Πάσχα σε καραντίνα: Μπουζούκια στο... Instagram και μπότηδες στο σαλόνι

Γλέντια, χοροί, προετοιμασίες, επιτάφιοι, μουσικές…μα κυρίως οικογενειακές συγκεντρώσεις, δυνατές φωνές και αγκαλιές σκιαγραφούν το ελληνικό Πάσχα. Ακόμα και για εκείνους που δεν αγάπησαν ποτέ τις συναθροίσεις με την μακρινή θεία που σου τσιμπάει το μάγουλο ακόμη και στα 30 σου χρόνια και σύσσωμο το σόι σε τρελά κέφια, η φετινή χρονιά είναι περίεργη. Άνθρωποι που δεν μπήκαν ποτέ στην κουζίνα κάνουν διαδικτυακό διαγωνισμό καλύτερου τσουρεκιού, το βραδινό ποτό με φίλους έχει γίνει ένα live κάποιου καλλιτέχνη στο Instagram, ενώ στο “νησί του Πάσχα”, που δεν είναι άλλο από την Κέρκυρα, οι προετοιμασίες έχουν πάρει φωτιά, παρά τους έρημους δρόμους και την ακύρωση φυσικά όλων των εκδηλώσεων. 

Τα θεατρικά μωβ φώτα σε όλα τα βόλτα -γνωστά ως καμάρες στην υπόλοιπη Ελλάδα- της Παλιάς Πόλης του νησιού των Φαιάκων έχουν ήδη ανάψει. Τι συμβαίνει όμως μέσα στα σπίτια των Κερκυραίων την αγαπημένη τους περίοδο; “ Μέχρι πέρσι το Πάσχα στην Κέρκυρα ήταν σταθερά ίδιο και, αν το έκανες σωστά, σταθερά θαυμάσιο. Φιλαρμονικές στα καντούνια, άρωμα πασχαλιάς, ραντεβού στο σπίτι της Μαρίας στην Κοφινέτα την Μ. Πέμπτη για τσουρέκια, αυγά και χειροποίητες λαμπάδες, επιτάφιοι την Μ. Παρασκευή” περιγράφει η Χρύσα Χαλικιοπούλου. 

Το άγχος της Μεγάλης Παρασκευής για το αν θα προλάβει κάποιος να δει όλους τους επιταφίους ή αν θα στηθεί στο σωστό σημείο για να ακούσει το Adagio από την Παλαιά Φιλαρμονική του νησιού φέτος δεν υπάρχει. “Το Μ. Σάββατο, τρέχαμε να ακούσουμε τον Αμλέτο, να δούμε τον επιτάφιο του Αγίου Σπυρίδωνα και μετά η Πρώτη Ανάσταση, να πετάξουμε τους μπότηδες, να μαζέψουμε και ένα κομμάτι σπασμένο από το δρόμο για να κρατήσουμε για γούρι και να ακούσουμε τους Γραικούς από τις μπάντες που τριγυρίζουν. Φέτος από όλα αυτά μας έμειναν οι πασχαλιές, ένας μπότης που… λαθραία εμφανίστηκε στην πόρτα μου και χρόνος για να κάνουμε πρώτη φορά κουλουράκια με το Σπύρο στο σπίτι μας. Ίσως να προλάβω και να μάθω να μαγειρεύω τσιλίχουρδα. Άλλα μάλλον όχι” λέει γελώντας η Χρύσα, που φέτος θα τηρήσει τα έθιμα με ένα… διαφορετικό τρόπο, όπως εξηγεί η φίλη της η Μαρία. 

“Φέτος οι προετοιμασίες είναι ελάχιστες! Είναι ένα έθιμο όμως που δεν μπορούμε με τίποτα να εγκαταλέιψουμε και αυτό είναι το βάψιμο από τους μπότηδες (σσ: κανάτια) την Μ. Τετάρτη. Τα προηγούμενα χρόνια μαζευόμαστε όλοι μαζί σε ένα σπίτι, και τους διακοσμούσαμε  με έμπνευση και δημιουργηκότητα. Πιστοί λοιπόν σε αυτό, φέτος το προσαρμόσαμε στις συνθήκες καραντίνας. Οι μπότηδες ήρθαν στο σπίτι με ντελίβερι και εγώ τους μοίρασα στις πόρτες των σπιτιών των συμμετεχόντων. Οι προετοιμασίες έγιναν ονλάιν. Δώσαμε διαδικτυακό ραντεβού την Μ. Τετάρτη το απόγευμα και τους βάψαμε “όλοι μαζι”! Στη συνέχεια περισυνέλεξα τους μπότηδες και το πρωί του Μ. Σαββάτου θα τους ρίξω” λέει η Μαρία Δρυ, που συγκινήθηκε πριν λίγες ημέρες όταν έλαβε στο κινητό της ένα μήνυμα από φίλη που “εγκλωβίστηκε” στη Γερμανία: “Στείλτε ένα μπότη και σε εμένα ωρέ παιδιά!”. 

Την “πίκρα” του Νίκου Κ., επιχειρηματία του νησιού, για την έλλειψη των πασχαλινών εκδηλώσεων αλλά και των επιπτώσεων στον τουρισμό, έχει γλυκάνει μια ευχάριστη έκπληξη του υποχρεωτικού εγκλεισμού. “Αυτό που έχει συμβεί αυτό το Πάσχα δεν συνέβη σε 20 χρόνια γάμου! Η γυναίκα μου μπήκε στην κουζίνα. Μπακαλιαράκια, λαζάνια, κοτόπουλο με δαμάσκηνα…μέχρι και banoffee έφτιαξε! Έχει αναστενάξει ο Πετρετζίκης! Αυτές τις ημέρες, αφού δεν έχει φιλαρμονικές, λιτανείες και επιταφίους παίζουμε στην κουζίνα” περιγράφει.

Για την Χριστίνα, που εδώ και 28 χρόνια κάνει Πάσχα στην Κέρκυρα, το νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε, φέτος οι γιορτές είναι διαφορετικές. “Ανυπομονούσα να έρθουν οι μέρες αυτές και να αφήσω πίσω την Αθήνα. Όμως το Covid-Πάσχα ‘20  θα με βρει στην ωραία μου βεράντα στο Περιστέρι Αττικής, να τραγουδάω το «Χριστός Ανέστη» παρέα με τον σύντροφό μου και τους γείτονες από τα μπαλκόνια μας. Φέτος η Μ. Εβδομάδα θα είναι διαφορετική, αλλά το Μεγάλο Σάββατο μετά την πρώτη ανάσταση ο Μπότης θα πέσει, έστω και στο Περιστέρι! Και εννοείται ότι η Κυριακή θα έχει τσίκνισμα με βιντεοκλήση στους γονείς και στους αγαπημένους φίλους και συγγενείς” λέει η Χριστίνα Δραγανίγου. 

Πάσχα σημαίνει κατάνυξη για κάποιους ή διακοπές για κάποιους άλλους. Ο υποχρεωτικός εγκλεισμός όμως έχει οδηγήσει κάποιες ειδικότητες σε αυξημένο όγκο εργασίας. Την ώρα που επιχειρήσεις έχουν αναστείλει την λειτουργία τους, δικηγόροι, μηχανικοί και εκατοντάδες ελεύθεροι επαγγελματίες βρίσκονται με “δεμένα” χέρια, οι experts του διαδικτυακού μάρκετινγκ και όλοι όσοι χειρίζονται το digital κομμάτι μιας επιχείρησης δουλεύουν νυχθημερόν. “Πέρυσι το Πάσχα ζούσα το όνειρο της Κούβας…μαυρισμένη και ανέμελη στις ερημικές παραλίες της. Φέτος, υποδέχθηκα τις γιορτές κάτασπρη στους έρημους δρόμους της Αθήνας με υπέρογκο φόρτο δουλειάς λόγω της τωρινής κατάστασης, αφού τα πάντα στην εταιρία που εργάζομαι, από καμπάνιες μέχρι σεμινάρια, γίνονται διαδικυακά. Οπότε φέτος, ανάμεσα σε συσκέψεις που διακόπτονται από τον ήχο της κατσαρόλας ή κάποιο άβολο και κατά λάθος πέρασμα του συντρόφου μου πίσω από την κάμερα την ώρα κάποιου meeting, τουλάχιστον έφτιαξα για πρώτη φορά κουλουράκια και μύρισε το σπίτι Πάσχα” αναφέρει η Αγγελική Ρέβη, digital marketeer σε πολυεθνική. 

Μπάνια, άπειρες ώρες γυμναστικής, μπουζούκια και νυχτερινές εξορμήσεις στα μπαρ ολόκληρου του Λεκανοπεδίου είχαν οι πασχαλινές διακοπές του Στέφανου Κ. τα προηγούμενα χρόνια: “Η δουλειά δεν άλλαξε καθόλου, απλώς γίνεται από το σπίτι. Ωστόσο, λατρεύω να βγαίνω έξω με τις παρέες μου και στην αρχή είχα πανικοβληθεί. Όμως το internet μου έχει σώσει τη ζωή! Οι έξοδοί μου αντικαταστάθηκαν με live καλλιτεχνών στο Instagram, που καλώ όλη την παρέα και γίνεται χαμός από κάτω, όλες αυτές τις ημέρες. Το Μ. Σάββατο θα κάνω κέφι με συναυλία Καίτης Γαρμπή στην τηλεόραση και περιμένω με τους φίλους μου να δούμε ποιοι καλλιτέχνες θα κάνουν live για να συνεδεθούμε όλοι διαδικτυακά”.

Στην περιφέρεια η αλλαγή τις ημέρες του Πάσχα δεν μοιάζει τραγικά μεγάλη. Η κ. Άννα, που μένει μισό χιλιόμετρο έξω από την πόλη του Μεσολογγίου τα λέει με τις φίλες της από τον φράχτη. “Τα σπίτια στη γειτονιά δεν είναι κολλητά το ένα με το άλλο. Ούτε και τόσο μακριά όμως, ώστε να χρειάζεσαι ταυτότητα για να δεις τη γειτόνισσα ή να πεις δυο κουβέντες από το φράχτη. Αυτές τις μέρες πηγαίνω δίπλα, στη Νίτσα για καφέ, παίρνοντας το φλιτζάνι μου μαζί και τηρώντας τις αποστάσεις. Εκείνο που θα μου λείψει, όμως, είναι η γιορτή του Πάσχα. Γιατί Πάσχα για μένα, είναι ο ερχομός των παιδιών μας, οι φίλοι και γνωστοί, που θα περάσουν να πιούμε όλοι μαζί ένα κρασί. Θα ψήσουμε κι εμείς στο φούρνο. Ας είναι, ελπίζουμε του χρόνου” περιγράφει στην βιντεοκλήση που κάναμε η κ. Άννα Αντωνιάδη, δείχνοντας γεμάτη χαρά τα γεννητούρια της όμορφης Λούνας, της γάτας που υιοθέτησε πριν κάποια χρόνια.

Ένα μήνα έκλεισε στο σπίτι η Κλεοπάτρα Μ. μαζί με τον σύζυγο και τις δύο κόρες της. Οι δύο μικρούλες ηλικίες 2,5 και 7 ετών, έχουν για περισσότερες από 30 ημέρες να περπατήσουν στην όμορφη παραλία της Θεσσαλονίκης ή να κατέβουν βόλτα στο κέντρο της, όμως έχουν χτίσει πολιτείες ολόκληρες μέσα στο διαμέρισμά της οικογένειας. “Έως τώρα έχουμε χτίσει 3 διαφορετικά φρούρια-σπιτάκια, έχουμε μαγειρέψει τον μισό Τσελεμεντέ, κάνουμε πάρτυ με βιντεοκλήσεις, διαβάζουμε πολλά βιβλία, παίζουμε κουκλοθέατρο, καλλιεργούμε διάφορα φυτά στις γλάστρες μας και κοιμόμαστε αργά το βράδυ γιατί μεγαλώσαμε! Για την Κυριακή του Πάσχα, η Ύρια (σσ: η 7χρονη κόρη της οικογένειας) έφτιαξε ενα "αρνάκι" από αλουμινόχαρτο, το πέρασε μέσα από ένα ξυλάκι για σουβλάκια, οπότε η σόυβλα μας είναι έτοιμη!”.

Στο μπαλκόνι του σπιτιού θα ψήσει την Κυριακή του Πάσχα ο Φραγκίσκος Μπριλάκης που ζει στην Ιεράπετρα της Κρήτης. Για εκείνον δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα με την πασχαλινή καραντίνα, αφού δουλεύει κανονικά για να στέλνει σε σούπερ μάρκετ όλης της χώρας τα ζαρβατικά που καλλιεργεί. “Στην Ιεράπετρα δεν έχει αλλάει η ζωή για όσους είναι αγρότες, απλώς δυσκολευόμαστε λιγάκι στη δουλειά, αφού για παράδειγμα πρέπει να μεταφέρουμε τους εργάτες με αμάξι έναν έναν για να μη συνωστίζονται. Το Πάσχα θα είναι διαφορετικό αφού θα ψήσουμε στο μπαλκόνι μας, αλλά δεν είναι αυτό που με τρομάζει ή με ανησυχεί. Περισσότερο με απασχολεί η αβεβαιότητα για το τι θα ακολουθήσει τους επόμενους μήνες” αναφέρει και κλείνει βιαστικά το τηλέφωνο για να φύγει για τα χωράφια.