Πέθανε ο Γάλλος σταρ Μισέλ Πικολί

Έφυγε από τη ζωή ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του 20ού αιώνα

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

Έφυγε από τη ζωή ο σημαντικός Γάλλος ηθοποιός Μισέλ Πικολί (Michel Piccoli) σε ηλικία 94 ετών. Την είδηση του θανάτου του ανακοίνωσε η οικογένειά του.

Ο Μισέλ Πικολί ήταν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του 20ού αιώνα. Πρωταγωνίστησε σε ταινίες σκηνοθετών όπως ο Λουίς Μπουνιουέλ, ο Μάρκο Φερέρι, ο Κώστας Γαβράς, ο Κλοντ Λελούς, ο Νάνι Μορέτι, ο Ζακ Ριβέτ, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, ο Αλέν Ρενέ και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.

Ο Μισέλ Πικολί έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερου ηθοποιού στο φεστιβάλ των Καννών («A Leap in the Dark» - 1980) και την Αργυρή Άρκτο καλύτερου ηθοποιού («Strange Affair» - 1982) στο Φεστιβάλ του Βερολίνου από κοινού με τον Στέλαν Σκάρσγκαρντ.

Γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 27 Δεκεμβρίου του 1925, σε μια οικογένεια μουσικών. Πέρασε τα πρώτα χρόνια της καριέρας του σε δεύτερους ρόλους. Τα πρώτα του κινηματογραφικά βήματα έγιναν στη δεκαετία του '40 αλλά ήταν η συνεργασία του με τον Ζαν Ρενουάρ στο «French Cancan» (1955) που σηματοδότησε τις μεγάλες του κινηματογραφικές συμπράξεις με σπουδαίους δημιουργούς. Ένα χρόνο μετά, έπαιξε στην ταινία «Oι Πέντες Φυγάδες» (1956) του Λουίς Μπουνιουέλ για να ακολουθήσουν ακόμα επτά φιλμ τα οποία τον ταίριαξαν με τον ρηξικέλευθο δημιουργό, συμπεριλαμβανομένων των «Το ημερολόγιο μιας καμαριέρας» (1964), «Η ωραία της ημέρας» (1967) και «Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας» (1972). Η μεγαλύτερη επιτυχία της πολύπλευρης και φωτισμένης καριέρας του ήταν η «Περιφρόνηση» (1963) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ταινία -σταθμός για τη nouvelle vague, για να ακολουθήσουν δεκάδες σημαντικές ταινίες σε όλο το φάσμα του εμπορικού, αλλά και πιο art κινηματογράφου.

Ο Πικολί έπαιξε απέναντι στις μεγάλες ντίβες του ευρωπαϊκού σινεμά της εποχής, όπως η Μπριζίτ Μπαρντό («Η περιφρόνηση»), η Κατρίν Ντενέβ («Η ωραία της ημέρας»), οι Τζέιν Μπίρκιν και Εμανουέλ Μπεάρ («Η ωραία καυγατζού» του Ζακ Ριβέτ) αλλά και οι Ρόμι Σνάιντερ («Τα πράγματα της ζωής» του Κλοντ Σοτέ), Ιζαμπέλ Ιπέρ και Χάνα Σιγκούλα («Το πάθος») και Ζιλιέτ Μπινός («Η δική μας νύχτα»), ενώ βρέθηκε να κατέχει πρώτους και δεύτερους ρόλους σε περισσότερες από 240 ταινίες.

Τον θυμόμαστε σε ταινίες που αποτελούν αναφορά για την Έβδομη Τέχνη, ή σε άλλες που αποτελούν ντοκουμέντα μιας εποχής - «Ο Μιλού το Μάη» (1990) του Λουί Μαλ για τον Μάη του '68, το «Βαγόνι δολοφόνων» (1965) και το «Μακί, τα λιοντάρια της κολάσεως» (1967) του Κώστα Γαβρά, η «Σκόνη του χρόνου» (2008), τελευταία ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου, το «Έχουμε Πάπα!» (2011) του Νάνι Μορέτι, στα φιλμ του πρωτοποριακού, πειραματικού σινεμά του Λεός Καράξ («Η δική μας νύχτα», «Holy Motors»).

Το 2015 στο κατώφλι των 90 εξέδωσε την αυτοβιογραφία του στην οποία είχε αναφέρει: «Θα θέλαμε να μη σταματήσει ποτέ (η ζωή) αλλά θα τελειώσει. Η μνήμη παρακμάζει και αυτό είναι καταστροφή για έναν ηθοποιό».