Τι συμβαίνει στους γευστικούς κάλυκες όταν τρώμε στο σκοτάδι; Ένα εστιατόριο στη Ζυρίχη σου δίνει τη δυνατότητά να μάθεις

Σε ένα εστιατόριο στη Ζυρίχη δεν έχει καμία διαφορά αν τα μάτια σας είναι ανοιχτά ή κλειστά.  Το Blind Cow προσφέρει μια καινοτομία - ένα γεύμα που τρώγεται στο απόλυτο σκοτάδι, σερβιρισμένο από σερβιτόρους που είναι τυφλοί ή έχουν περιορισμένη όραση. Γι' αυτούς, το σκοτάδι δεν αποτελεί εμπόδιο. Στο σκοτάδι της τραπεζαρίας, κινούνται εύκολα και σίγουρα, ενώ οι βλέποντες παραμένουν καθηλωμένοι στις καρέκλες τους, χωρίς να μπορούν να προσανατολιστούν.

Παρόλο που υπάρχουν πλέον ένα σωρό τέτοια μέρη σε όλο τον κόσμο, το Blind Cow ήταν η πρώτη μόνιμη ενσάρκωση, που ιδρύθηκε το 1999 από έναν τυφλό κληρικό. 

Συντάκτρια τoυ ΒΒC περιγράφει την εμπειρία της από τη στιγμή που μπαίνει στο κομψό, διακριτικό λόμπι του εστιατορίου, και ένας άνδρας της εξηγεί τους κανόνες. «Δεν επιτρέπονται μέσα συσκευές που παράγουν φως, όπως ρολόγια ή τηλέφωνα. Βάλτε τα πάντα στα ντουλάπια δίπλα στην μπροστινή πόρτα. Κρεμάστε τα παλτά σας- αν πάρετε κάτι μέσα, θα το χάσετε» γράφει.

«Η πρώτη μπουκιά καθιστά σαφές πόσο παράξενη εμπειρία θα είναι αυτή, τουλάχιστον για μένα. Η φωνή του σερβιτόρου μας λέει ότι μπροστά μας υπάρχει ένα κουτάλι με ένα amuse-bouche. Ψάχνω μέχρι να βρω το κρύο μεταλλικό πράγμα και το φέρνω στα χείλη μου. Έχω συνείδηση πολλών μικρών εξογκωμάτων και πτερυγίων, σαν να τρώω ένα βρύο που έχει βλαστήσει από μανιτάρια. Δεν μπορώ να του δώσω όνομα. Στο μάτι του μυαλού μου, το μαύρο σχήμα του πράγματος σκιαγραφείται με λευκό, ένα υποκατάστατο οπτικής πληροφορίας. Η αδελφή μου λέει ότι μπορεί να υπάρχει κάποιο μήλο- ίσως υπάρχει κάποιο λάχανο. Αλλά χωρίς μια εικόνα για να στηρίξω τις εντυπώσεις μου, τη στιγμή μετά την κατάποση, δεν μπορώ να θυμηθώ σχεδόν τίποτα για τη μπουκιά».

Πολλοί ψυχολόγοι έχουν μελετήσει τις επιδράσεις της όρασης στη μνήμη. Οι άνθρωποι που καλούνται να θυμηθούν τι έχουν ακούσει δυσκολεύονται περισσότερο από ό,τι αν τους ζητηθεί να θυμηθούν τι έχουν δει. Οι αναμνήσεις που εξετάζονται την ίδια ημέρα που σχηματίζονται είναι πολύ πιο σαφείς αν οι πληροφορίες είναι οπτικές, διαπίστωσε μια άλλη μελέτη. 

«Εφόσον περνάω το πιρούνι μου κυκλικά γύρω από την άκρη του πιάτου κάθε φορά, ελέγχοντας με τα χείλη μου αν έχω τραβήξει κάτι, μπορώ να καθαρίσω το πιάτο μου με ευκολία. Φτάνει το κυρίως πιάτο - μοσχάρι, όχι αρνί, αποφασίζουμε, πάνω σε ένα κρεβάτι από κάτι πουρέ. Κάνουμε έναν κύκλο από άγνωστα λαχανικά πριν τελικά μας κάνει κλικ: παστινάκι! Κύβοι κολοκύθας και κολοκυθόσποροι κολυμπούν στη σάλτσα, προσφέροντας μια απροσδόκητη τραγανή γεύση. Σκουπίζοντας το πιρούνι μου γύρω από το χείλος του πιάτου, είμαι παράξενα σχολαστική με αυτό το φαγητό που δεν μπορώ να δω. Το τρώω όλο« γράφει  συντάκτρια.

Τρώμε περισσότερο

Σε αυτό συμφωνεί και μια ακόμη μελέτη σχετικά με το φαγητό στο σκοτάδι, η οποία «βρήκε» ότι χωρίς την όρασή τους οι άνθρωποι μπορούν να καταναλώνουν πολύ περισσότερο φαγητό από το κανονικό χωρίς να το συνειδητοποιούν. Για παράδειγμα, σε ορισμένους πελάτες της μελέτης δόθηκαν κανονικές μερίδες και σε ορισμένους πολύ μεγαλύτερες από τις κανονικές. Παρόλο που οι δεύτεροι έφαγαν 36% περισσότερες θερμίδες από τους άλλους, μετά έφαγαν εξίσου αρκετά από το επιδόρπιο και ήταν περίπου το ίδιο πεινασμένοι με τους πρώτους. Αυτό δείχνει ότι το να βλέπουμε πραγματικά το φαγητό μπροστά μας μπορεί να τροφοδοτεί τους υπολογισμούς μας για το πόσο πεινασμένοι είμαστε. 

«Το εστιατόριο γίνεται πιο ήσυχο. Αρκετές από τις ομάδες φωνών που έχουμε συνηθίσει να αναγνωρίζουμε έχουν εξαφανιστεί. Υπάρχουν ιστορίες για ανθρώπους που πανικοβλήθηκαν στη μεταξένια σκοτεινότητα των σκοτεινών εστιατορίων, ίσως εκνευρισμένοι από το πραγματικό σκοτάδι. Κατά κάποιον τρόπο, τα εστιατόρια έχουν κάτι κοινό με τους θαλάμους αισθητηριακής στέρησης που χρησιμοποιούσαν οι ψυχολόγοι που μελέτησαν για πρώτη φορά την αναζήτηση της αίσθησης, ένα θεμελιώδες μέρος της προσωπικότητάς μας. Ορισμένοι άνθρωποι δεν ανταποκρίνονται καλά στο να είναι χωρίς ερεθίσματα, ενώ άλλοι το βρίσκουν καταπραϋντικό, και άλλοι πάλι μπορεί να αρχίσουν να τραγουδούν για να περάσει η ώρα» περιγράφει η συντάκτρια.

«Διαπιστώνω ότι οι αισθήσεις της γεύσης, της όσφρησης και της αφής μου δεν είναι οξύτερες από ό,τι συνήθως. Η κύρια διαφορά είναι ότι είναι ασύνδετες, ελλείψει της ενοποιητικής δύναμης της όρασης. 

Πίνουμε το τσάι μας και ξεχνάμε τελείως να φάμε τα μπισκότα στα πιατάκια γιατί δεν τα βλέπουμε. Είναι πραγματικά μια ανακούφιση, συνειδητοποιούμε, να μην μας βλέπουν. Η αορατότητα σε απαλλάσσει από την ευθύνη να δείχνεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο ή να τρως με έναν συγκεκριμένο τρόπο ή να κρατάς τα πράγματα σε τάξη. Μπορείτε να χαλαρώσετε. Μπορείτε απλώς να κάθεστε και να μιλάτε και να σκέφτεστε και είστε μόνο μια φωνή στο σκοτάδι όπως κάθε άλλη, επιτέλους απαλλαγμένη από το σώμα σας» κλείνει η συντάκτρια