Κριτική: Δοκιμάσαμε το καινούριο Veri table στο Νέο Ψυχικό

Ο σεφ Alain Parodi –παλιός μας γνώριμος από διάφορα εστιατόρια– «μετακόμισε» πρόσφατα στο Νέο Ψυχικό, στο οίκημα που φιλοξενούσε μέχρι πρότινος το Polly Maggoo. Στο νέο του εστιατόριο, που ονόμασε Veri table (αγγλο-γαλλικό λογοπαίγνιο με το πολύ, το τραπέζι και το αληθινό) «ασκεί» και πάλι την κουζίνα των γαλλικών bistrots, με όρους σύγχρονους, διευρυμένη με μεσογειακά υλικά και πιάτα, όπως απαιτεί η φιλοσοφία της bistronomie. Για να πω την αλήθεια, δεν είχα ποτέ φανταστεί πως θα ερχόταν μια μέρα που ένας Γάλλος σεφ θα κατάφερνε να φέρει, με τον δικό του, γοητευτικό τρόπο, την κουζίνα της πατρίδας του στα μέτρα του ελληνικού του κοινού, χωρίς να παραποιήσει την ταυτότητά της ή να την εξελληνίσει.

Και να που ο Alain Parodi, έχοντας ζήσει τόσα χρόνια πια στη χώρα μας, το πέτυχε, είτε επειδή μας έμαθε αρκετά καλά, είτε γιατί διαθέτει την ευελιξία να μη μάς ξεσυνερίζεται ή να μην προσπαθεί να μάς επιβάλει το δικό του savoir faire, που ενδεχομένως θα μάς έκανε να μη νιώθουμε και τόσο άνετα. Μου είχε κάνει εντύπωση και στο παρελθόν που σχεδόν πάντα προτείνει ο ίδιος τα τυριά ως ορεκτικό και στη μέση, στο άνοιγμα δηλαδή του γεύματος – αντιβαίνοντας στο γαλλικό πρωτόκολλο του σερβιρίσματος που θέλει να σερβίρονται λίγο πριν από το τέλος του γεύματος, προ «…αχλαδίου», όπως έλεγε κι εκείνη η παλιά έκφραση.

Το ίδιο κάνει και με πολλά πρώτα πιάτα ορεκτικών, τα οποία δείχνει να θεωρεί φυσικό ότι τα μοιραζόμαστε. Εν τέλει, όμως, με αυτήν του τη χαλαρωτική στάση έχει καταφέρει να μας κάνει να νιώθουμε άνετα μπροστά στις «άγνωστες λέξεις» του καταλόγου του, όπως άνετα μάς πείθει να δοκιμάσουμε μερικά από τα πιο «σκληροπυρηνικά» πιάτα της δημώδους γαλλικής κουζίνας, όπως η γλυκαλμυρή pissaladière της Προβηγκίας ή οι tripes (κοιλιά και πόδι, μαζί), ίσως με μεγαλύτερη ευκολία από όση κάποιοι από εμάς θα αποφάσιζαν να δοκιμάσουνε, έστω για μια φορά στη ζωή τους πατσά στη Θεσσαλονίκη ή φούσκες-σπινιάλο στην Κάλυμνο.

Κοιτώντας το μαγαζί από τον δρόμο, τα λιγοστά τραπέζια, στο ισόγειο, μου θύμισαν τα καφέ στις γειτονιές του Παρισιού, πίσω από τα μεγάλα boulevards. Γνωρίζοντας πως η δυναμική, εξαίρετη οικοδέσποινα και πάντα χαμογελαστή, σύζυγος του σεφ, Christine Parodi, έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά στην επιλογή των spirits, πολύ ευχαρίστως θα σταματούσα στο μπαρ για ένα απεριτίφ, αν είχα φτάσει πριν από την παρέα μου. Σκοπεύω όμως να το κάνω κάποια επόμενη φορά, ιδίως για να δοκιμάσω τα αλσατικά ουίσκι της συλλογής τους.

Από το ισόγειο δεν θα μπορούσα καν να υποψιαστώ πόσο θα με κέρδιζε το καλόγουστο «σκηνικό» που αντίκρισα ανεβαίνοντας στον πρώτο όροφο του Veri table. Οι σκουροπράσινοι τοίχοι, η εντυπωσιακή, λόγω περιεχομένου, «ανοιχτή» κάβα που ορίζει τον χώρο με τα μεταλλικά και γυάλινα χωρίσματά της, τις γκριζωπές περσίδες στα παράθυρα, τα ξύλινα γυμνά τραπέζια και τα βελούδινα καθίσματα, που μπλέκονται με τις βιενέζικες καρέκλες, δημιουργούν μια αυστηρή και συγχρόνως ζεστή ατμόσφαιρα.

Από μια πρώτη ματιά καταλαβαίνει κανείς ότι ο κατάλογος εστιάζει στην πρώτη ύλη, δίνοντας έμφαση στα γαλλικά κυρίως αλλά και στα ισπανικά αλλαντικά και τυριά, όπως θα περίμενε κανείς από ένα bistrot. Η λίστα των κρασιών, οι προτάσεις του σομελιέ και η κάβα με τις πολύ ενδιαφέρουσες ετικέτες ελληνικού και γαλλικού αμπελώνα –με μια παραπάνω έμφαση στη Βουργουνδία– κάνουν αισθητό πόσο σημαντικό ρόλο παίζει εδώ το κρασί. Ξεκινήσαμε με ένα μικρό πλατό με τυρί brie de Melun, που ο σεφ επεξεργάστηκε με φρέσκια τρούφα, και cecina de León και ακολούθησαν η pissaladière, ένας τύπος πίτσας της Προβηγκίας με κρεμμύδια, ελιές και αντσούγιες, τα ελάχιστα ψημένα φιλετάκια μπαρμπουνιού, με αρακά, λεμόνι και σος από τα κοκαλάκια τους, και ένα εξαιρετικά φίνο μαγιάτικο με σπαράγγια κι όμορφα αρωματισμένο πουρέ αβοκάντο.

Στη συνέχεια, αλλάζοντας εντελώς ύφος, περάσαμε στις ρουστίκ tripes (τον κοκκινιστό πατσά) και σε ένα βοδινό ταρτάρ –όλα τα λεφτά!– και μετά σχεδόν έχασα την μπάλα· πως να χαρεί κανείς, μετά από όλα αυτά, την υπέροχη tajine αρνιού –και για αυτήν θα ξαναπήγαινα– ή την ευμεγέθη και σωστά ψημένη côte de veau με τις μορχέλες; Κι ειδικά όταν ξέρει πως θα ακολουθήσει και το γνωστό μπαράζ επιδορπίων: η κλασική crème caramel με βανίλια μπουρμπόν, ένα μπαμπά με ρούμι, μια τάρτα λεμονιού και ένα mille-feuille με βανίλια κι αλμυρή καραμέλα, στο οποίο δεν μπόρεσα να αντισταθώ.

Αν με ρωτάτε, ναι, σας το συστήνω γιατί η κουζίνα του είναι πραγματικά αυτό που θέλει κανείς να είναι το φαγητό του: véritable, αληθινό φαγητό!

VERi TABLE

Βαθμός: 7/10

Τηλέφωνο: 2111829109

Διεύθυνση: Άγγελου Σικελιανού 8, Νέο Ψυχικό

Τιμή / άτομο: € 50-85, με κρασί

Ανοιχτά: Καθημερινά 17:00-01:00, Σάββατο και μεσημέρι 14:00- 01:00, Κυριακή κλειστά

* Οι τιμές υπολογίζονται κατ' άτομο με πρώτο, κύριο πιάτο και γλυκό συν κουβέρ, νερό αλλά και μισό μπουκάλι κρασί ή μια μπίρα ανάλογα με το στιλ του εστιατορίου. Κάνουμε δηλαδή μια προσπάθεια να προσεγγίσουμε το πραγματικό κόστος ενός γεύματος.

Η κλίμακα της βαθμολογίας

0-3 Κακό, 3,5-4 Μέτριο, 4,5 Αποδεκτό, 5-5,5 Ικανοποιητικό, 6-6,5 Καλό, 7-8 Πολύ καλό, 8,5-9 Εξαιρετικό, 9,5-10 Άριστο

Από την Θάλεια Τσιχλάκη

Φωτογραφίες: Πάνος Σμυρνιώτης

Πηγή: eatme Μαΐου. Το eatme κυκλοφορεί την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα με το Έθνος της Κυριακής