Ο Λάζαρος αναστήθηκε, γύρισε από τους νεκρούς, αλλά δεν μίλησε ούτε γέλασε ποτέ από τότε – Τι είδε που το ερμήνευσαν μόνο οι ποιητές

Σάββατο του Λαζάρου σήμερα κι ανοίγει η Ωραία Πύλη της Μεγαλοβδομάδας. Ο Λάζαρος αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, (στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και όχι του Λουκά – άλλος Λάζαρος εκείνος) και είναι φίλος και μαθητής του Χριστού, ο οποίος «ηγέρθη εκ νεκρών»…

«Κάτωχρος κι εξαντλημένος ο Ιησούς στάθηκε κοντά στον τάφο. «Λάζαρε, βγες έξω» φώναξε. Όλοι περίμεναν. Κι ο φτωχός νεκρός που ένιωσε ότι εδώ στον τάφο του παίζεται η τύχη του κόσμου, τι να ’κανε; Η γη είχε χαθεί, πώς θ’ άφηνε χωρίς ανάσταση έναν ολάκερο ουρανό;»… Είναι οι στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη για τον Λάζαρο, τον θνητό Λάζαρο που ο Χριστός ανέστησε. Λάζαρος, ο άνθρωπος που κατά την Καινή Διαθήκη, είναι εκείνος που πήγε, είδε, γύρισε, αλλά δεν μίλησε…

Ο Λάζαρος ο επονομαζόμενος και Δίκαιος ή Τετραήμερος, αρρώστησε βαριά και πέθανε, σε ηλικία 30 χρονών (Ιωάννου ια’ 1-44).
Οι Γραφές αναφέρουν ότι, οι αδελφές του Λάζαρου ειδοποίησαν τον Ιησού ο οποίος βρισκόταν στη Γαλιλαία ότι ο φίλος του «ασθενεί βαρέως».
Στους μαθητές του, ο Ιησούς, είπε ότι ο φίλος του κοιμήθηκε και ότι θα μεταβεί στη Βηθανία για να τον ξυπνήσει. Όταν έφθασε στη Βηθανία με τους μαθητές του, η Μαρία, η αδελφή του Λαζάρου, του παραπονέθηκε ότι αν ερχόταν εγκαίρως δεν θα πέθαινε ο αδελφός της.
Ο Ιησούς δάκρυσε και ζήτησε να τον οδηγήσουν στον τάφο: Ένα σπήλαιο φραγμένο με ογκώδη λίθο. Παρότι προειδοποιήθηκε ότι, η οσμή θα ήταν ανυπόφορη, περίμενε να ανοίξει η είσοδος του τάφου και υψώνοντας φωνή μεγάλη είπε: «Λάζαρε δεύρο έξω!». Ο Χριστός ανάστησε τον Λάζαρο τέσσερις ημέρες μετά τον θάνατό του -εξού και ο χαρακτηρισμός «Τετραήμερος».

«Ω ναι, δεν έπρεπε στο «Δεύρο έξω» να υπακούσω μα την ειρηνική μου οδό αποσύνθεσης ν’ ακολουθήσω ταπεινά, σαν τους κοινούς θνητούς. Τώρα σε τι Δευτέρα Παρουσία να πιστέψω σε τι ανάσταση νεκρών ανάμεσα σ’ εξαίρεση ζωής και στον κανόνα του θανάτου;» γράφει ποιητής ο Γιάννης Βαρβέρης…

Τριαντά χρόνια και γέλασε μια φορά...

Ο Λάζαρος έζησε άλλα 30 χρόνια μετά την έγερσή του. Οι παραδόσεις τον θέλουν σκυθρωπό και αγέλαστο στη ζωή που έζησε μετά την ανάστασή του, και αυτό οφειλόταν - λέγεται - στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον Άδη. Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι δεν γέλασε ποτέ στη ζωή του παρά μία φορά, όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε: «το ένα χώμα κλέβει το άλλο»! Κατά τις παραδόσεις, ο Λάζαρος, εκοιμήθη στην Κύπρο το έτος 63 μ.Χ. σε ηλικία 60 ετών και ο τάφος του στην πόλη των Κιτιέων έγραφε: «Λάζαρος ο τετραήμερος και φίλος του Χριστού».

Τι είδε όμως ο Λάζαρος; Είδε κάτι; Ή όχι; Αν ναι, τι ακριβώς και γιατί δε μίλησε; Η σιωπή του, κρότος στα ευαγγελικά κείμενα.
Όμως ο Όμηρος είχε στείλει χιλιάδες χρόνια πριν πατήσει ο Χριστός στη Γη τον Οδυσσέα στον Άδη… Και ο Οδυσσέας είδε και «μίλησε»: «Τότε κι άλλες ψυχές νεκρών αφανισμένων είχαν στηθεί εκεί και καθεμιά ρωτώντας έλεγε τον πόνο της».
Ο Όμηρος μας παραθέτει και τη συνάντηση του Οδυσσέα με τον Αχιλλέα στον Κάτω Κόσμο: «Ω Αχιλλέα, του Πηλέα γιε, ο πρώτος κι ο καλύτερος των Αχαιών… Αχιλλέα, κρίνω πως δεν υπάρχει άλλος σου ευτυχέστερος, ούτε από όσους έζησαν στο παρελθόν, μήτε από εκείνους που θα ρθούν στο μέλλον».
Κι ο Αχιλλέας απαντά μ’ εκείνο τον επικό στοίχο που κρύβει όλη την τραγική αλήθεια για την μετά θάνατον ζωή: «Μη θες να με παρηγορήσεις για τον θάνατό μου, Οδυσσέα γενναίε· θα προτιμούσα πάνω στη γη να ζούσα, κι ας ξενοδούλευα σε κάποιον, άκληρο πια που να μην έχει και μεγάλο βιος, παρά να είμαι ο άρχοντας στον κάτω κόσμο των νεκρών»…

Και ως επίλογο, όπως και στο έμπα του κειμένου Τάσος Λειβαδίτης: «Αφήστε με, παρακαλώ, μια στιγμή να περάσω. Θα 'μια σύντομος, όπως όλοι οι αληθινά μεγάλοι. Δε με ξέρετε; Είμαι, λοιπόν, εγώ που φώναξα πριν τόσες χιλιάδες χρόνια εκείνο το ασύγκριτο, μάταιο "νενικήκαμεν". Εγώ που πρόδωσα τους Έλληνες σ' όλες τις μάχες, και τους Πέρσες σ' όλη την αιωνιότητα. Ακριβώς, το μαντέψατε: είμαι ο Λάζαρος. Εγώ που μου φωνάξανε μια νύχτα, τέσσερις μέρες νεκρός: Λάζαρε, βγες έξω. Κι ενώ ήξερα πως κανείς δε μπορούσε να μ' αναστήσει, συμπόνεσα τόσο την ανθρώπινη ευπιστία που σηκώθηκα»...

Εμείς τι να γράψουμε; Αν είχε δει κάτι ο Λάζαρος θα το είχαμε μάθει, σίγουρα. Για την ώρα, οι ποιητές γνωρίζουν περισσότερα κι από τον Λάζαρο κι από το γένος των θνητών ολόκληρο... Ας τους δώσουμε περισσότερη προσοχή!

Και κάτι ακόμα: Η Ανάσταση του Λαζάρου έχει προκαλέσει ανήκεστο βλάβη στην αισιοδοξία των ανθρώπων (των νεοελλήνων βασικά) που πιστεύουν πως ό,τι και να κάνουν ο θάνατος δεν τους απασχολεί· κάποιος Μεσσίας θα βρεθεί να τους αναστήσει, φρονούν. Οι τάλανες!