Ο Καβάφης «επιστρέφει» κάθε χρόνο στο Νιχώρι του Βοσπόρου

Ελάχιστοι γνωρίζουν -ακόμη και Κωνσταντινουπολίτες- πως ο εμβληματικός ποιητής Κ.Π. Καβάφης πέρασε ένα κομμάτι της ζωής του στην Κωνσταντινούπολη, στο ειδυλλιακό προάστιο Νιχώρι του Βοσπόρου. Αν και γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ο Καβάφης πέρασε 3 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, ζώντας με συγγενείς του στο Νιχώρι, όταν ήταν 19 ετών (1882 – 1885). Η περίοδος αυτή υπήρξε καθοριστική για τη διαμόρφωση της ταυτότητας και της λογοτεχνικής του φωνής. Συχνά αυτο-προσδιορίζονταν μάλιστα ως «Κωνσταντινουπολίτης», για να τονίσει τους ισχυρούς δεσμούς του με την Πόλη. Σε ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα του ο Καβάφης γράφει:

«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια — σ’ ένα σπίτι της οδού Σερίφ· μικρός πολύ έφυγα, και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Στην εφηβικήν μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολη».

Το Νιχώρι, ένα μικρό αλλά ζωντανό κομμάτι της Κωνσταντινούπολης, το οποίο μπόλιασε μέσα στον Αλεξανδρινό ποιητή το βυζαντινό πνεύμα, κάθε Απρίλιο, ανήμερα των γενεθλίων του (29 Απριλίου), τον τιμά με μία ξεχωριστή εκδήλωση εμπνευσμένη κάθε φορά από την πολυσχιδή προσωπικότητά του. «Δεν πρόκειται για τρισάγιο», λέει ο Λάκης Βίγκας, πρώην πρόεδρος της κοινότητας Νιχωρίου και εμπνευστής των εκδηλώσεων μνήμης και τίμησης του Κ.Π. Καβάφη. «Θέλουμε να παρουσιάζουμε -μέσα από διαφορετικές τέχνες- τη πολύπλευρη καλλιτεχνική στόφα του ποιητή και όσων εμπνεύστηκαν από αυτόν», υπογραμμίζει.

Ο Καβάφης αγκάλιασε την Πόλη κι η Πόλη εκείνον

Ήταν 2013, όταν το Ζωγράφειο Σχολείο στην Κωνσταντινούπολη πήρε τη σπουδαία απόφαση να αφιερώσει το ετήσιο εκπαιδευτικό συνέδριό του στο μεγάλο ποιητή, Κωνσταντίνο Καβάφη, για να σηματοδοτήσει την 150ή επέτειο από τη γέννησή του. Παράλληλα, σε ανάμνηση της σύνδεσής του με την Κωνσταντινούπολη, αποφασίστηκε η ανέγερση μιας προτομής του Καβάφη έξω από την εκκλησία της Παναγίας Κουμαριώτισσας στο Νιχώρι, την οποία φιλοτέχνησε η γλύπτρια Ασπασία Παπαδοπεράκη. Έκτοτε, κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, η ελληνική κοινότητα στο Νιχώρι τιμά με μία ξεχωριστή εκδήλωση τον ‘συντοπίτη’ Κωνσταντίνο Καβάφη.

«Δεν υπήρχε ποτέ πριν μια τέτοια παράδοση στο Νιχώρι, να τιμούμε τον Καβάφη. Το 2013 έγιναν τα εγκαίνια της προτομής και έξω από την εκκλησία μας, στα κάγκελα, κρέμασα μια αφίσα που έλεγε ‘Ο Κωνσταντίνος Καβάφης επιστρέφει στο Νιχώρι’. Εκείνη την ημέρα συγκεντρώθηκαν περισσότερα από 400 άτομα. Έλληνες, ομογενείς, το Ζωγράφειο με μαθητές από σχολεία της Ελλάδας και της Κύπρου, που απήγγειλαν ποιήματα του Καβάφη, ακόμη και στα αραβικά, μιας και έζησε στην Αίγυπτο. Έτσι, τότε αγκαλιάσαμε τον Καβάφη και ο Καβάφης αγκάλιασε το Νιχώρι», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λάκης Βίγκας, σημειώνοντας ότι κάθε χρόνο τόσο ο ίδιος όσο και τα άλλα μέλη της κοινότητας στο Νιχώρι αναζητούν το νήμα που θα ξεδιπλώσει μία νέα, μοναδική θεματολογία για το αφιέρωμά τους στον Καβάφη.

Το 2013, ο εκδοτικός οίκος στην Κωνσταντινούπολη παρουσίασε την πλήρη έκδοση του ποιητικού έργου του Καβάφη στα τουρκικά. Την επόμενη χρονιά, το αφιέρωμα εστιάστηκε στο πώς ο Καβάφης επηρέασε τη μουσική, ενώ πέρυσι παρουσιάστηκε θεατρική παράσταση με ηθοποιούς να απαγγέλουν ποιήματα του ποιητή.

Η επιρροή του Καβάφη στη ζωγραφική

Η φετινή θεματική της εκδήλωσης στο Νιχώρι του Βοσπόρου αφορούσε την επιρροή που άσκησε ο Καβάφης σε σύγχρονούς του και μεταγενέστερους ζωγράφους και εικαστικούς. Σημαντικοί δημιουργοί από την Ελλάδα και την Τουρκία αφηγήθηκαν πώς δανείστηκαν από την ποίηση του Καβάφη την έμπνευσή τους. Ανάμεσά τους η Ελληνίδα εικαστικός Όλγα Αλεξοπούλου, η οποία ζει στην Κωνσταντινούπολη, ο ζωγράφος Γιώργος Κεβρεκίδης, που έζησε για χρόνια στο Νιχώρι, και ο Τούρκος εικαστικός Κιρκόρ Σαχάκογλου.

Ο Κιρκόρ Σαχάκογλου, κατά την παρουσίασή του, προέβη σε μια εξομολόγηση που ξάφνιασε. Όταν ο Λάκης Βίγκας του πρότεινε να μιλήσει για τον Καβάφη, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Μα, εγώ τον απεχθάνομαι. Εγώ λατρεύω το Ρίτσο, τον οποίο θεωρώ ανώτερο και από τον Ναζίμ Χικμέτ (σ.σ. Τούρκος επιφανής ποιητής)».

Αιτία, το ποίημα του μεγάλου ποιητή ‘Η πόλις θα σε ακολουθεί’. Αν και ‘Η Πόλις’ στο ομώνυμο ποίημα δεν είναι η Κωνσταντινούπολη, ωστόσο ο Κιρκόρ Σαχάκογλου, όπως και πολλοί άλλοι, έχουν συνδέσει αλληγορικά το ποίημα με την Κωνσταντινούπολη.

«Όσο προσπαθούσα να απομακρυνθώ από εκείνη και να εγκατασταθώ αλλού, να κάνω αυτό που ήθελα στη ζωή μου, η Πόλη με κρατούσε πάντα πίσω. Ήταν σαν να μου υπενθύμιζε τη δική μου πραγματικότητα», απολογήθηκε ο Τούρκος εικαστικός.

Η πόλις

Η πόλις θα σε ακολουθεί.

Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους.

Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς?

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις.

Για τα αλλού — μη ελπίζεις —

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ...

Γιώργος Κεβρεκίδης, ένας καρμικός παραλήπτης των ποιημάτων του Καβάφη

Η λέξη "Πόλις" στο ομώνυμο ποίημα του Καβάφη χρησιμοποιείται ως σύμβολο του παρελθόντος ή ενός κισμέτ, με το οποίο ο ποιητής ολιστικά συνδέεται, από το οποίο ίσως και να μη μπορεί να ξεφύγει ή να το αποποιηθεί. «Ο Καβάφης αναφέρεται στις επιλογές του ανθρώπου, ενδεχομένως στα λάθη που έχει κάνει, στους ανθρώπους που τον έχουν επηρεάσει και που τον ακολουθούν ως Σταθμοί στη ζωή», εξηγεί ο Γιώργος Κεβρεκίδης, για τον οποίο το ποίημα αυτό αποτέλεσε την αφορμή να οπτικοποιήσει, ως κυριολεκτική πια λέξη, την προσωπική του βιωμένη εμπειρία από την «Πόλη των πόλεων», - όπως άξια αποκαλείται η Κωνσταντινούπολη -, μια ανοιχτή και πάντα το ίδιο καρτερική για εκείνον σχέση, όπως έχει χτιστεί ως τώρα ανάμεσά τους, αποδίδοντάς της μεταφορικά τον όρο μιας γυναίκας ‘πλανεύτρας’.

Ο ζωγράφος Γιώργος Κεβρεκίδης, κατά την παρουσίασή του στο Νιχώρι, επέλεξε να προσεγγίσει τον Καβάφη με έναν πρωτότυπο τρόπο: συνθέτοντας έναν φανταστικό διάλογο μαζί του και συστηνόμενος στον Αλεξανδρινό ποιητή ως «καρμικός παραλήπτης των ποιημάτων σου, μα και ως επίδοξος προσωπογράφος σου».

Τίτλος της παρουσίασής του: «Επέστρεψε συχνά και παίρνε με», από το ομώνυμο ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη.

«Πόσο αρμόζει, αλήθεια, αυτή σου η προτροπή στην περίπτωσή μου! Πάντα θα με ξεβολεύει ευχάριστα μια φανερή συνάντησή μας, ξανά και ξανά, εδώ στο Νιχώρι», είπε απευθυνόμενος νοερά στον ποιητή ο ζωγράφος Γιώργος Κεβρεκίδης.

«Έψαχνα να βρω πώς να προσεγγίσω την ομιλία μου με βάση αυτά που έζησα εγώ στην Πόλη. Δηλαδή όλες αυτές τις αναταράξεις: τις ψυχικές, τα διλλήματα, τους δαίμονες, που καταγράφονται με γλαφυρότητα αλλά και με πόνο στα ημερολόγια εκείνης της περιόδου. Εκεί με άγγιξε ο Καβάφης. Έκανα έναν φανταστικό διάλογο μαζί του. Στην ομιλία μου τού απευθύνομαι σε δεύτερο πρόσωπο και χρησιμοποιώ ως μοτίβο, - σαν ένα ρυθμικό μοτίβο, για να αλλάζω ενότητες -, αυτή του τη φράση, αυτόν τον στίχο: ‘Επέστρεφε συχνά και παίρνε με’. Έτσι επικαιροποιώ μια επαναλαμβανόμενη προτροπή, μετουσιώνοντάς την σε προσωπική επιστολογραφία κι εγώ, ως ο μοναδικός παραλήπτης της, να ιδιοποιούμαι αυτήν την αμεσότητα που μου έχει επιτρέψει ο ίδιος μέσα από τον λόγο του και μπορώ να τον ενδύομαι, να τον καρπώνομαι».

Ο ζωγράφος Γιώργος Κεβρεκίδης ηχογράφησε 2 αναγνώσεις ποιημάτων του Καβάφη για να δοκιμάσει τη φόρτιση που δημιουργούν οι λέξεις των ποιημάτων από διαφορετικούς ανθρώπους. «Ενώ τις διαβάζεις σιωπηλά, αποκτούν άλλη δραματοποίηση, όταν τις εκφέρεις φωναχτά», αναφέρει. «Εσύ θα τις χρωματίσεις με διαφορετικό τρόπο, γιατί θα τις προσεγγίσεις με τη δική σου εκφραστικότητα, που σου παρέχει μια ταυτόσημη χροιά φωνής κι ένας δικός σου δραματικός τόνος. Αυτό κάνει η γλώσσα. Μπορεί να αναδείξει κάποιον ως προσωπικότητα μέσα από την υποκειμενικότητά του. Αυτό επιχείρησα διαλέγοντας την ‘Πόλη’, διαλέγοντας το ‘Όσο μπορείς’, διαλέγοντας ακόμη και το ‘Επέστρεφε’ το ίδιο... Τα ηχογράφησα και ταυτόχρονα δημιουργούσα μία κίνηση, παρεμβάλλοντας και τα έργα (τα πορτραίτα του Καβάφη) που έφτιαξα, ενώ ετοίμαζα την παρουσίαση αυτή, που παρήγαγα επί τούτου, εν όψει της παρουσίασης...», σημειώνει.

Ο Γιώργος Κεβρεκίδης, εμπνεόμενος από τον πνευματικό κόσμο του Καβάφη, επέλεξε να παρουσιάσει συνολικά 15 ζωγραφικά του έργα με αφορμή την εκδήλωση, ανάμεσα στα οποία τέσσερα πορτραίτα του ποιητή και μια "Πόλη εν χρωματική καμίνω", θέλοντας, όπως είπε, «να χρωματίσω τα αισθήματα που νιώθει κάποιος όταν αγναντεύει το Πολίτικο δείλι».

Ο Καβάφης μέσα από τις εικόνες του

Μέσα από λέξεις που μετατράπηκαν σε εικόνες και ποιήματα σε ζωγραφιές, η εικαστικός Όλγα Αλεξοπούλου μάς αφήνει να επισκεφτούμε τον κόσμο των συναισθημάτων και τις στιγμές εσωτερικής αναζήτησής του ποιητή. Μέσα από τα πορτραίτα του Καβάφη, που φιλοτέχνησε η ίδια αλλά και άλλοι ζωγράφοι, αφηγείται τον ψυχισμό του ποιητή, και μέσα από τους πίνακες, που αποτελούν τις εικαστικές εκφράσεις ποιημάτων του, εξηγεί την επίδραση του πνεύματος του Καβάφη στους καλλιτέχνες της ζωγραφικής.

«Τι είναι αυτό που κάνει τόσο πολύτιμο ένα απλό χαρτί, αν πάνω του βρίσκονται τα ποιήματα του μεγάλου ποιητή;

Η απάντηση δίνεται από τους εικαστικούς που προσπαθήσανε να απεικονίσουν το πόσο δυνατές είναι οι εικόνες του Καβάφη, ο οποίος γίνεται πλέον ο ίδιος αντικείμενο σπουδής», αναφέρει η Όλγα Αλεξοπούλου.

Πορτραίτα εμπνευσμένα από τον Αλεξανδρινό ποιητή

Μερικά από τα πιο εμβληματικά πορτραίτα του ποιητή -κατά την εικαστικό Όλγα Αλεξοπούλου- προέρχονται από τους Τάκη Καλμούχο, Ευθύμιο Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνο Μαλέα, Χαρίκλεια Αλεξανδρίδου-Στεφανοπούλου, αλλά το πιο εμβληματικό από όλα ίσως είναι το πορτραίτο από τον Γιάννη Κεφαλληνό, το πιο αναγνωρίσιμο πορτραίτο του ποιητή.

Ο βιρτουόζος εικαστικός Γιάννης Κεφαλληνός καταφέρνει να αποτυπώσει μια εφήμερη έκφραση του ποιητή με τα μάτια λοξά προς τα κάτω, ένδειξη περισυλλογής, δίνοντας αριστοτεχνικά την αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή σαν κάτι να σκέφτηκε ο ποιητής, το οποίο θα αποτυπώσει σε ποίημα αργότερα.

Το 1932 ο Καβάφης εισάγεται πολύ άρρωστος στον Ερυθρό Σταυρό στην Αθήνα και ο γλύπτης Μιχάλης Τόμπρος τον επισκέπτεται και τον φωτογραφίζει. Ο ποιητής πεθαίνει την επόμενη χρονιά ανήμερα των γενεθλίων του. Το 1948 βάσει της φωτογραφίας που τράβηξε ο Τόμπρος στο νοσοκομείο, ο υπερρεαλιστής εικαστικός και ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος φιλοτεχνεί αυτό το βυζαντινής τεχνοτροπίας πορτραίτο.

Ο Εγγονόπουλος σημειώνει για τον πίνακά του:

«Ήταν πολύ καταπονημένος, αλλά είχε μια φλόγα μέσα του, αυτή τη θεϊκή φλόγα. Και αυτή τη φωτογραφία δεν ήθελα να την αφήσω έτσι... Με τον πίνακα μου την καθάρισα».

Πίνακες εμπνευσμένοι από τα ποιήματα του Καβάφη

Μιλώντας για φλόγες, ο Χρήστος Μποκόρος με βάση το ποίημα “Τα κεριά” φιλοτέχνησε έναν πίνακα, δουλεύοντας εξαιρετικά την ένταση μεταξύ δύο αντίθετων υλικών, της φωτιάς και του ξύλου. Από κοντά ο πίνακας μοιάζει σαν να έχει πολλές μικρές ζωντανές φλογίτσες που καίνε με έναν παράδοξο τρόπο πάνω στο ξύλο.

Εμπνευσμένος από το ίδιο ποίημα “Τα Κεριά”, ο Αλέκος Φασιανός σκηνοθετεί μια σκηνή, όπου η φλόγα των κεριών μοιάζει να μεταλαμπαδεύεται σε όλο τον ουρανό.

Ο ζωγράφος Ανδρέας Γεωργιάδης έχει περιγράψει τον Καβάφη ως τον ποιητή της ζωής του.  Στο έργο ο “Ήλιος του Απογεύματος”, που πήρε τον τίτλο από το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη ο ζωγράφος σημειώνει:

“Με συγκινεί πάντα αυτή η περιγραφή μιας αγαπημένης ‘κάμαρης’, ενός εσωτερικού χώρου, έξοχα σκηνοθετημένου, με τρόπο τέτοιο, ώστε να συντείνει στην ενεργοποίηση του αισθήματος της απώλειας. Ειδικά ο ήλιος του απογεύματος πού ’φθανε το κρεβάτι ως τα μισά, που το χωρίζει ουσιαστικά στα δυο. Ο πίνακας αφήνει το φως να εισβάλει στο δωμάτιο συνδέοντας το μέσα με το έξω, το πριν με το μετά, το φως με το σκοτάδι.”

Ένα άλλο τοπίο από αυτό που απεικονίζει ο Ανδρέας Γεωργιάδης είναι αυτό του ποιήματος “Περιμένοντας τους Βαρβάρους”, το οποίο φιλοτεχνεί ο Νίκος Χατζηκυριάκος-Γκίκας το 1966. Το σχετικό απόσπασμα από το ποίημα λειτουργεί φαντασιακά πάνω στο σκηνικό που θέτει ο πίνακας:

Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κι οι πλατέες,

κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κι οι βάρβαροι δεν ήλθαν.

Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,

και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

Και τώρα τί θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Κοιτάζοντας τον ποιητή στα μάτια...

Με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Καβάφη και τα 80 χρόνια από το θάνατό του, οι εκδόσεις Ιστός δημοσίευσαν το 2013 το πλήρες έργο του ποιητή για πρώτη φορά μεταφρασμένο κατευθείαν από τα ελληνικά από τον Άρη Τσοκώνα. Στο εξώφυλλο του βιβλίου βρίσκεται η προσωπογραφία που φιλοτέχνησε η Όλγα Αλεξοπούλου για τον ποιητή.

«Για μένα, από την δική μου εντελώς προσωπική ματιά, αυτό που έλειπε από άλλα πορτραίτα του μεγάλου ποιητή ήταν ότι οι άλλοι ζωγράφοι δεν κοιτάγανε τα μάτια του. Στα πορτραίτα συνήθως κοιτάει κάτω ή διαβάζει. Εγώ προσπάθησα να κοιτάξω μέσα στα μάτια του. Να αποτυπώσω στο χαρτί το βλέμμα του. Δεν ξέρω τι θα έλεγε εκείνος για το πορτραίτο του, πάντως ένα είναι σίγουρο: οι εικόνες που μας άφησε ο ποιητής… ‘Κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό’».

Οι τόποι του Καβάφη στην ποίησή του

Ο χρόνος που πέρασε ο Καβάφης στην Κωνσταντινούπολη άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ποίησή του. Το νεανικό ποίημά του «Νιχώρι» αποτυπώνει την αγάπη του για το μέρος, ‘ζωγραφίζοντας’ με λέξεις τη μοναδική φυσική του ομορφιά και τη βαθιά συναισθηματική σύνδεση του ποιητή με τον τόπο.

Ξένε, σαν δεις ένα χωριό όπου γελάει η φύσις, 

κι εις κάθε πλάτανο κοντά που κρύπτεται μια κόρη 

ωραία σαν το τριαντάφυλλο – εκεί να σταματήσεις? 

έφθασες, ξένε, στο Νιχώρι.

Το ποίημα αυτό έρχεται σε αντίθεση με το μεταγενέστερο «Η Πόλις», όπου εκφράζει μια πιο παραιτημένη και γλυκόπικρη σχέση με τους τόπους, ιδιαίτερα με την αιώνια συνάφειά του με την Αλεξάνδρεια. Ενώ στο «Νιχώρι» επικρατεί μια αίσθηση θαυμασμού και ζωντάνιας, «Η Πόλις» αναδύει τον μελαγχολικό στοχασμό και την αναπόδραστη μοίρα του ποιητή.

Ο Καζαντζάκης για τον Καβάφη

Αρχές του 1927 ο Νίκος Καζαντζάκης ταξιδεύει στην Αίγυπτο και το Σινά. Επισκέπτεται τον Καβάφη στο σπίτι της οδού Λέψιους. «Στις 15 Απριλίου, αυτός που επρόκειτο να γίνει η διεθνής πεζογραφική φωνή της Ελλάδας δημοσιεύει στην εφημερίδα Ελεύθερος Λόγος άρθρο για τον ποιητή που έμελλε να γίνει η διεθνής ποιητική μας φωνή», σημειώνει ο ζωγράφος Γιώργος Κεβρεκίδης.

«Να ένας άνθρωπος μπροστά μου, άρτιος, που τελεί τον άθλο της τέχνης με υπερηφάνεια και σιωπή, αρχηγός ερημίτης, κι υποτάσσει την περιέργεια, τη φιλοδοξία και τη φιληδονία στον αυστηρό ρυθμό μιας επικούρειας ασκητικής», γράφει ο Καζαντζάκης.

Νιχώρι, μια πηγή ελληνικού πολιτισμού

«Δεν έχω κάποιο κόμπλεξ ανωτερότητας του πολιτισμού μας. Από τα νιάτα μου, ποτέ δεν φοβήθηκα να αναδείξω την ταυτότητά μου μέσα στην τουρκική κοινωνία. Ο πολιτισμός μάς δίνει δύναμη και κουράγιο στη ζωή, γινόμαστε πιο δυνατοί άνθρωποι», λέει ο Λάκης Βίγκας και αυτό προσπαθεί να κάνει το Νιχώρι. Να αναδείξει την ταυτότητά του και να σταθεί ισάξια μέσα στην ποικιλόμορφη πολιτισμικά Κωνσταντινούπολη.

Η φετινή εκδήλωση, που διοργανώθηκε στις 27 Απριλίου 2024, αποτέλεσε έναν πολύτιμο χώρο συνάντησης για πολλούς Έλληνες και Τούρκους, οι οποίοι συνήλθαν με σκοπό να εμβαθύνουν στον κόσμο του μεγάλου ποιητή, Κωνσταντίνου Καβάφη. Στο χαιρετισμό του ο πρόεδρος της κοινότητας Παναγίας Κουμαριώτισσας, Νίκος Καλαμάρης, σημείωσε ότι η Ρωμαίικη κοινότητα παρότι ολιγάριθμη διαθέτει αγάπη, διαθέτει μεγάλη ψυχή και επιδιώκει να μεταφέρει τις παραδόσεις της στις νεότερες γενιές.

Την επιμέλεια της εκδήλωσης και τον συντονισμό της είχε η φιλόλογος εκπαιδευτικός του Ζαππείου, κα. Κορνηλία Τσεβίκ Μπαϊβερτιάν.

Η κοινότητα Νιχωρίου πραγματοποιεί ετησίως πάνω από 30 πολιτιστικές εκδηλώσεις, γεγονός που μαρτυρεί την δυναμική της κοινότητας.