The Return (2024) | Κριτική ταινίας

Σκηνοθεσία: Uberto Pasolini
Σενάριο: John Collee, Edward Bond, Uberto Pasolini
Ηθοποιοί: Ralph Fiennes, Juliette Binoche, Charlie Plummer, Marwan Kenzari

Αρκετές οι σκέψεις για την συγκεκριμένη προβολή αλλά ξεκινώντας με κάτι θετικό οφείλουμε να παραδεχτούμε πως η επιλογή των τοποθεσιών για τα γυρίσματα ήταν πετυχημένη. Εικόνες μοιρασμένες ανάμεσα σε Κέρκυρα, Πελοπόννησο και περιοχές της Ιταλίας , έδωσαν ένα εξαιρετικά όμορφο αποτύπωμα της μεσογειακής σκηνής στην οποία εξελίσσεται η ιστορία.

Επίσης ο Ralph Fiennes που, κακά τα ψέματα, κουβάλησε στις πλάτες του όλους τους υπόλοιπους που συμμετείχαν με μέτριες έως κακές ερμηνείες, στάθηκε αριστοτεχνικά ως ο βασιλιάς της Ιθάκης. Απογείωσε τον ρόλο του προσγειώνοντας την ηρωική και πολυμήχανη φύση του Οδυσσέα σε έναν άντρα βασανισμένο από τον πόλεμο, τις τύψεις και τις ενοχές.

Αντίθετα η οσκαρική Juliette Binoche δεν έπεισε ως Πηνελόπη, με μια παρουσία ψυχρή, έδινε την εντύπωση πως προσπαθούσε αλλά δεν τα κατάφερνε. Ο Plummer ως Τηλέμαχος απλά ενοχλητικός και ανέμπνευστος.

Κοιτώντας τις γενικές επιλογές του cast που, με εξαίρεση την οικογένεια «Πολυμήχανου» και έναν μνηστήρα, όλοι οι υπόλοιποι ανήκουν στην παλέτα των σκούρων τόνων, δίνεται η αίσθηση ότι δεν είμαστε σε ελληνικά εδάφη αλλά μάλλον σε κάποιο, πιο «εξωτικό» μέρος. Ευτυχώς είχαμε το γύρω ελληνικό τοπίο να μας θυμίζει πως όχι, δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Αισθητικά η ταινία ήταν λιτή (ίσως υπερβολικά) τόσο στα σκηνικά όσο και στα ενδύματα. Φανερός ο σκοπός να αποδοθεί σε ένα πιο «θεατρικό» περιβάλλον αλλά δυστυχώς δεν πέτυχε. Τρανταχτό παράδειγμα η σκηνή της κορύφωσης με την εκδίκηση του Οδυσσέα η οποία απλά δεν κατάφερε να μεταφέρει ακριβώς αυτό: την κορύφωση. Ίσως η μόνη συναισθηματικά φορτισμένη σκηνή, και αυτό χάρη στον Fiennes, ήταν η στιγμή ανάμεσα στον Οδυσσέα και τον πιστό του σκύλο, τον Άργο.

Σε γενικές γραμμές ήταν μια δημιουργία που είχε το υλικό για να παρουσιάσει κάτι εντυπωσιακό αλλά δυστυχώς έμεινε στην μετριότητα.