Το ethnos.gr στα σύνορα του Έβρου - Συγκλονίζει η κυρά Ζωή: «Τι να φοβηθούμε;»

Κάτοικοι που ζουν και εργάζονται πλάι στον φράχτη και στα ελληνικά περίπολα μιλάνε για τις συνθήκες που επικρατούν.

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Εκατό μέτρα από το φράχτη στα ελληνοτουρκικά σύνορα η ζωή για τους κατοίκους του Έβρου συνεχίζεται... Η καθημερινότητα και η φροντίδα των σπαρτών δε μπορούν να περιμένουν. Τα σκόρδα και τα σπαράγγια δεν ξέρουν από εντάσεις, άσυλα και φράχτες. Θέλουν τη φροντίδα τους και η κυρία Ζωή Κεσογλίδου από τη Νέα Βύσσα συνεχίζει απτόητη την καλλιέργεια των χωραφιών της. Έχοντας λοιπόν μισθώσει δύο εργάτες από τη Βουλγαρία (τον Μπόμπι και τη μητέρα του Μπάνα) ξεχορταριάζουν τα περίφημα σκόρδα της Νέας Βύσσας.

Μαθήματα ζωής

«Σκόρδον το ελληνικόν, σκόρδο το φλογοβόλο», που έλεγε και ο Θανάσης Βέγγος. Η παραγωγή όμως κινδυνεύει από την παρατεταμένη ανομβρία. Τα εργατικά χέρια είναι δυσεύρετα καθώς οι νέοι αναζητούν την τύχη τους στα αστικά κέντρα κι έτσι επιστρατεύονται εργάτες από τη Βουλγαρία. Η κυρά Ζωή δείχνει ανέμελη αλλά το μυαλό τρέχει... Την απασχολεί το μέλλον των παιδιών της και της πατρίδας της αλλά μέσα από την ασχολία της στο χωράφι ξεχνάει τα προβλήματα και την ένταση των ημερών..

Στα 74 χρόνια της δίνει μαθήματα ζωής και από το χωράφι της πλάι στον ποταμό Έβρο και μέσα στα όρια των φυλακίων του στρατού στέλνει το δικό της δυνατό μήνυμα για τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στον Έβρο. Τονίζει πως νιώθει ασφάλεια αφού κάθε λίγο περνάει από μπροστά της περίπολο του στρατού και οι Έλληνες φαντάροι «τα παιδιά μου» όπως λέει την χαιρετούν και την προσέχουν.

Η κυρά 74χρονη Ζωή Κεσογλίδου δίνει μαθήματα ζωής από τη Νέα Βύσσα

«Κάτι γίνεται εκεί στην άκρη...»

«Εγώ αισθάνομαι όπως κάθε μέρα. Κάνω τη δουλειά μου, τρώω το φαγητό μου. Δεν έχω πρόβλημα, συνεχίζω τη ζωή μου», μας είπε στην κάμερα η 74χρονη κυρία Ζωή και συμπληρώνει: «Ναι, έρχεται ο στρατός, με ρωτάνε τα παιδιά αν θέλω κάτι. Περνούν μας χαιρετούν, με ρωτάνε αν είμαι καλά. Ξέρω πως κάτι γίνεται εκεί στην άκρη... Μπορεί να μην γίνει τίποτα, εγώ πρέπει να κοιτάξω τη δουλειά μου, πρέπει να φάω να κοιμηθώ, να συνεχίσω τη ζωή μου, να φροντίσω το χωράφι μου».

«Ακουμπάγαμε πέντε γυναίκες στο φράχτη»

Την ρωτήσαμε εάν όλο αυτό που συμβαίνει έχει προηγούμενο και απαντάει: «Τώρα έχει παραγίνει. Δεν είχαμε τέτοια πράγματα. Μέχρι την άκρη του φράχτη πηγαίναμε και δουλεύαμε. Είχαμε ένα άλλο χωράφι αλλά εφέτος το αφήσαμε. Εκείνο το χωράφι ήταν σύνορο με τον φράχτη. Όπως είναι τώρα ο δρόμος εδώ, έτσι ήταν ο φράχτης. Δουλεύαμε και βάζαμε σκόρδα. Μια φορά χάλασε η μηχανή και πέντε γυναίκες δε δουλεύαμε. Καθόμασταν και περιμέναμε τη μηχανή να γυρίσει και στηριζόμαστε πάνω στον φράχτη. Πέρασαν οι συνοριοφύλακες και μας ρωτάνε: "Τι κάνετε εσείς εδώ; Δεν φοβάστε". Τους λέμε "τι να φοβηθούμε ψυχή μου;". Μετά πέρασε και η περίπολος των Τούρκων. Καμιά φορά μας έλεγαν μας έλεγαν "καλημέρα". Ε, τους λέγαμε κι εμείς "καλημέρα" στα ελληνικά».

«Να κάνουν ειρήνη οι πολιτικοί»

Σχετικά με την ανησυχία της για το εάν θα τραβήξει όλη αυτή η κατάσταση είπε: «Δεν ξέρω πόσο θα τραβήξει όλο αυτό. Αυτό το ξέρουν οι πολιτικοί. Εχω να τους πως να τα βρουν, να έχουμε ειρήνη και να μην γίνει πόλεμος».

«Να φιλοξενήσουμε γυναικόπαιδα»

Την ρωτήσαμε εάν οι πρόσφυγες και μετανάστες είχαν δημιουργήσει ποτέ κάποιο πρόβλημα στην περιοχή: «Εδώ πάντα περνούσαν μετανάστες. Λίγοι λίγοι αλλά μας κάνει εντύπωση πως δεν περνούν γυναικόπαιδα αλλά περνούν παλικάρια. Αν έχουν πόλεμο στην χώρα τους πρέπει να σταματήσουν να πολεμήσουν. Γιατί δεν έρχονται γυναικόπαιδα; Αν έρθουν γυναικόπαιδα να έρθουν να τους φιλοξενήσουμε, να τους ταΐσουμε και όταν περάσει ο πόλεμος να γυρίσουν στη χώρα τους».

«Θα παλεύουμε μέχρι το τέλος»

«Ποτέ δεν είχαμε σοβαρό επεισόδιο από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, σε μας τουλάχιστον. Πάντα τους φιλεύαμε, τους λυπόμασταν και τους δίναμε ότι είχαμε. Το πρωί εκεί στο σούπερ μάρκετ του χωριού μας η Χρυσούλα τους έκανε τσάι. Τους λυπόμασταν, τους δίναμε ό,τι είχαμε. Μια δύο φορές μόνο πήραν αυτοκίνητα να πάνε πιο κάτω να φύγουν αλλά τα παράτησαν. Εχουμε δύναμη, δουλεύουμε στα 74 μας και θα παλεύουμε μέχρι το τέλος».

«Δεν φοβάμαι στην Ελλάδα»

Ζητάμε και από τον Μπόμπι να πει τη γνώμη του. Ο Βούλγαρος εργάτης είναι διστακτικός. Τον προτρέπουν να μιλήσει τόσο η κυρά Ζωή όσο και η μητέρα του: «Δεν ξέρω γιατί γίνεται όλο αυτό. Ξέρω πως η ένταση φέρνει προβλήματα σε όλες τις χώρες και όλο τον κόσμο. Αισθάνομαι ασφάλεια στην Ελλάδα. Δεν φοβάμαι. Εδώ είναι η δουλειά μας. Σε λίγο όμως δεν θα έχουμε δουλειές. Υπάρχει δουλειά να γίνει εδώ. Υπάρχει μεροκάματο για όσους θέλουν να δουλέψουν. Οι εντάσεις και οι πόλεμοι δεν φέρνουν ευημερία. Μακάρι να σταματήσουν οι φασαρίες».

Δείτε την κυρά Ζωή να μιλάει στην κάμερα του ethnos.gr:

Διαβάστε ακόμη