Το αέναο τοπίο του Πέτρου Ζουμπουλάκη: «Το Αιγαίο σε έδωσε το ωραίο ταξίδι»

Μία έκθεση έργων του Πέτρου Ζουμπουλάκη με τίτλο «Το Αιγαίο σε έδωσε το ωραίο ταξίδι», σε Μύκονο και Τήνο, από τις 8 Ιουλίου και για ολόκληρο το καλοκαίρι, οργανώνουν φορείς των δύο κυκλαδίτικων νησιών. «Ολιστική» όπως θα έλεγε ο ίδιος ο ζωγράφος. Με την έννοια οτι εκτίθενται μεν πολλά διαφορετικά, αυτόνομα έργα, που όμως είναι «ένα». Διαβάζονται σαν μια ωδή στο ατελεύτητο της νησιωτικής φύσης, του σκληρού και γοητευτικού τοπίου. Την έκθεση συνοδεύει μουσική σύνθεση εμπνευσμένη από τη θάλασσα, εμπλουτισμένη με ήχους φυσικούς (κύματα, αέρας, γλάροι, σειρήνες πλοίων κ.α.) δημιουργώντας υποβλητική ατμόσφαιρα.

Στη Μύκονο η έκθεση θα γίνει στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου, στα Ματογιάνια από 8 Ιουλίου ως 4 Αυγούστου με οργανωτή το ΚΔΕΠΠΑΜ.

Στην Τήνο από 8 Αυγούστου ως τέλος Οκτωβρίου, στο Ιδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού.

Το αέναο τοπίο

Λέει ο ίδιος ο ζωγράφος: Η στενότητα του χώρου στο εργαστήρι μου μ’ αναγκάζει τα θέματά μου να τα δουλεύω στο πάτωμα.  Βλέποντας τους πίνακες, τον έναν πλάι στον άλλον, άρχισα να τους κοιτάζω σαν κομμάτια ενός παζλ που ήταν στο χέρι μου, παίζοντας, να το συνθέσω απ’ το μηδέν.  Κι ύστερα με συνεπήρε η ελευθερία που αναδυόταν από το ακανόνιστο σχήμα αυτής της σύνθεσης.  Γιατί θα ‘πρεπε να την περιορίσω και να πω: «Μέχρι Εδώ!»;…

Είναι το έργο τέχνης δημιούργημα με την Αριστοτελική έννοια του όρου ή τα όριά του προεκτείνονται στο Άπειρο όπως και τα όρια του Χώρου, του Χρόνου, της Φύσης, του Σύμπαντος, της Ζωής;  Γιατί να περιορίζονται τα σύνορα του πίνακα «μέσα» στο θέμα του, «μέσα» στην κορνίζα του, «μέσα» σ’ αυτό που διάλεξε να δει το μάτι του καλλιτέχνη;  Κάθε έργο τέχνης δεν είναι το τμήμα μιας μεγάλης αλήθειας που το εμπεριέχει και που στην ουσία, αυτή αποτελεί το αιώνιο αντικείμενο της έρευνας του δημιουργού;  Και κατά συνέπεια, δεν αρνείται από την ίδια του τη φύση την οριοθέτησή του;

Το ακανόνιστο σχήμα των έργων μου αυτό ακριβώς το Απεριόριστο θέλει να παραστήσει.

Καθένας απ’ αυτούς τους πίνακες έχει αυτάρκεια και μπορεί να σταθεί σαν αυτόνομο δημιούργημα (άλλωστε έτσι δουλεύτηκαν).  Ταυτόχρονα αποτελεί το μικρό καθρέφτισμα μιας μεγάλης πραγματικότητας που αποκαλύπτεται μονάχα όταν όλα της τα κομμάτια τελικά ενωθούν.  Αλλά και πάλι μένει «ανολοκλήρωτη», χωρίς σύνορα και ζητά τη συμμετοχή της φαντασίας του θεατή για να συνεχίσει να προεκτείνεται στο Άπειρο…

Και υπογραμμίζει οτι: «Το τοπίο αποτελούσε πάντα την πηγή της έμπνευσής μου.  Το αιώνιο ελληνικό τοπίο σε όλες τις ώρες και σε όλες τις εποχές.  Θαυμάζω την ποικιλία και πολυμορφία του.  Οι θάλασσες και τα χερσονήσια, οι  ξερολιθιές και τα λιβάδια, οι αμμουδιές και οι κοιλάδες, οι γκρεμοί, τα βουνά και τα δάση ιδωμένα «από αέρος» αποτελούν μετεξέλιξη του ΑΕΝΑΟΥ ΤΟΠΙΟΥ μου που με απασχολεί πολλά χρόνια και που διαρκώς εμπλουτίζω».

Η Αθηνά Σχινά, κριτικός και ιστορικός Τέχνης, σημειώνει:

«…Εκείνο που επισημαίνει κανείς στα τοπία του αυτά, είναι ότι προσπαθεί να δώσει το μεταίσθημα της εικόνας.  Δε στοχεύει να ανταγωνιστεί την αληθοφάνεια, δε στοχεύει να ανταγωνιστεί το ρεαλισμό, παρ’ όλο που η γλώσσα του ξεκίνησε να είναι ρεαλιστική… Πράγματι χαρακτηρίζεται γι’ αυτή την αισθαντικότητα, γι’ αυτή τη λακωνικότητα της γραφής και κυρίως, αν είναι κάτι που τον χαρακτηρίζει ουσιαστικά ως γνώρισμα, είναι αυτή η διαφορετική προοπτική μέσα απ’ την οποία μας κάνει να βλέπουμε τον κόσμο…»

Και ο καθηγητής της ιστορίας της Τέχνης και συγγραφέας, Μάνος Στεφανίδης, υπογραμμίζει:

«Ο Πέτρος Ζουμπουλάκης επεκτείνει τον πρόσφατο προβληματισμό του σχετικά με την πραγματική υπόσταση της τοπιογραφίας, δημιουργώντας εικόνες που αποτελούν προσωπικές εκδοχές του ελληνικού χώρου.   Με συνειδητές περιτμήσεις του υλικού του και με μια διαρκή μετάσταση από το επιπολάζον στο ουσιαστικό, έδωσε μια καινούργια διάσταση σ’ ένα θέμα που εθεωρείτο -κακώς- εξαντλημένο.  Τα «τοπία» του δεν ξιπάζονται από γλυκερότητες αλλά προχωρούν στη δημιουργία ενός χώρου ποιητικού όπου το πραγματικό συγχέεται με το φανταστικό κι όπου πίσω από την επιφάνεια της εικόνας ανιχνεύεται η ρευστότητα της δομής της».

Ποιος είναι ο Πέτρος Ζουμπουλάκης 

Γεννήθηκε στην Αθήνα.  Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη, με υποτροφία του ΙΚΥ σε όλα τα χρόνια σπουδών.  Αποφοίτησε με πολλές διακρίσεις. Σπούδασε επίσης, Σκηνογραφία, Διακόσμηση και Διαφήμιση στο Φροντιστήριο της Α.Σ.Κ.Τ. κοντά στον Βασίλη Βασιλειάδη.  Μελέτησε τη Βυζαντινή και Λαϊκή Τέχνη στην Ελλάδα με υποτροφία του Ι.Κ.Υ.

Διοργάνωσε 62 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, ενώ έλαβε μέρος σε πολλές σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.  Εκπροσώπησε την Ελλάδα στις σημαντικότερες διεθνείς Biennale. Από το 1961, παράλληλα με τη ζωγραφική εργάστηκε για το θέατρο και τον κινηματογράφο φιλοτεχνώντας σκηνικά και κοστούμια. 

Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στις συλλογές των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, στα Μουσεία Πιερίδη και Βορρέ, στις συλλογές Αντωνίου, Βέργου, Βογιατζόγλου, Ιωαννίδη, Μοσχανδρέου, Καγκελάρη, κ.ά., καθώς και στις συλλογές των Τραπεζών: Εθνικής, Alpha Bank, Εμπορικής, Αγροτικής, Ιονικής, Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και σε άλλες ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές και μουσεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό.  Επίσης σε Πινακοθήκες πολλών Δήμων της χώρας καθώς και στην Πινακοθήκη της Βουλής.

Το 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.

Όλες οι ειδήσεις

Κορονοϊός: Οι περιοχές με τη μεγαλύτερη αύξηση κρουσμάτων - Στις ηλικίες 18-24 οι περισσότερες λοιμώξεις

Forbes: Η Ελλάδα θα έχει τεχνολογικό πλεονέκτημα ακόμα κι αν πάρει η Τουρκία F-16

Νέο Φάληρο: Έδειρε αλύπητα τη σύντροφό του και την παράτησε ημιλιπόθυμη στο δρόμο

Φυσικό αέριο: Έκτακτη συνεδρίαση της Ομάδας Διαχείρισης Κρίσεων υπό τον Κώστα Σκρέκα

Ντίνα Κώνστα: O πολιτικός και καλλιτεχνικός κόσμος αποχαιρετά τη σπουδαία ηθοποιό