ως ένα σημείο δικαιολογημένη - διάρκεια, ξεφεύγει από τα ανάλογα φιλμ με ανίατες αρρώστιες, αναδεικνύει την ανθρώπινη ανάγκη για ενδοσκόπηση και την αναζήτηση βαθύτερων νοημάτων πέρα από την επιφάνεια και τα καθημερινά, ενώ προωθεί σε συμπρωταγωνιστή τα υπέροχα ορεινά τοπία της Νορβηγίας, δίπλα στην, για μια ακόμη φορά, εξαιρετική όσο και γοητευτική Βίκι Κριπς («Αόρατη Κλωστή») που είδαμε πολύ προσφάτως και στον «Κορσέ».

Δίπλα της, ο έμπειρος και άνετος στο ρόλο του Μπιορν Φλόμπεργκ, καθώς και ο ανερχόμενος και συμπαθέστατος Γκασπάρ Ουλιέλ στον τελευταίο του ρόλο, καθώς σκοτώθηκε στα 38 του, αμέσως μετά το τέλος των γυρισμάτων, πριν από δέκα μήνες, σε δυστύχημα που είχε στο σκι.

Λευκός θόρυβος (White noise)

Δραματική ταινία / Σκηνοθεσία: Νόα Μπάουμπακ / Παίζουν: Άνταμ Ντράιβερ, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Ντον Τσιντλ, Ράφι Κάσιντι κα.

Δραματική, ορισμένες φορές και ξεκαρδιστική, αλληγορική σάτιρα για μια μεσοαστική αν και όχι τόσο συνηθισμένη οικογένεια, τη ζωή και τον θάνατο, τον άκρατο καταναλωτισμό και την ανασφάλεια, με τα χαρακτηριστικά που έλαβε μετά και από την πανδημία και τα γενικευμένα απαγορευτικά μέτρα, που προβλήθηκε στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας.

Ο Νόα Μπάουμπακ («Ιστορία Γάμου»), για πρώτη φορά δεν υπογράφει ο ίδιος το σενάριο και βασίζεται στο ομότιτλο βραβευμένο μπεστ σέλερ του Ντον Ντελίλο, που είχε γράψει τη δεκαετία του '80, για να το προσαρμόσει στα σημερινά δεδομένα, χωρίς, ωστόσο, να αφήνει απ' έξω και διαχρονικά ζητήματα.

Η πολυφορτωμένη ταινία του από ιδέες και νοήματα, έχει στο επίκεντρό της μία δυσλειτουργική αλλά ευτυχισμένη οικογένεια, με πολλά παιδιά από προηγούμενους γάμους, ενώ ο πατέρας είναι καθηγητής, ιστορικός εξειδικευμένος πάνω στον Χίτλερ και τον ναζισμό και η μητέρα μία χαμογελαστή, αισιόδοξη γυναίκα. Μια οικογένεια που ζει σε μια ειδυλλιακή επαρχιακή πόλη, προσπαθεί να διαχειριστεί τα προβλήματά της και τις φοβίες της. Φοβίες που θα ενταθούν όταν μετά από ένα σιδηροδρομικό ατύχημα, με ένα τρένο που μεταφέρει χημικά, θα δημιουργήσει ένα τοξικό νέφος, το οποίο πλησιάζει την πόλη τους.

Η προσπάθεια του Μπάουμπακ να συνταιριάξει ένα πλήθος ιδεών, το βιβλίο του '80 με το δικό του στόρι, στη σημερινή εποχή και στα νέα δεδομένα, να μπει και να βγει από διαφορετικά κινηματογραφικά είδη, ταυτόχρονα να δει με αγάπη και ειρωνική διάθεση τους ήρωές του, θα τον φέρουν εν πολλοίς σε ένα αδιέξοδο, παραδίδοντας τελικά ένα αποσπασματικό, υπερβολικής διάρκειας, άνισο φιλμ, με στιγμές λογοδιάρροιας και ορισμένες φορές δίνοντας την αίσθηση ενός σεναριακού και αφηγηματικού χάους.

Ωστόσο, η ταινία έχει το δικό της ενδιαφέρον και κυρίως αν κρατηθεί μόνο ο πυρήνας του σεναρίου που αφορά τη δυσλειτουργική οικογένεια, τη θρησκευτική παντοδυναμία του καταναλωτισμού, το εφήμερο και τη διάχυτη πλέον ανασφάλεια που πλήττει όλο και περισσότερο τις κοινωνίες. Ο Άνταμ Ντράιβερ εδώ τα πάει πολύ καλύτερα από τις πρόσφατες ταινίες που έπαιξε, η Γκρέτα Γκέργουικ αποτελεί σταθερή αξία, ενώ ξεχωρίζει σε έναν χαρακτηριστικό ρόλο και ο έμπειρος καρατερίστας Ντον Τσιντλ.

Οι πέντε διάβολοι (Les cinq diables)

Δραματική ταινία φαντασίας / Σκηνοθεσία: Λεά Μισιού / Παίζουν: Αντέλ Εξαρχόπουλος, Σάλι Ντραμέ, Σουάλα Εματί, Μουσταφά Μπενγκ, Δάφνη Πατακιά κα.

Αν και όλα συνηγορούν ότι πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα ταινία, με όλα τα εφόδια - μία σκηνοθέτιδα πολλά υποσχόμενη, εξαίρετους ηθοποιούς, ανάμεσά τους και η ελληνικής καταγωγής Αντέλ Εξαρχόπουλος αλλά και η Ελληνίδα Δάφνη Πατακιά, αλλά και ένα πρωτότυπο σενάριο - που καταχειροκροτήθηκε στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, τελικά δίνει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

Η Λεά Μισιού, σε αυτή τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινίας της, θα ανοιχθεί σε πολλούς δρόμους εξερεύνησης της ανθρώπινης φύσης, θα βρει την ευκαιρία να θίξει αρκετά ζητήματα, όπως την κρίση ταυτότητας και σεξουαλικότητας, την ανθρώπινη αγωνία για την κατανόηση του μεταφυσικού, για την οικογένεια και ειδικά τη σχέση μητέρας - κόρης, αλλά και για τον ρατσισμό και άλλα καθημερινά ζητήματα της σύγχρονης Γαλλίας.

Το φιλμ εστιάζει πάνω σε ένα μοναχικό κορίτσι που μεγαλώνει σε μία μικρή πόλη της γαλλικής επαρχίας και έχει το χάρισμα να μπορεί να αναπαράγει κάθε μυρωδιά που της αρέσει και στη συνέχεια να το αποθηκεύει. Η όσφρησή της είναι τόσο δυνατή που μπορεί να εντοπίζει τη μητέρα της όσο μακριά και αν είναι, ενώ όλα θα αλλάξουν με την άφιξη της μυστηριώδους αδελφής του πατέρα της.

Ωστόσο, οι πολλοί δρόμοι που ανοίγει στην ταινία της η Μισιού μοιάζουν με οδικά έργα της μαφίας στη Σικελία, που δεν οδηγούν πουθενά, παρά το αρχικό ενδιαφέρον, ενώ το υπερφιλόδοξο φιλμ πάσχει αφηγηματικά, πολλά κομμάτια της πλοκής ξεμένουν στον αέρα, πέρα από το κλίμα μυστηρίου, ενώ της λείπει για μεγάλη διάρκεια η απαιτούμενη ένταση και η κορύφωση είναι σχετικά αδύναμη.

Αυτό που αξίζει στην ταινία είναι η γοητευτική παρουσία της Εξαρχόπουλος, που μαγνητίζει κάθε πλάνο, αλλά και το χαριτωμένο κορίτσι στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Σάλι Ντραμέ, που μπορεί να συγκαταλέγεται στα παιδιά θαύματα.

R.M.N

Δράμα / Σκηνοθεσία: Κριστιάν Μουνγκίου / Παίζουν: Μαρίν Γκριγκόρε, Τζούντιθ Στέιτ, Βίκτορ Μπεντέρα, Μόνικα Μπιρλαντεάνου κα.

Ο Κριστιάν Μουνγκίου, ο κορυφαίος Ρουμάνος και πολυβραβευμένος σκηνοθέτης, εστιάζει για μία ακόμη φορά, στη σημερινή Ρουμανία, με ένα θέμα, αυτό των κατακερματισμένων κοινωνιών που πλήττονται από την φτώχεια και ως εκ τούτου από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, κάτι που αφορά και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης.

Ο δημιουργός του «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Ημέρες», με το οποίο κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα, τολμάει να κάνει μια τομή πάνω στις ατραπούς της ανθρώπινης σκέψης, να συνδυάσει την ορθολογική παρατήρηση με την αλληγορία, αφήνοντας κατά μέρος την συνηθισμένη του απλότητα, μένοντας ορισμένες φορές και μετέωρος. Και αυτό γιατί η ορθολογική παρατήρηση ξεφεύγει πολλές φορές προς τα στερεότυπα της πολιτικής ορθότητας και η αλληγορία προς την παραμόρφωση, το προσχηματικό.

Το στόρι θέλει τον Ματία, έναν από τους πολλούς άντρες του χωριού να φεύγει για δουλειά στο εξωτερικό, να επιστρέφει στη γενέτειρα όταν έχει ξανανοίξει το μικρό τοπικό εργοστάσιο άρτου, το οποίο αναζητά εργάτες από την Αφρική, προκειμένου να πάρει την οικονομική ενίσχυση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το φιλήσυχο χωριό θα αναστατωθεί με τους Αφρικάνους εργάτες και θα αρνηθεί να χρησιμοποιήσει το αλεύρι που έχει πιάσει μαύρο χέρι. Μαζί τους θα ταχθεί και ο τοπικός παπάς.

Ο Μουντζίου, γυρίζει με εσωτερική δύναμη σε σκοτεινές υγρές αποχρώσεις την ξεχασμένη απ' όλους περιοχή του δράματος, φτιάχνει ένα μωσαϊκό χαρακτήρων, που θα έχει βασικό ρόλο στην ιστορία και θα αναδείξει την αντίθεση του παλιού με του καινούργιου.

Ωστόσο, πρέπει να σταθούμε στην εξαιρετική μακρά σεκάνς στο δημαρχείο, όπου στήνεται ένα λαϊκό δικαστήριο, κατά το οποίο οι ντόπιοι ξεσπαθώνουν ενάντια στο μεταναστευτικό ρεύμα που απειλεί τον τρόπο ζωής τους, ενώ όλα οφείλονται στην καταραμένη φτώχεια που προέρχεται από πολιτικές γκρίζων κουστουμιών. Θετική η παρουσία των πρωταγωνιστών, αλλά και όλων των δεύτερων ρόλων, που φαίνεται να γνωρίζουν τη σημαίνει περιφρόνηση.

Άγρια Νύχτα (Violent Night)

Περιπέτεια / Σκηνοθεσία: Τόμι Γουιρκόλα / Παίζουν: Ντέιβιντ Χάρμπουρ, Τζον Λεγκουιζάμο, Αλέξις Λάουντερ, Άλεξ Χάσελ, Μπέβερλι Ντ'Άντζελο κα.

Διασκεδαστική κωμική περιπέτεια, στο πνεύμα - όχι και τόσο πολύ -των Χριστουγέννων, με πρωταγωνιστή τον συμπαθή Ντέιβιντ Χάρμπουρ στο ρόλο ενός διαφορετικού Άι Βασίλη, που θα ευχαριστήσει ως ένα βαθμό τους θιασώτες των εν λόγω ταινιών.

Η ταινία ξεκινά ιδιαιτέρως ενθαρρυντικά, με ένα δηλητηριώδες χιούμορ για τα Χριστούγεννα, τον Άι Βασίλη, τον ψυχαναγκασμό των ευτυχισμένων στιγμών, της εορταστικής καταναλωτικής περιόδου, αλλά πολύ γρήγορα εξελίσσεται σε κάτι αρκετά γνώριμο, παρότι δεν χάνει το κέφι της και τη διάθεση για πλάκα.

Και αυτό διότι ο σκηνοθέτης Τόμι Γουιρκόλα («Το Χιόνι Βάφτηκε Κόκκινο», «Τι Συνέβη στη Δευτέρα») εγκαταλείπει το δύσκολο κομμάτι του αιρετικού χιούμορ, για να στραφεί στην ευκολία των δοκιμασμένων συνταγών, ενώ ορισμένες φορές το παρακάνει και με τις επεξηγηματικές σεκάνς ή ημιτελείς υποϊστορίες. Εδώ έχουμε έναν κουρασμένο Άι Βασίλη, που βρίσκεται σε ένα σπίτι πλούσιας οικογένειας, για να εκπληρώσει το ετήσιο καθήκον του, όταν εισβάλει μία ομάδα σκληρών ληστών και πρέπει να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο, αντιμετωπίζοντάς τους.

Το φιλμ θυμίζει εμφανώς στη δομή της δράσης, τον Μακόλεϊ Κάλκιν που αντιμετωπίζει τους κλέφτες όταν μένει «Μόνος στο Σπίτι». Βεβαίως στο πιο άγριο, με το αίμα να πιτσιλίζει όχι μόνο το χιόνι, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της οθόνης και χωρίς το γέλιο που έβγαζαν οι «κακοί» Τζο Πέσι και Ντάνιελ Στερν.

Πάντως, η ταινία έχει διασκεδαστικές στιγμές, την κάνεις χάζι και περνάς ένα σχετικά ευχάριστο δίωρο, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, ενώ ο Ντέιβιντ Χάρμπουρ τα πάει καλά σε αυτό που ξέρει να κάνει με άνεση, δηλαδή να υποδύεται έναν συμπαθή μπαγασάκο.

Καραγκιόζης

Ταινία κινουμένων σχεδίων / Σκηνοθεσία: Άκη Καρρά, Χρήστου Λειβαδίτη και Αικατερίνης Παπαγεωργίου

Και μόνο η προσπάθεια και η θέληση να επιστρέψει ο Καραγκιόζης στο προσκήνιο, από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών χρόνων, να τον γνωρίσουν τα παιδιά και οι νεότεροι είναι τουλάχιστον καλοδεχούμενη. Βεβαίως, ο υπότιτλος της ταινίας θα μπορούσε να είναι και «ο Καραγκιόζης εκσυγχρονίζεται», καθώς επιστρέφει ως τρισδιάστατο ψηφιακό animation. Ένα προσεγμένο και αγαπησιάρικο φιλμ, που βασίζεται στο κλασικό ρεπερτόριο, από τα παλαιότερα της ιστορίας του, «Ο Καραγκιόζης Γραμματικός».

Μπορεί το animation να μην έχει τη μαγεία του θεάτρου σκιών και ειδικά των μεγάλων καραγκιοζοπαιχτών Χαρίδημου (αυτός που πρόλαβε τον μπερντέ του στην Πλάκα είναι αδύνατο να το ξεχάσει) και Ευγένιου Σπαθάρη και των άλλων σημαντικών μαστόρων, αλλά έχει τη χάρη του και προσφέρει αρκετά γέλια, με την καπατσοσύνη του Καραγκιόζη, αλλά και την πονηράδα του Χατζηαβάτη και των άλλων αγαπημένων χαρακτήρων της ιστορίας. Αν το σενάριο απέφευγε και ορισμένες ευκολίες, με ατάκες ή διαλόγους που παραπέμπουν σε γνώριμες κοινοτυπίες της κινηματογραφικής κωμωδίας του '60 ή και πιο πρόσφατων χρόνων, θα ήταν ακόμη πιο αποτελεσματικό και πιθανότατα πιο κοντά στην τεράστια παράδοση του θεάτρου σκιών.

Ησυχία 6-9

Δραματική ταινία / Σκηνοθεσία: Χρήστου Πασσαλή / Παίζουν: Aγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Σοφία Κόκκαλη, Μαρία Σκουλά, Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κα.

Ευγενικών προθέσεων, τρυφερό αισθηματικό δράμα, που υπογράφει ο γνωστός ηθοποιός («Κυνόδοντας», «Χώρα Προέλευσης», «Μαύρο Λιβάδι»). Μια ταινία που απευθύνεται κυρίως στο περιορισμένο κοινό, στους θιασώτες των φεστιβάλ, όπου έχει ήδη κάποιες διακρίσεις με την προβολή της στο Κάρλο Βιβάρι, στο ιταλικό Linea d' Οmbra, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας, αλλά και σε αυτό της Θεσσαλονίκης πριν από λίγες ημέρες.

Ο Πασσαλής, έπειτα από την πετυχημένη συνεργασία του με τον Σύλλα Τζουμέρκα στο υβριδικό φιλμ «Η Πόλη και η Πόλη» ξανακάθεται στην πολυθρόνα του σκηνοθέτη για να στήσει μία αξιόλογη, αλλά αρκετά μυστηριώδη - όσο και ο τίτλος της ταινίας - και δυσκολοχώνευτη ανατρεπτική ιστορία αγάπης, με καφκικές επιρροές.

Η ησυχία (6 με 9) επιβάλλεται στους κατοίκους μιας παρακμασμένης παραθαλάσσιας πόλης, για να μπορούν να ηχογραφούνται σε κασέτες οι φωνές εξαφανισμένων ανθρώπων που μεταδίδονται από κεραίες. Εκεί θα συναντηθούν και θα ερωτευτούν ο Άρης και η Άννα, η οποία εξαφανίζεται…

Λιτή ιδιαίτερη ταινία, με ευαίσθητη προσέγγιση από τον Πασσαλή, για τη λειτουργία της μνήμης, αλλά και την αδυναμία να πει κάποιος «αντίο» σε αυτόν που αγαπά, ακόμη και αν γνωρίζει ότι θα τον χάσει. Θλιμμένοι χαρακτήρες, που όταν πρέπει δείχνουν γνήσιο συναίσθημα, αλλά μένουν και ξεκρέμαστοι από το εμφανές στιλιζάρισμα ορισμένων σκηνών και κάποια κενά στο σενάριο. Πρωταγωνιστούν ικανοποιητικά η Αγγελική Παπούλια και ο ίδιος ο σκηνοθέτης, ενώ στο μοντάζ συμμετέχει και ο καταξιωμένος Γιώργος Μαυροψαρείδης, που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ μοντάζ στην «Ευνοούμενη».

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες

Στο Σκοτάδι (Mrak): Αντιπολεμικό δράμα, σερβικής και ελληνικής συμπαραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία του Σέρβου Ντούσαν Μίλιτς. Μία από αυτές τις μικρές αλλά όχι ασήμαντες ιστορίες της βαλκανικής, που επικεντρώνεται σε μια οικογένεια που ζει κάτω από την προστασία της KFOR, αλλά ένα τυχαίο περιστατικό θα φανερώσει τον τρόμο που βιώνει στην καθημερινότητά της. Πρωταγωνιστούν οι Ντάνιτσα Κούρτσιτς, Σλάβο Στίμακ, Φλάβιο Παρέντι κα.

Η Ιστορία της Γυναίκας μου (The story of my wife): Ξεχειλωμένο ερωτικό δράμα εποχής, που γύρισε η Ίλντιγκο Ενιέντι και που προβλήθηκε στο περσινό φεστιβάλ Καννών. Η ιστορία ενός ερωτικού τριγώνου στη Γαλλία των αρχών του 20ου αιώνα, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Μίλαν Φουστ, δείχνει αδύναμη να τραβήξει το ενδιαφέρον του θεατή, παρά την παρουσία της Λεά Σεϊντού και της πορσελάνινης ομορφιάς της. Ένας ναυτικός βάζει στοίχημα να παντρευτεί την πρώτη γυναίκα που θα δει, τα καταφέρνει παρά την εκθαμβωτική ομορφιά της, αλλά ο γάμος τους καταλήγει σε μία συναισθηματικά επώδυνη καταβύθιση στη ζήλια. Δίπλα στη Σεϊντού, ο Λουίς Γκαρέλ που μοιάζει να βρίσκεται σε άλλη ταινία.

Dragon Ball Super Super Hero: Ιαπωνικό animation, βασισμένο στα δημοφιλή κόμικς του Ακίρα Τοριγιάμα, σε σκηνοθεσία του Τετσούρο Κοντάμα. Υπερήρωες, μάγοι των πολεμικών τεχνών ενάντια στον Θεό της Καταστροφής, σε ένα νεανικό φιλμ, απ' αυτά που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες.

Η Πηγή των Παρθένων (The Virgin Spring): Το βραβευμένο με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας σκληρό δράμα του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, που είχε σοκάρει στην εποχή του το κοινό, παραμένει ένα διαχρονικό κινηματογραφικό κομψοτέχνημα. Η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Σβεν Νίκβιστ, αλλά και οι ερμηνείες των Μαξ Φον Σίντοφ, Μπιργκίτα Βάλμπεργκ, Γκούνελ Λίντμπλομ, Μπιργκίτα Πέτερσον συμβάλλουν στο αξεπέραστο υποβλητικό μεγαλείο της ταινίας. Στην επαρχιακή Σουηδία του 14ου αιώνα η μοναχοκόρη μιας οικογένειας χωρικών βιάζεται και δολοφονείται από δύο γιδοβοσκούς. Μαζί με τον μικρό τους αδερφό, αυτοί καταφεύγουν το βράδυ στο σπίτι της οικογένειας της κοπέλας.

*Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ, Χάρης Αναγνωστάκης

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη