Πατέρας Χρήστος Μίτσιος για χούλιγκαν: Έχω παιδιά που συμμετείχαν σε συναντήσεις θανάτου

Συγκλονίζει ο Παπάς του ΠΑΟΚ με την τοποθέτησή του για τον πολιτισμό που έβγαλε η οικογένεια του Άλκη και την οπαδική βία. Ο πατέρας Χρήστος Μίτσιος μίλησε στο «Τώρα ό,τι συμβαίνει» στην τηλεόραση του Open και παραδέχθηκε πως έρχονται και εξομολογούνται παιδιά που συμμετείχαν σε ραντεβού θανάτου.

«Το προσωνυμίο αυτό, το παπα-ΠΑΟΚ, όταν άρχισε να κολλάει πάνω μου εγώ προβληματιζόμουν και έλεγα πως ένας παπάς με τα γέννια, με τις λειτουργίες σου θα δεχθείς αυτό το προσωνυμίο. Στη συνέχεια κατάλαβα πως μέσα από αυτό ξεκλείδωσαν και ξεκλειδώνουν ψυχές. Ξεκλειδώνουν ψυχές παράξενες. Ψυχές φευγάτες που δεν θα πήγαιναν σε άλλον ιερέα ή σε άλλο θεσμό για να μιλήσουν. Και όντως έρχονται πολλά παιδιά. Δεκάδες», είπε στο Open και συνέχισε:

«Προσπαθώ από την πρώτη στιγμή με την αγκαλιά μου να σκύψω δίπλα τους. Να κάτσω δίπλα τους. Να με νιώσουν φίλο τους αλλά πολύ γρήγορα να βγάλουν την ψυχή τους να καταλάβω πόσο βαθιά έχουν αρρωστήσει, πόσο βαθιά έχουν μπει ένστικτα παράξενα και εκεί να δουλέψουμε μαζί. Και δουλεύουνε πολλά παιδιά. Και άλλαξαν πολλά παιδιά. Και κατάλαβαν πολλά παιδιά μέσα σε αυτά τα χρόνια ότι πραγματικά αυτό δεν μπορεί να πάει άλλο. Και θα πω κάτι παράξενο. Ξεκινάνε και από Αθήνα και έρχονται. Έχω παιδιά που συμμετείχανε σε συναντήσεις θανάτου. Ξέρεις τι σημαίνει να σου διηγούνται ότι εμείς 50 από τη μία πλευρά και 50 από την άλλη ή 100 από εδώ και 100 από εκεί συναντιόμασταν για να πλακωθούμε και να σφαχτούμε;».
«Πιστεύω ότι σε μένα φτάνουν αφού έχει αρχίσει λίγο να λυγίζει η καρδιά τους και η ψυχή τους και να σκέφτονται πως θα λυτρωθούν από αυτά», συμπλήρωσε.

Αναφερόμενος στο περιστατικό της δολοφονίας του 19χρονου Άλκη σημείωσε: «Πρέπει να πούμε το πρώτο ένα τεράστιο συγγνώμη, ατελείωτο συγγνώμη από αυτό το παλληκάρι το οποίο το στείλαμε στα χώματα, αλλά και στην υπέροχη οικογένειά του. Τι να πω; Μία οικογένεια που την ακούσαμε να βγάζει ένα πολιτισμό και μία ομορφιά μοναδική σε μία στιγμή που αδικήθηκε από την κοινωνία τόσο πολύ. Ένας παππούς, μία γιαγιά, μια μάνα, ένας πατέρας να βγάζουν τέτοιο πολιτισμό, τέτοια ποιότητα οικογένειας που αυτό εμένα με έκανε να πονέσω ακόμα περισσότερο.

Ποιούς πήγαμε και πονέσαμε τώρα; Και σε ποιους βάλαμε τέτοιο κακό; Κοίτα αυτό το παλληκάρι. Κοίτα αυτό το χαμόγελο. Κοίτα τι καρδιά και τι ψυχή είχε. Και εμείς για το τίποτε οπλίσαμε τα χέρια. Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί εγώ από προχθές νιώθω και εγώ ένοχος. Όλοι μαζί πρέπει να νιώθουμε ένοχοι. Διότι όλοι μαζί κάτι δεν κάνουμε καλά για να βγαίνουν σε παιδιά μας τέτοια ένστικτα. Χρειάζεται πολιτισμός. Χρειάζεται Παιδεία. Χρειάζεται να σκύψουμε και να φτάσουμε βαθιά μέσα στην κοινωνία. Διότι τι φοβάμαι; Ωραία ξυπνήσαμε όλοι απότομα και αρχίσαμε να λέμε και να μιλάμε υπέροχα λόγια ακούω, υποσχέσεις, προτάσεις τούτο εκείνο. Μήπως όμως ξυπνήσαμε για να αλλάξουμε πλευρό; Και μετά από κάποιους μήνες να ξαναζήσουμε κάτι ανάλογο;».