Κορονοϊός: Μαρτυρίες γιατρών που επιτάχθηκαν αλλά έμειναν εθελοντικά στο ΕΣΥ - Τι λένε στο ethnos.gr

«Εγώ ήρθα στο «Παπανικολάου» με το ζόρι. Δεν ήταν στην πρόθεσή μου να δουλέψω στο Εθνικό Σύστημα Υγείας γιατί ήδη βοηθούσα από το ιατρείο μου. Ήμουν στην Πρωτοβάθμια Περίθαλψη και ουσιαστικά προσπαθούσα να μην φτάσουν οι ασθενείς στο νοσοκομείο, όσο αυτό γινόταν εφικτό. Μου ήρθε, όμως, το χαρτί της επίταξης από την Αστυνομία.Δεν είχα δικαίωμα επιλογής και η τιμωρία ήταν τουλάχιστον τρίμηνη φυλάκιση.  Όλο το διάστημα  που εργάζομαι εδώ στο «Παπανικολάου» νομίζω ότι η εργασία με αποζημίωσε. Τόσο η προσφορά των άλλων συναδέλφων, και του νοσηλευτικού προσωπικού- που ήταν ίσως παραπάνω από ότι περίμενα- όσο και το αποτέλεσμα της δουλειάς μου, βλέποντας τους περισσότερους ασθενείς να βελτιώνονται, νομίζω είναι μεγάλη ηθική αποζημίωση και αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να συνεχίσω εθελοντικά και τον Ιανουάριο» λέει στο ethnos.gr η ειδική παθολόγος Αντωνία Μόσχου.

Μαζί με την παθολόγο Μαρία Τσιλιπάκου και άλλους πνευμονολόγους και παθολόγους του ιδιωτικού τομέα επιτάχθηκαν στις 19 Νοεμβρίου στο πρώτο κύμα της επίταξης από το υπουργείο Υγείας και δούλεψαν στο «Παπανικολάου». Ένα μήνα μετά το τέλος της επίταξης, προσφέρθηκαν να συνεχίσουν εθελοντικά στο νοσοκομείο, βάζοντας πλάτη στη διαχείριση της πανδημίας και στις δύσκολες ώρες που αυτό περνούσε. Την ίδια ώρα, άλλοι συνάδελφοί της γύρισαν την πλάτη στο δεύτερο κύμα επίταξης που διέταξε το υπουργείο Υγείας την προηγούμενη βδομάδα. Ενδεικτικό είναι ότι στο «Παπανικολάου» από τους 23 γιατρούς που κλήθηκαν συνολικά εμφανίστηκαν στο τμήμα Covid μόλις... 4 (δύο παθολόγοι και δύο πνευμονολόγοι) αλλά και δύο αναισθησιολόγοι. 

Εξέταζα ανά 20 λεπτά ασθενείς με κορονοϊό στο «Παπανικολάου»

Στην κορύφωση της πανδημίας τον περασμένο Νοέμβριο η Μαρία Τσιλιπάκου έπρεπε να διαχειριστεί περιστατικά ανά 20 λεπτά, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν βαριά. «Ο όγκος της δουλειάς ήταν μεγάλος, διαφορετικός και πολυπαραγοντικός απ΄ ότι στο ιατρείο μου. Έπρεπε, ταυτόχρονα, να εξετάσουμε ασθενείς, να ενημερώσουμε και άλλες ειδικότητες γιατρών και να αποφασίσουμε αν έπρεπε να διασωληνωθούν κάποιοι άλλοι, αλλά και να διαχειριστούμε φαρμακευτικές αγωγές. Και η  διαδικασία του να εξετάσεις τον ασθενή ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Απαιτούσε αρκετή ώρα να ντυθείς και να ξεντυθείς. Δεν είναι απλά μια κλινική εξέταση που κάνουμε όπως ξέραμε πάνω από τον ασθενή στο ιδιωτικό ιατρείο. Τώρα έπρεπε, ταυτόχρονα, να βρεθούμε με έναν ειδικευόμενο γιατρό, μια νοσηλεύτρια οι οποίοι έπρεπε και αυτοί να είναι ντυμένοι με την ειδική στολή και ανάλογα με την κατάσταση του ασθενή έπρεπε να ζητήσουμε πνευμονολογική βοήθεια από αναισθησιολόγο και παθολόγο για να καθοδηγήσουμε τον νοσηλευόμενο». 

Φοβήθηκα, αλλά έλεγα αν μπορώ να βοηθήσω, θα ριχτώ στη μάχη

Έχοντας συμπληρώσει δύο μήνες εργασίας στο «Παπανικολάου» (ένα μήνα με επίταξη και ένα εθελοντικά) η Μαρία Τσιλιπάκου συνεχίζει να κάνει εφημερίες στο τμήμα Covid του νοσοκομείου. «Δεν σας κρύβω ότι και ‘γω την πρώτη βδομάδα ένιωθα παράξενα. Ήταν πολύ δύσκολο και εκνευριστικό γιατί έπρεπε να διαχειριστώ τα ραντεβού μου. Και η διαχείριση γινόταν συνήθως από το τηλέφωνο. Αλλά προσφέρθηκα να το κάνω γιατί ο όγκος δουλειάς ήταν διαφορετικός. Φοβήθηκα, αλλά έλεγα αν μπορώ να βοηθήσω γιατί όχι…». 

Δίναμε οδηγίες στους πελάτες μας ασθενείς τηλεφωνικά

Η Μαρία Αντωνίου εργάζεται από την πλευρά της σε δύο ιατρεία, στο ένα είναι οικογενειακή γιατρός με 2.250 εγγεγραμμένους ασθενείς και στο άλλο δουλεύει σαν επαγγελματίας ιδιώτης. Στο διάστημα που έφυγε από το ιατρείο της λόγω επίταξης, οι ασθενείς της δεν την έβρισκαν για να εξυπηρετηθούν, από το απλούστερο να συνταγογραφήσουν τα φάρμακά τους μέχρι να αντιμετωπίσουν σοβαρότερα προβλήματα. «Πολλοί από αυτούς που μου έπαιρναν τηλέφωνο στο νοσοκομείο είχαν και κορονοϊό. Οπότε έδωσα οδηγίες και σε τέτοιους ασθενείς που δεν χρειάστηκαν να νοσηλευτούν». Δουλεύοντας σε καθημερινή βάση στο νοσοκομείο προσπαθεί να πηγαίνει απογευματινές ώρες στο ιατρείο όταν δεν εφημερεύει για να εξυπηρετήσει όσους περισσότερους ασθενείς μπορεί. 

«Βρέθηκα μπροστά σε στιγμές που έπρεπε να διαχειριστώ έξι περιστατικά ταυτόχρονα»

Οι πιο δύσκολες στιγμές στο νοσοκομείο ήταν τις βραδινές ώρες μεταξύ 11 το βράδυ μέχρι και τις 2 τα ξημερώματα. «Βρέθηκα μπροστά σε στιγμές που έπρεπε να διαχειριστώ έξι περιστατικά ταυτόχρονα. Εκεί τρέχαμε και προσπαθούσαμε να δούμε μαζί με το νοσηλευτικό προσωπικό ποιο ήταν πιο επείγον για να το ρυθμίσουμε το συντομότερο δυνατό» θυμάται η κ. Τσιλιπάκου. Και οι δύο ιδιώτες γιατροί συμφωνούν ότι το πρόβλημα στο νοσοκομείο είναι οι εφημερίες γιατί το προσωπικό δεν επαρκεί, ενώ πολλοί γιατροί και νοσηλευτές μετά τα Χριστούγεννα νόσησαν. Στα μάτια των περισσότερων ασθενών με κορονοϊό κυριαρχούσε ο φόβος ενώ εντύπωση έκανε ο ψυχισμός τους, συναισθήματα που δεν βίωναν στο ιατρείο οι δύο γιατροί. «Μπαίνουν σε έναν θάλαμο και ουσιαστικά παλεύουν μόνοι τους με την πάθηση. Και όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι μπορούμε να γίνουμε ασθενείς ανά πάσα στιγμή» προσθέτει η κ. Τσιλιπάκου.

Οι περισσότεροι ασθενείς ήταν τρομοκρατημένοι

Κατά τα επισκεπτήρια των ασθενών οι δύο γιατροί τους ενθάρρυναν ενώ δεν έλειπαν και οι συζητήσεις μαζί τους. «Οι περισσότεροι είχαν πολλούς συγγενείς που έχασαν λόγω κορονοϊού. Και κάθε φορά που μιλούσα με ρωτούσαν επίμονα αν θα τα καταφέρουν να ξεπεράσουν την ασθένεια. Αν αποκατασταθούν οι πνευμονολογικές βλάβες που προκαλούνταν από τον ιό, αν θα μπορέσουν να ξαναεπιστρέψουν στη δουλειά τους, αν θα ξαναδούν τους δικούς τους. Ήταν τρομοκρατημένοι. Ειδικά τα νεαρά άτομα ήταν πιο επιθετικά. Δεν συνεργάζονταν εύκολα γιατί έπρεπε να φοράνε ειδικές μάσκες που τους ταλαιπωρούσαν. Και όσο πιο νέος άνθρωπος είσαι δεν μπορείς να αντιληφθείς την κρισιμότητα της κατάστασης» λέει η κ. Τσιλιπάκου.

Δεν καταφέραμε να πείσουμε πολλούς ανεμβολίαστους που νοσηλεύαμε να κάνουν το εμβόλιο μετά

Ενδιαφέρουσες ήταν οι συζητήσεις και με τους ανεμβολίαστους νοσηλευόμενους. Αν και πολλοί πήγαν και ήρθαν στον άλλο κόσμο, επέμεναν στις συζητήσεις με τους γιατρούς ότι δεν χρειάζονται τα εμβόλια και θα ανταπεξέλθουν απέναντι στον ιό γιατί είναι νέοι άνθρωποι. «Νομίζω ότι φέρθηκαν επιπόλαια και οι περισσότεροι που νοσηλεύονταν δεν μπορούσαν να αντιληφθούν ότι ήταν λάθος τους που δεν έκαναν το εμβόλιο. Οι παλιοί πείθονταν, οι νέοι πιο δύσκολα. Συνέχιζαν να ισχυρίζονται τα ίδια για τον ιό. Και ακόμη και αυτοί που έπαιρναν εξιτήριο και τους λέγαμε ότι πρέπει να εμβολιαστείτε, δεν ξέρω κατά πόσο καταφέραμε να τους πείσουμε. Και όσο προχωράμε, βλέπω πολύ περισσότερες εισαγωγές ανεμβολίαστων και αυτό είναι πολύ λυπηρό» συμπληρώνει η εθελόντρια παθολόγος.   

Ο ιός δεν σέβεται ηλικία, τους προσβάλει όλους

Οι στιγμές γινόταν ακόμη πιο δύσκολες όταν κάποιος ασθενής έρχονταν στο νοσοκομείο με μικρές ανάγκες οξυγόνου και μέσα σε ένα 24ωρο άλλαζε ριζικά η κατάστασή του και επιδεινωνόταν τάχιστα. Δεν έλειπαν, βέβαια, και τα μηνύματα όσων ασθενών έδιναν την μάχη. «Κάντε ό,τι μπορείτε. Να είστε ευλογημένοι. Ο Θεός μαζί σας». Υπήρξαν άνθρωποι που λέγαμε ότι θα είχαν βαριά πορεία και πήγαν πολύ καλά και μας ευχαρίστησαν με δάκρυα. Ο ιός δεν σέβεται ηλικία. Τους προσβάλει όλους» λέει η Μαρία Τσιλιπάκη.

«Ζήτησε να αποχαιρετήσει τα παιδιά του και μετά από δέκα λεπτά πέθανε…»

Η εθελόντρια παθολόγος λύγισε όταν ένας 73χρονος εμβολιασμένος με υποκείμενα νοσήματα ζήτησε να μιλήσει με τα παιδιά του λίγο πριν φύγει από τη ζωή. «Παρά τις προσπάθειές μας, ξέραμε ότι δεν θα έχει καλή πορεία. Ζήτησε να μιλήσει με τα παιδιά του για ένα τελευταίο αντίο. Του πήγα το κινητό στο δωμάτιο και κείνος μίλησε, κλαίγοντας με τα παιδιά του. Μετά από δέκα λεπτά πέθανε… Ήταν συγκλονιστικό». Αλλά και η Αντωνία Μόσχου ερχόταν σε δύσκολη θέση κάθε φορά που κατά τη διάρκεια της νοσηλείας ενός ασθενή η κατάστασή του επιδεινώνονταν και χρειάζονταν η παρέμβαση των αναισθησιολόγων και των πνευμονολόγων για να διασωληνωθεί. Πολλοί από αυτούς κατέληγαν. 

Υπήρχε κόπωση στους γιατρούς αλλά κανείς δεν έκανε λιγότερα από αυτά που έπρεπε να κάνει 

Οι δύο γιατροί δεν διστάζουν να πάρουν θέση και για την κατάσταση που αντίκρυσαν στο ΕΣΥ, αναλαμβάνοντας υπηρεσία στα μέσα Νοεμβρίου. «Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα στο ΕΣΥ. Δεν χάθηκαν ανθρώπινες ζωές τζάμπα. Γίνεται ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν από τους συναδέλφους. Το ανθρώπινο δυναμικό ήταν πολύ καλύτερο από το υλικοτεχνικό. Τα περιστατικά ήταν πάρα πολλά, αλλά τα διαχειρίστηκαν με τον καλύτερο τρόπο.  Δεν νομίζω ότι ήταν καλύτερη η διαχείριση σε Ολλανδία, Ιταλία και Αγγλία. Τα ίδια προβλήματα αντιμετώπισαν και κεί τα εθνικά συστήματα ενώ στην Μεγάλη Βρετανία έγινε επίσης επίταξη» τόνισε η κ. Τσιμπερίδου η οποία ξαναδούλεψε στο ΕΣΥ μετά από 20 χρόνια. «Εισέπραξα μεγάλο ενθουσιασμό από την πλευρά των ειδικευόμενων ιατρών. Υπήρχε κόπωση στους περισσότερους αλλά κανείς δεν έκανε λιγότερα από αυτά που έπρεπε να κάνει» λέει από την πλευρά της η κ. Μόσχου.

Ο νόμος ισχύει για όλους το ίδιο

Σχολιάζοντας την δεύτερη επίταξη των γιατρών και την μικρή συμμετοχή σε αυτήν η κ. Μόσχου τονίζει ότι «ο νόμος είναι ίδιος για όλους. Και καλό είναι οι συνάδελφοι να εναλλάσσονται στην επίταξη. Υπήρξε μεγάλο ποσοστό πνευμονολόγων και παθολόγων που εκλήθησαν στη δεύτερη επίταξη. Παρόλα αυτά, μόνο μία παθολόγος παρουσιάστηκε και οι άλλοι εμφανίστηκαν και είπαν ότι δεν θα αναλάβουν υπηρεσία. Δεν ξέρω τι δικαιολογητικά είχε ο καθένας. Εγώ θεωρώ ότι πρέπει να κάνουν ότι και γω. Τώρα αν βρήκαν παραθυράκια, δεν το γνωρίζω».