Δημήτρης Αντωνίου: «Οι ανάπηροι βλέπουμε αστεία και δυσάρεστη τη γκρίνια για τη μάσκα»

«Όταν δυσκολεύεσαι ακόμα και να ανέβεις ή να κινηθείς σε ένα πεζοδρόμιο, όταν για να πας σε ένα κτίριο, θα πρέπει να πάρεις προηγουμένως δέκα τηλέφωνα, ώστε να σιγουρευτείς ότι είναι προσβάσιμο για τους ανάπηρους, η... δυσκολία του να βάλω μάσκα, για να προστατεύσω τους άλλους από οτιδήποτε εγώ κουβαλάω, είναι το τελευταίο πράγμα που με απασχολεί».

Στα 16 του χρόνια κι ενώ βάδιζε σε πεζοδρόμιο κεντρικού δρόμου της Θεσσαλονίκης, τον χτύπησε ένα αυτοκίνητο, καθηλώνοντάς τον από τότε σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο 29χρονος σήμερα Δημήτρης Αντωνίου περιγράφει στο ethnos.gr τις καθημερινές δυσκολίες και τους μεγάλους περιορισμούς που υφίστανται καθημερινά τα άτομα με αναπηρία, σημειώνοντας ότι η γκρίνια και τα νεύρα που έχουν τα άτομα που δεν έχουν κάποιο κινητικό πρόβλημα για τη χρήση της μάσκας, την οποία αισθάνονται ως περιορισμό, τού φαίνονται ως καταστάσεις αστείες και ταυτόχρονα δυσάρεστες.

«Δυστυχώς, δεν μπαίνουν στη θέση μας, στη θέση των ατόμων με αναπηρία, που πάντοτε ζούμε με περιορισμούς. Οι δικοί μας περιορισμοί και οι δυσκολίες δεν ενδιαφέρουν ουσιαστικά την κοινωνία. Κάνουν ένα like σε κάτι που λέμε ή γράφουμε και μέχρι εκεί. Τώρα πολλοί γκρινιάζουν για τη χρήση της μάσκας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτή η δύσκολη κατάσταση. Γκρινιάζουν, διότι λένε ότι υφίστανται ένα δήθεν περιορισμό. Αυτό μου φαίνεται αστείο και ταυτόχρονα δυσάρεστο».

Ο Δημήτρης, όπως λέει, βλέπει καθημερινά ανθρώπους να έχουν νεύρα και να μαλώνουν έξω από τα σούπερ μάρκετ για τη χρήση της μάσκας. «Βλέπουν τη μάσκα ως έναν περιορισμό και ουσιαστικά με το παραμικρό διογκώνουν τα θέματα. Είδα άνθρωπο, ο οποίος επί μισή ώρα μάλωνε έξω από ένα σούπερ μάρκετ με τον υπάλληλο του καταστήματος, επειδή ήθελε να μπει και να ψωνίσει χωρίς να βάλει τη μάσκα. Τελικά την έβαλε, ψώνισε για λίγα λεπτά κι έφυγε. Ποιος ο λόγος να έχει νεύρα και να μαλώνει επί μισή ώρα;», διερωτάται ο Δημήτρης Αντωνίου.

«Γκρινιάζουν αυτοί που ζουν στον κόσμο τους»

Όπως λέει ο Δημήτρης, για τα άτομα με αναπηρία, που έχουν μάθει να ζουν με περιορισμούς, η μάσκα δεν αποτελεί κανέναν περιορισμό, αλλά ένα μέτρο προστασίας των συνανθρώπων τους από τους ίδιους. Παράλληλα, πιστεύει ότι σύντομα η μάσκα θα γίνει μία συνήθεια και θα μειωθούν οι γκρίνιες, τα παράπονα και τα νεύρα κάποιων πολιτών.

«Η όλη συζήτηση για τη μάσκα στρέφεται στο αν αυτή προστατεύει. Φορώντας την προστατεύω τους γύρω μου από εμένα. Τη βάζω, για να προστατεύσω τους υπόλοιπους από οτιδήποτε εγώ κουβαλάω. Κάποιοι γκρινιάζουν ότι τους ενοχλεί η ζώνη ασφαλείας στο αυτοκίνητο ή το κράνος στη μοτοσικλέτα. Όμως, πρέπει να προστατευθούμε. Πρέπει να μπαίνουν όλοι στη θέση των άλλων. Όσοι έχουν πάθει κάτι σοβαρό και αντιμετωπίζουν καθημερινά δυσκολίες, βλέπουν το θέμα με τη μάσκα ως κάτι πάρα πολύ απλό. Γκρινιάζουν αυτοί που ζουν στον κόσμο τους. Δυστυχώς, δεν μπαίνουν στη θέση μας», τονίζει ο Δημήτρης Αντωνίου.
Τέλος, κατά τον ίδιο, από τη στιγμή που ήταν σχεδόν δεδομένο ότι θα ερχόταν και δεύτερο κύμα κρουσμάτων κορονοϊού, όταν άνοιξαν τα σύνορα, θα έπρεπε να έχουν ληφθεί αμέσως μέτρα προστασίας. Θα έπρεπε να είχε επιβληθεί αμεσως η χρήση της μάσκας σε κλειστούς χώρους.