Ενα καινούργιο αύριο: Ο πολυβραβευμένος Nanni Moretti επιλέγει έναν ειρωνικό τίτλο για να μιλήσει για τη μαγεία του κινηματογράφου σήμερα

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋ 🗣️ Ανοικτό για σχολιασμό

Ο πολυβραβευμένος Nanni Moretti (Το δωμάτιο του γιου μου-La Stanza del figlio, Αγαπημένο μου ημερολόγιο-Caro Diario, Τα Τρία Πατώματα-Tre Piani) επιστρέφει με τη νέα του ταινία και επιλέγει έναν διφορούμενο και ειρωνικό τίτλο για να μιλήσει για τη μαγεία του κινηματογράφου σήμερα. Στην ταινία «Ενα καινούργιο αύριο» η ζωή του πρωταγωνιστή υφαίνεται με τη φιλμογραφία του δημιουργού, καθώς ο Moretti ερευνά την επίδραση του σινεμά με αυτοαναφορική, αυτοσαρκαστική, πολιτική και γλυκόπικρη διάθεση.

Ο Giovanni, ένας αναγνωρισμένος σκηνοθέτης από την Ιταλία, ετοιμάζεται για το γύρισμα μιας πολιτικής ταινίας. Καθώς ο γάμος του περνάει κρίση και ο συμπαραγωγός της ταινίας είναι στο χείλος της χρεωκοπίας και ενώ η βιομηχανία του κινηματογράφου αλλάζει ραγδαία, όλα μοιάζουν να στέκουν σαν εμπόδια! Ο Giovanni θα χρειαστεί να επανεξετάσει τον τρόπο που κάνει τα πράγματα, αν θέλει να οδηγήσει τον μικρόκοσμό του σε ένα καινούργιο αύριο.

Nanni Moretti: «Ο κόσμος εχει αλλάξει, όπως και ο τρόπος που γίνονται σήμερα οι ταινίες»

«Μία ταινία για το σινεμά. Η ιστορία ενός σκηνοθέτη του οποίου η ζωή πάντα υπογραμμίζεται από τον κινηματογράφο και του οποίου οι ταινίες τον έχουν συντροφεύσει στη ζωή. Ο Giovanni κάνει μία ταινία που διαδραματίζεται το 1956, την εποχή της σοβιετικής εισβολής στην Ουγγαρία. Πιστεύει ακράδαντα στην ταινία του: είναι πεπεισμένος ότι είναι σημαντικό να ειπωθεί η ιστορία του κομμουνιστικού ιταλικού κόμματος εκείνης της περιόδου και πώς έχασε την ευκαιρία να αποδεσμευθεί από τη Σοβιετική Ένωση, για να ακολουθήσει ένα ανεξάρτητο μονοπάτι.

Σήμερα όμως, κανείς δεν θυμάται αυτά τα γεγονότα, ο κόσμος έχει αλλάξει και το ίδιο έχει συμβεί με τον τρόπο που γίνονται οι ταινίες. Ενώ ο Giovanni είναι πεπεισμένος ότι κάνει μία πολιτική ταινία, η πρωταγωνίστριά του πιστεύει το αντίθετο: κατά τη γνώμη της, ο Giovanni παρουσιάζει μία ερωτική ιστορία και δεν το ξέρει (μπορεί και να έχει δίκιο). Η σύζυγος του Giovanni, η Paola πηγαίνει κρυφά σε έναν ψυχαναλυτή για να βρει το θάρρος να τον εγκαταλείψει. Επίσης, για πρώτη φορά, έχει αναλάβει την παραγωγή μιας ταινίας που δεν είναι του Giovanni: μία περιπέτεια δράσης ενός ανερχόμενου νεαρού σκηνοθέτη.

Παρόλο που ο κόσμος γύρω του είναι όλο και πιο δύσκολος να τον αποκωδικοποιήσει και να τον αποδεχθεί, ο Giovanni δεν θέλει να παραδοθεί στην απογοητευτική πραγματικότητα. Και πάνω από όλα, δεν θέλει να παραιτηθεί από το όνειρο ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Και αν η ζωή και η ιστορία δεν του επιτρέπουν να το κάνει, τότε το σινεμά, με τη μεταδοτική του δύναμη και ενέργεια μεταμορφώνει την πραγματικότητα και εκπληρώνει τα όνειρα. Οπότε, ασχολείται με την ταινία του και ετοιμάζεται για τις δύο επόμενες: την ερωτική ιστορία ενός ζευγαριού μέσα στις δεκαετίες και το The Swimmer, που βασίζεται σε ένα διήγημα του John Cheever. Λες και όλα τα κενά στη ζωή θα έπρεπε να γεμίζουν με σινεμά.

Ηθελα η ταινία να παρακολουθεί τη ροή των σκέψεων και των συναισθημάτων του Giovanni. Για να επιτευχθεί αυτό, καθώς αφηγούμαι μία ιστορία (ή διάφορες ιστορίες), χρειαζόμουν ένα ελεύθερο σενάριο, ικανό να εμπεριέχει διαφορετικά επίπεδα, ύφη και στυλ. Η ταινία περνάει από πολλές κρίσεις, τις οποίες ξεπερνάει χάρη στο σινεμά, που έχει τη μαγική ικανότητα να μας κάνει να ανακαλύπτουμε ξανά το φως και την επιθυμία μας να είμαστε ευτυχισμένοι. Παρά τις όποιες συνθήκες» υπογραμμίζει ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης.

Η αριστερά του χθες και του σήμερα

Η ταινία του Giovanni αναφέρεται σε μία ιστορία που έλαβε χώρα πριν από 70 χρόνια. Είναι αδύνατο η αριστερά να βρει την ταυτότητα που είχε πριν από 70 χρόνια. Η δεξιά στην κυβέρνηση σχημάτισε το προφίλ της ως δεξιά. Πιστεύω ότι κάποια χρόνια στην αντιπολίτευση μπορεί να ωφελήσουν την αριστερή παράταξη και ελπίζω να βρει η ίδια τον εαυτό της.

Σινεμά για μεγάλη οθόνη

Πιστεύω ότι οι συνδρομητικές πλατφόρμες ταιριάζουν στις σειρές. Όταν σκέφτομαι μία ταινία, όταν γράφω το σενάριο, όταν κάνω το γύρισμα, φαντάζομαι άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να μπαίνουν σε μία σκοτεινή αίθουσα και να βλέπουν μία εικόνα πιο μεγάλη από τους ίδιους. Αν φανταζόμουν ένα κοινό που βλέπει μία ταινία στον υπολογιστή ή στο κινητό, δεν θα είχα όρεξη να γράψω ή να σκηνοθετήσω μία ταινία.

Ενα καινούργιο αύριο

Δεν είναι ο αισθητικός στόχος αυτής της ταινίας να λειτουργήσει σαν ένα εγχειρίδιο για τις ταινίες μου. Από την άλλη, επιστρέφοντας μετά από πολύ καιρό με μία ταινία που είναι και κωμωδία, επιστρέφοντας με μία ταινία στην οποία πρωταγωνιστώ, (γιατί έχω να πρωταγωνιστήσω σε ταινία μου από την ταινία «Το Δωμάτιο του Γιου μου»), αναπόφευκτα επιστρέφω σε θέματα και σε ένα ύφος από το παρελθόν.

Ειρωνεία και αυτοσαρκασμός

Ο αυτοσαρκασμός ήταν πάντα εκεί, από την αρχή. Πενήντα χρόνια τώρα, από τότε που έκανα τα πρώτα δύο Super8 ταινιάκια μου, τρία πράγματα ήρθαν αβίαστα. Αρχικά, τοποθέτησα τον εαυτό μου όχι μόνο πίσω από την κάμερα. αλλά και μπροστά της. Ένα δεύτερο πράγμα που μου ήρθε φυσικά ήταν να παρουσιάσω τη γενιά μου πολιτικά, κοινωνικά, δηλαδή μία αριστερή μεσαία τάξη της Ρώμης. Το τρίτο πράγμα που μου ήρθε αβίαστα, ήταν να αφηγηθώ με σαρκασμό. Έθετα τον εαυτό μου στο προσκήνιο, οπότε επρόκειτο για αυτοσαρκασμό. Αυτά είναι τα τρία πράγματα που φέρω μαζί μου όλη μου τη ζωή: μιλάω για τον κόσμο μου με ειρωνικό ύφος και βάζοντας τον εαυτό μου μπροστά και πίσω από την κάμερα.