Heretic (2024) | Κριτική Ταινίας

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 2 λεπτά ┋ 🗣️ Ανοικτό για σχολιασμό

Σκηνοθεσία : Scott Beck, Bryan Woods
Σενάριο : Scott Beck, Bryan Woods
Ηθοποιοί : Hugh Grant, Sophie Thatcher, Chloe East

Περίληψη:

Δύο νεαρές ιεραπόστολοι της εκκλησίας των Μορμόνων επισκέπτονται το σπίτι ενός μεσήλικα, χωρίς να γνωρίζουν ότι μπαίνουν σε μια δοκιμασία της πίστης τους και όχι μόνο.

Οι εμπνευστές και δημιουργοί των πολύ γνωστών A Quiet Place (2018) και 65 (2023), αποφάσισαν αυτή τη φορά να παρουσιάσουν μία μίξη φιλοσοφικού και θρησκευτικού suspense κλεισμένο σε ένα φαινομενικά ήσυχο σπίτι, με έναν εξίσου φαινομενικά ήρεμο οικοδεσπότη.
Μεγάλη έκπληξη αποτελεί ο Hugh Grant στο ρόλο του κύριου Reed με μια ερμηνεία που αποδεικνύει την ευελιξία του να μεταφέρεται από κωμικούς σε ανατριχιαστικούς ρόλους με άνεση και εμπειρία. Αξιοπρεπείς προσπάθειες από τις δύο νεαρές πρωταγωνίστριες να ανταπεξέλθουν στην υποκριτική ροή που απαιτείται αλλά δυστυχώς επισκιάζονται από τον βετεράνο ηθοποιό.
Σκηνοθετικά η ταινία παίρνει τα εύσημα με έξυπνη χρήση της κάμερας και του φωτισμού, δημιουργώντας επιτυχώς μία κλειστοφοβική και πιεστική ατμόσφαιρα. Με προσεκτικά τοποθετημένες λεπτομέρειες οι οποίες πέραν της ξεκάθαρης συμβολικής τους σημασίας , φαίνεται να έχουν εμπνευστεί από κάποιο λιθογράφημα του Escher.

Heretic - Movie
Η «καρδιά» της ταινίας ωστόσο, φαίνεται αδύναμη και καθόλου πρωτότυπη. Μια προσέγγιση της ιδέας πως αν και η πίστη σε όποια θρησκεία, πιθανόν να βασίζεται σε ανύπαρκτα γεγονότα και οντότητες, παραμένει ως κάτι όμορφο και αναγκαίο για την πνευματική «πείνα» κάποιων ανθρώπων. Μια αλληλουχία από φιλοσοφικές ερωτήσεις, ιστορικές διαπιστώσεις, επιλογών και επιπτώσεων και μια προσπάθεια να «χτιστεί» η αγωνία, με το τέλος να την ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι ως μια «αλήθεια» που λίγο πολύ, όλοι την γνωρίζουμε.

Με λίγα λόγια η ταινία δεν ήταν κακή αλλά σίγουρα έλειπε εκείνο το «κάτι» που θα έδινε στο φινάλε μια αίσθηση «αποκάλυψης» και όχι μια βεβιασμένη συμβολική κατάληξη. Δίνει την εντύπωση ότι οι δημιουργοί ξέμειναν από έμπνευση και διάλεξαν το γνωστό κόλπο «πάρε ένα διφορούμενο τέλος και κάνε τη δική σου επιλογή για το τι σημαίνει όλο αυτό». Ταιριαστό στο concept της ταινίας αλλά απογοητευτικό στην εκτέλεση.

Βαθμολογία: 6/10

Μαρία Φιλανδαράκη