Ελένη Ράντου: «Έχουμε φτάσει να μας συμπονούν και οι πιο αδιάφοροι προς τον πολιτισμό»

Με μία νέα μακροσκελή ανάρτηση στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook, η Ελένη Ράντου ξέσπασε εναντίον της κυβέρνησης για το μέτρο με το 30% πληρότητας στα θέατρα, αλλά και τα επιδόματα και τη βοήθεια στους ανθρώπους του πολιτισμού που δεν ήρθαν ποτέ. Ακολουθεί η ανάρτησή της που φέρει τίτλο «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι».

«Πολλούς μήνες τώρα που η πανδημία μας έχει βγάλει σαν κλάδο "εκτός θέματος" υπάρχει μια πολιτισμένη στάση εκ μέρους μας, τι χώρος πολιτισμού θα ήμασταν... μια στάση αξιοπρέπειας γιατί στον πολιτισμό δεν αρμόζει να κλαίγεται και να επαιτεί, -ας μη γινόσασταν καλλιτέχνες βρε αδερφέ... και τι χρειάζονται οι Τέχνες τέτοιους καιρούς; Μεγάλη πολυτέλεια,- εμείς εκεί... στάση περηφάνειας και καλής πίστης στις εξαγγελλίες γιατί δεν θα ήθελε κανείς η πανδημία να χρησιμοποιηθεί για πολιτική αντιπαράθεση, στάση ευθύνης και συναίσθησης των δυσκολιών που ισχύουν για όλη την κοινωνία.

Γι' αυτή την αδιαμαρτύρητη υπομονή και το τεράστιο κουράγιο -το μόνο βοήθημα που έχει δοθεί είναι 534 ευρώ τον Ιούλιο- έχουμε φθάσει να μας συμπονούν κι οι πιο αδιάφοροι προς τον πολιτισμό συμπολίτες μας... Καλά ο δικός σας κλάδος αφανίστηκε... τι τραβάτε ρε παιδιά... και παρόμοια...

Και φθάσαμε 6 και κάτι μήνες και πια έχουμε μπει σε επ' αόριστον αναστολή με τις παραστατικές τέχνες ενοχοποιημένες σαν άκρως μολυσματική δραστηριότητα χωρίς να έχει προκύψει ούτε μια μαρτυρία κρούσματος. Κι ακόμα η πολιτεία μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται αυτό που έχει καταλάβει κι ο τελευταίος περαστικός στο δρόμο. Και μας πετάνε ένα 30% πληρότητα χωρίς πλαφόν -πόσο γενναιόδωρο- ίσα για να τελειώνουν με οποιαδήποτε αποζημίωση, την ώρα που σε όλες τις χώρες το 50% είναι το μίνιμουμ πληρότητα ακόμα κι όταν τα κρούσματα είναι εκατονταπλάσια ίσα ίσα για να ανακοινώσουν ότι οι χώροι πολιτισμού ανοίγουν και πάλι, ξέροντας ότι όχι μόνο δεν είναι βιώσιμο κι αληθινό, αλλά τις Τέχνες θα έλεγα ότι πρόκειται πλέον περί διωγμού.

Και ανακοινώνουν ότι τα ενοίκια των χώρων θα αυτορυθμιστούν κατόπιν προσωπικής συμφωνίας και συνεχίζουν το παιχνίδι των εντυπώσεων, διαρρέοντας σενάρια ανακούφισης, επιδότησης κενών θέσεων που δεν πραγματοποιούνται, έτσι για να βάζουμε μια τζούρα ελπίδας στο αδιέξοδο. Έτσι κι αλλιώς, ο χώρος του ζωντανού θεάματος στην Ελλάδα πάντα με την ελπίδα ζούσε. Πάντα ήταν μόνο για τους ρομαντικούς. Δεν έχουμε θέση στον εκλογικευόμενο και "φιλελεύθερα" τακτοποιημένο σύγχρονο κόσμο μας. Και παραμένουμε πολιτισμένοι. Πάντα γελαστοί και γελασμένοι».