Οι ταινίες της εβδομάδας: Ποικιλία για όλα τα γούστα με 8 πρεμιέρες - Βιογραφικά δράματα, κωμωδίες και ένα αγαπησιάρικο ντοκιμαντέρ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 15 λεπτά ┋

Φωτογραφία από την ταινία «Η Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι»

Συνεχίζεται το αδικαιολόγητο κρεσέντο με πρεμιέρες, καθώς ακόμη οχτώ νέες ταινίες βγαίνουν αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Ταινίες για όλα τα γούστα, αλλά όχι ιδιαίτερων απαιτήσεων, απ' τις οποίες ξεχωρίζει ελαφρώς το δράμα εποχής «Η Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι», ενώ αξίζει της προσοχής το συγκινητικό ελληνικό ντοκιμαντέρ «Το Φωτογραφείο του Μπαμπά μου».

Η Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι ("Zhena Chaikovskogo")

Βιογραφικό δράμα, ρωσικής και γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Κιρίλ Σερεμπρένικοφ, με τους Αλιόνα Μιχαϊλόβα, Οντίν Λουντ Μπιρόν, Φίλιπ Αντέγιεφ, Αρτιόμ Νέμοφ κα.

Μια βάναυση ιστορία ανεκπλήρωτου έρωτα, γυναικείας θέλησης και αρρωστημένων συμπεριφορών, στο όνομα της Τέχνης, από τον σημαντικό σύγχρονο Ρώσο σκηνοθέτη Κίριλ Σερεμπρένικοφ («Ο Πιστός»).

Βιογραφικό δράμα εποχής, που προβλήθηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα του περσινού Φεστιβάλ Καννών προκαλώντας μικτές αντιδράσεις, με τους περισσότερους να την αποθεώνουν. Μάλλον, μια υπερβολή, καθώς η ταινία, που βασίζεται στην αληθινή ιστορία του γάμου του περίφημου συνθέτη Πιότρ Τσαϊκόφσκι με την Αντονίνα Μιλιούκοβα, έχει τα καλά της αλλά δεν είναι και λίγες οι αδυναμίες της.

Φωτογραφία από την ταινία «Η Γυναίκα του Τσαϊκόφσκι»

Και μόνο η περίπτωση ενός δυστυχισμένου γάμου, στον οποίο εμπλέκεται μια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα τού μεγέθους Τσαϊκόφσκι και μιας γυναίκας που τον λάτρεψε παρότι γνώριζε την ομοφυλοφιλία του, είναι αρκετή για να τραβήξει την προσοχή, να δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για ένα δράμα στη Ρωσία του 19ου αιώνα.

Η ιστορία ξεκινά από την εμμονή της Αντονίνα να παντρευτεί τον διάσημο μουσουργό, τον οποίο ερωτεύτηκε ακούγοντας τις μελωδίες του. Μία όμορφη κοπέλα, της ρωσικής αριστοκρατίας αν και όχι πλούσια, που θα μπορούσε να παντρευτεί όποιον ήθελε, αλλά θα προτιμήσει τον Τσαϊκόφσκι, γνωρίζοντας ότι είναι ομοφυλόφιλος και ο οποίος δέχθηκε να την παντρευτεί μόνο και μόνο γιατί ήθελε να δώσει τέλος στις φήμες για τις ερωτικές προτιμήσεις του. Ένας γάμος καταδικασμένος, αλλά περισσότερο ένας ανεκπλήρωτος έρωτας από την πλευρά της γυναίκας, που φτάνει στα όρια της τρέλας, καθώς σχεδόν άμεσα ο Τσαϊκόφσκι προσπάθησε να την ξεφορτωθεί ταπεινωτικά.

Ο Σερεμπρένικοφ, αφήνει αρκετά ερωτηματικά για την προσωπικότητα της Αντονίνα, την επιλογή της να παντρευτεί τον Τσαϊκόφσκι, γιατί τραβά πάνω της όλα τα δεινά, προτιμά μια δυστυχισμένη ζωή, ερωτικά άρρωστη, καθώς γνώριζε ότι πρόκειται για έναν συμβατικό γάμο. Αλλοπρόσαλλες όμως είναι και οι αισθητικές επιλογές του, με τα σκοτεινά πλάνα, εσωτερικών και εξωτερικών χώρων, φορτώνοντας την ταινία συναισθηματικά και δραματικά, ενώ και οι πομπώδεις μουσικές πνίγουν τους δυο βασικούς χαρακτήρες που ορισμένες φορές νομίζεις ότι ο χρόνος δεν συμβαδίζει με την ηλικία τους.

Υπάρχουν όμως και τρεις τέσσερις σκηνές με την Αντονίνα, που ο Ρώσος σκηνοθέτης δείχνει τα αντανακλαστικά του ταλέντου του, την ισχύ της φαντασίας του, ενώ ταυτόχρονα, αν και όχι πάντα αποτελεσματικά, αναδεικνύει τη γυναικεία δύναμη, σε μια πατριαρχική κοινωνία και τον πληγωμένο ρομαντισμό της ρωσικής ψυχής, του μεγάλου πολιτισμού της χώρας του.

Ο Σερεμπρένικοφ, ορισμένες φορές και χωρίς ιδιαίτερο λόγο μπερδεύει τα απλά και κάνει πιο πολύπλοκη την ιστορία του, ενώ με την εξαντλητική διάρκεια της ταινίας του (2,5 ώρες) μάλλον προτίμησε το «εγώ» του από το έργο που έπρεπε να παραδώσει. Από το καστ, ξεχωρίζει εμφανώς η δροσερή Αλιόνα Μιχαϊλοβα.

Flux Gourmet

Κωμωδία, βρετανικής και αμερικάνικης παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Πίτερ Στρίκλαντ, με τους Γκουέντολιν Κρίστι, Αριάν Λαμπέντ, Μάκη Παπαδημητρίου, Ρίτσαρντ Μπρέμερ, Έισα Μπάτερφιλντ κα.

«Μια γαστρονομική κολεκτίβα, που δεν μπορεί να διαλέξει όνομα, στεγάζεται σε μια βίλα, ένα ινστιτούτο αφιερωμένο στις μαγειρικές και διατροφικές επιδόσεις. Τα μέλη της παγιδεύονται σε εσωτερικές διαμάχες εξουσίας και σε καλλιτεχνικές βεντέτες, μόνο που η δυσλειτουργική δυναμική τους επιδεινώνεται ακόμα περισσότερο όταν πρέπει να συναναστραφούν με την επικεφαλής του ινστιτούτου. Ενώ οι διάφοροι ανταγωνισμοί ξεδιπλώνονται, ένας άλλος ένοικος αντιμετωπίζει γαστρεντερικές διαταραχές, και σε μια προσπάθεια να δώσει αυθεντικότητα στην τέχνη της, η αρχηγός της κολεκτίβας του ζητά να χρησιμοποιήσει την κατάστασή του ως μέρος της παράστασης».

Αυτή είναι η «επίσημη» και επιεικώς δυσνόητη σύνοψη της τελευταίας ταινίας του εκκεντρικού και αιρετικού Βρετανού σκηνοθέτη Πίτερ Στρίγκλαντ, με την οποία πήγε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και έκανε ευρύτερα γνωστό τον δικό μας Μάκη Παπαδημητρίου, που συμπρωταγωνιστεί. Μιας παραισθησιογόνου κωμωδίας τρόμου, που μπορεί να έχει την πλάκα της, διακωμωδώντας την έπαρση, τον επικίνδυνο αυτισμό των «καλλιτεχνών», τη μικρότητα των προσωπικοτήτων τους, αλλά σίγουρα εντάσσεται στις ταινίες που για να τις καταλάβεις χρειάζεσαι έναν ψυχαναλυτή κι εδώ ειδικά ακόμη έναν διατροφολόγο και έναν θεωρητικό της τέχνης, με ειδίκευση στη μοντέρνα τέχνη.

Το σουρεαλιστικό σύμπαν που πλάθει ο Στρίκλαντ («Berberian Sound Studio») επιτίθεται στις αισθήσεις, μέχρι εξαντλήσεως, για να καυτηριάσει ένα καλλιτεχνικό κύκλωμα που ζει στο δικό του κόσμο, τη σχέση τέχνης και εξουσίας, την εξτραβαγκάνζα, που, μεταξύ μας, υπηρετεί και ο ίδιος. Δεν τη γλυτώνει όμως ούτε η υψηλή γαστρονομία, που σε συνδυασμό με τις περφόρμανς εκτός από γέλιο προκαλεί και έναν στομαχικό ίλιγγο. Και βεβαίως φαγητά, τα οποία προκαλούν πολλά προβλήματα στον ταλαντούχο Μάκη Παπαδημητρίου, που ερμηνεύει έναν Έλληνα συγγραφέα και βρίσκεται φιλοξενούμενος της κολεκτίβας για την καταγραφή των δρώμενων και συνάμα υποφέρει από έντονη δυσπεψία. Και αφού θα περάσει επώδυνες στιγμές, φτάνοντας στα όρια του τρόμου, θα μάθει ότι πρέπει να αποφεύγει τη γλουτένη.

Ο Στρίγκλαντ σαρκάζει στον υπερβολικό βαθμό και προς τιμήν του, αυτοσαρκάζεται, αλλά έχεις την αίσθηση ότι ο συνδυασμός, χονδροειδούς χιούμορ, γκροτέσκου και διανοουμενίστικης σάτιρας μάλλον τελικά υπονομεύει και την ίδια του την ταινία, η οποία απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο κοινό.

Ο Άντρας στο Υπόγειο ("L' Homme de la Cave")

Δραματικό θρίλερ, γαλλικής παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Φιλίπ Λε Γκε, με τους Φρανσουά Κλουζέ, Μπερενίς Μπεζό, Ζερεμί Ρενιέ κα.

Ομολογουμένως ενδιαφέρουσα γαλλική ταινία, που αρχικά και φαινομενικά φέρνει στο μυαλό τα αμερικάνικα κλισεδιάρικα θρίλερ, αλλά πολύ γρήγορα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα, για να προωθήσει την προβληματική του σε σχέση με την αμφισβήτηση του ολοκαυτώματος, το πέρασμα επικίνδυνων ιδεών στους νέους, την ευκολία με την οποία η αδιαφορία ανοίγει το δρόμο της μισαλλοδοξίας και του φασισμού.

Ο Φιλίπ Λε Γκε («Οι Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου») έχοντας μπροστά του ένα στιβαρό σενάριο και στη διάθεσή του τον Φρανσουά Κλουζέ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, παράλληλα με το σασπένς θα στήσει μια αλληγορική ταινία, για την εν δυνάμει εισβολή σε κάθε σπίτι ιδεών που μπορούν να δηλητηριάσουν κάθε μέλος της οικογένειας - πόσο δε μάλλον των νέων, για τα σκοτεινά υπόγεια του διαδικτύου και με πρόφαση την αμφισβήτηση των πάντων, απαλείφονται ή διαστρεβλώνονται ακόμη και ιστορικά γεγονότα.

Ένας μεσήλικας, που μοιάζει με άστεγο αλλά και μορφωμένο άνθρωπο, αγοράζει ένα υπόγειο στο σπίτι ενός Εβραίου. Χωρίς να ενημερώσει τους ιδιοκτήτες, θα εγκατασταθεί σε αυτό και θα αναστατώσει την οικογένεια με τις ρατσιστικές του απόψεις και θα αρχίσει να γοητεύει και να επηρεάζει την κόρη του ζευγαριού, ενώ βρίσκει και συμμάχους γείτονες που υιοθετούν τα μυθεύματά του, με δεδομένο το μίσος τους για τους ξένους.

Ο συνδυασμός θρίλερ με ιστορικά γεγονότα, πολιτικής με τις ένοχες μνήμες των Γάλλων από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είναι ό,τι και πιο εύκολο και αυτό φαίνεται και στην ταινία του Λε Γκε. Πολλές φορές η ίντριγκα αφήνει κενά, οι χαρακτήρες μένουν ξεκρέμαστοι, ο πολιτικός του προβληματισμός ακουμπά στην ασφάλεια της πολιτικής ορθότητας. Η σύγχρονη εποχή της απόγνωσης, των αδιεξόδων, μπορούν να θρέψουν «το αυγό του φιδιού», μπορούν να ενισχύουν το μήνυμα της ταινίας ότι η αδιαφορία ή η ημιμάθεια συμβάλει στη διάχυση μισαλλόδοξων ιδεών, αλλά υπάρχουν και τα αίτια που τυφλώνουν τους ανθρώπους και εξαγριώνονται με όλους αυτούς που τους κοιτούν αφ' υψηλού. Και κοινωνικός προβληματισμός και το τερπνόν μετά του ωφελίμου...

Air, Κυνηγώντας έναν Θρύλο ("Air")

Δραματική βιογραφική ταινία, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Μπεν Άφλεκ, με τους Ματ Ντέιμον, Τζέισον Μπέιτμαν, Βαϊόλα Ντέιβις, Μπεν Άφλεκ, Κρις Τάκερ, Τζέσικα Γκριν κα.

Ταινία ύμνος στο περιβόητο «αμερικάνικο όνειρο», αποθέωσης του επιχειρηματικού δαιμονίου, μια δοξασία για την επιτυχία και το «μεγαλείο» εν τέλει μιας αμερικάνικης πολυεθνικής. Όσο και αν φαίνεται παράδοξο, εν έτει 2023, το αμερικάνικο σινεμά έρχεται να διαγράψει όσα έχουν συμβεί στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο τα τελευταία 20 χρόνια, αυτό που συνομολογούν πλέον και διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί για τις οικονομικές ανισότητες που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο και ότι το 50 τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου κατέχει μια χούφτα επιχειρηματικών οικογενειών.

Και όμως ο γνωστός και μη εξαιρετέος Μπεν Άφλεκ, ξαναπιάνει μία, όχι και τόσο άγνωστη, ιστορία από τα μέσα της δεκαετίας του '80, για να την καλλωπίσει και να παραδώσει μια ταινία για το απόλυτο Success Story. Τη συμφωνία μεταξύ του θρυλικού Μάικλ Τζόρνταν και της Nike και τα περιβόητα αθλητικά παπούτσια, «το ρίσκο που πήρε μια αντισυμβατική ομάδα» της πολυεθνικής εταιρείας και έδεσε με το «ασυμβίβαστο όραμα» της μητέρας του χαρισματικού μπασκετμπολίστα, για να ξαναζωντανέψει τους αμερικάνικους μύθους για τις ΗΠΑ και της ανωτερότητας των αμερικάνικων ιδεωδών.

Αυτή τη φορά δεν είναι οι «Ράμπο» και οι παραφυάδες του, δεν είναι τα όπλα και οι «ήρωες» που καθαρίζουν «σκούρους τρομοκράτες», σώζουν τον πλανήτη από κομήτες και εξωγήινους ή οι μυστικές υπηρεσίες που θυσιάζονται και θυσιάζουν ανθρώπους για να σώσουν τον «ελεύθερο κόσμο», τον περίφημο «αμερικάνικο τρόπο ζωής». Είναι ο ιδιοφυής τρόπος πλασαρίσματος ενός υποδήματος, που για τους Αμερικάνους φτάνει στα όρια του φετίχ. Γιατί, όπως υποστηρίζουν, δεν έχει σημασία το παπούτσι, αλλά η φαντασίωση του να περπατάς στα πάνινα ή λαστιχένια βήματα κάποιου άλλου. Όπως λένε και οι γκουρού του μάρκετινγκ της Nike «ένα παπούτσι είναι απλά ένα παπούτσι μέχρι να το φορέσει κάποιος». Εννοώντας κάποιον διάσημο, πόσο δε μάλλον έναν θρύλο, όπως ο Μάικλ Τζόρνταν.

Η καλοδουλεμένη ταινία αποτελεί ανατομία μίας επιχειρηματικής συμφωνίας ορόσημο, για το πώς μία «Σταχτοπούτα» των αθλητικών ειδών έφτασε να γίνει η κυρίαρχη εταιρεία, βάζοντας στο παιχνίδι τη μητέρα του Τζόρνταν (Βαϊόλα Ντέιβις, κατόπιν επιθυμίας του ίδιου του παλαίμαχου παίχτη), μία δυναμική ασυμβίβαστη γυναίκα, που ενώνει την πολυεθνική των λευκών με την αθλητική και οποιαδήποτε προσφορά των μαύρων στα ιδανικά του αμερικάνικου έθνους. Για τους άλλους, τους απλούς συνηθισμένους μαύρους, υπάρχουν και τα συσσίτια.

Χωρίς να μας εκπλήσσει, η ταινία του διαθέτει όλες τις πετυχημένες συνταγές: αμερικάνικο χιούμορ πάνω από το μέσο όρο, διεισδυτικούς μελοδραματισμούς, μελετημένο σενάριο και καλοκουρδισμένους ρυθμούς, εκκεντρικούς χαρακτήρες, τους ικανότατους Ματ Ντέιμον και Βαϊόλα Ντέιβις, μια παραγωγή καλύτερη και από εκείνη της πολυεθνικής εταιρείας και βεβαίως γερές πλάτες. Τόσο που δεν θα μας εκπλήξει αν ο αμοραλιστής Άφλεκ, μετά το εύπεπτο αλλά ανεκδιήγητο ηθικά και ιδεολογικά «Επιχείρηση: Argo», που κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, να βρεθεί και πάλι υποψήφιος για Όσκαρ.

Στην ταινία του «Η Παρείσφρηση» ο Σπάικ Λι έχει κάποια στιγμή μια σκηνή που ένας αφροαμερικάνος λέει ότι όταν ήταν νέος έπιασε τον εαυτό του να ενθουσιάζεται με τα κατορθώματα του Ταρζάν στο σινεμά, έναντι των «αδελφών» του στην Αφρική. Επίσης, ένας άλλος, ινδιάνικης καταγωγής γοητευόταν από τον Τζον Γουέιν. Παραλογισμός; Όχι, απλώς η δύναμη του σινεμά, την οποία συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται στο έπακρο οι Αμερικάνοι.

Εκεί που σταματά η λογική ξεκινά το σινεμά του Χόλιγουντ. Μόνο που όταν μιλάμε για την ταινία του Άφλεκ, πρέπει να σταματήσουν κι άλλες ζωτικές λειτουργίες.

Ο Εξορκιστής του Βατικανού ("The Pope's Exorcist")

Ταινία τρόμου, αμερικάνικης παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Τζούλιους Εϊβερι, με τους Ράσελ Κρόου, Ντάνιελ Ζοβάτο, Άλεξ Εσόε, Φράνκο Νέρο κα.

Η παραγωγή της ταινίας γνώρισε μεγάλα προβλήματα μέχρι να ολοκληρωθεί - άγνωστο αν χρειάστηκε και... εξορκισμούς - και αυτό φαίνεται στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Ράσελ Κρόου, για πρώτη φορά πρωταγωνιστής σε ταινία τρόμου, θα συναντηθεί με τον σκηνοθέτη του «Overlord» Τζούλιους Έιβερι που παρά την ικανότητά του να μας βάλει στο κλίμα, φαίνεται να εγκαταλείπει, από ένα σημείο και μετά, την προσπάθεια για κάτι διαφορετικό, που να προκαλέσει το ενδιαφέρον και αφήνει να κάνει τη δουλειά ο αυτόματος πιλότος.

Η ταινία, βασισμένη στα αυτοβιογραφικά βιβλία του Πατρός Γκαμπριέλε Αμόρθ («An Exorcist Tells His Story» και «An Exorcist: More Stories»), που πέθανε το 2016, ενός αρχιεξορκιστή του Βατικανού, με χιλιάδες εξορκισμούς στο ενεργητικό του, τον ακολουθεί στην έρευνά του για τον τρομακτικό δαιμονισμό ενός παιδιού, η οποία καταλήγει στην αποκάλυψη μιας συνωμοσίας που το Βατικανό για αιώνες προσπαθούσε να αποκρύψει.

Μια ταινία τρόμου, που μπορεί να βλέπεται με σχετικό ενδιαφέρον και πιθανότατα δεν θα ενθουσιάσει και τους πολυπληθείς φαν του είδους και που εκτός από τις αδυναμίες της, έχει και έναν Ράσελ Κρόου να μην πείθει καθόλου, να είναι μια άστοχη επιλογή. Και μόνο να δεις το πρόσωπο του αληθινού εξορκιστή Αμόρθ καταλαβαίνεις την αποτυχία του Κρόου, που θυμίζει έναν βαρύτονο να παριστάνει τον ντετέκτιβ με ράσα...

Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:

Η Εθελόντρια ("La Voluntaria")

Τρυφερό πολιτικό δράμα, ελληνοϊσπανικής παραγωγής του 2022, που γύρισε η Νέλι Ρεγκουέρα, με πρωταγωνίστρια την σημαντική Ισπανίδα ηθοποιό Κάρμεν Μάτσι. Στοχαστικό βλέμμα στο ανθρώπινο τοπίο της καταστροφής, σε μια προσφυγική δομή στην Ελλάδα. Ένα φιλμ που αμφισβητεί το παιχνίδι εξουσίας των παρείσακτων και διερωτάται αν μπορεί να μείνει κανείς αμέτοχος όταν εκτυλίσσεται μια παγκόσμια ανθρωπιστική κρίση.

Το Φωτογραφείο του Μπαμπά μου

Εξαιρετικά χρήσιμο, συγκινητικό και αγαπησιάρικο όπως έπρεπε να είναι, ντοκιμαντέρ της Καλλιόπης Λεγάκη, για τον σημαντικό φωτογράφο της Λάρισας Τάκη Τλούπα. Ενός τοπικού φωτογράφου, που κατέγραψε μέσα από τη φωτογραφική του μηχανή τους απλούς ανθρώπους του μόχθου στη Θεσσαλία του προηγούμενου αιώνα. Η Καλλιόπη Λεγάκη, θα βουτήξει στο πολύτιμο αρχείο του πατέρα της, για να μας θυμίσει μια Ελλάδα που έχει περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά και να αναδείξει το σπάνιο ταλέντο του, το ένστικτο του φωτογράφου, που μπορεί να καταγράψει την ιστορία μέσα από την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων. Και ταυτόχρονα την καλλιτεχνική πορεία του Τάκη Τλούπα, ενός ευγενικού ανθρώπου που κατάλαβε τον προορισμό του και του είμαστε υπόχρεοι.

Super Mario Bros. Η Ταινία ("The Super Mario Bros. Movie")

Παιδικό animation, αμερικάνικης παραγωγής του 2022, σε σκηνοθεσία Άρον Χόρβαθ και Μάικλ Τζέλενικ, με τον δημοφιλή υδραυλικό της Nintendo να μπαίνει στη μεγάλη οθόνη, με την υπογραφή της Illumination.

Ενώ επιδιορθώνουν έναν αγωγό ύδρευσης, δύο υδραυλικοί από το Μπρούκλιν, ο Μάριο και ο αδελφός του, Λουίτζι, μεταφέρονται μέσα από έναν μυστηριώδη σωλήνα σε έναν μαγικό νέο κόσμο. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη και στα ελληνικά, με τις φωνές των Κωνσταντίνου Λάγκου, Βασίλη Παπαστάθη, Στεφανία Φιλιάδη κα.

*Του Χάρη Αναγνωστάκη, ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Διαβάστε ακόμη