Νάντια Τερεσκιέβιτς στο ethnos.gr: Η πρωταγωνίστρια της νέας ταινίας του Φρανσουά Οζόν μιλά για τη γυναικεία ανεξαρτησία και τη συνεργασία με την Ιζαμπέλ Ιπέρ

Ο πολυγραφότατος και ταλαντούχος Francois Ozon, ο οποίος είναι ικανός να μεταπηδά από το ένα είδος στο άλλο με εκπληκτικό ρυθμό (22 ταινίες μεγάλου μήκους από το 1998), αποφασίζει να γυρίσει μια κωμωδία, στην οποία η παιχνιδιάρικη ειρωνεία και η σινεφίλ ευθυμία συνυπάρχουν, ενω περιβάλλονται από μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα που αφήνει  χώρο για καυστικά σχόλια. Ο σκηνοθέτης «ντύνει» την ταινία με ένα πέπλο νεωτερικότητας, τοποθετώντας τη γυναικεία αναζήτηση της ανεξαρτησίας και τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία ("δεν είναι δυνατόν, το 1935, να κάνει κανείς καριέρα, να ζει τη ζωή του ως γυναίκα, χωρίς περιορισμούς, με απόλυτη ελευθερία και απόλυτη ισότητα;" ακούγεται να λέει η πρωταγωνίστρια Νάντια Τερεσκιέβιτς) στο επίκεντρο της ταινίας του.

H Νάντια Τερεσκιέβιτς (Nadia Tereszkiewicz), εκπρόσωπος της νέας γενιάς και μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιός (το 2023 της απονεμήθηκε το βραβείο Σεζάρ για την ερμηνεία της στην ταινία Forever Young), στην τανία «Το έγκλημά μου» υποδύεται την Madeleine και μίλησε στο ethnos.gr για τον ρόλο, τις δυσκολίες, τις προκλήσεις που αντιμετώπισε, αλλά και τη συνεργασία της με την σπουδαία Ιζαμπέλ Ιπέρ (Isabelle Huppert).

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σας με τον κινηματογράφο;

Παράλληλα με τις σπουδές μου, χόρεψα σε μια ταινία με τίτλο The Dancer, της Stephanie DiGiusto. Και ήταν απλά ένας μικρός ρόλος. Τότε ανακάλυψα τη βιομηχανία του κινηματογράφου με αυτόν τον μικρό ρόλο. Μετά δοκίμασα να πάω σε μια θεατρική οντισιόν που είναι πολύ σημαντική στη Γαλλία, και το δοκίμασα δύο φορές - τη δεύτερη τα κατάφερα. Στη συνέχεια έκανα ταυτόχρονα μια ταινία μικρού μήκου με τον τίτλο «Wild». Ήμασταν μόνο δύο κορίτσια για γυρίσματα στην Πορτογαλία και ήταν λίγο πειραματικό, αλλά εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι αγαπούσα την υποκριτική. Γιατί δεν θα ήξερα αν μου αρέσει κάτι, αν προηγουμένως δεν ήμουν στο πλατό για δύο μήνες. Αφού ολοκλήρωσα αυτή την ταινία και επέστρεψα στη Γαλλία,  ξεκίνησα τη συνεργασία με τον ατζέντη μου, ο οποίος είναι καταπληκτικός - και από τότε δεν σταμάτησα.

Έχετε χαρακτηριστεί ένα από τα 10 υποκριτικά ταλέντα που αξίζει να κανείς να προσέξει το 2023, σύμφωνα με τη UniFrance. Σας αγχώνει αυτό ή σας δημιουργεί την ανάγκη ότι πρέπει να αποδείξετε κάτι σε κάποιον;

Προσπαθώ να μην το παίρνω έτσι. Το θεωρώ μια αναγνώριση και νιώθω ότι έχουμε (ως ηθοποιοί) τόσες πολλές αμφιβολίες που αυτό είναι σαν μια μικρή ενθάρρυνση. Σαν να λέει κάποιος «ναι, συνέχισε». Με τον ίδιο τρόπο αντιλαμβάνομαι και τα βραβεία που είχα την τύχη να κερδίσω φέτος, γιατί αλλιώς είναι πάρα πολύ αγχωτικό.

Στην ταινία «Το έγκλημά μου», ο σκηνοθέτης θέτει στο επίκεντρο τη γυναικεία αναζήτηση της ανεξαρτησίας και τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία. Ποιες ομοιότητες ή διαφορές εντοπίζετε στη θέση της γυναίκας στη δεκαετία του '30, σε σύγκριση με τη σημερινή εποχή;

Φυσικά, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε. Οι γυναίκες δεν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν ή να πληρώνουν με επιταγές ή οτιδήποτε. Θέλω να πω, ήταν πολύ δύσκολο. Φυσικά δεν μπορώ να πω ότι δεν έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, αλλά υπάρχουν τόσα πολλά ακόμη που πρέπει να αλλάξουν. Και ήταν ενδιαφέρον να τοποθετήσουμε την πλοκή στη δεκαετία του '30, κάτι το οποίο μας επέτρεψε να διακωμωδήσουμε κάποια πράγματα και να χλευάζουμε την πατριαρχική κοινωνία, ενώ στην πραγματικότητα μας κάνει να αναλογιστούμε την σημερινή κοινωνία και να δούμε τι δεν έχει αλλάξει.

Σε κάποια σκηνή της ταινίας λέω την φράση: «Μπορούν οι γυναίκες  να εργάζονται και να έχουν μια καριέρα ελεύθερα;» Και το είπα το 1935, αλλά μετά κοίταζα τις γυναίκες που με κοιτούσαν και είδα στα μάτια τους ότι σκέφτονταν το σήμερα, το 2023. Και συγκινήθηκα από αυτό που είπα, γιατί απλά ένιωθα συνδεδεμένη με αυτό. Νιώθω ότι είναι πολύ σημαντική αυτή η στιγμή, όπου ο χαρακτήρας μου αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να έχει μια  δυνατότητα να μιλήσει πολιτικά, να εκφέρει έναν φεμινιστικό λόγο. Και κατάλαβα επίσης ότι το να κάνεις πραγματικά κινηματογράφο μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν και να αλλάξουν τα πράγματα. Οπότε, ένιωσα ότι είχε νόημα να κάνω αυτή την ταινία εκείνη τη στιγμή.

Εντοπίζετε ομοιότητες μεταξύ του χαρακτήρα σας και του ρόλου;

Νομίζω ότι η Madeleine είναι πολύ αυθόρμητη και δεν σκέφτεται καθόλου. Πολλοί λένε μερικές φορές ότι είναι καιροσκόπος, αλλά εγώ δεν το νομίζω. Πραγματικά πιστεύω ότι είναι πολύ αυθόρμητη, γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Είναι αστεία και μου αρέσει ο τρόπος που είναι αστεία. Επίσης έχει θάρρος, κάτι που ελπίζω να έχω κι εγώ. Μαθαίνω από εκείνη και μου αρέσει. Είναι πιστή, έχει αυτή τη βαθιά φιλία με την Pauline, όπως έχω και εγώ με τη Rebecca, οπότε αυτό θα μπορούσα να πω ότι είναι κάτι κοινό.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε;

Η γλώσσα. Χρειάστηκε να δουλέψουμε πολύ γιατί είναι λογοτεχνικό το κείμενο. Και έτσι κάναμε πολλές πρόβες στο πλατό διαβάζοντας, προκειμένου να έρθουμε και να διαβάζεται εύκολα το κείμενο και να ξέρουμε πώς να το πούμε. Αυτό είναι κάτι που έπρεπε να δουλέψω. Αλλά στη συνέχεια ήμουν πραγματικά ελεύθερη, αφού γνώριζα καλά το κείμενο. Επίσης έπρεπε να δουλέψω και τον ρυθμό της κωμωδίας. Είναι κάτι πολύ τεχνικό, οπότε έπρεπε να το καταλάβω. Γιατί αν δεν μείνεις στο ρυθμό, μέσα σε δύο δευτερόλεπτα παύει να είναι αστεία η ατάκα. Αλλά και η άρθρωση ήταν το πιο δύσκολο. Ο Fabrice Lucchini μου είπε να βάλω ένα στυλό στο στόμα μου και να πω όλο το κείμενο έτσι, γιατί μου είπετην πρώτη μέρα των γυρισμάτων ότι δεν καταλάβαινε τι έλεγα! Αυτό ήταν κάτι πάνω στο οποίο δούλευα και στη συνέχεια βελτιώθηκα πολύ. Παρακολουθούσα ταινίες, την Barbara Stanwyck στο Babyface, την Brigitte Bardot στο La verite, τη Marilyn Monroe στο Billy Wilder, τη Miriam Hopkins στο Lubitsch, πολλοί ρόλοι που με ενέπνευσαν.

Πώς ήταν η συνεργασία σας με την Isabelle Hupert; Σας έδωσε κάποια συμβουλή κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων;

Δεν μου έδωσε κάποια συμβουλή, αλλά την είδα χθες στο θέατρο. Έπαιξε σε μια παράσταση του Bob Wilson και σκέφτηκα ότι είναι η Isabelle και όλοι οι άλλοι. Θέλω να πω... δεν έχω λόγια. Θέλω να πω, αποτελεί τεράστια έμπνευση η υποκριτική της και ο τρόπος που προσεγγίζει την υποκριτική. Ενδιαφέρεται για κάθε χώρα, για κάθε κουλτούρα, για νέους σκηνοθέτες, για παλιούς σκηνοθέτες. Αγαπάει την τέχνη. Ήρθε στην όπερα μαζί μου. Είναι πάντα παντού. Εγώ δεν είμαι έτσι, χρειάζομαι χρόνο, δεν έχω αυτή την ενέργεια. Για παράδειγμα, βλέπω μια ταινία. Χρειάζομαι τρεις μέρες για να την επεξεργαστών. Ή αν κάνω ένα γύρισμα, κάνω μόνο το γύρισμα. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο.

Η Ιζαμπέλ πηγαίνει στο θέατρο το βράδυ και στα γυρίσματα το πρωί. Οπότε αυτό δεν είναι κάτι που θέλω να μιμηθώ, γιατί δεν είμαι έτσι, αλλά κρατώ την περιέργεια για το τι κάνουν οι άλλοι, την περιέργεια για τα ταξίδια. (Η Ιζαμπέλ) Ταξιδεύει, γνωρίζει ανθρώπους και είναι απόλυτα συγκεντρωμένη. Ξέρει τη δουλειά της και ταυτόχρονα είναι αστεία και φυσιολογική. Ένα πράγμα που μου είπε και το θυμάμαι πολύ καλά, είπε... επειδή την ρώτησα: «Πώς τα καταφέρνεις; Πρέπει να είσαι εξαντλημένη». Μου απάντησε: «Δεν έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου ότι δουλεύω. Ποτέ δεν δούλεψα». Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να κρατήσουμε. Πάντα να θυμόμαστε γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε και τι προσφέρει σε εμάς και στους άλλους. Για αυτό εκείνη δεν παραπονιέται ποτέ. Και έτσι γίνονται οι ταινίες. Εννοώ, συνεργάζεται με έναν σκηνοθέτη και δίνει το όνομά της και η ταινία γίνεται. Έτσι φέρεται και πραγματικά με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί σινεμά. Οπότε είναι μεγάλη τύχη που την έχουμε μαζί μας και νιώθω τόσο ευγνώμων για την γνωριμία μας.

Tι έπεται στη συνέχεια, τι να περιμένουμε από εσάς κινηματογραφικά;

Παρουσιάζεται η νέα μου ταινία στις Κάννες, στην επίσημη επιλογή, με τον τίτλο Rosalie(σ.σ. η συνέντευξη έγινε πριν από το Φεστιβάλ των Καννών). Και άλλη μια ταινία που έρχεται στις αίθουσες και λέγεται Red Island του Romain Campion. Οπότε αυτή την περίοδο ασχολούμαι με την προώθηση των δύο αυτών ταινιών. Και αυτό το καλοκαίρι, θα κάνω χοροθέατρο στο Βερολίνο. Ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να έρθω και στην Ελλάδα!

Σύνοψη

Στο Παρίσι της δεκαετίας του 30’, η Madeleine, μία όμορφη, νέα, άφραγκη ηθοποιός, κατηγορείται για την δολοφονία ενός διάσημου παραγωγού. Με την βοήθεια της καλύτερης της φίλης, νεαρής άνεργης δικηγόρου, Pauline, αθωώνεται επικαλούμενη αυτοάμυνα. Μία νέα ζωή διασημότητας και επιτυχίας ξεκινάει, μέχρι που η αλήθεια αποκαλύπτεται.

Η ταινία έρχεται στις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες την 1η Ιουνίου.