Σανατόριο: Ιστορίες φαντασμάτων στη χιονισμένη Πάρνηθα (vid & pics)

Μετά από τριάντα χρόνια εγκατάλειψης, βρίσκεται πλέον στο όριο ανάμεσα στη φαντασία του τρόμου και την πραγματικότητα, δεχόμενο «επισκέψεις» και από τις δύο πλευρές. Ιστορίες κακοτυχίας, αρρώστιας, πόνου, θανάτου, αλλά και σενάρια σατανισμού και «μεταφυσικών» φαινομένων στοιχειώνουν την εικόνα του.

Το σανατόριο μιας αλλοτινής εποχής αποσυντίθεται μέρα με τη μέρα. Το 2003, το οίκημα παραχωρήθηκε στο «Ελληνικό Καζίνο Πάρνηθας Α.Ε.». Η μακροχρόνια εγκατάλειψη του κτηρίου, ο καταστροφικός σεισμός του 1999 σε συνδυασμό με την παλαιότητα του οικοδομήματος και τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες του βουνού, κατέστησαν το κτίριο επικίνδυνο.

Η εταιρεία αποτρέπει την πρόσβαση του κοινού στο εσωτερικού του κτηρίου, τοποθετώντας προειδοποιητικές πινακίδες στον περιβάλλοντα χώρο καθώς και «χτίζοντας» επανειλημμένα όλα τα ανοίγματα (πόρτες και παράθυρα) του υπογείου, ισογείου και πρώτου ορόφου. Μία ακόμη ψηφίδα στο πεδίο της φαντασίας...

Το 2017 κι ενώ όλες οι μακροχρόνιες προσπάθειες δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, κατατέθηκε στην πολεοδομία αίτημα κατεδάφισης. «Από τότε είμαστε αντιμέτωποι με το πρόσωπο της ελληνικής γραφειοκρατίας», αναφέρει στο ethnos.gr η Ευσέβεια Ηλιοπούλου, πολιτικός μηχανικός και Υποδιευθυντής της τεχνικής υπηρεσίας «Ελληνικό Καζίνο Πάρνηθας Α.Ε.». «Ενώ η πολεοδομία είναι σύμφωνη με την κατεδάφιση, μας παρέπεμψε στο αρμόδιο Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής, ώστε να έχουμε και τη δική του σύμφωνη γνώμη. Το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής με τη σειρά του γνωμοδότησε θετικά ως προς την κατεδάφιση, με την προϋπόθεση πως θα πάρουμε την έγκριση του Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων. Σχεδόν δύο χρόνια μετά την πρώτη κατάθεσή του αιτήματος κατεδάφισης, είμαστε ακόμα σε αναμονή γνωμοδότησης του αρμόδιου συμβουλίου, μη μπορώντας να παρέμβουμε με κάποιον άλλο τρόπο ώστε να διασφαλίσουμε πως δε θα αποτελέσει κίνδυνο για την ασφάλεια των επισκεπτών», τονίζει η κα Ηλιοπούλου. 

Αποτέλεσε, όμως, σημείο συγκεντρώσεων αναρχικών-αντιεξουσιαστών και οι οποίο διακόσμησαν τους τοίχους με συνθήματα. Τα γκράφιτι στους τοίχους- κόκκινα, σαν το αίμα- και τα μισογκρεμισμένα δωμάτια κάνουν την καρδιά σου να χτυπάει ολοένα και πιο δυνατά. Σκισμένες και σαπισμένες μοκέτες, πεταμένες και μισοδιαλυμένες καρέκλες, ανοιγμένα στρώματα, περιττώματα, μπάζα και σύριγγες συνθέτουν το σκηνικό της εγκατάλειψης. Σαν να είναι δημιουργημένο από τις καλύτερες στιγμές της έμπνευσης Σκανδιναβών αστυνομικών συγγραφέων, όπως ο Χένινγκ Μάνκελ, ο Στιγκ Λάρσον, η Κάριν Φόσουμ ή ο Τζο Νέσμπο.

Ακόμη και ο μεγάλος δάσκαλος του τρόμου, Έντγκαρ Άλαν Πόε, θα έμοιαζε με ρομαντικό ποιητή απέναντι στις ιστορίες που ξεφυτρώνουν από τα συντρίμια του σανατόριου. Οι παλιοί έλεγαν ότι όταν ο ήλιος χαθεί και έρθει το σκοτάδι, ο οδοιπόρος δεν θα πρέπει να βρεθεί κοντά στην Πηγή της Κυράς γιατί θα συναντήσει ένα κοριτσάκι ντυμένο στα λευκά με μια γαλάζια κορδέλα γύρω από την μέση. Σύμφωνα με τον αστικό μύθο, το κοριτσάκι ξεκίνησε από το σανατόριο της Πάρνηθας, ενώ ήταν βαριά άρρωστο, με σκοπό να πιει από το ιαματικό νερό της πηγής, κάτι το οποίο δεν κατάφερε καθώς ξεψύχησε στα μέσα της διαδρομής. Η εικόνα του κοριτσιού έρχεται προς το μέρος του οδοιπόρου με απλωμένα χέρια και δάκρυα στα μάτια. 

Άλλοι λένε πως εμφανίζεται και μια γυναίκα γύρω στα σαράντα, φορώντας κι αυτή ρούχα μιας περασμένης εποχής, που κάτι ψάχνει στους γύρω θάμνους και πίσω από τους βράχους επισταμένα. Όταν δει τον επισκέπτη της πηγής ταχύνει το βήμα και τον πλησιάζει. Αφού όμως δει ότι δεν είναι αυτός που ψάχνει, τότε είτε θυμώνει παίρνοντας μια φοβερή όψη που μπορεί να φοβίσει τον καθένα είτε αρχίζει να κλαίει και χάνεται ψάχνοντας.

Κυνηγοί φαντασμάτων στο σανατόριο

Στην Ελλάδα οι κυνηγοί φαντασμάτων δεν είναι κάτι σύνηθες. Δεν θα σου πει κανείς στον δρόμο, «να εδώ πιο κάτω έχουν γραφείο, μετά το καφενείο». Κι όμως υπάρχουν! Ένας εξ αυτών, ο Αντώνης Σκαραμαγκάς μίλησε στο ethnos.gr για την επίσκεψή του στο σανατόριο και τα όσα είδε και έζησε εκεί. «Συνολικά επισκεφθήκαμε το χώρο τρεις φορές. Η πρώτη φορά που είχαμε πάει, έλεγα στα υπόλοιπα παιδιά, ότι εγώ δεν μπαίνω μέσα. Ήμουν επηρεασμένος από τις ιστορίες που είχα ακούσει μέχρι τότε. Με δυσκολία μπήκα!», αναφέρει. «Οι πρώτες επισκέψεις μας ήταν για να δούμε ακριβώς τη διαρρύθμιση του κτιρίου και πως θα φύγουμε το βράδυ σε περίπτωση που συμβεί το οτιδήποτε. Το κτίριο έχει αρκετές τρύπες στο πάτωμα και είναι σε τραγική κατάσταση. Κατά καιρούς έχουν υπάρξει αρκετοί τραυματισμοί από επισκέπτες». 

Παίρνοντας μία μικρή απόσταση από το μύθο, αλλά όχι από το χθες, το 1965, οι εγκαταστάσεις πέρασαν στην ιδιοκτησία του ΕΟΤ (Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού) έναντι 6.500.000 δραχμών. Το κτίριο μετατράπηκε σε ξενοδοχείο με την ονομασία «ΞΕΝΙΑ» και στη συνέχεια σε σχολή τουριστικών επαγγελμάτων. Η λειτουργία του συνεχίστηκε με αυτήν τη μορφή έως και το 1985, όταν και εγκαταλείφθηκε.