Πώς αποχαιρέτισαν τον Θέμο «συγκάτοικοί» του στην «Ελευθεροτυπία»

Ώρα με την ώρα προστίθενται πολλοί οι οποίοι αποχαιρετούν τον Θέμο Αναστασιάδη ο οποίος έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 22 Ιανουαρίου.

Δύο από αυτούς είναι ο Ανδρέας Ρουμελιώτης και ο Χρήστος Μιχαηλίδης, δημοσιογράφοι, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον εκλιπόντα στα χρόνια της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ.

Δείτε τι ανέβασαν στους προσωπικούς λογαριασμούς τους στο Facebook, αποχαιρετώντας έναν φίλο και συνάδελφο.                  

Ανδρέας Ρουμελιώτης

Εχω να διηγηθώ εκατό, τουλάχιστον, κωμικοτραγικές, ξεκαρδιστικές ιστορίες από τα υπέροχα, συναρπαστικά χρόνια που περάσαμε στο ίδιο γραφείο, στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Μόνο αυτές έχουν αξία. Στο σπίτι μου, μαζί, αλλάξαμε χιλιετία. Αριστοφανική πένα, μυαλό Ρολ Ρόις, ασύγκριτο ταλέντο. Ασυγκράτητο. Ικανό για το μεγαλύτερο καλό και το χειρότερο κακό. Εναντίον του εαυτού του, κυρίως. Την τελευταία 15ετία χωρίσανε οι δρόμοι μας. Άλλες αγωνίες. Διαφορετικές προσδοκίες από αυτή την πουτάνα τη ζωή που μπλέξαμε. Σιγά μη τον κρίνω. Αμα πάω να φάω τη δουλειά του Αγιου Πέτρου, θα με βάλει και μένα στο μάτι. Ό,τι ήτανε να πω, του το ‘πα κατάμουτρα, όταν έπρεπε. ¨Εχω καταφέρει, για να μη δηλητηριάζομαι, να κρατάω μόνο τα καλά. Ητανε φίλος μου, σου λέω, δεν έχει «αλλά»...

Χρήστος Μιχαηλίδης

Αποχαιρετισμός σε έναν φίλο

Θρηνώ τον χαμό ενός καλού μου φίλου, του Θέμου Αναστασιάδη, με τον οποίο ήμασταν και επί χρόνια «συγκάτοικοι» στο ίδιο γραφείο, στην «Ελευθεροτυπία» Αθηνών. Κάθε μέρα, πολλές ώρες. Εκεί ο πρώτος σπόρος της φιλίας, που άνθισε στη συνέχεια και εκτός επαγγελματικών χώρων, όπου οι δρόμοι μας κάποια στιγμή χώρισαν.

Το πρώτο που εκτίμησα στον Θέμο, ήταν το αστραφτερό μυαλό του – για μένα, από τα καλύτερα πού πέρασαν ποτέ από την ελληνική δημοσιογραφία. Όταν ξεκίνησε να γράφει τη «Μαύρη Τρύπα» στην «Ελευθεροτυπία», συμφώνησα με όσους μίλησαν για «επανάσταση γραφής» στον Τύπο. Ο Θέμος πάντα σχοινοβατούσε μεταξύ σκληρού, καυστικού, ειρωνικού και επιθετικού λόγου. Και το έκανε με μαεστρία. Είχε μόρφωση βαθιά, και ματιά διεισδυτική, με μια λάμψη πονηράδας που εμένα με συνάρπαζε.

Ήταν από τους πρώτους που εξευτέλισαν το καθωσπρέπει της δημόσιας ζωής, σε όλες τις υποκριτικές εκφάνσεις του. Δεν γλίτωνε ούτε ο ίδιος από τις κριτικές του. Ήταν, αναμφίβολα, ο άρχοντας του αυτοσαρκασμού. Μιλούσε ανοικτά για πράγματα που εμείς οι δημοσιογράφοι αποφεύγουμε. Ακόμα και για τις αμοιβές του.

Διεκδικούσε τις υψηλότερες, και σχεδόν πάντα τις λάμβανε. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ μέσον για να το επιτύχει αυτό, ούτε ζήτησε ποτέ κάποιο σπρώξιμο από συνδικαλιστικά όργανα όπως κάνουν πολλοί. Έλεγε «νομίζω πως αξίζω τόσα», και τα διεκδικούσε. Αυτό, του έφερε τους πρώτους εχθρούς μέσα στο επάγγελμα. Εκείνους που θεωρούσαν ότι οι απολαβές πρέπει να είναι μόνο θέμα συλλογικών συμβάσεων.

Ο Θέμος έβγαλε πολλά λεφτά, διότι έβλεπε μπροστά, επέλεγε τους σωστούς ανθρώπους και δούλευε ο ίδιος σαν το σκυλί. Γινόταν έξαλλος όταν του έλεγαν ότι το επάγγελμά μας είναι λειτούργημα, ιδίως όταν αυτό του το έλεγαν συνάδελφοι που ήταν ταυτόχρονα πολυθεσίτες σε διάφορα υπουργεία, σε οργανισμούς, ακόμα και στη Βουλή.

Έκανε πολλά πράγματα στη δημοσιογραφία, και μόνο σε αυτήν. Και εφημερίδα, και ραδιόφωνο, και τηλεόραση, και ιστοσελίδα. Το «Πρώτο Θέμα» ήταν δικό του παιδί, και είναι σήμερα ένα από τα πρώτα σε αναγνωσιμότητα ΜΜΕ. Λογοφέραμε πολλές φορές για την θεματολογία του, αλλά του αναγνώριζα ότι ήταν από τους λίγους από εμάς που ήξερε να κυνηγά και να γράφει «πραγματικές ιστορίες».

Δεν θα μπω στις περιπέτειές του με τις φορολογικές αρχές, που τον κυνήγησαν άγρια για φοροδιαφυγή, αναγκάζοντάς τον να μετοικίσει στην Ελβετία. Ένα ξέρω: Εάν δεν ήταν ο Θέμος, ο Θέμος που δεν άφηνε κανέναν αξιωματούχο σε χλωρό κλαρί, ούτε καν θα ασχολούνταν μαζί του. Μου έλεγε στις αρχές εκείνης της περιπέτειας «ρε συ, Χρήστο, με έχεις για τόσο ηλίθιο, να γράφω όσα γράφω, να ενοχλώ όσους ενοχλώ, και να αφήνω τον εαυτό μου τόσο ακάλυπτο στο πιο προφανές θέμα για το οποίο θα με κυνηγούσαν και θα με ξετίναζαν όσοι ενοχλώ;».

Ένα από τα πιο έντονα γεγονότα που έζησα μαζί του, ήταν όταν μια μέρα, ομάδα αριστερών αναγνωστών της «Ελευθεροτυπίας», ενοχλημένοι από κάτι που έγραψε στη «Μαύρη Τρύπα», εισέβαλαν στο κτίριο, ανέβηκαν στον 2ο όροφο, ήρθαν στο γραφείο μας και άρχισαν να τον βρίζουν και να τον γιαουρτώνουν. Προφανώς όσοι ήμασταν στο γραφείο τον υπερασπιστήκαμε, και προφανώς φροντίσαμε οι τραμπούκοι να απομακρυνθούν από την εφημερίδα. Εκείνο που με στενοχώρησε πιο πολύ όμως, ήταν ότι πολλοί συνάδελφοί μου εκεί, που όχι μόνο δεν παρενέβησαν υπέρ του Θέμου, αλλά έκαναν την πάπια και εκδήλωσαν και ικανοποίηση. Δεν ξέρω εάν θα έκαναν το ίδιο εάν μπουκάριζαν στην εφημερίδα οπαδοί της άκρας δεξιάς και γιαούρτωναν και προπηλάκιζαν έναν άλλον συνάδελφό τους για κάτι που έγραψε.

Για μία ακόμη φορά, ο Θέμος πήρε στην πλάκα και εκείνο το άγριο περιστατικό. Όμως ξέρω πως βαθιά μέσα του τον πείραξε πολύ. Το ευαίσθητο κομμάτι του δεν το εκδήλωνε εύκολα. Αλλά το είχε σε πλεόνασμα, και γνωρίζω πού και πώς το διοχέτευε – αθόρυβα, ανιδιοτελώς, και πλουσιοπάροχα. Ό Θέμος, ο φίλος μου, ήταν extra large σε όλα.

Ξέρω πως ό,τι γράφω σήμερα, είναι απολύτως υποκειμενικό. Και σίγουρα υπάρχουν άλλες απόψεις. Έχω σοκαριστεί από το μίσος που βγαίνει στα σόσιαλ μίντια – κάτι που πάει κόντρα στον δικό μου πολιτισμό, που πολύ απλά λέει πως όταν πεθάνει κάποιος, εάν δεν έχεις κάτι καλό να πεις για αυτόν, απλά μην πεις τίποτα.

ΥΓ.: Γεννηθήκαμε με μια μέρα διαφορά. «Είμαι μεγαλύτερός σου», μου έλεγε, «και να με ακούς εμένα». Όταν η διεύθυνση της εφημερίδας έδωσε σε μένα τον χώρο της «Μαύρης Τρύπας» στην εφημερίδα, με τη στήλη που γράφω και εδώ, με τον ίδιο τίτλο, Πρόσωπα & Προσωπεία, ήξερα ότι θα γίνονταν συγκρίσεις και το ‘χα άγχος. Από το οποίο με έβγαλε εκείνος, «βρίζοντάς» με κάθε μέρα «για τα γλυκανάλατα που γράφεις». Κι ίσως να ‘χε δίκιο. Από προχθές που ήρθαν τα άσχημα μαντάτα από την Ελβετία τον ακούω συνεχώς.

Ο Θέμος Αναστασιάδης έφυγε από τη ζωή την Τρίτη 22 Ιανουαρίου, έπειτα από περίπου 2ετή μάχη κατά του καρκίνου, σε ηλικία 61 ετών.

(*) Το κομμάτι αυτό δημοσιεύεται σήμερα στη στήλη μου "Πρόσωπα & Προσωπεία" στην κυπριακή εφημερίδα «Φιλελεύθερος».

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram