Το «Glorious Epic» της Σοφίας Μαυραγάνη στο Alcatraz - Η μαγεία του σύγχρονου χορού στο πιο φημισμένο στριπ κλαμπ της Αθήνας

Στο φημισμένο στριπ κλαμπ της Αθήνας, το Alcatraz, παρουσιάζεται για τέσσερις μόνο παραστάσεις (1-4 Ιουνίου) το νέο έργο «Glorious Epic» της Σοφίας Μαυραγάνη, μια από τις πιο γνωστές χορογράφους, της οποίας δουλειές έχουν παιχτεί μεταξύ άλλων στο Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου και το Διεθνές Φεστιβάλ Μπουένος Αϊρες. 

Μια καταιγιστική κινητική αφήγηση που μεταφέρει πάθη, πόθους, συναισθήματα και σκέψεις, από την αρχαιότητα έως τη σύγχρονη καλλιτεχνική σκηνή, μ' έναν νέο και μοναδικό τρόπο. Μια ποιητική αλληγορία για την ομορφιά του αταίριαστου.

Οι δύο πρωταγωνιστές, Ευθύμιος Μοσχόπουλος και Μαρία Μπρέγιαννη, μιλούν στο ethnos.gr για το έργο «Glorious Epic», αλλά και την επιλογή του Alcatraz, όπου σύμφωνα με τους ίδιους «είναι μια υπενθύμιση ότι είτε πρόκειται για ένα σύγχρονο χορευτικό κομμάτι είτε για ένα στριπ σόου, πάνω στη σκηνή μοιραζόμαστε έναν κοινό στόχο: τη συναισθηματική εμπλοκή και ικανοποίηση του θεατή». Η διάρκεια της παράστασης είναι 37 λεπτά, ενώ προτείνεται η άφιξη στο χώρο 30 λεπτά πριν από την έναρξή της.

Πώς είναι να χορεύετε σ' ένα στριπ κλαμπ και υπάρχουν διαφορές με άλλες σκηνές, όπως Στέγη, Ηρώδειο ή Επίδαυρος;

Μαρία Μπρέγιαννη: Ως ερμηνευτρια, η δουλειά μου παραμένει η ίδια ανεξάρτητα από την τοποθεσία. Ωστόσο, οι προσδοκίες του κοινού και η ατμόσφαιρα μπορεί να διαφέρουν σημαντικά από χώρο σε χώρο. Κάθε χώρος φέρει τα στερεότυπα του και μια ιστορία αναποφευκτα. Με το να κάνουμε την παράσταση σε αυτό το χώρο είναι και μια δήλωση ότι η Τέχνη είναι μεταμορφωτική και υπερβαίνει του φυσικού χώρου ενώ αναδεικνύεται η πολυχρηστικότητα και η ποικιλία της performance art. Αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι ο παραλληλισμός μεταξύ της καλλιτεχνικής χορευτικής παράστασης που φέρνουμε και των σόου που γίνονται στο κλαμπ. Και οι δύο μορφές περφορμανς περιλαμβάνουν υψηλό επίπεδο δεξιοτήτων, σωματικότητας και σύνδεση με το κοινό. Είναι μια υπενθύμιση ότι είτε πρόκειται για ένα σύγχρονο χορευτικό κομμάτι είτε για ένα στριπ σόου, πάνω στη σκηνή μοιραζόμαστε έναν κοινό στόχο: τη συναισθηματική εμπλοκή και ικανοποίηση του θεατή.

Ευθύμιος Μοσχόπουλος: Από την πλευρά μου, δεν υπάρχει διαφορά νομίζω. Η σκηνή οποία και να 'ναι, ειναι πάντα ένας τόπος που δίνει χώρο και βήμα στο ανθρώπινο σώμα να πει ό,τι θέλει να πει. Από 'κει και πέρα καθε σκηνή κουβαλάει μια ιστορία και όλες οι ιστορίες ειναι σημαντικό ν' ακούγονται.

Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή της παράστασης για εσάς;

Μ.Μ.: Δεν ξέρω αν είναι δυνατή, αλλά θα πω πιο προσωπικά ότι για μένα όπως βιώνω το έργο την ξεχωρίζω. Είναι μια στιγμή που φιλιόμαστε με τον Ευθύμη. Σε όλη την παράσταση διατηρούμε μια ορισμένη απόσταση, ενσαρκώνοντας τους ρόλους μας. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή, νιώθω ότι έχω απογυμνωθεί από την ιδιότητα της ερμηνεύτριας/χορευτριας και γίνομαι απλώς ένας άνθρωπος με επιθυμίες και τρωτά σημεία. Αυτό φέρνει μια οικειότητα στο προσκήνιο, αναδεικνύοντας τον αγώνα για σύνδεση με τον άλλο και την εγγενή ευαλωτότητα σε αυτή την προσπάθεια. Υπάρχει κάτι ανθρώπινο και τραγικό σε αυτή τη στιγμή.

Ε.Μ.: Για μένα δεν υπάρχει κάποια δυνατή στιγμή! Το προσπαθήσαμε αλλά ευτυχώς αποτύχαμε. Η παράσταση είναι γεμάτη με στιγμές αδύναμες που προσπαθούν εναγώνιως και μάταια να γίνουν σημαντικές, ν' ακουμπήσουν το μύθο του επικού.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τη Σοφία Μαυραγάνη και τι θαυμάζετε περισσότερο σ' εκείνη;

Ε.Μ.: Με τη Σοφία έχουμε συνεργαστεί ξανα πριν από δύο χρόνια, για τον «Πάταγο», όπου ήταν η πρώτη μας συνεργασία. Με θέλει μόνο για ντουέτα μάλλον (Γέλια)! Αυτό που εκτιμώ και θαυμάζω στη Σοφία είναι και αυτό που με ταλαιπωρεί κάποιες φορές, και αυτό είναι η άνευ ορίων εμπιστοσύνη και ελευθερία που δίνει στους/ις ερμηνευτές/τριες. Αυτό είναι όμως και το ωραίο σε συνεργασίες σαν αυτή.

Μ.Μ.: Μία μέρα απλά με κάλεσε στο τηλέφωνο να μου πει ότι χρειάζεται ένα άτομο και την ίδια στιγμή κλείσαμε τη συνεργασία.
Αυτό που θαυμάζω και παράλληλα με δυσκολεύει είναι η εστίασή της στην αυθεντικότητα έναντι της τελειότητας. Σε αντίθεση με την τυπική έμφαση που δίνεται, στην άρτια κίνηση ή στους τέλειους συγχρονισμούς, η Σοφία νιώθω ότι εκτιμά και αναζητά το προσωπικό στυλ του κάθε ερμηνευτή και τον αυθορμητισμό του ώντας στην σκηνή. Αυτή η προσέγγιση με προκαλεί να βγω από το comfort zone καθώς είναι διαφορετική από αυτό που έχω συνηθίσει. Αν κάνουμε κάτι απροσδόκητο ή αποτύχουμε να εκτελέσουμε κάτι, βλέπει αυτές τις στιγμές ως θετικές εκπλήξεις και πολύτιμα στοιχεία της παράστασης. Αυτή η προσεγγιση είναι αναζωογονητική, ειδικά σ' έναν χώρο όπου η ακρίβεια και το να κάνεις τα πάντα «με τον σωστό τρόπο» είναι συνήθως πρωταρχικής σημασίας.

Πώς θα περιγράφατε το σημερινό τοπίο του χορού στην Ελλάδα και σε ποιο βαθμό υπάρχει ανοιχτός διάλογος με τις διεθνείς τάσεις;

Ο χορός στην Ελλάδα είναι σε γενικές γραμμές παρόμοιος με αυτόν του εξωτερικού. Η ίδια η ερώτηση για το αν η Ελλάδα μπορεί να ακολουθήσει τις «τάσεις» που κυριαρχούν εκτός συνόρων μοιάζει κάπως παρωχημένη. Από την εμπειρία μου στα ευρωπαϊκά φεστιβάλ, έχω διαπιστώσει ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες συχνά προτείνουν εξίσου ενδιαφέρουσες προσεγγίσεις με εκείνες καλλιτεχνών από χώρες με πιο εδραιωμένη παρουσία στη χορευτική σκηνή, αφήνοντας ένα μοναδικό, ζωντανό και πλούσιο αποτύπωμα. Συνεπώς, ο χορός στην Ελλάδα δεν ακολουθεί απλώς τις διεθνείς τάσεις, αλλά τις εμπλουτίζει. Ωστόσο, παρά τη δυναμική που επιδεικνύουν οι Ελληνες χορευτές και χορογράφοι, ο χορός παραμένει υποχρηματοδοτούμενος. Η ενίσχυση του χορού με κρατικές επιχορηγήσεις δεν αποτελεί μόνο οικονομικό ζήτημα, αλλά και αναγνώριση της τέχνης ως αναπόσπαστο κομμάτι του κοινωνικού και πολιτιστικού σώματος της χώρας.

Τι εύχεστε για το μέλλον;

Ε.Μ.: Θα ήθελα τα παιδιά στη Γάζα να είχαν την ευκαιρία να ονειρεύονται και εκείνα το μέλλον τους.

Μ.Μ.: Ελευθερία στην Παλαιστίνη.