Κώστας Λειβαδάς: «Για να σωθούμε, πρέπει σαν δέντρα, να γεννάμε εμείς το οξυγόνο μας»

Ο Κώστας Λειβαδάς, δημιουργός τραγουδιών όπως : «Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα», «Η επιμονή σου», «Είναι εντάξει μαζί μου», «Εγώ σ΄ αγάπησα εδώ», «Πιάσε με»,  «Σαν να μην πέρασε μια μέρα», «Για να σε συναντήσω», «Μοίρα μου έγινες», που αγαπήσαμε με τις φωνές της Ελεονώρας Ζουγανέλη, της Ελένης Τσαλιγοπούλου, του Γιώργου Δημητριάδη, του Μανώλη Λιδάκη, της Ανδριάνας Μπάμπαλη, της Γιώτας Νέγκα, κα., επιστρέφει με το δέκατο προσωπικό του άλμπουμ.   

Μια «Περιοδεία εντός», σε 16 σταθμούς, μέσα στην οποία συναντάει τους αγαπημένους του συνεργάτες και φίλους, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Κώστα Μακεδόνα, Ανδριάνα Μπάμπαλη και Τάσο Σκούρα. 

- Πόσο γενναίο είναι να βγάζει κανείς αυτόν τον καιρό σι ντι με 16 τραγούδια (που σε άλλες εποχές θα ήταν διπλός δίσκος) και πόσο μεγάλη περιπέτεια ήταν η δημιουργία του;

Είναι τρομερό κυριολεκτικά και ώρες ώρες, για τον μικρόκοσμό μου, μοιάζει ασύλληπτο, σε τι συνθήκες ξεκίνησε η περιπέτεια και με πόση όρεξη, για αυτόν τον δίσκο και από πόσα πολλά κύματα, δηλαδή τσουνάμι, πέρασε για να φτάσει στα χέρια μας.

- Που πάει να πει;

Χαρούμενα ντέμο και δοκιμές στο παλιό στούντιο των "Υπνοβατών", στη Νέα Πεντέλη, με τον εφηβικό μου σύμμαχο Κώστα Καββαδία και γραψίματα καινούργιων τραγουδιών παράλληλα, στον μαγικό Πλάτανο Αχαΐας , στα Χανιά, στην Πεντέλη... Στο μεταξύ και μια ευχάριστη συνάντηση-έκπληξη στη "Σφίγγα" με τον Μίλτο Καρατζά και τον Τάσο Σκούρα.  Παίζαμε με τον αγαπημένο μου Πάνο Κατσιμίχα και τον Δημήτρη Καρρά, μια παράσταση που οραματίστηκε ο Πάνος για τις 3 γενιές των τελευταίων 30 ετών. Εκείνο το βράδυ συζητήσαμε πρώτη φορά για την ένταξή μου στη νεοσύστατη Walnut του Τάσου και του Μίλτου, τη δημιουργία ενός προσωπικού δίσκου και τη γενικότερη συνεργασία μας.

- Αναρωτιέμαι τι ακολούθησε αμέσως μετά..

Από τότε μέχρι σήμερα, ζήσαμε την έτι περαιτέρω κατάρρευση των πνευματικών δικαιωμάτων,  θρίλερ πολιτικά εντός και εκτός των συνόρων, αλλά με αντίκτυπο μεγάλο στην περιοχή μας, έχασα την μητέρα  μου και τον μικρό αδερφό του πατέρα μου πολύ σκληρά και μετά ήρθε και ο ιός, για να καταλήξουμε στη μεγάλη αβεβαιότητα για την καθημερινότητα και την επιβίωση των καλλιτεχνών. Το περασμένο -ενθαρρυντικό σε μικρό βαθμό- καλοκαίρι, με ψευδαίσθηση και όνειρα, αλλά και με πολύ επιτυχημένες συναυλίες και με όλα τα μέτρα άψογα, τέλειωσε γρήγορα. Πριν καλά καλά το καταλάβουμε, έφτασε το φθινόπωρο με τα χειρότερα. 

- Πώς διαχειρίστηκες την απογοήτευση, αλλά και το θυμό για τόσες συναυλίες ματαιωμένες και τόσα σχέδια στον αέρα;

Βρεθήκαμε στο μέτωπο αυτού του δίσκου κι  ένα ευλογημένο αόρατο νήμα επέμενε να μας δίνει δύναμη και να μας βοηθάει, μαζί με τη δύναμη και των φίλων μουσικών και τραγουδιστών που συμμετέχουν, ώστε να ξαναβρίσκουμε  τρόπους να συνεχίζουμε. Πάνω απ' όλα, ένοιωθα ότι έχουν λόγο ύπαρξης αυτά τα τραγούδια και υπάρχει σοβαρός λόγος και για 'μενα και για τουλάχιστον όσους με ακολουθούν να βγει τώρα!

- Θεώρησες πως ήταν αργά να κάνεις πίσω;

Ακριβώς. Κι  αφού ήταν πολύ αργά για μας να κάνουμε πίσω η να βρούμε άλλο τρόπο ζωής, έκφρασης και θεραπείας, έπεσα με τα μούτρα σε αυτόν τον δίσκο και στη μουσική που έκανα για θέατρο και το χοροθέατρο της Δαγίπολης  και -όπως λέω και στο σημείωμα που δείχνει καθαρά την ταύτιση του δίσκου με το εκφραστικό καταφύγιο στο σύμπαν της μουσικής-, για να σωθούμε πρέπει σαν δέντρα το οξυγόνο μας να το γεννάμε εμείς! Το μάθημά μου πια το έχω μάθει καλά.

 - Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτή η νέα δουλειά είναι ένα σεργιάνι στις μεγάλες αγάπες σου;               

Η μητέρα μου και ο αδερφός μου είχαν προλάβει να ακούσουν πολλά τραγούδια   από αυτό το υλικό και μάλιστα να τα αγαπήσουν και έτσι απέκτησα και το έξτρα μεγάλο κίνητρο- μετά την απώλειά της-, να τελειώσω τα τραγούδια όσο πιο ολοκληρωμένα και με μεράκι και υπομονή, μπορούσα. Νομίζω σε αυτόν τον δίσκο έπεσε πιο πολλή δουλειά από ποτέ, τα τελευταία χρόνια. Ναι, πρόκειται για ένα σερφάρισμα σε όλες μου τις μεγάλες αγάπες και τα είδη με τα οποία ασχολήθηκα στο τραγούδι, με άξονα βασικό πάντα τον ηλεκτρισμό, αλλά και την πλούσια παράδοση της χώρας και το παλίμψηστό της. Πάνω από όλα όμως, με τη δική μου μυθολογία. 

Θεματικά, θα έλεγα πως το σι ντι αυτό, είναι  "πιο πολύ εγώ, πεθαίνεις.".. Δε νομίζω ότι άφησα σοβαρή εξομολόγηση, που να με έκαιγε αυτόν τον καιρό, έξω από το δίσκο, εκτός ίσως από ένα δυο πολύ προσωπικά και εξειδικευμένα ερωτικά τραγούδια...

          
- Ακούγοντας τη δουλειά σου αισθάνομαι πως οι ιστορίες πίσω από αυτά τα τραγούδια είναι πολλές, διαφορετικές και σε μεγάλη ακτίνα δράσης στον χρόνο. Κι όλο αυτό, με έναν αθόρυβο τρόπο. 

Έτσι είναι. Eπιρροές, αναφορές, ήρωες μουσικοί και μη, ανησυχίες, αγωνίες, η μεγάλη χαρά, το βαθύ πένθος και κάτω απ' όλα ένα κρυφό μονοπάτι γύρω από τον άνθρωπο και την καρδιά, το αλάτι της γης, που σε όλα τα επίπεδα συνθέτουν τα τραγούδια μου όλα αυτά τα χρόνια. Από τα Χανιά τη νύχτα που πέθανε ο Μπόουι και το «Για μια ακόμα ματιά στο λιμάνι» και τα τελευταία γιορτινά βράδια στο Παγκράτι πριν την πρώτη καραντίνα στο «Χρόνια μας πολλά» μέχρι την προσωπική και συλλογική  αγωνία του «Βόηθα με ψυχή» ,την Αστυπάλαια, τη Σέριφο και τη Φολέγανδρο με το αιώνιο φως τους, αυτές τις τρεις μεγάλες μάγισσες στο «Σαν το νησί του καθενός» , «Το πατρικό το πέτρινο» που έφυγε και στη θέση του άφησε μια πληγή...Ακόμη και η διασκευη "Ασπρα θα φορέσω", των Κατσαρού-Πυθαγόρα, που ήθελα να δοκιμάσω και την rock n roll πλευρά του , ήταν ένα από τα τραγούδια που ακούγαμε τις Κυριακές,  επιστρέφοντας από τις εκδρομές με τους γονείς  στο  σπίτι. Αυτό το "όλες μου οι αγάπες έχουν γίνει μια", από παιδί το άκουγα. Στην μεγάλη εικόνα του, είναι μεγάλη ευδαιμονία μέσα στη διαδρομή της ζωής, αυτός ο εαυτός που διαμορφώνεις και καταλήγεις να γίνεται ένα πρόσωπο με μια ταυτότητα... Όπως ένοιωσα και τις διαφορετικές επιρροές που είχα στα τραγούδια μου όταν βρήκα το ύφος μου, όπως νιώθουμε στη ζωή όταν αισθανόμαστε πια σιγά σιγά την ένωση των κομματιών μας. Έπρεπε να το ξαναβιώσω όλο αυτό, σαν γιορτή όμως, αυτή τη φορά. 

- Ποιο είναι άραγε το κρυμμένο moto του δίσκου;

Το καλό μάτι στο φως και το κακό στη σκοτεινιά. Αυτό είναι το pattern και το κρυμμένο moto του δίσκου, σε αυτές τις πρωτοφανείς παγκόσμια συνθήκες και στις καινούργιες μορφές που παίρνει ο τρόμος, μαζί με όλα όσα κουβαλάμε σαν άτομα. Για μια ακόμα φορά, η δημιουργικότητα αποδείχθηκε ο πιο στέρεος και φωτεινός δρόμος! Μονόδρομος για μένα πια ... Είναι πολύ αργά για κάτι άλλο, όσο και να τα έχουμε παίξει από την εξουθένωση, από τα  σημεία  και τέρατα που κατασπάραξαν τον χώρο μας τα τελευταία χρόνια και τη δραματικότητα που πήρε αυτή η μάχη μέσα στον
χρόνο του κορονοιού. Μακάρι να πρυτανεύσει η λογική και η συνεργασία, γιατί έχουμε πολλά να οργανώσουμε σε όλους τους τομείς του χώρου, που δεν σηκώνουν άλλο αναβολή και είναι έγκλημα που δεν είχαν γίνει ολα αυτά, από προχθές.

Υπάρχει θέμα υπόστασης, ύπαρξης και επιβίωσης, τόσο μεγάλο, που μόνο καιρός για εγωισμούς και στείρα πολυφωνία δεν υπάρχει...