Μίκης Θεοδωράκης: Το ύστατο χαίρε στον κορυφαίο συνθέτη

Μικροί και μεγάλοι και σήμερα καταφθάνουν στο παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου για να πουν το τελευταίο αντίο στον μεγάλο μουσικοσυνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που τους συντρόφευε σε κάθε στιγμή της ζωής τους και ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 96 ετών. 

Σε κλίμα βαθιάς συγκίνησης ο κόσμος αποχαιρετούσε τον κορυφαίο δημιουργό φωνάζοντας «αθάνατος».

Από το πρωί της Τετάρτης κόσμος όλων των ηλικιών, «επώνυμοι» αλλά και λαϊκοί άνθρωποι τα βάσανα και τους καημούς των οποίων εξέφρασε μέσα από το έργο του ο μεγάλος συνθέτης γεμίζουν την περιοχή του Συντάγματος για να φτάσουν στη Μητσρόπολη Αθηνών και πουν το τελευταίο αντίο στον δικό τους Μίκη.

Μαζί και αρκετές προσωπικότητες του καλλιτεχνικού και πολιτικού κόσμου, όπως ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, η Μαρίζα Κωχ, η Τατιάνα Τσανακλίδου, η αδερφή του Μάνου Ελευθερίου (Λίλη), ο γιος του Γρηγόρη Μπιθικώτση (Γρηγόρης), ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, αλλά και ο πρώην πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς. 

Την ίδια ώρα στεφάνια καταφθάνουν από σωματεία, οργανώσεις και πολιτιστικούς σύλλογους ενώ σε κατάθεση στεφάνου προχώρησε και η οικογένεια του Ιβάν Σαββίδη και της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.

Το τριήμερο λαϊκό προσκύνημα το οποίο ξεκίνησε από το μεσημέρι της Δευτέρας, ολοκληρώθηκε στις 14.00, ενώ για τις 15.00 είναι προγραμματισμένη η τελετή αποχαιρετισμου με τις ομιλίες της προέδρου της Δημοκρατίας και του γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ.

Στη συνέχεια η σορός του Μίκη θα κατευθυνθεί προς το λιμάνι του Πειραιά απ' όπου ο Μίκης Θεοδωράκης θα ξεκινήσει για το τελευταίο του ταξίδι με προορισμό την ιδιαίτερη πατρίδα του πατέρα του την Κρήτη για να ενταφιαστεί το μεσημέρι της Πέμπτης στον Γαλατά Χανίων, όπως το επιθυμούσε. 

Η κρατική Ορχήστρα τίμησε τον Μίκη Θεοδωράκη στο ΜΕΤΡΟ του Συντάγματος

Μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή ανάμεσα στις εκδηλώσεις μνήμης για την απώλεια του κορυφαίου συνθέτη, έλαβε χώρα στο επίπεδο -1 του σταθμού του ΜΕΤΡΟ Σύνταγμα, όπου κατόπιν πρωτοβουλίας του Καλλιτεχνικού Διευθυντής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, Λουκά Καρυτινού και σε συνεννόηση με τη διοίκηση της ΣΤΑΣΥ ο κόσμος που περνούσε από τον σταθμό του ΜΕΤΡΟ συνάντησε σε κλίμα συγκίνησης τον Βαγγέλη Μπόντα στο πιάνο και τα φωνητικά και τον Δημήτρη Γούζιο στο τσέλο, αμφότεροι μέλη της ΚΟΑ, να τραγουδούν μαζί με τον κόσμο τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. 

Την Πέμπτη στον Γαλατά Χανίων ο ενταφιασμός - Οι λεπτομέρειες

Η σορός του Μίκη Θεοδωράκη θα φθάσει στις 7.30 το πρωί της Πέμπτης με το πλοίο της γραμμής στο λιμάνι της Σούδας, και με μια ενδιάμεση στάση στην πλατεία της δημοτικής αγοράς της πόλης θα μεταφερθεί στον Μητροπολιτικό Ναό των Εισοδίων της Θεοτόκου για λαϊκό προσκύνημα.

Η μεταφορά της σορού από την πλατεία της αγοράς στη Μητρόπολη Χανίων θα γίνει με τα πόδια. Στις 13.00 θα μεταφερθεί στο χωριό του, τον Γαλατά, στον ναό του Αγίου Νικολάου, όπου και θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία σε στενό κύκλο και με αυστηρή τήρηση του πρωτοκόλλου για τη δημόσια υγεία. Η ταφή του θα γίνει στο κοιμητήριο του χωριού, όπως εκείνος επιθυμούσε για να βρίσκεται δίπλα στον πατέρα του και τον αδελφό του.

Την ημέρα της κηδείας τόσο στην πόλη των Χανίων όσο και στο χωριό Γαλατάς θα ισχύσουν έκτακτα κυκλοφοριακά μέτρα.

Μίκης Θεοδωράκης: Όλα ξεκίνησαν με ένα βιολί 

Ο Μίκης (Μιχάλης) Θεοδωράκης γεννήθηκε στην Χίο στις 29 Ιουλίου του 1925. Πατέρας του ήταν ο Γιώργης Θεοδωράκης με καταγωγή από τον Γαλατά των Χανίων και την μεγάλη οικογένεια των Θεοδωράκηδων, απογόνων του Θεοδωρομανώλη, ξακουστού Κρητικού λυράρη και εκ των δημιουργών του ριζίτικου τραγουδιού, τον οποίο είχαν αποκεφαλίσει οι Τούρκοι. Η μητέρα του Ασπασία Πουλάκη καταγόταν από τον Τσεσμέ της Μικράς Ασίας. Εξ ου και ο δίσκος Ασίκικο Πουλάκη που κυκλοφόρησε το ’98 με στίχους του Μιχάλη Γκανά και μικρασιατικές μνήμες.

Βενιζελικός δικηγόρος ο πατέρας του Μίκη υπηρέτησε ως στέλεχος του υπουργείου Εσωτερικών σε πολλές νομαρχίες της χώρας. Αποτέλεσμα; Δεκάδες μεταθέσεις και άλλες τόσες μετακινήσεις της οικογένειας Θεοδωράκη: Μυτιλήνη, Γιάννενα, Κεφαλλονιά, Πύργος, Πάτρα, Τρίπολη...

«Πρώτη φορά στη ζωή μου είδα νότες σ΄ένα σχολικό βιβλίο. Και είπα του πατέρα μου: «μπαμπά, τί είναι αυτά εδώ;» «Αυτά», μου λέει, «είναι μουσική»». Είναι το 1937 όταν ο 12χρονος Μίκης, μαθητής Γυμνασίου στην Πάτρα, έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με ό,τι θα του καθορίσει την ζωή. Λίγο αργότερα οι γονείς του του κάνουν δώρο ένα βιολί και τον εγγράφουν στο Ωδείο Πατρών. Ενα χρόνο αργότερα αρχίζει να γράφει και τα πρώτα του τραγούδια. Η μουσική έκτοτε τον συνοδεύει σε κάθε σταθμό...

Το 1939 στον Πύργο ο Μίκης πηγαίνει στο Ωδείο και φτιάχνει μια ορχήστρα με φυσαρμόνικες.

Το 1940 στην Τρίπολη ανακαλύπτει την ποίηση του Ρίτσου και του Βρεττάκου, αρχίζει μαθήματα πιάνου, διευθύνει την εκκλησιαστική χορωδία κι αρχίζει να γραφει μουσική επηρεασμένος από το βυζαντινό μέλος. Εκεί γίνεται και η πολιτική του εμβάφτιση. Σε μία μεγάλη διαδήλωση το 1942, ο 15χρονος Μίκης χτυπά έναν Ιταλό αξιωματικό, συλλαμβάνεται και οδηγείται στην φυλακή όπου διδάσκεται τις βασικές αρχές του μαρξισμού από κάποιους συγκρατούμενούς του. Το «εδαφος» αποδεικνύεται εξαρχής γόνιμο: Επιστρέφοντας στο σχολείο εμπνέεται και εφαρμόζει ενα σύστημα διανομής τροφίμων σε όσους από τους συμμαθητές του ήταν φτωχοί και υποσιτισμένοι.

Δύο χρόνια αργότερα ολοκληρώνει την πρώτη του σύνθεση («Κασσιανή») κι ακούγοντας την Ενάτη του Μπετόβεν παίρνει μία μεγάλη απόφαση: Να γίνει συνθέτης. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίζεται.

Λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές

Διαφεύγει στην Αθήνα, όπου οργανώνεται στο ΕΑΜ και αγωνίζεται κατά των Γερμανών κατακτητών. Συγχρόνως σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη. Μετά την απελευθέρωση ξεσπά ο εμφύλιος.

Ο Θεοδωράκης λόγω των προοδευτικών του ιδεών καταδιώκεται από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζει παράνομος στην Αθήνα χωρίς να σταματήσει την επαναστατική του δράση. Τελικά συλλαμβάνεται και στέλνεται εξορία στην αρχή στην Ικαρία και στη συνέχεια στο επονομαζόμενο στρατόπεδο θανάτου, τη Μακρόνησο.. Το 1949 βρίσκει τον Μίκη Θεοδωράκη στα Χανιά να αναρρώνει από τις κακουχίες της εξορίας και τα βασανιστήρια. Ένα χρόνο αργότερα θα αποφοιτήσει από το Ωδείο Αθηνών και θα πάει στην Αλεξανδρούπολη για να ολοκληρώσει την στρατιωτική του θητεία. Το 1953 παντρεύεται την αγαπημένη του συναγωνίστρια, Μυρτώ, απόφοιτο της Ιατρικής Σχολής, με την οποία θα αποκτούσε τα χρόνια που θα ερχόντουσαν δύο παιδιά, τη Μαργαρίτα και τον Γιώργο.

Το 1954 πηγαίνει με υποτροφία στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στο Conservatoire και σπουδάζει μουσική ανάλυση με τον Olivier Messiaen και διεύθυνση ορχήστρας με τον Eugène Bigot.

Η περίοδος 1954-1960 είναι μια εποχή έντονης δραστηριότητας για τον Θεοδωράκη στο χώρο της Ευρωπαϊκής μουσικής. Συνθέτει μουσική για το μπαλέτο της Ludmila Tcherina, το Covent Garden, Stuttgart Ballet και επίσης για τον κινηματογράφο.

Το 1960 ο Μίκης επιστρέφει στην Ελλάδα

Το 1957 του απονέμεται το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Schostakovitch για το έργο του, Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνθέτει πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα. Έχει ήδη μελοποιήσει τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου, που σηματοδοτεί την "στροφή" του προς το λαϊκό τραγούδι. Συνθέτει δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρίσκουν βαθύτατη απήχηση μέσα στον ελληνικό λαό.

Ιδρύει την Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και δίνει πολλές συναυλίες σ΄ όλη την Ελλάδα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τα αριστουργήματα της συμφωνικής μουσικής. Το 1963 μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη ιδρύεται η "Νεολαία Λαμπράκη", της οποίας εκλέγεται Πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέγεται Βουλευτής της ΕΔΑ.

Την 21η Απριλίου του 1967 περνά στην παρανομία και απευθύνει την πρώτη έκκληση για Αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ιδρύει μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ και εκλέγεται πρόεδρός του.

Συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1967. Μπουμπουλίνας, απομόνωση, φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, νοσοκομείο, αποφυλάκιση και κατ΄ οίκον περιορισμός, εκτόπιση με την οικογένεια στη Ζάτουνα Αρκαδίας, στρατόπεδο Ωρωπού. ΄Όλο αυτό το διάστημα συνθέτει συνεχώς. Πολλές από τα καινούρια έργα κατορθώνει με διάφορους τρόπους να τα στέλνει στο εξωτερικό, όπου τραγουδιούνται από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώνεται επικίνδυνα. Στο εξωτερικό ξεσηκώνεται θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως ο Δημήτρης Σοστάκοβιτς, Arthur Miller, Laurence Olivier, Yves Montand κ.λ.π. δημιουργούν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και βρίσκεται στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970.

Στο εξωτερικό αφιερώνει όλο το χρόνο του σε περιοδείες σ' όλο τον κόσμο με συναυλίες, συναντήσεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες, συνεντεύξεις, δηλώσεις για την πτώση της δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι συναυλίες του γίνονται βήμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης και για τους άλλους λαούς που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα: Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιρανούς, Κούρδους, Τούρκους, Χιλιανούς, Παλαιστίνιους.

Συναυλίες για τη δημοκρατία και την ελευθερία

Γιατί πεποίθησή του ήταν πάντα, ότι η δημοκρατία και η ελευθερία είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την εδραίωση της ειρήνης. Γιατί ο πόλεμος αποφεύγεται μόνο από ανθρώπους ελεύθερους, που μπορούν να ρυθμίσουν οι ίδιοι τις τύχες τους.

Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες. Συναντάται με τον τότε Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης Αλόν, που του ζητά να μεταφέρει μήνυμα στον Αραφάτ. Πραγματικά αμέσως μετά συναντάται με τον Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της Ισραηλινής Κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά. Από τότε συνέβη πολλές φορές να παίξει τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή μεταξύ των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό, ότι το 1994 γιορτάσθηκε πανηγυρικά στο ΄Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν που στο μεταξύ έχει γίνει "εθνικό τραγούδι" του Ισραήλ και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή.

Επισκέπτεται επίσης την Αλγερία, Αίγυπτο, Τύνιδα, Λίβανο και Συρία προσπαθώντας να ενισχύσει τον διάλογο μεταξύ αντιμαχομένων πλευρών. Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γυρίζει στην Ελλάδα. Συνθέτει πάντα μουσική. Δίνει πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα συμμετέχει στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής [1981-86 (παραίτηση) και 1989-92 (παραίτηση)] είτε ως Υπουργός Επικρατείας [1990-92 (παραίτηση)].

Το 1976 ιδρύει το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και δίνει διαλέξεις και συναυλίες σ΄ όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονέμεται το βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.

Το 1986 γίνεται πραγματικότητα κάτι που από το 1970 ακόμα έχει υποστηρίξει σε συνεντεύξεις του: η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασέρ Κεμάλ και ο Ζουλφύ Λιβανελί.

Ο Θεοδωράκης δίνει πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολουθούν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών.

Αργότερα παίζει και πάλι το ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των ελλήνων πρωθυπουργών, του Α. Παπανδρέου και του Κ. Μητσοτάκη προς την τουρκική κυβέρνηση.

Επίσης το 1986 (μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ) πραγματοποιεί μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ΄ όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας.

Το 1988 διοργανώνονται με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη στο Tübingen και στην Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφονταιν και ο Johannes Rau, φιλόσοφοι όπως ο Dürrenmatt, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες.

Εκεί έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.

Το 1990 δίνει 36 συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστείας. Συνεχίζει δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λ.π.

Για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Παράλληλα αγωνίζεται και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέπτεται και ως Υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι καταβάλλει προσπάθειες για την απελευθέρωση των τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν που τελικά επιτυγχάνουν.

Προτείνει τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υποβάλλει στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος».

Ιδρύει επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον Κουρδικό λαό. Το 1993 αναλαμβάνει Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτείται τον επόμενο χρόνο.

Σε περιοδεία του στην Αμερική και τον Καναδά το 1994 για την ενίσχυση Πολιτιστικού κέντρου των ομογενών, η Σύγκλητος του Québec υποδέχεται με ομόφωνο ψήφισμά της, με το οποίο τον τιμά για την προσφορά του στον πολιτισμό και τους αγώνες του για τον Άνθρωπο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του «Ηλέκτρα» (1995) και «Αντιγόνη» (1999), ενώ παράλληλα αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό (Ευρώπη, Νότια Αφρική, Αμερική) και παίρνει δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.).

Το 2000 είναι υποψήφιος για το Νόμπελ Ειρήνης. Σύσσωμη η πολιτική και η πνευματική ηγεσία Ελλάδας και Κύπρου στηρίζει την υποψηφιότητα, ενώ στη Νορβηγία, στα γραφεία της Επιτροπής για το Νόμπελ φθάνουν συνεχώς επιστολές από όλα τα μέρη του κόσμου από προσωπικότητες, φορείς και απλούς ανθρώπους. Το 2002 παρουσιάζεται η όπερά του «Λυσιστράτη», ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Με την ευκαιρία της 47ης επετείου Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, μετά από πρόταση του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια και σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος της Τιμής στον Μίκη Θεοδωράκη.

Ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε όλα τα είδη της μουσικής: όπερες, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλέτα, χορωδιακή εκκλησιαστική μουσική, μουσική για αρχαίο δράμα, για θέατρο, για κινηματογράφο, έντεχνο λαϊκό τραγούδι, μετασυμφωνικά έργα. Επίσης, έχει γράψει πολλά βιβλία, που έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.

Κυριότερα έργα του Μίκη Θεοδωράκη

• Κύκλοι τραγουδιών: Τα Παιδικά, Επιτάφιος, Επιφάνια, Πολιτεία Α΄,Β΄,Γ΄και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Μαουτχάουζεν, Romancero Gitano, Θαλασσινά Φεγγάρια, Ο Ήλιος και ο Χρόνος, 12 Λαϊκά, Νύχτα Θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια του Ανδρέα, 18 Λιανοτράγουδα, Μπαλλάντες, Στην Ανατολή, Τα Λυρικά, Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ΄άλλη χώρα;, Μια θάλασσα γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες.
• Μουσική για θέατρο: Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Ένας Όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.
• Μουσική για Αρχαίο Δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππείς, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας.
• Μουσική για κινηματογράφο: Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση Πολιορκίας, Actas de Marusia.
• Ορατόρια: 'Αξιον Εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνια Αβέρωφ, Κατάσταση Πολιορκίας, Πνευματικό Εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.
• Συμφωνικά και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλο και ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.
• Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς.
• Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου), Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.