Η γλυκιά πλευρά του Feyrouz

Πάνε ήδη πέντε χρόνια και κάτι από τότε που η κυρία Ελένη-Φεϊρούζ, που κατάγεται από την Αντιόχεια, και οι δυο της γιοί, ο Ανδρέας και ο Σάββας Κιλτσικτσής, έστησαν το λιλιπούτειο Feyrouz στην οδό Καρόρη, πλουτίζοντας το street food του αθηναϊκού κέντρου με λεβαντίνικα χρώματα κι αρώματα. Μαζί με τα πολύ νόστιμα τυλιχτά λαχματζούν τους, τα πιντέ (πεϊνιρλί) και εκείνη την αχνιστή μαχλούτα, μια πλούσια σούπα με κόκκινη φακή, κολοκύθα, καρότο, μάραθο, κύμινο και ζωμό κοτόπουλου, μέχρι πρόσφατα πρότειναν κι ένα-δυο γλυκά. Από αυτή την εβδομάδα, όμως, προτείνουν πολλά περισσότερα, μια που ακριβώς απέναντι άνοιξε το ζαχαροπλαστείο τους, εξίσου φιλικό, χαλαρό, κι ανθρώπινο.

Το δεύτερο αυτό Feyrouz, μπλέκοντας δυτικότροπες γεωμετρίες και ανατολίτικα μοτίβα και συνδυάζοντας στη γευστική παλέτα του συριακά, λιβανέζικα, τούρκικα και ελληνικά στοιχεία, αποτυπώνει κι εκείνο την οικογενειακή ιστορία με σύγχρονους κώδικες: όσα βλέπεις στις προθήκες –ένα αλισβερίσι παραδόσεων, πειραματισμών με νέα υλικά και ιδέες και οπτικών δύο διαφορετικών γενιών– είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες και στους ρυθμούς του σήμερα. Δεν σε βαραίνουν. Μια Ανατολή που χωράει στη μέρα σου. Αυτός ήταν ο στόχος.

Μπορείς άνετα να φας και δυο και τρία από εκείνα τα μικρούτσικα σεκέρ παρέ, με κρέμα από τσαλαφούτι και μανούρι, καβουρδισμένο φουντούκι και φιστίκι Αιγίνης· δεν είναι ούτε υπερβολικά σιροπιαστά ούτε πληθωρικά στη ζάχαρη. Το καζάν ντιπί, που είναι φτιαγμένο με κατσικίσιο και αγελαδινό γάλα, αντί για βουβαλίσιο, γεγονός που το διαφοροποιεί λίγο σε γεύση, κι έχει κρούστα από ζαχαροκάλαμο, μου άρεσε επίσης (δεν χάνει το χαρακτήρα του), αν και την παράσταση κατ’ εμέ κλέβει το χρυσαφένιο κιουνεφέ. Το κανταΐφι κριτσανίζει στο στόμα, η μυζήθρα με τη γραβιέρα που κρύβονται στο εσωτερικό δεν έχουν την κλασική μαστιχωτή υφή, αλλά του δίνουν γεύση υπόξινη κι αλμυρούτσικη, που ισορροπεί πολύ όμορφα με το μέλι ερείκης και κουμαριάς. Διασκευασμένος και ο μπακλαβάς, έχει λίγα φύλλα, χοντρούτσικα και τραγανά, σαν φύλλα πίτας, είναι πασπαλισμένος με άφθονο φιστίκι Αιγίνης και μοσχοβολάει βούτυρο (εκτός αν προτιμήσει κανείς τη χορτοφαγική εκδοχή).

Espresso και cappuccino δεν θα βρείτε εδώ. Φτιάχνουν καφέ στο μπρίκι και μόνο, ο οποίος έρχεται σε ένα όμορφο γυάλινο ποτηράκι. Μπορεί κανείς να διαλέξει το χαρμάνι τους ή να δοκιμάσει τον single estate (μοναδικής προέλευσης) από την Κολομβία. Μπορεί επίσης να πιει, ραχάτικα, τσάι αλά τούρκα αλλά και κάποιο από τα σερμπέτια που προτείνουν. Εκείνη η βερμπένα λεβάντε, με λουίζα, τσάι του βουνού, χαμομήλι, εσπεριδοειδή και κουρκουμά, που σερβίρεται χλιαρή τώρα που οι θερμοκρασίες είναι ακόμη στα πάνω τους, ξεδιπλώνει ένα-ένα τα αρώματα της, κι είναι... θαλπωρή στο ποτήρι. Το οποίο ποτήρι, είναι κεντημένο με ζάχαρη καρύδας, σουμάκ και πικάντικο πουλ μπιμπέρ, για όσους θέλουν μια παραπάνω πινελιά έντασης. 

Με τα νέα (γλυκά) δεδομένα, μπορεί κανείς κάλλιστα να καθίσει για ένα γρήγορο λαχματζούν στο ένα Feyrouz και να περάσει στo άλλο Feyrouz, στην απέναντι «όχθη» της Αγάθωνος, για το επιδόρπιο, ακολουθώντας το παράδειγμα των Κωνσταντινουπολιτών που, όπως μου είπε η κυρία Ελένη, την ώρα που τρώνε το φαγητό τους σκέφτονται ήδη το γλυκό... επιστέγασμα. Στα δύο γειτονικά μαγαζιά, που λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία, αυτό γίνεται σχεδόν αυτόματα, αφού από το τζάμι χαζεύεις τους απέναντι και αναμενόμενα σου μπαίνουν ιδέες.

Τα γλυκά μπορείτε να τα πάρετε μαζί σας, σε χάρτινο κουτάκι, όπως και τα σακουλάκια με τα τρουφάκια ονόματι καμπάκα (με φουρνιστή κολοκύθα, σταφίδες, κόκκινο κρασί και μέλι) ή τζεζεριέ (με καρότο, ξηρούς καρπούς, πετιμέζι από μούρα και ινδοκάρυδο). Αλλά έτσι δεν θα ’χουν παρέα τους τις οργανικές μουσικές από τη Συρία, το Λίβανο, την Τουρκία και την Αίγυπτο– ο Aνδρέας Κιλτσικσής είναι μουσικός και οργανοποιός, οπότε έχει φροντίσει (και) για το soundtrack αυτού του μαγαζιού που ’χει το όνομα της πιο σπουδαίας φωνής του Λιβάνου. Εγώ έφυγα με το ούτι του Cinuçen Tanrikorur στ’ αυτιά.

Καρόρη & Αγάθωνος, Αθήνα, τηλ. 2130318060
Ωράριο λειτουργίας: καθημερινά 12.00. -  22.00, Κυριακή κλειστά

Aπό την Άντζελα Σταματιάδου