Γιάννης Μυλόπουλος: Β’ Βραβείο Πεζογραφήματος

Η λογοτεχνία καθαρίζει το μυαλό, αναχαιτίζει το κενό της σκέψης και τη δυσθυμία, μας θεραπεύει. Και ο εκάστοτε συγγραφέας, ως θεράπων ιατρός, προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή των αναγνωστών του. 

Έτσι και ο λογοτέχνης Γιάννης Μυλόπουλος αποκατέστησε για λίγο την καθημερινότητά μας με την καλλιτεχνική του δεινότητα, συμμετέχοντας στον 5ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της UNESCO Ελλάδας  με το διήγημά του «23:23» και κερδίζοντας το Β’ Βραβείο Πεζογραφήματος. Το ethnos.gr σας παρουσιάζει, κατ' αποκλειστικότητα, το διακριθέν κείμενο:

23:23

Βόλταρα στην παραλιακή με το σαραβαλάκι, περιμένοντας υπομονετικά τηλεφώνημά σου. Χθες το χτυπήσανε ξανά. Είναι η τρίτη φορά μέσα σε πέντε μήνες. Στο πίσω αριστερό φανάρι. Οι κάφροι δεν αφήσανε ούτε ένα σημείωμα παρά μονάχα έντονα ξύσματα κόκκινου χρώματος πάνω στο μαύρο του αγέρωχου Volkswagen. «Μόλις βγω από το tube σου τηλεφωνώ, αγάπη!», μου τέξταρες σε ένα εντελώς άψυχο SMS. Η προσμονή ζωγραφισμένη εδώ και λίγες εβδομάδες. Για την ακρίβεια από τότε που έφυγες, στις αρχές Αυγούστου για το Βig Apple! Γελάω μόνη μου, όταν σκέφτομαι την πρόταση γάμου στο νησάκι μας. Αυτό που πάμε συνέχεια, από τότε που γνωριστήκαμε για τα καλά εκείνο τον Απρίλιο λίγο έξω απο το κτίριο της Σ.Ε.Υ.Π. Εκεί, στην υπέροχη και απομακρυσμένη Ικαρία. Στη δική μας Ικαρία. Όπως εμείς ξέρουμε να τη ζούμε. Σ’ ένα δικό μας κόσμο, ως συνήθως. Σ’ ένα δικό μας χρόνο. Μας ταιριάζει είναι η αλήθεια.

            Οι ετοιμασίες μου φαίνονται βουνό. Όμως η τελεσίδικη απόφαση θα με επιβραβεύσει μοναδικά. «Η ζωή κάνει κύκλους. Δε σε ξεχνά. Οφείλεις να την καβαλάς. Να είσαι ο αναβάτης της. Να βάζεις πλάτη. Στυλοβάτης. Να μη σε κάνει αυτή ότι θέλει. Να τη φέρνεις σβούρα έτσι ώστε να μπορείς να τη σέρνεις εσύ όπως γουστάρεις». Λόγια σοφά της κολλητής μου από το Τ.Ε.Ι. Η Βούλα είναι κάτι παραπάνω απο φίλη. Έχει μια κοινωνική ευφυία η άτιμη. Δεν πέφτει ποτέ έξω. Τα λέει ωραία. «Ενορχηστρώνω τα dots». Έτσι μου είπες. Έτσι μου συστήθηκες, σαν γνήσιος προγραμματιστής την πρώτη φορά. Όλα τα βλέπεις μέσα από την επιστήμη σου. Πληροφορική ή αλλιώς Computer Science. Απορώ ακόμα πώς μ’ έριξες και έπεσα αμέσως σαν ώριμο φρούτο. Εσύ, ένα μαθηματικό μυαλό. Ποια; Eμένα, την αρτίστα, όπου το συναίσθημα και η φαντασία είναι έννοιες εφάμιλλες της προσωπικότητάς μου! Μην κοιτάς που κατά λάθος σπούδασα στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής, αλλά ακόμα χρωστάω δύο μαθήματα. Περισσότερο ασχολιόμουν με την επιμέλεια των εκθέσεων φωτογραφίας του Τ.Ε.Ι. παρά με την παράδοση των μαθημάτων. Αλλά ήταν περίφημα. Αναμνήσεις της στιγμής! Τώρα δε, που θα βρεθώ στη Μέκκα της σύγχρονης τέχνης... Άσ' το! Απύθμενη δεξαμενή ιδεών σε ένα συνδυαστικό κοκτέιλ ερεθισμάτων. Άπιαστο όνειρο απαράμιλλου κάλλους η επικείμενη δουλειά. Curator στην GalleryONE και επιστημονική συνεργάτις για θέματα παιδικής τέχνης στο MOMA. Ούτε στα πιο φευγάτα όνειρα δεν ενστερνίζομαι ότι παίζει κάτι ανάλογο. Ποτέ όμως. Σ’ ευχαριστώ, αγάπη μου, για το πρελούδιο και τα ακόρντα της επερχόμενης ζωής μου! Για το κούρδισμα και τη σύνθεση του χαρακτήρα της Νιόβης στη νέα ζωή! Όπως λέγανε και οι Στέρεο Νόβα, αρκετά χρόνια πριν.

            Παρκάρω το κατσαρίδι μου στο Μέγαρο Μουσικής. Θέλω να περπατήσω δίπλα στη θάλασσα. Θα μιλήσουμε σε τέσσερα λεπτά περίπου, κάνοντας τα math που λες και συ τόσο μα τόσο συχνά, υπολογίζοντας την ώρα που θα ανέβεις από την κλειστοφοβική πλατφόρμα στο υπαίθριο station του μετρό. Και ναι, συμβαίνει και αυτό! Θα σ' το γράψω για να γελάσουμε. Λες και νιώθω εσώκλειστη, αντικρίζοντας αυτό το πορτοκαλοκόκκινο ατάραχο νερό του Θερμαϊκού. Άλλες φορές ξεκουράζει την αύρα μου. Η ηρεμία που μετάφερει το σχηματισμένο μεγάλο γυαναικείο κεφάλι του αν το παρατηρήσεις στο χάρτη, καταβροχθίζει τη στιγμιαία ανησυχία της ψυχής μου. Αν ήταν μουσικό όργανο σίγουρα η άρπα θα είχε τον πρώτο ρόλο τσιμπώντας και ανιχνεύοντας την ένταση του κορμιού. Σήμερα, σαν να μη μου «μιλάει». Δεν μου απευθύνεται. Δεν με νανουρίζει. Έως και με κουράζει. Στέκεται παράξενο και νευρικά βουβό το νερό εκεί πέρα μέσα. Ξεδιάτροπα ανησυχητικό το προφίλ του κόλπου! Σαν τον Σαρλό! Γι’ αυτό τον προσπερνάω πλουμιστή. Απαξιώ. Σχεδόν αποκαρδιωτικός. Τυφλός, πεινάλας πειρατής, δίχως λάφυρα που απλώς παρατηρεί το άτυχο θήραμα που βρέθηκε στο διάβα του.

            Το πρώτο πράγμα που ανέφερες ήταν ότι κοντοστάθηκες σε ένα μαγαζί με αντίκες χθες βράδυ, επιστρέφοντας χίλια κομμάτια απο τη δουλειά. Μέσα απο τη βιτρίνα σου «φώναξαν» δύο retro μπρούντζινα κομοδίνα σε σχήμα τριαντάφυλλο. Απ’ όσο μπόρεσα να καταλάβω πρέπει να είναι μια ακατέργαστη τεχνική. Δεν μπήκες στο κατάστημα. Η κουρασμένη βαριά σιλουέτα σου παρέμεινε για λίγα δευτερόλεπτα στο περιθώριο της βιτρίνας. Θα περίμενες να επισκεφτούμε μαζί το «συνάδελφο» καλλιτέχνη, όπως τον περιέγραψες. Μπορεί να ήταν πολιτιστικός ρομαντικός μετανάστης από το Camden του Λονδίνου. Κατι τέτοιο σου έκανε! «Θα σου αρέσει πολύ» μου είπες.

            «Αγάπη μου, έφτασα στο tower, θα στηθώ στην ουρά για καφέ και muffin τριπλής σοκολάτας. Έχω λίγη ώρα μέχρι το πρωινό meeting. Σήμερα το μεσημέρι έχουμε αυτή την παρουσίαση του καινούργιου λογισμικού σε εκείνο το μεγάλο account που μπαίνει δυναμικά στην αγορά των Convenient Stores». Με ρώτησες επίσης αν είναι όλα ΟΚ με την τράπεζα που πήγα σήμερα το πρωί. Τόλμησα να σκεφτώ ότι βαρέθηκα την αναμονή. Θέλω να διακτινιστώ. Να τελειώσει το μαρτύριο μία και έξω. Δεν μου κάνει κέφι τίποτα πια στο εδώ και τώρα. Παρά μονο η σκέψη μου στο εκεί και τότε. Μαζί! Το κατάπια. Δεν το ανέφερα. Το έπνιξα. Ίσως και άθελα. Αγκάλιασα για άλλη μια φορά τη σιωπή. «Έχω γύρω στα είκοσι άτομα μπροστά που περιμένουνε... Γαμώτο, πόσο ίδιοι γινόμαστε όλοι στη Νέα Υόρκη. Νοσταλγώ το campus στη Σίνδο ώρες – ώρες. Κοσμοεπαρχιώτες στο νησί! Εμείς και τα νησιά μας, μωράκι μου... μας κυνηγάνε παντού, εε… Μας στοιχειώνουνε. Προβλέψιμοι μέσα στην ασυμμετρία μας όλοι εδώ στο south tower. Είναι απίστευτο! Θα προλάβω νομίζω όμως...».

            Ξαφνικά φασαρία, τζάμια πέφτουν απο παντού! Καμπουριασμένα βλέμματα κοιτούν νωχελικά προς τον ουρανό προσπαθώντας να αντιληφθούν τη σκιά του εξαιρετικά ψηλού ουρανοξύστη που «ξύνει» τον ουρανό! Χαμός, συναγερμοί, πανικός παντού. Η τηλεόραση, γράφεις, παίζει κάτι που δεν καταλαβαίνεις τι είναι στην αρχή. Δεν μπορείς να το αποκωδικοποιήσεις. Βλέπω στην οθόνη του κινητού να με καλείς. Μου είπες ένα κούφιο σ’ αγαπώ, από εκείνα τα άγονα που βλέπουμε και κοροιδεύουμε στις ταινίες. Σαν το ξενέρωτο ζευγαράκι που κοροιδεύαμε πιο παλιά απο το τμήμα σου στο ΤΕΙ. Πολύ fake, πολύ γρήγορο αλλά και πολύ μελό! Όμως πραγματικό. Έτρεμα πάντα στο άκουσμα ενός τέτοιου άδειου δραματικού «σ’ αγαπώ». Δυνατό χτυποκάρδι που κάνει skip τα επεισόδια σειράς ενός επερχόμενου κύκλου. Ο κύκλος αυτή τη φορά δεν είναι ψηφιακός σε καποιο κανάλι. Είναι ρεαλιστικός. Ανακαλώ τον κύκλο της ζωής. Δε θα θελα να το ξανακούσω έτσι όπως ήχησε μέσα μου. Είχε μια αίσθηση τερματισμού, προμηνύοντας μια θλιβερη αφετηρία! Εξερχόμενη βρώμικη φιγούρα που παλεύει, βγαλμένη απο ένα αγνοούμενο τραπουλόχαρτο!

            Έπεσε η γραμμή απο την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Σ’ έχασα τελείως. Χάνομαι μέσα στον απόηχο των λέξεων και της περιγραφικής θορυβώδους εικόνας. Δεν μπορώ να αντισταθώ στη συναισθηματική φόρτιση και λιώνω. Καταρρέω. Τρέχω με υποβοήθεια και βαριά ανάσα να βρω την κοντινότερη τηλεόραση. Μπαίνω κατάκοπη στο πρώτο γωνιακό καφέ που βρίσκω μπροστά μου. Όλα μηχανικά. Όταν κατάλαβα, όταν συνειδητοποίησα τι γίνεται. «Τρέχω προς τα πίσω, έχει σύννεφο παντού από..., Νιόβηηηη..., σ’ αγα...» ήταν τα τελευταία λόγια σε χαρακτήρες που κατέφτασαν σε ένα φοβικό ετεροχρονισμένο μήνυμα.  

            Τέσσερα λεπτά πριν επικοινωνήσουμε, κάναμε σχέδια. Μερικά, ακούγονταν ως τρελά. Άλλα πάλι, πιο καθημερινά, πιο πρακτικά. Την επόμενη Τετάρτη θα μετακόμιζα. Το σημείο μηδέν αρχίζει για εμένα, στην ουσία για εμάς, την ερχόμενη Τετάρτη του Οκτωβρίου. Στην τηλεόραση λίγη ώρα μετά, αντικρίζω το σημείο μηδέν που ήδη γράφτηκε στην ιστορία. Άδικο. Σπαραχτικό. Δεν ξέρω. Αποδυναμωμένος εφιάλτης! Η σημερινή δική σου ανατολή ξεκίνησε με το δικο μου ηλιοβασίλεμα. Ηλιοβασίλεμα θανάτου... Παίζει και το αντίστροφο. Ένα flip side, όπως σ’ αρέσει να μιλάς μισά αγγλικά και μισά ελληνικά σε μια φράση.

            Ευτυχώς ξύπνησα! Βασικά τραβούσε το σεντόνι εδώ και λίγη ώρα η Βασιλικούλα. «Μαμά, πότε θα πάμε στον μπαμπά; Μου υποσχέθηκε να πάμε βόλτα σ’ εκείνη την τεράστια κυρία που είναι σαν άγαλμα και κάτι κρατάει μπροστά στον πελώριο ωκεανό...». Ήταν απλώς ένα όνειρο συνεχιζόμενης καλοκαιρινής σιέστας! Δεν μπορώ να συνέλθω εύκολα. Σούμπιτη θα ανοίξω την κατάψυξη. Χρειάζομαι παγωτό. Υπογλυκαιμική τάση. Πολλή ζέστη ακόμα. Φλας μπακ στην ψυχή μου, στο μυαλό και το υποσυνείδητο του. Βλέπεις, 9/11 σημερα. Δεκαπέντε χρόνια μετά. Μ’ επηρέασε όσο δεν πάει. Σου ‘στειλα στο Viber «Καλησπερέντες! Πως είσαι αγάπη μου;» Ήταν τόσο αληθινό το γαμημένο, τόσο ζωντανό, τόσο αψεγάδιαστο. Δόξα τω Θεώ, είναι ψέμα! Χορεύω με Inner Smile από τους TEXAS. Πιάνω το ρυθμό τους για να μου φύγουν ολα. Μαζί και η μονάκριβη κορούλα μας. Η ζωή μας ολόκληρη. Βρίσκομαι για κλάσματα δευτερολέπτου στο νησάκι μας, σε ένα μεταμεσονύχτιο πανηγύρι καθώς χορεύαμε μέσα στη βροχή, με κολλημένα ρούχα σαν παλαβοί. Πρέπει να ήταν η νύχτα που έγινε το καλύτερο «μοιραίο» της ζωής μου! Μου λείπεις πολύ. «Γαμώ την κρίση μου μέσα» φωνάζω καθισμένη σε μια καρέκλα σκηνοθέτη που έχουμε στο μπαλκόνι μας! Τελικά, ρε Βασίλη, είσαι μακριά. Δυο κόσμους και μια θάλασσα στη μέση. Κανένα Skype δε σε φέρνει πιο κοντά!

            «Σας περιμένω σαν τρελός. Σας θέλω εδώ! Νιώθω σαν ναυαγός στο μεγάλο νησί, χωρίς εσάς αγάπες μου...». Φαντάσου, η Νέα Υόρκη είναι νησί. «Μα έτσι είναι, μην αυταπατάσαι, ειδικά εκεί που είναι η δουλειά του μπαμπά, καλή μου Βασιλική!». «Μαμά, τι σημαίνει αυταπατάσαι;». Δίκιο έχει. Πού πάω και τα σκαρφίζομαι ώρες-ώρες κι εγώ, δεν μπορώ να καταλάβω. Μάλλον η βραδινή yoga θα το φάει το άκυρο! Ψυχοθεραπευτική μαγειρική για τα δυο μας έχει το πρόγραμμα. Απο τη Σίνδο στη Νέα Υόρκη. Σουρεαλιστικό αλλά τέρμα αληθινό. Η προσωπική πυξίδα στην πορεία που χάραξε η ζωή μου.

            Αυτό που θέλω είναι να τρέξω, να χορέψω, να ζωντανέψω μια πρώιμη Ανάσταση μέσα μου. 11.11, δείχνει το ηλεκτρονικό ρολόι της κουζίνας. Πόσο πιο σημαδιακά να κορυφωθεί η μέρα! Εικόνα σαν αυτή των δίδυμων πύργων. Αυτό μου έκανε. Στα επόμενα λεπτά θα το γυρίσω να δείχνει 23.23 αντί για το αναλογικό 11.00. Το αυτί μου νωθρά θα πιάσει από τη λίστα που παίζει στο κανάλι μου στο YouTube, το Mexican Moon των CONCRETE BLONDE. Εσύ μου το πέρασες, θυμίζοντας μας πως είναι ένα απο τα «δικά» μας τραγούδια. Απο τα πρώτα που ακούγαμε και συμπάσχαμε με τους στίχους ανάμεσα στα φοιτητικά διαλείμματα. Δάκρυα χαράς ή λύπης. Μελαγχολία ή ευτυχία. Δεν μπορώ να ξέρω. Θα δείξει. Αμφιταλαντεύομαι με βάση το άγνωστο. Αυτό που ξέρω και νιώθω σίγουρα είναι πως δεν αντέχω άλλο τη διάσπαση μας. Έχω να επικοινωνήσω αρκετό καιρό με την κολλητή μου τη Βούλα. Της τηλεφωνώ με βιασύνη. Adios, amigos!

Βιογραφικό σημείωμα

O Γιάννης Μυλόπουλος είναι δημιουργός του FABRIKA STORYTELLING STUDIO, γράφει μικρές λογοτεχνικές ιστορίες, αρθρογραφεί για τη δημιουργικότητα των επιχειρήσεων στην ψηφιακή εποχή και μετασχηματίζει λέξεις σε brands με μια αφηγηματική διάσταση στρατηγικής επικοινωνίας.