Πολυτεχνείο: Το «κορίτσι με τη σφαίρα» αφηγείται την ιστορία της και συγκλονίζει

Έχει μείνει στην ιστορία ως το «κορίτσι με τη σφαίρα». Η Ειρήνη Μουστάκα είναι μια από τις πρωταγωνίστριες της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, καθώς την πυροβόλησαν στο πρόσωπο και γλύτωσε από θαύμα.

Δικηγόρος σήμερα, αφηγείται στo OPEN και αναμοχλεύει μνήμες, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης. «Ήμουν μαθήτρια τότε και είχα κατέβει στην Αθήνα για φροντιστηριακά μαθήματα. Φύγαμε από το φροντιστήριο κάποια στιγμή και πήγαμε προς Κάνιγγος και Ομόνοια, όπου μαζευόταν ο κόσμος, καθώς ακούσαμε ότι γίνεται εξέγερση» περιγράφει η ίδια, δείχνοντας στην κάμερα τη σφαίρα.

«Εκεί υπήρχαν μπλόκα αστυνομικών και η παρέα διασπάστηκε. Έμεινα μόνη μου. Έβλεπα τους αστυνομικούς να ρίχνουν ξύλο και να κυνηγούν κόσμο. Έφτασα στην πλατεία Βικτωρίας για να πάρω τον συρμό για να επιστρέψω σπίτι. Φοβόμουν. Ήμουν μικρή, μαθήτρια», προσθέτει.

Η κα Μουστάκα κατέβηκε τις σκάλες του σταθμού και κατά λάθος βρέθηκε στην πλατφόρμα προς Πειραιά, ενώ ήθελε να πάει προς Κηφισιά. Έπειτα από λίγο έφτασε στο σημείο μια ομάδα ατόμων, που ήταν κυνηγημένα. Φοβήθηκε ότι θα εγκλωβιστεί και ότι θα δείρουν και εκείνη και προσπάθησε να βγει.

«Άκουγα τις σφαίρες να… σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου»

«Εκεί άκουγα τις σφαίρες να… σφυρίζουν πάνω από το κεφάλι μου. Σκέφτηκα όμως, ότι έπρεπε να ειδοποιήσω τους γονείς μου και ότι κάτι πρέπει να κάνω» λέει η κα Μουστάκα και συμπληρώνει:

«Πήγα σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο που υπήρχε στην πλατεία Βικτωρίας και πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου. Ο πατέρας μου μού είπε μείνε εκεί που είσαι και έρχομαι να σε πάρω. Με το που πήγα να βγω, είχα μια ζεστή αίσθηση στο μάγουλο, έναν βόμβο μέσα στο στόμα και είδα να βγαίνει ένας πίδακας αίματος. Με είχαν πυροβολήσει από την ταράτσα του ΟΤΕ με στρατιωτικό όπλο».

Όπως είπε η κα Μουστάκα «αυτή τη σφαίρα έδειξα στη δίκη του Πολυτεχνείου το 1975. Ήταν ένα φοβερό αποδεικτικό στοιχείο, καθώς αμφισβητείτο τότε όπως και σήμερα από κάποιους ότι υπήρξαν θύματα ή ότι έριχναν αληθινές σφαίρες».

Συνεχίζοντας την εξιστόρηση των γεγονότων η δικηγόρος αναφέρει ότι όταν κατάλαβε το αίμα, έπειτα από λίγο λιποθύμησε. Πριν λιποθυμήσει, είδε κόσμο να πετάγεται στην πλατεία. Κόσμος που ήταν κρυμμένος όπως λέει.

Κάποιοι από αυτούς την μετέφεραν στο κοντινότερο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο, επειδή δεν είχε χάσει εντελώς τις αισθήσεις της, είδε αιμόφυρτους ανθρώπους να κάθονται στα σκαλιά.

Όπως υποστηρίζει, «με πήγαν στο δωμάτιο. Το πρόσωπό μου ήταν άμορφη μάζα. Κι εκεί μπήκε κάποια στιγμή αστυνομικός με καπαρντίνα και περίστροφο στο χέρι για να με ελέγξει και να με συλλάβει. Φυσικά οι γιατροί του είπαν «ποια να συλλάβεις; Δεν βλέπεις πώς είναι;» Ήμουν ετοιμοθάνατη. Η σφαίρα είχε καθίσει κάτω από τη γλώσσα, ανάμεσα στο γευστικό και κινητικό νεύρο. Αν είχε βγει από το λαιμό, θα είχα πεθάνει. Όπως θα είχα πεθάνει εάν δεν είχε κάνει τόσο καλή δουλειά και ο χειρουργός, που είχαν καλέσει ο πατέρας μου και η μητέρα μου, οι οποίοι ήρθαν από την Κηφισιά με τα πόδια».

Σύμφωνα με την ίδια, «ο γιατρός με μετέφερε στη Γενική Κλινική και με χειρούργησε. Η μητέρα μου όταν με είδε, λιποθύμησε κατευθείαν».