«Κόκκινο» τηλέφωνο στο Παπανικολάου για τον κορονοϊό: «Πείτε του ότι τον αγαπάμε...»

«Να του μεταφέρετε ότι τον αγαπάμε, τον σκεφτόμαστε, είμαστε εδώ, τον νοιαζόμαστε. Δεν έχουμε φύγει από κοντά του και περιμένουμε να γυρίσει πίσω στο σπίτι μας στην Καβάλα γρήγορα πιο δυνατός». Είναι ένα από τα εκατοντάδες μηνύματα συγγενών στους ασθενείς COVID στο Παπανικολάου μέσω του Γραφείου Ενημέρωσης της Κοινωνικής Υπηρεσίας του νοσοκομείου. Εδώ και περίπου δέκα μέρες τα τηλέφωνα έχουν πάρει «φωτιά» στις κοινωνικές υπηρεσίες του νοσοκομείου. Πέντε κοινωνικοί λειτουργοί δίνουν την δική τους «μάχη», ζουν από μέσα την αγωνία των συγγενών και αναλαμβάνουν την διαχείρισή τους δίνοντάς τους κουράγιο.

Ψάχνουν και εντοπίζουν τους ασθενείς σε ποια κλινική και δωμάτιο νοσηλεύονται, ενημερώνουν τους συγγενείς, μεταφέρουν μηνύματά τους, συγκεντρώνουν ρούχα, πιτζάμες και είδη πρώτης ανάγκης, ενώ αποτελούν και το στήριγμα των ανθρώπων που είναι μόνοι στη ζωή. Πολλές φορές μπαίνουν και στον άχαρο ρόλο να ανακοινώσουν στους συγγενείς ότι ο άνθρωπός τους κατέληξε, ενώ συχνά αναλαμβάνουν και τις συνεννοήσεις με τα γραφεία τελετών για την παραλαβή των σορών προκειμένου το νεκροτομείο να έχει πάντα μια άδεια θέση...

«Από τις 7 το πρωί που είμαι στο γραφείο και σηκώνω τηλέφωνα έχω ένα πιάσιμο στο στομάχι. Δεν μπορώ να κάτσω σε καρέκλα. Έχω τόση υπερένταση. Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, μακάρι να μπορούσα να ανοίξω ένα παράθυρο και να έβλεπε η οικογένεια τον ασθενή και ο ασθενής την οικογένεια. Εισπράττω αυτήν την μοναξιά της ασθένειας και με πληγώνει και μένα ως άνθρωπο» δήλωσε στο ethnos.gr η Γεωργία Μεταξάκη με τρεμάμενη φωνή, κοινωνική λειτουργός στο Παπανικολάου με 31 χρόνια υπηρεσίας στην πλάτη της. 

Τα τηλέφωνα «σπάνε» ιδιαίτερα μετά από εφημερία

Οι ασθενείς με κορονοϊό διακομίζονται με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο χωρίς, όμως, συνοδό-συγγενή τους λόγω της ιδιαιτερότητας της ασθένειας και της μεταδοτικότητας του ιού. Από κείνη τη στιγμή ξεκινά και η περιπέτεια των συγγενών. Αφού φτάσει ο ασθενής στα εξωτερικά ιατρεία του Παπανικολάου, υποβάλλεται σε τεστ κορονοϊού. Όση ώρα περιμένει το αποτελέσμα, βγάζει ακτινογραφία και αν κριθεί ότι πρέπει να νοσηλευτεί αναζητείται κρεβάτι σε μία από τις κλινικές του νοσοκομείου (ΩΡΛ, οφθαλμολογική, χειρουργική κ.α.) που έχει μετατραπεί σε Covid. 

Στο σύστημα του Γραφείου Κίνησης-λόγω και του φόρτου εργασίας- αν και καταγράφεται η εισαγωγή των ασθενών που πήραν εισιτήριο, δεν φαίνεται άμεσα ο θάλαμος στον οποίο βρίσκονται, ενώ χρονοκαθυστέρηση παρατηρείται κάποιες φορές όταν εισάγονται εσπευσμένα σε ΜΕΘ. «Ένα ολόκληρο νοσοκομείο έχει γίνει σχεδόν Covid. Και οι συγγενείς ψάχνουν να βρουν τον άνθρωπό τους και δεν ξέρουν που θα τον βρούν. Υπήρξαν και περιπτώσεις που ψάχναμε όλη την μέρα για να εντοπίσουμε σε ποια κλινική νοσηλεύεται ο ασθενής προκειμένου να ενημερώσουμε τους συγγενείς του. Τα τηλέφωνα διπλασιάζονται και πολλές φορές τριπλασιάζονται μετά τις εφημερίες» δήλωσε στος ethnos.gr η αρχαιότερη κοινωνικός λειτουργός του Παπανικολάου, Βαρβάρα Τσόφλη. 

Ψάχνουμε συγγενείς τους μέσα από την Αστυνομία και το Δήμο 

Μετά τον εντοπισμό του ασθενούς οι κοινωνικοί λειτουργοί κάνουν αγώνα δρόμου για να βρουν το κοντινό τους περιβάλλον, ξεκινώντας την έρευνά τους από την γραμματεία του ΕΚΑΒ. «Εκεί έγινε και η πρώτη κλήση για την παραλαβή του. Μας δίνουν διεύθυνση, τηλέφωνα για να τους εντοπίσουμε και αν δεν τους βρούμε, παίρνουμε τον δήμο και την Αστυνομία» πρόσθεσε η κ. Τσόφλη. 

Μετά την πρώτη επαφή με τους συγγενείς, οι τελευταίοι ζητούν να έχουν πολλές φορές και μια ιατρική ενημέρωση για την κατάσταση που είναι ο άνθρωπός τους. «Προσπαθούμε να το αποφεύγουμε γιατί δεν είμαστε γιατροί αλλά και γιατί η ιατρική κατάστασή τους αλλάζει ανά πάσα στιγμή. Είμαστε στη  μέση. Προσπαθούμε και τους συγγενείς να εξυπηρετήσουμε και να τους καθησυχάσουμε αλλά και τους γιατρούς να διευκολύνουμε που έχουν μεγάλο φόρτο» συμπλήρωσε  η κ. Μεταξάκη.

Παραλαμβάνουμε δέματα συγγενών για τους ασθενείς 

Στο γραφείο ενημέρωσης κοινού, λίγο πριν το τηλεφωνικό κέντρο έχει διαμορφωθεί τελευταία ένας ειδικός χώρος όπου παραλαμβάνουν δέματα συγγενών για τους ασθενείς. Γράμματα, πιτζάμες εσώρουχα και είδη πρώτης ανάγκης καταφθάνουν στον προθάλαμο. Μία ή δύο φορές την μέρα γίνεται η διανομή στις κλινικές μέσω του Γραφείου Κίνησης. 

«Σας παρακαλώ μπορείτε να μου πείτε έστω εάν ταλαιπωρήθηκε τις τελευταίες στιγμές…»

Έχοντας «γράψει» 36 χρόνια υπηρεσίας στην κοινωνική υπηρεσία του Παπανικολάου η κ. Τσόφλη εκτιμά ότι η σημερινή κατάσταση είναι από τις πιο δύσκολες που είχε να διαχειριστεί ποτέ. «Υπάρχει ένταση αλλά είναι διαχειρίσιμη. Αν πάθουμε όλοι φηματίωση την ίδια αγωγή θα πάρουμε, αλλά αν χάσουμε ένα δικό μας άτομο δεν αντιδρούν όλοι το ίδιο. Δεν υπάρχουν κανόνες. Σε οδηγεί το πρόβλημα πως θα το χειριστείς και τι θα κάνεις». 

Δεκάδες φορές μίλησε η Βαρβάρα Τσόφλη  με την κυρία Μαρία από την Έδεσσα η οποία έψαχνε να μάθει πού βρίσκεται ο άντρας της. Λίγες ώρες νωρίτερα ο κύριος Νίκος είχε μεταφερθεί εσπευσμένα με βαριά συμπτώματα κορονοϊού στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Μετά από ώρες αναζήτησης η κ. Τσόφλη εντόπισε τον ασθενή στη χειρουργική κλινική όπου νοσηλεύονταν και ενημέρωσε την κυρία Μαρία. Η ανακούφιση, ωστόσο, της κυρίας Μαρίας δεν κράτησε πολύ…. Το βράδυ της ίδιας μέρας η σύζυγος του κυρίου Νίκου ειδοποιήθηκε ότι κατέληξε. 

«Μοιραστήκαμε όλη την μέρα την αγωνία της. Αποκτήσαμε οικειότητα και την επομένη μετά το θάνατο του κυρίου Νίκου μας ξανατηλεφώνησε: ‘Σας παρακαλώ μπορείτε να μου πείτε εάν είναι δυνατόν να ξέρω τις συνθήκες και πως ακριβώς πέθανε ο Νίκος μου;» ρώτησε την κ. Βαρβάρα. Η τελευταία της εξήγησε ότι «έφυγε από ανακοπή. Έπεσαν πολύ γρήγορα οι σφίξεις και κατέληξε. Δεν ταλαιπωρήθηκε» με την κυρία Μαρία να απαντά: «Να στε καλά. Τώρα νιώθω πιο ήρεμη». 

Ο 60χρονος Βασίλης επικοινωνούσε με μηνύματα με την γυναίκα του στην Νάουσα από το νοσοκομείο μέχρι που κάποια στιγμή άρχισε να γράφει ασυναρτησίες. «Είχε χαμηλό οξυγόνο και αυτό δεν σε βοηθά να σκεφτείς καλά, να έχεις επικοινωνία και να γράφεις λογικά. Η γυναίκα του τρόμαξε, μας πήρε τηλέφωνο και αμέσως ειδοποιήσαμε του γιατρούς» θυμάται η κ. Μεταξάκη. 

Τηλεφωνούν συγγενείς από το εξωτερικό 

Αρκετά είναι και τα τηλέφωνα που δέχεται το Γραφείο Ενημέρωσης από συγγενείς που βρίσκονται στο εξωτερικό. «Κάθε μέρα μιλάω με την μητέρα μου. Τις τελευταίες τρεις μέρες δεν τα έχω καταφέρει. Το μόνο που ζητάω είναι να μιλήσω μαζί της» είπε στην κ. Μεταξάκη η κόρη της 70χρνονης Νίκης, Σοφία από την Ολλανδία πριν λίγες μέρες. «Έψαξα και τελικά έμαθα ότι η 70χρονη διασωληνώνθηκε και γι αυτό δεν απαντούσε. Ενημέρωσα την κόρη της και λίγες ώρες αργότερα ήρθε στην Ελλάδα για να αισθάνεται πιο κοντά στην μητέρα της, όπως της είπε».

Είμαστε οι συγγενείς των ανθρώπων που είναι μόνοι τους στη ζωή

Δεν λείπουν και περιπτώσεις ασθενών όπου αν και νοσηλεύονται για περισσότερο από ένα μήνα δεν εμφανίζεται κάποιος συγγενής τους για να τους αναζητήσει και να ενδιαφερθεί για αυτούς.  «Έχουμε πληροφορηθεί ότι νοσηλεύεται μια νοσοκόμα που δεν έχει δικούς της ανθρώπους. Θα την πάρουμε τηλέφωνο, θα την ρωτήσουμε αν έχει κάποια ανάγκη, αν θέλει κάτι. Είμαστε οι συγγενείς  των ανθρώπων που είναι μόνη τους στη ζωή» πρόσθεσε η κ. Τσόφλη.

Από την υποστήριξη προσφύγων στη μάχη υπέρ των ασθενών με Covid

«Κάθε περιστατικό, κάθε τηλεφώνημα θέλει εξατομικευμένη προσέγγιση. Δεν μπορείς να πεις ότι θα βάλω γύψο με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Ανάλογα με το αίτημα και την ανάγκη θα ενεργήσουμε και μεις» τόνισε από την πλευρά της, η Ζαφειρώ Γκάλη η οποία εάν και προσλήφθηκε από το πρόγραμμα «Philos» του ΕΟΔΥ για να συνδράμει στις προσπάθειες ψυχολογικής στήριξης των προσφύγων ρίχτηκε το τελευταίο διάστημα στη μάχη εμψύχωσης συγγενών με κορονοϊό. Σύμφωνα με την ίδια, η κατάσταση είναι γενικότερα δύσκολη και θέλοντας και μη κατά κάποιο τρόπο τα παίρνεις μαζί σου. «Δεν είναι ότι κλείνω την πόρτα κάθε φορά που σχολάω και τα ξεχνάω όλα» πρόσθεσε η κ. Γκάλη.

Σε δύσκολη θέση βρέθηκε προχθές και η κοινωνικός λειτουργός Κωνσταντίνα Τράσια όταν της τηλεφώνησε προχθές ένας 30χρονος ο οποίος δεν σταματούσε να κλαίει. «Δεν μπορούσα να τον συγκρατήσω. Είχε αγωνία για τη μαμά του η οποία είναι νεότατη. Πήγα στο σπίτι και το σκεφτόμουν. Μίλησα πολλές φορές μέσα στη μέρα όχι μόνο για να του δώσω πληροφορίες αλλά και να δω πως είναι και να τον καθησυχάσω». Όπως εξηγεί η ίδια αυτό που μαθαίνουν στη σχολή είναι η ενσυναίσθηση. «Προσπαθώ να δουλεύω με αυτό. Μπαίνω στη θέση του ασθενή και του συγγενή και αυτό πολλές φορές μου δίνει αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μια με λυγίζει και πηγαίνω στο σπίτι φορτισμένη και τα σκέφτομαι συνέχεια και από την άλλη όταν είναι κάτι ευχάριστο αισθάνομαι ικανοποίηση και ότι προσφέρουμε και μεις στην υγειονομική κρίση».

Τα εξιτήρια είναι ο πιο ευχάριστος αποχαιρετισμός 

Βαθιά ανάσα δίνουν στους κοινωνικούς λειτουργούς οι ασθενείς όταν παίρνουν εξιτήριο. Ο σύζυγος της Χαρούλας νοσήλευαν για πάνω από ένα μήνα στην πνευμονολογική κλινική. «Έφτασε στο γραφείο μας και την ρώτησα για ποιον ασθενή πρόκειται. Και άρχισε να βάζει τα κλάματα. Ο σύζυγός της ήταν ένα μήνα στο Παπανικολάου και πέρασε από όλα τα στάδια (Εντατική, Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας και τελευταία αποθεραπεία στην πνευμονολογική. Αυτοί είναι οι ευχάριστοι αποχαιρετισμοί» είπε η κ. Μεταξάκη. 

Αναρρώσαντες στέλνουν ευχαριστήρια e-mail και αφήνουν χειρόγραφα μηνύματα

Οι κοινωνικοί λειτουργεί παίρνουν κουράγιο και από e-mail που φτάνουν από ασθενείς που πήραν εξιτήριο για να τις ευχαριστήσουν. Χειρόγραφα μηνύματα συμπαράστασης και ευγνωμοσύνης συνοδεύουν πολλές φορές και τα δέματα που φτάνουν στο Γραφείο Ενημέρωσης για τους ασθενείς με Covid. «Και αυτό μας ανακουφίζει» συμφωνούν. 

Πρέπει να είναι υπάρχει άδειος νεκροθάλαμος γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει νεκρός

Αν και οι συγγενείς είναι υποψιασμένοι ότι μπορεί να προκύψει το μοιραίο, όταν αυτό συμβεί η κοινωνική υπηρεσία προσπαθεί να βοηθήσει τους συγγενείς αλλά και να διευκολύνει και το νοσοκομείο. «Τηλεφωνούν συγγενείς για να δουν τελευταία φορά τους δικούς τους ανθρώπους,  ενώ ζητούν να πάρουν και τη σορό. Τηρείται αυστηρό πρωτόκολλο και επεμβαίνουμε για να κρατήσουμε μια ισορροπία μεταξύ νοσοκομείου και συγγενών, εξηγώντας στους τελευταίους ότι είμαστε μαζί τους και ότι θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας. Από την άλλη όμως πρέπει να υπάρχουν άδειοι νεκροθάλαμοι γιατί ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκύψει νεκρός και θα πρέπει να υπάρχει θέση» ειπε η κ. Μεταξάκη.

Η αγωνία των συγγενών μετατρέπεται κάποιες φορές και σε δυσαρέσκεια. Εξαιτίας της αγωνίας, της έντασης και των δύσκολων στιγμών εισπράττουν και θυμό από τους συγγενείς όταν δεν μπορούν να τους δώσουν περισσότερες πληροφορίες για την υγεία του λειτουργώντας ως σάκος του μποξ αλλά και όταν κάποιες φορές δεν προλαβαίνουν να ενημερωθούν άμεσα για την μεταφορά τους από μια κλινική σε μία άλλη ή στην ΜΕΘ.