Είδαμε την ταινία The Father με τον Άντονι Χόπκινς - Καλύτερα να μην τη βλέπαμε

Όχι, δεν έπρεπε να δούμε την ταινία «The Father»! Γιατί; Γιατί συνήλθαμε έπειτα από αρκετή ώρα! Είναι σαν να μπήκαμε κρυφά στο σπίτι της γειτόνισσας και να παρακολουθήσαμε κρυφά την πορεία στο Γολγοθά με τον «σταυρό» του πατέρα της στον ώμο! Κι ο πατέρας; Μας ράγισε την καρδιά! Ούτε μια στιγμή δεν νοιώσαμε ότι αυτό που βλέπαμε ήταν ταινία.

«Γειτόνισσα»; Η Ολίβια Κόλμαν! «Πατέρας»; Ο Άντονι Χόπκινς. Κι αν κάναμε μια αναδρομή στους ηθοποιούς – που μας έχουν σημαδέψει με τις ερμηνείες τους, στον ρόλο της πρώτης, τη Μέριλ Στριπ ή την Κάθριν Χέπμπορν θα μπορούσαμε να φανταστούμε και στο ρόλο του δεύτερου μόνο τον Λόρενς Ολίβιε!

Διαβάστε επίσης: Ο Σερ Άντονι Χόπκινς γιορτάζει 45 χρόνια νηφάλιος και στέλνει μήνυμα ελπίδας

Η ιστορία της ταινίας απλή, όπως απλή είναι η καθημερινότητα μιας μεσήλικης γυναίκας, χωρίς παιδιά, στις μέρες μας, με έναν πατέρα με βαριά γεροντική άνοια στο σπίτι και μ’ έναν σύζυγο που βλέπει τον πεθερό του σαν εχθρό της ζωής του. Τόσο απλή και τόσο περίπλοκη!

Κι εδώ αφήνουμε το σενάριο, την (άριστη) σκηνοθεσία που «παίζει» με τις ανοιακές σκέψεις του πατέρα, τη φωτογραφία και μένουμε στις ερμηνείες. Άντονι Χόπκινς: Συγκινητικός, ανεπιτήδευτος, εξωπραγματικά φυσικός, σπουδαίος, εκπληκτικός! Στην ταινία, που του χάρισε μια ακόμα υποψηφιότητα για Όσκαρ, σφίγγει στομάχια και ανοίγει δακρυικούς αδένες. Δεν χρειάζεται να μιλήσει, απλά ανοιγοκλείνει τα μάτια και είναι σαν να είπε τόσα πολλά… Στην ηλικία των 84, ο σερ Χόπκινς υποδύεται έναν ηλικιωμένο ετών 84, με νικημένο το μυαλό του από το χρόνο (συμβολική η αναζήτηση του ρολογιού σε όλη τη διάρκεια της ταινίας) και προκαλεί οίκτο ανακατεμένο με θαυμασμό: Οίκτο για τον «πατέρα», θαυμασμό για τον ηθοποιό! 

Ο Χόπκινς χαμογελάει και χαμογελάς μαζί του, κλαίει και σφίγγεις τις γροθιές για να μην κλάψεις, απορεί και απορείς, αστειεύεται και γελάς. Το να αναζητήσεις το απόλυτο – βαρύγδουπο επίθετο για να στολίσεις την ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς, θα ήταν απρεπές και ελλιπές. Γράφεις και το κύριο ουσιαστικό όνομά του πλάι στο επίθετο και τα λες όλα: Ήταν ο ΑΝΤΟΝΙ ΧΟΠΚΙΝΣ! Όλα τα υπόλοιπα είναι περιττολογίες.

Και πλάι στον μοναδικό Ουαλό μια ξεχωριστή Αγγλίδα, η Ολίβια Κόλμαν! Η γυναίκα, ή πιο σωστά η γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε σαν βασίλισσα, δείχνει ότι μπορεί να ερμηνεύσει όποιον ρόλο της δοθεί με πάθος!

Το μουσικό ντύσιμο της εξαιρετικής ταινίας, που να σημειώσουμε (όπως κάθε ταινία) χάνει το 60% της δυναμικής της όταν την δεις σε μικρή οθόνη, έχει να κάνει με άριες από κλασικές όπερες. Το «e crois entendre encore» (νομίζω ότι μπορώ να ακούσω…) από τους «Αλιείς Μαργαριταριών» του Μπιζέ βυθίζει τον θεατή στην σκοτεινή άβυσσο των δύσκολων γηρατειών, στην παρακμή της σάρκας, στην παράδοση άνευ όρων του νου· και ο Άντονι Χόπκινς τον αναρριχά στην κορυφή του Έβερεστ με την ερμηνεία του. Δύο τα συγκλονιστικά πλάνα της ταινίας: το νοσταλγικό βλέμμα του πρωταγωνιστή, από το παράθυρο, πια, της ζωής του στη νιότη και το δυνατό φινάλε.

Καλύτερα να μην την βλέπαμε την ταινία... Ήταν γροθιά στο στομάχι να παρακολουθείς τον αδυσώπητο χρόνο που έρχεται σαν ολετήρας, να βιώνεις την φυρονεριά του μυαλού καθημερινά, να καταλαβαίνεις πως οι αναμνήσεις έχουν πιάσει τη θέση των ονείρων και τέλος να συνειδητοποιείς – αν μπορείς να το κάνεις – πως των «άθλιων γηρατειών η καταφρόνια» πλησιάζει!

Όχι, καλύτερα να μην την βλέπαμε την ταινία, τώρα, που οι κινηματογράφοι είναι κλειστοί. Η μεγάλη οθόνη θα έκανε δυσθεώρητες τις ερμηνείες των δύο ηθοποιών· δικαιούνται τα Όσκαρ που διεκδικούν!   

Και κάτι τελευταίο. Έχουμε παρακολουθήσει δύο ακόμη ταινίες με σχεδόν ίδιο θέμα: την «Αγάπη» (Amour) του Μίκαελ Χάνεκε με τον Ζαν Λουί Τρεντινιάν και την Εμανουέλ Ριβά και το φιλμ «Still Alice» του Ρίτσαρντ Γκλέιτζερ με την Τζούλιαν Μουρ· η ταινία του Φλοριάν Ζελέρ «The Father» είναι ανώτερη. Γιατί; Άντονι Χόπκινς και Ολίβια Κόλμαν. Γι’ αυτούς!

Διαβάστε επίσης: Βανέσα Κέρμπι: Πιο ευαίσθητη στον πόνο των άλλων μετά το «Pieces of a Woman»