Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: Το δόγμα της αγάπης και η μία πικρία (αδημοσίευτες φωτογραφίες)

Συμπλήρωσε 12 χρόνια στο πηδάλιο της Εκκλησίας, ανέπτυξε τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο, δημιούργησε Βιβλιοθήκη και Σχολή Βυζαντινής Μουσικής, ψηφιοποίησε τις ενορίες και πάντα καταφεύγει στο ησυχαστήριό του, το Μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων, στη Ζάλτσα

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Ήταν μεσημέρι της 7ης Φεβρουαρίου 2008, όταν η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος προχωρούσε στην εκλογή του 20ού κατά σειρά Ποιμενάρχη της. Και το όνομα αυτού, Θηβών και Λεβαδείας Ιερώνυμος.

Πριν από λίγες ημέρες ο κ. Ιερώνυμος συμπλήρωσε δώδεκα χρόνια στο πηδάλιο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κατά κοινή ομολογία είναι ο Αρχιεπίσκοπος των αθόρυβων έργων, που γνωρίζει πολύ καλά πότε είναι ο καιρός του «λαλείν» και πότε ο καιρός του «σιγάν», αλλά και ο Ποιμενάρχης της ουσίας.

«Ο Αρχιεπίσκοπος δεν είναι δεμένος με την καρέκλα του και όσοι τον κατηγορούν για αφωνία δεν τον γνωρίζουν, ούτε αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο σκέπτεται και ενεργεί. Γιατί για τον Αρχιεπίσκοπο οι πράξεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά και όχι τα λόγια και οι τυμπανοκρουσίες» αναφέρουν στο «Εθνος της Κυριακής» στενοί συνεργάτες του.

«Ποτέ ο Αρχιεπίσκοπος δεν ήταν άνθρωπος της υπερβολής, της εξουσίας ή της χλιδής. Προτιμά να είναι με τα παιδιά στις κατασκηνώσεις της Αρχιεπισκοπής και να συζητά και να κάνει πλάκα, από το να βρίσκεται στο Προεδρικό Μέγαρο με αρχηγούς κρατών σε επίσημα δείπνα. Είναι ό,τι χειρότερο γι’ αυτόν...».

Το ησυχαστήριό του, το μέρος που αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του, είναι το μοναστήρι των Αγίων Θεοδώρων, στη Ζάλτσα Βοιωτίας. Αυτός το «ζωντάνεψε» όταν ήταν ακόμη μητροπολίτης Θηβών και σήμερα στέκει πλέον εκεί περήφανο και αποτελεί το «στολίδι» της περιοχής.

Κλίση στα γράμματα και στον Θέο

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, κατά κόσμον Ιωάννης Λιάπης, γεννήθηκε στις 30 Μαρτίου 1938 στα Οινόφυτα Βοιωτίας και είναι το πρώτο από τα δύο αγόρια του Τάσου και της Δήμητρας. Από μικρός δείχνει μια ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα, αλλά και οι σπόροι της «κλίσης του Θεού» πέφτουν από τη μητέρα του στα χρόνια της αθωότητας. Σπουδάζει Αρχαιολογία και Θεολογία στην Αθήνα και στη συνέχεια πραγματοποιεί Βυζαντινές Σπουδές σε Αυστρία και Γερμανία.

Δεν του αρέσει να χρησιμοποιεί μεγαλόστομες διακηρύξεις, ούτε μιλά με καταγγελτική γλώσσα και όταν ακόμη αισθάνεται ότι κάποιες κουβέντες τον αδικούν. Ο λόγος του δεν είναι ούτε επιθετικός, ούτε μισαλλόδοξος, γιατί ο ίδιος ζει και τρέφεται από το δόγμα των δογμάτων που είναι η αγάπη, δηλαδή η ουσία του Θεού, αφού «ο Θεός αγάπη εστίν».

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όπως ο ίδιος τονίζει σε κάθε περίσταση: «Η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον, ιδιαίτερα τον πιο αδύναμο, αυτόν που έχει τη μεγαλύτερη ανάγκη, είναι το αποτύπωμα που επιθυμώ να αφήσω ως πράξη με τη διακονία μου».

Ο ίδιος ήρθε σε μια δύσκολη στιγμή για τον τόπο μας και την Ελλαδική Εκκλησία, αναλαμβάνοντας να διαχειριστεί και να σηκώσει το βάρος της ανθρωπιστικής κρίσης. Και τα κατάφερε, αφού μαζί με τους συνεργάτες του ανέπτυξε ένα τεράστιο κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο.

Ο Αρχιεπίσκοπος, από την πρώτη μέρα της εκλογής του, άφησε στην άκρη τα μεγάλα λόγια, τις υποσχέσεις, και εργάζεται μέχρι και σήμερα αθόρυβα και με μεγάλη σεμνότητα. Με τη βοήθεια ενός οργανωμένου δικτύου, μέσω του φιλανθρωπικού οργανισμού της «Αποστολής» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών αλλά και των μητροπόλεων, καλύπτονται καθημερινά σε φαγητό και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη χιλιάδες συνάνθρωποί μας.

Επενδύει στη νεολαία και συνολικά στην κοινωνία φτιάχνοντας κατασκηνώσεις, παιδικούς σταθμούς, Κοινωνικά Φροντιστήρια, Κοινωνικά Παντοπωλεία, Κοινωνικά Φαρμακεία, το Γεροντολογικό Κέντρο στο Δήλεσι που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα ακόμη και από τα καλύτερα ιδιωτικά θεραπευτήρια, στα πρότυπα γερμανικών μοντέλων κέντρων τρίτης ηλικίας.

Εγκαινιάζει τον Απρίλιο του 2010 το Ιδρυμα Ποιμαντικής Επιμόρφωσης, γιατί θέλει οι κληρικοί του να είναι μορφωμένοι και να παρακολουθούν τις νέες εξελίξεις, και οργανώνει από μαθήματα Ψυχολογίας μέχρι και υπηρεσίες συμβουλευτικής για γονείς, ώστε οι ιερείς να έτοιμοι και να μπορούν να δώσουν λύσεις σε δύσκολα οικογενειακά ζητήματα.

Δημιουργεί τη Βιβλιοθήκη της Αρχιεπισκοπής Αθηνών και τη Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, αλλά επενδύει και στην τεχνολογία βάζοντας την Εκκλησία της Ελλάδος στον ψηφιακό κόσμο.

Ανοιχτό μυαλό

Αντιλαμβάνεται τη σημασία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και προσπαθεί να τα αξιοποιεί για το καλό της Εκκλησίας. Επί των ημερών του όλες οι ενορίες συμμετέχουν σε πρόγραμμα διασύνδεσης και επικοινωνούν ψηφιακά μεταξύ τους, ενώ υπάρχει ψηφιακή πλατφόρμα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στην οποία ο χρήστης έχει τη δυνατότητα να περιηγηθεί, με πολύγλωσσο περιεχόμενο.

Ανανεώνει το δυναμικό της Ιεραρχίας και δεν φοβάται να εμπιστευθεί νέους ιεράρχες, ενώ και οι συνεργάτες του είναι νέοι άνθρωποι. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι κυριαρχεί στην Ιεραρχία, αφού όλες οι προτάσεις του για μητροπολίτες γίνονται δεκτές και είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του χώρου, πάντοτε μέσα από τη δημοκρατική λειτουργία του συνοδικού συστήματος που έχει αποδείξει πόσο πολύ σέβεται.

Βγαίνει μπροστά και στηρίζει πρώτος την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας και αυτήν τη στιγμή θεωρείται ο πιο στενός σύμμαχος του Φαναρίου. Σε μια πολύ κρίσιμη χρονική στιγμή αμφισβήτησης του ρόλου του ως Πρωτόθρονης Εκκλησίας, ο κ. Ιερώνυμος, ως επικεφαλής της Ελλαδικής Εκκλησίας, πράττει το καθήκον του και ως προς την Ορθοδοξία και ως προς τη Μητέρα Εκκλησία.

Μια πικρία κουβαλάει ο Αρχιεπίσκοπος, σύμφωνα με τους στενούς συνεργάτες του. «Οτι δεν αντιλήφθηκαν κάποιοι το όραμά του και τις συζητήσεις που έγιναν με την προηγούμενη κυβέρνηση για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας».

Οπως λένε, «ο Αρχιεπίσκοπος πιστεύει ότι ήταν μια καλή ευκαιρία, η οποία βέβαια στις επιμέρους λεπτομέρειες χρειαζόταν βελτιώσεις προς την κατεύθυνση της απόλυτης προστασίας των μισθολογικών, συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των κληρικών, η Εκκλησία οριστικά και αμετάκλητα να απογαλακτιστεί από την εκάστοτε κυβέρνηση. Θεωρεί ότι είναι κάτι που θα το αντιληφθούν οι επόμενες γενιές στην Εκκλησία της Ελλάδος» καταλήγουν.

Διαβάστε ακόμη