Μπόσι Καλαβρύτων: Τάμπλετ έχει, δρόμους, τηλέφωνα και ίντερνετ δεν έχει

Περίπου 200 χιλιόμετρα απόσταση από την Αθήνα υπάρχει ένα χωριό που κατά δήλωση των κατοίκων του βρίσκεται 200 χρόνια πίσω. Οι 22 ψυχές του χωριού είναι ουσιαστικά τα μέλη έξι - επτά οικογενειών που ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τη γεωργία, κυρίως αμπέλια με σταφίδα. Αρνούνται πεισματικά να εγκαταλείψουν το χωριό τους που είναι κρυμμένο στις πλαγιές της κεντρικής Αχαΐας, σκαρφαλωμένο στα 750 μέτρα υψόμετρο.

«Δε μας βρίσκει ούτε ο κορονοϊός»

Η απόφαση τους να καλλιεργήσουν τη γη των προγόνων τους και να μείνουν με τα παιδιά τους στο ορεινό χωριό ισοδυναμεί με αυτοεξορία και καθημερινό μαρτύριο. Πρόκειται για το χωριό Μπόσι της κοινότητας Πετσάκων του Δήμου Καλαβρύτων που βιώνει την απόλυτη απομόνωση χωρίς δρόμο, τηλέφωνο και ίντερνετ. Τα 9 παιδιά του χωριού δε μπορούν να κάνουν καν τηλεκπαίδευση και ακολουθούν τους γονείς τους στις στάνες. Οπως λένε χαρακτηριστικά είναι τόσο απομονωμένοι που δεν τους βρίσκει ούτε ο... κορονοϊός.

Αλεξοπούλου: «Ντράπηκα...»

Ακόμα και η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Χριστίνα Αλεξοπούλου έμεινε άφωνη όταν θέλησε να πάει στα παιδιά του Μπόσι τάμπλετ για να κάνουν τηλεκπαίδευση αλλά με έκπληξη έμαθε πως δεν υπάρχει τηλέφωνο και ίντερνετ στο χωριό, ούτε καν δρόμος. «Με κάλεσε ο πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου Πετσάκων που ανήκει το Μπόσι να βοηθήσουμε τα 9 παιδιά του χωριού, Με χαρά ανταποκρίθηκα και βρήκαμε και χορηγό που μας πρόσφερε τα τάμπλετ. Από εκεί και πέρα άρχισαν οι δυσάρεστες εκπλήξεις. Αρχικά μου είπαν πως δε μπορούμε να πάμε στο χωριό επειδή βρέχει και η πρόσβαση είναι αδύνατη. Αυτό με ταρακούνησε. Ντράπηκα πραγματικά. Υπάρχει χωριό που επειδή βρέχει μένει αποκλεισμένο; Τελικά ξεκινήσαμε. Ηρθαν και μας πήραν από τον κεντρικό δρόμο και με μεγάλη δυσκολία διανύσαμε τα 7 χιλιόμετρα μέχρι το χωριό. Αν πάθεις κάτι στο Μπόσι έχασες τη ζωή σου», δήλωσε συγκλονισμένη στο ethnos.gr η Χριστίνα Αλεξοπούλου και πρόσθεσε:

«Θα το φέρω στη Βουλή»

«Οταν έφτασα έμαθα πως δεν υπάρχει ίντερνετ και τηλέφωνο. Οι κάτοικοι και τα παιδιά άκουσα να μου λένε με αξιοπρέπεια τα παράπονα τους. Δεν είχα λόγια να απαντήσω απέναντι σε νέους γονείς που έχουν 9 παιδιά απομονωμένα. Στη θέση τους δεν θα ψήφιζα. Είναι ευλογημένοι άνθρωποι, κρατάνε την οικονομία της χώρας και δεν έχουν ούτε τα αυτονόητα να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Επίσης το Μπόσι σε αναλογία κατοίκων έχει πολλά παιδιά. Οι οικογένειες αυτές είναι παράδειγμα προς μίμηση και εμείς δεν κάνουμε τίποτα να τους διευκολύνουμε. Θα φέρω σίγουρα το θέμα στη Βουλή».

Το πρόβλημα με το χωριό Μπόσι

Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία της Ελένης Διαμαντοπούλου η οποία μαζί με τον σύζυγο της και τα δύο τους παιδιά παλεύουν για την επιβίωση στο Μπόσι. Τα λόγια της στο ethnos.gr είναι γροθιά στο στομάχι: «Δεν έχουμε τίποτα, ούτε καν έναν δρόμο. Ακόμα και με τις βροχές είμαστε αποκλεισμένοι. Τιμωρούμαστε γιατί αποφασίσαμε να μείνουμε στο χωριό μας. Δεν έχουμε σταθερό τηλέφωνο, δεν έχουμε ίντερνετ. Δεν έχουμε καν καλό σήμα κινητής τηλεφωνίας. Επειδή το χωριό βρίσκεται σε απόμερο και δυσπρόσιτο σημείο μόνο δύο εταιρείες κινητής τηλεφωνίας έχουν αδύναμο σήμα με προβλήματα και συνδεόμαστε μόνο σε ορισμένα σημεία του χωριού». 

«Τρέμουμε μην αρρωστήσουμε»

Κάθε μέρα οι κάτοικοι του χωριού Μπόσι παίζουν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να καλύψουν τα 7 χιλιόμετρα που τους χωρίζουν από τον πολιτισμό, είτε στη διαδρομή προς το χωριό Πετσάκοι που οδηγεί στα Καλάβρυτα, είτε στη διαδρομή προς το Νεοχώρι - Χάνι που οδηγεί στον κεντρικό δρόμο που επίσης οδηγεί στα Καλάβρυτα. Προτιμούν περισσότερο τον δεύτερο δρόμο γιατί είναι λιγότερο επικίνδυνος: «Και οι δύο δρόμοι είναι πολύ χάλια και χωματόδρομοι. Ο δρόμος προς τους Πετσάκους κλείνει το χειμώνα, έχει γκρεμούς και πιάνει πάγο. Προς το Νεοχώρι επικοινωνούμε καλύτερα αλλά και εκεί με δυσκολία. Γενικά δεν έχουμε δρόμο να μετακινηθούμε με ασφάλεια και τρέμουμε μην αρρωστήσουμε εμείς και τα παιδιά μας καθώς δεν υπάρχει γιατρός ούτε για αστείο».

Αντί για τηλεκπαίδευση είναι στη στάνη

Η Ελένη Διαμαντοπούλου με δόση αυτοσαρκασμού είπε πως είναι «προνομιούχα» καθώς η οικογένειά της είναι η μόνη στο χωριό Μπόσι που κατάφερε να βάλει δορυφορικό τηλέφωνο. Οι υπόλοιπες οικογένειες δεν έχουν ίντερνετ, τα κινητά τηλέφωνα δεν έχουν σήμα και έτσι δε μπορούν να συνδεθούν στο πρόγραμμα τηλεδιάσκεψης για να κάνουν μάθημα τα παιδιά. Μοιραία οι γονείς τους για να αισθάνονται ασφάλεια τα παίρνουν στις στάνες όπου δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης: «Από τα 9 παιδιά του χωριού μόνο τα δύο δικά μου παιδιά κάνουν τηλεκπαίδευση. Μετά από πολύ καιρό, πολλές δυσκολίες και υψηλό κόστος βάλαμε τηλέφωνο. Τα υπόλοιπα σπίτια δεν έχουν τηλέφωνο και ίντερνετ, ούτε πιάνουν οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Και εγώ που σας μιλάω τώρα κάθομαι σε συγκεκριμένη γωνιά στο σπίτι. Μόνο δύο εταιρείες κινητής τηλεφωνίας έχουν λίγο σήμα σε ορισμένα σημεία του χωριού. Τα άλλα παιδάκια πηγαίνουν στη στάνη μαζί με τους γονείς τους».

«Ζούμε στο 1821»

Σε ερώτηση εάν στο χωριό υπάρχει κάποιος χώρος για να κάνουν όλα τα παιδιά το μάθημα τους μέσω τηλεκπαίδευσης είπε: «Δυστυχώς δεν υπάρχει χώρος και υποδομή για τέτοια πράγματα στο σπίτι μας. Δεν υπάρχει καφενείο στο χωριό, δεν υπάρχει κάποια πλατεία για να μαζευτούμε. Μόνο μία εκκλησία. Οι οικογένειες είναι απομονωμένες και όταν ο ένας θέλει να φωνάξει τον άλλον για κάποια ανάγκη βγαίνουμε στα μπαλκόνια και φωνάζουμε... Ζούμε καταστάσεις άλλων εποχών, θα έλεγα πως ζούμε ακόμα στο 1821. Το μόνο θετικό που έγινε τα τελευταία χρόνια είναι η στήριξη που έχουμε από το νέο δήμαρχο Καλαβρύτων Θανάση Παπαδόπουλο ο οποίος μας εξασφάλισε τη μετακίνηση των παιδιών μας στο σχολείο των Καλαβρύτων αλλά εφέτος που έκλεισαν τα σχολεία τα 7 παιδιά δεν έχουν κάνει μαθήματα και πρέπει να βρεθεί λύση».

«Επιτέλους κάποιος να ενδιαφερθεί και για μας»

Το μεγαλύτερο πρόβλημα και βασικό αίτημα των κατοίκων του Μπόσι είναι η κατασκευή του δρόμου: «Κάθε μέρα πρέπει να κάνουμε αυτή την απόσταση τουλάχιστον μία φορά για να κατεβάσουμε τα προϊόντα μας, να πάρουμε ζωοτροφές και να μεταφερθούν τα παιδιά μας όταν τα σχολεία ήταν ανοικτά. Βάζουμε σε κίνδυνο τις ζωές μας, έχουμε μεγάλα κόστη σε καύσιμα και συντήρηση των αυτοκινήτων. Εμείς πηγαίνουμε στο super market για προμήθειες μία φορά το μήνα και αν το επιτρέπει ο καιρός. Αν πιάσει χιόνι αποκλειόμαστε για μέρες. Ζητάμε έναν δρόμο. Τόσο δύσκολο είναι; Ξέραμε πως είχαν εγκριθεί 600.000 ευρώ για να φτιαχτεί ο δρόμος προς το Νεοχώρι αλλά ο δρόμος δεν έχει γίνει ακόμα. Τι έχει συμβεί δεν ξέρουμε. Επιτέλους κάποιος να ενδιαφερθεί και για μας».

«Οργή και απογοήτευση»

Ο Εξωραϊστικός Σύλλογος Πετσάκων (σ.σ.: το χωριό που βρίσκεται πιο κοντά στο Μπόσι σε απόσταση 7 χιλιομέτρων) ιδρύθηκε το 2017, ενώ ένα χρόνο μετά (2018) ανεστάλη η λειτουργία του σχολείου στο χωριό καθώς υπήρχαν μόνο τρία παιδιά τα οποία αναγκάστηκαν να μετακομίσουν στην Αθήνα. Ο πρόεδρος του συλλόγου Ιωάννης Λυρίτης είπε στο ethnos.gr: «Ο σύλλογός μας έγινε από το θυμό και την απογοήτευση των κατοίκων που βλέπουν τον τόπο τους να ερημώνει μέρα με τη μέρα. Κάνουμε ό,τι μπορούμε και για τους κάτοικους στο Μπόσι αλλά οι άνθρωποι εκεί περνούν πολύ δύσκολα. Ο,τι και να σας πουν είναι λίγο. Είναι κτηνοτρόφοι. Κρατούν την πρωτογενή παραγωγή της χώρας και δεν έχουν καμία υποστήριξη».

«Περιμένουμε το δρόμο εντός του 2021»

Ο κ. Κυριαζής συμπλήρωσε: «Είναι απομονωμένοι στο Μπόσι, δεν έχουν δρόμο, δεν έχουν ίντερνετ, τα τηλέφωνα δεν πιάνουν και ο δρόμος μεταξύ των δύο χωριών μας είναι απροσπέλαστος. Ευτυχώς τον τελευταίο χρόνο αναδεικνύονται τα προβλήματα και η νέα δημοτική αρχή Καλαβρύτων αλλά και η Περιφέρεια δείχνουν ενδιαφέρον. Θα είμαστε στο πλευρό τους όσο αντέχουν οι δυνάμεις μας. Περιμένουμε εντός του 2021 να φτιαχτεί ο δρόμος Μπόσι - Νεοχώρι».

«Πρώτα δρόμος, μετά τηλεπικοινωνίες»

Η Βίκυ Γεωργοπούλου είναι αντιπρόεδρος της κοινότητας Πετσάκων (εκεί ανήκει και το χωριό Μπόσι) όπου επίσης υπάρχουν 20 ψυχές μεταξύ των οποίων ένα δύο μικρά παιδιά που ακόμα δεν πηγαίνουν σχολείο: «Η κατάσταση στην περιοχή μας ήταν πολύ δύσκολη, αλλά ευτυχώς η νέα δημοτική αρχή δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον. Με την ανάληψη των καθηκόντων του δημάρχου Θανάση Παπαδόπουλου τα προβλήματα της περιοχής μας αναδείχτηκαν. Πρώτο μέλημα είναι να γίνει ένας δρόμος. Οι υπάρχοντες δρόμοι από και προς το Μπόσι είναι απροσπέλαστοι το χειμώνα και πολύ επικίνδυνοι. Παλιά οι Πετσάκοι είχαν σχολείο αλλά πλέον δεν λειτουργεί. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να γίνει ο δρόμος και παράλληλα δίνουμε μάχες για να βελτιώσουμε τις τηλεπικοινωνίες».