Είδαμε το «Τenet» του Νόλαν - Δείτε το και εσείς, να μας πείτε τι καταλάβατε…

Από τότε που έβλεπα τον Καραγκιόζη φούρναρη μέχρι σήμερα έχουν φύγει σαν σύννεφα σε καταιγίδα χρόνια 60, έχουν περάσει δυο «Νονοί», ένας «Στρατιώτης Ράιαν», μια «Λίστα του Σίντλερ», ένα ζευγάρι «Κίτρινα Γάντια» και... As Time Goes By το θέαμα το κινηματογραφικό γίνεται όλο και πιο περίπλοκο για την ηλικία των «ήντα»…

Και για να λέμε την αλήθεια και τι δεν θα έδινα να μπω στη χρονομηχανή του Κρίστοφερ Νόλαν κι εκεί που παρακολουθούσα ασκαρδαμικτί το «Tenet», να γύριζα μπροστά από έναν μπερντέ περιμένοντας τον Κατηραμένο όφι να παραδοθεί στο σπαθί του Μεγαλέξανδρου…

Είμαι από εκείνους που γοητεύονται από τον ρεαλισμό της «Γυμνής Μάγιας» του Γκόγια, που θαυμάζουν, αλλά δεν ενστερνίζονται τις «Δεσποινίδες του Βιλκό» και δεν κάνουν τον κόπο καν να εξιχνιάσουν το «Ανεξιχνίαστο» του Τζάκσον Πόλοκ…Γι’ αυτό, ίσως, το «Τenet» του Κρίστοφερ Νόλαν δεν μου άρεσε!

Σκηνοθετικά άψογο, να τα λέμε αυτά! Σεναριακά; Εφηβική ονείρωξη… Ενας «Τζέιμς Μποντ» γίγαντας σε ένα καλοραμμένο κοστούμι νάνου… Για την ιστορία, πάλι, δεν λες τίποτα. Μια σφαίρα που γυρίζει πίσω και σκοτώνει… την ώρα όσων αποφάσισαν να αψηφήσουν κορονοϊούς κινδύνους και να επισκεφτούν αυγουστιάτικα θερινά σινεμά. Κάτι το άρωμα του νυχτολούλουδου, κάτι το γρήγορο πέρασμα του Μάικλ Κέιν, κάτι η αίσθηση μιας σαιξπηρικής ερμηνείας του Κένεθ Μπράνα να και η ταχύτητα του μοντάζ και των νόμων της Φυσικής, έβαλες το κεφάλι κάτω, και είπες: «Ρε πόσο έχω γεράσει, τίποτα δεν κατάλαβα!». Εσύ γέρασες ή τέχνη πεθαίνει στα χέρια όσων προσπαθούν να την περάσουν στην αντίπερα όχθη της αθανασίας;

«Αν γυρίσεις στο παρελθόν και σκοτώσεις τον παππού σου, πώς θα γυρίσεις να τον σκοτώσεις;»... Ερώτημα που ακόμα με βασανίζει, 24 ώρες μετά την προβολή της ταινίας. Τι είπε ο άνθρωπος; Η φράση όμως που ακούγεται στα πρώτα λεπτά της ταινίας σου λύνει όλες τις απορίες: «Μην προσπαθείς να το κατανοήσεις, νιώσε το»… Το ένιωσα, δεν το κατανόησα. Προτιμώ όμως - ως ταπεινός θεατής - τον κατανοητό Νόλαν της Δουνκέρκης!

Πλάι μου δυο ηλικιωμένες κυρίες ξέσπασαν σε τρία πακέτα πατατάκια, πιο πίσω νεαροί συζητούσαν για τον Μέσι. Γνωρίζαμε όλοι πού θα καταλήξει το δυομισάωρο… Το τέλος της ταινίας, προβλέψιμο: ο καλός κάνει το καλό κι ο κακός παίρνει ό,τι του αξίζει. Εμείς όμως, οι θεατές, οι εκπρόσωποι μιας εφηβείας επιεικούς που γίνεται εξήντα; Εμείς τι κερδίσαμε;

Τελικά Προσποιηθήκαμε ότι κατανοήσαμε κι ας μην το νιώσαμε…