Παγιδευμένος στα Video Games - Ο σκληρός εθισμός του 29χρονου Μιχάλη

Μιλά στο ethnos.gr ο 29άχρονος Μιχάλης, θύμα της εξάρτησης και του εθισμού για τα video games

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Βγαίνει από το σπίτι του με δυσκολία. Μπαίνει στο μετρό και πνίγεται. Δεν αντέχει τον κόσμο γύρω του. Κάθεται ακίνητος, κοιτά στο πάτωμα για να κατορθώσει να επικεντρώσει κάπου το βλέμμα του. «Στα τρένα νιώθω δυσφορία. Σαν να με πνίγουν. Δεν μπορώ τόσο κόσμο γύρω μου. Μπορώ να κάτσω ακίνητος για πολλές ώρες». Ο Μιχάλης, 29 ετών σήμερα, είναι ένα ακόμη θύμα των διαδικτυακών παιχνιδιών. Όπως περιγράφει ο ίδιος στο ethnos.gr άρχισε να ασχολείται με τα διαδικτυακά παιχνίδια από 12 ετών, όταν ήταν ακόμη στη μόδα τα ίντερνετ καφέ. Πήγαινε σπίτι του, διάβαζε τα μαθήματά του, γιατί είχε στο μυαλό του να τελειώσει γρήγορα για να κλειστεί στο δωμάτιό του και να παίξει. Τότε, όπως μας λέει, δεν ήξερε ότι η αγάπη του για το παιχνίδι, θα μετατρεπόταν σε εθισμό, που θα του στερούσε τις άλλες χαρές της ζωής όπως την κοινωνικοποίηση, την εργασία ακόμη και τη σχέση για μετέπειτα μια οικογένεια.

«Έβγαινα από το σπίτι μου μια ώρα τη βδομάδα»

Συναντήσαμε τον 29χρονο Μιχάλη στα γραφεία του 18 ΑΝΩ, όπου πηγαίνει μια φορά την εβδομάδα και παρακολουθεί μέρος του προγράμματος για ενήλικες-εθισμένους στο Διαδίκτυο. Εκεί, ο ίδιος μας μίλησε για την αδυναμία του, τονίζοντας ότι, πλέον, είναι αποφασισμένος να αλλάξει και να φτιάξει τη ζωή του.

«Πίστευα ότι κοινωνικοποιούμαι. Θυμάμαι, πριν από κάποια χρόνια, έλεγα θέλω να φτάσω στα 50 και ακόμη θα θέλω να παίζω παιχνίδια»

Ο Μιχάλης θυμάται ότι ξεκίνησε να παίζει, έχοντας amiga και διάφορα άλλα ηλεκτρονικά παιχνίδια. «Πίστευα στην αρχή ότι δεν κάνω κακό στον εαυτό μου», λέει. «Στην πορεία, βγήκε ένα παιχνίδι (το lineage), και κόλλησα περισσότερο. Ήταν ένα πολύ εθιστικό παιχνίδι», περιγράφει. «Πίστευα ότι κοινωνικοποιούμαι. Έμπαινα online. Έβλεπα ανθρώπους που δεν ήξερα από κοντά, αλλά τους είχα μάθει στο παιχνίδι. Έπαιζα ακατάπαυστα. Θυμάμαι, πριν από κάποια χρόνια, έλεγα θέλω να φτάσω στα 50 και ακόμη θα θέλω να παίζω παιχνίδια».

Για τον Μιχάλη περνούσαν τα χρόνια και το μόνο του ενδιαφέρον ήταν το παιχνίδι. Στο σχολείο διάβαζε τα μαθήματά του, για να μπορέσει αργότερα να παίξει. Κάπως έτσι τελείωσε το Λύκειο και πέρασε στα ΤΕΙ Πειραιά. Εκεί, όμως, δεν μπορούσε να συνδυάσει την αγάπη του με το παιχνίδι με τις σπουδές του. Αποτέλεσμα ήταν να παρατήσει τη σχολή του.

«Για περίπου οκτώ χρόνια, από τα 20 μέχρι τα 28 μου, έβγαινα το χρόνο -ζήτημα- 20 φορές»

«Με πίεζε το ωράριο, δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις της Σχολής. Ήθελα να παίξω λίγο παραπάνω. Από τα 20 μου, όσο αστείο και να ακουστεί, δεν μπορούσα να κρατηθώ παραπάνω από 24 ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Όταν ήμουν 14 ετών ή ακόμη και στα 16, καθόμουν 36 ακόμη και 48 ώρες μπροστά στην οθόνη μου και έπαιζα. Κοιμόμουν για λίγο, μισή με μία ώρα, σηκωνόμουν και έπαιζα. Αυτό γινόταν από την Παρασκευή μέχρι και την Κυριακή», λέει ο ίδιος. Και συνεχίζει: «Όταν παράτησα τη σχολή, έβγαινα ελάχιστα από το σπίτι. Για περίπου οκτώ χρόνια, από τα 20 μέχρι τα 28 μου, έβγαινα το χρόνο -ζήτημα- 20 φορές. Δεν με ένοιαζε να βγω έξω, παρά μόνο να παίζω», θυμάται.

«Όταν ήμουν 14 ετών ή ακόμη και στα 16, καθόμουν 36 ακόμη και 48 ώρες μπροστά στην οθόνη μου και έπαιζα»

Μάλιστα, όπως περιγράφει, η οικογένειά του δεν μπορούσε να πιστέψει το πρόβλημα που ο ίδιος αντιμετώπιζε. Οι γονείς του νόμιζαν ότι ο Μιχάλης δεν ήθελε να δουλέψει. «Θυμάμαι, μια φορά, προσπάθησα να μιλήσω στον πατέρα μου και όταν του είπα την αγάπη μου για τα παιχνίδια, έβαλε τα γέλια. Πίστευε ότι δεν θέλω να πηγαίνω για δουλειά. Ώσπου κατάλαβε. Και γι’ αυτό τώρα είμαι έτοιμος να αλλάξω», λέει ο νεαρός.

Στόχος του είναι, όπως αναφέρει, να τελειώσει το πρόγραμμα που παρακολουθεί. Να μπορέσει να αφήσει πίσω του μια για πάντα τον κόσμο των διαδικτυακών παιχνιδιών. Να βρει μια δουλειά και να κάνει μία σχέση. «Το ξέρω ότι θα είναι δύσκολο, αλλά μπορώ να τα καταφέρω. Θέλω να αλλάξω. Θέλω να ξεφύγω και είμαι έτοιμος να παλέψω».

Συμβουλές στους γονείς

Η ψυχίατρος του τμήματος προβληματικής χρήσης του διαδικτύου της Μονάδας απεξάρτησης 18 ΑΝΩ, Στέλλα Χρηστίδου, που έχει δει τουλάχιστον 300 άτομα από το 2009 τονίζει ότι είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος των γονέων, προκειμένου τα παιδιά τους να μην εθιστούν. Γι' αυτό, όπως τονίζει, στη Μονάδα γίνονται ομάδες γονέων με σκοπό να βοηθηθούν τα παιδιά τους.

Η ειδικός δίνει μέσω του ethnos.gr οδηγίες προς τους γονείς, ούτως ώστε τα παιδιά τους να μην εθιστούν. Αυτές είναι οι εξής:

Τα παιδιά δεν πρέπει να έχουν καμία επαφή με τις οθόνες μέχρι 18 μηνών.
Από δύο ετών περιορισμένη χρήση μόνο για πράγματα που ενδείκνυνται για παιδιά.
Από έξι έως εννέα ετών δεν πρέπει να τους αγοράζουν κονσόλες.
Στο Δημοτικό μέχρι μία με δύο ώρες στο ίντερνετ με επίβλεψη των γονέων.

Και το πιο σημαντικό, σύμφωνα με την κυρία Χρηστίδου, είναι ότι «οι γονείς πρέπει να είναι δίπλα στα παιδιά τους. Πρέπει να μιλούν με τα παιδιά τους και να μην υποτιμούν αυτό που κάνουν. Γιατί, όταν το υποτιμούν, τα παιδιά κλείνονται στον εαυτό τους και φοβούνται να μιλήσουν».

Διαβάστε ακόμη